Top 10 Beste en Slechtste Films van 2023

Het jaar 2023 zal de geschiedenis ingaan als het einde van het DCEU-tijdperk en de verdere ontsporing van de Marvel-films. Mensen liggen niet (meer) wakker van de “multiverse” en er is effectief iets van een Superhero Fatigue. Gelukkig verborg het jaar niet louter treurnis, maar zal het worden herinnerd omwille van de verblindende schittering van de Barbenheimer-explosie. In een tijd waarin de ene teleurstelling na de andere ons deel was, triomfeerden zowel Oppenheimer (2023) als Barbie (2023) op de box-office, als onverwachte lichtpuntjes te midden van een reeks teleurstellingen.

In het jaar 2023 ondervond Disney niet alleen tegenvallers in hun Marvel-films, maar ook Lucasfilm en Pixar werden geconfronteerd met de ontnuchterende realiteit dat het publiek verzadigd was van hun belerende politieke boodschappen de laatste jaren. Het is de verantwoordelijkheid van een filmstudio om visionair te zijn en producten te creëren die zowel hun trouwe aanhang als de nieuwe generatie aanspreken. Disney nam echter aan dat de oudere generatie reeds loyaal genoeg was aan het merk, waardoor het zich volledig richtte op de nieuwe generatie die nog geen Disney-fans waren. Het resultaat was echter een massale exodus van consumenten. Zowel ouders met kinderen (zowat dé belangrijkste groep) als langdurige fans toonden ernstige bezorgdheid over de tendens van het bedrijf om zich bezig te houden met ‘woke’-politiek, terwijl de anderen teleurgesteld waren in de afnemende kwaliteit van de Disney films. Tot overmaat van ramp bleek het ‘hashtag-publiek’ – vertegenwoordigd door de #MeToo, #CancelCulture, #Boycott, #SocialJustice, enzovoort – niet bepaald een substantiële consumentenbasis te vormen.

Disney verloor niet alleen haar algemene publiek, maar met name ook het bioscooppubliek, aangezien zij, in navolging van andere studio’s, de overstap maakten naar streamingdiensten in de nasleep van de Covid-19-pandemie. Mensen investeerden massaal in geavanceerde home cinema-systemen en zagen weinig meerwaarde in het betalen van parkeerkosten, filmtickets en popcorn naast hun streamingabonnement. Bioscoopbezoeken werden voornamelijk beperkt tot grootschalige “event-films”.

Maar los van dit alles hebben wij onze lijst samengesteld met 10 films die voor ons hun stempel hebben gezet op het filmjaar en 10 films die nauwelijks het bekijken waard waren. We zijn er van bewust dat er wat ongewone keuzes in zullen zitten maar we zullen deze ook motiveren. Top 10 lijstjes zijn subjectief en misschien hebben jullie een andere lijst, wel deel het met de lezers in de comments.

10. The Flash (2023) Andy Muschietti (DC Comics/Warner Bros)
The Flash (2023) was deze zomer dé grootste comic-book flop ooit (ondertussen hebben een aantal superheldenfilms deze plaats ingenomen). Zij die het waagden de lof te zingen van deze film op sociale media, werden haastig bedreigd met de smadelijke bekladding van pek en veren. Zij die de film bekritiseerden, hadden vaak niet eens de moeite genomen om deze te bekijken. Het volstond dat het ‘probleemgeval’ Ezra Miller als hoofdrolspeler fungeerde om velen van deze productie af te wenden. Indien echter elke film verbannen zou worden waarin één van de hoofdrolspelers of filmmakers iets op hun kerfstok heeft, zou er weinig overblijven om te aanschouwen. Op De Filmblog handhaven wij een consequente houding en hechten wij weinig tot geen waarde aan ‘rechtszaken door de media’. Wat voor ons relevant is, is het oordeel van een rechter en een jury, ook al zijn we het niet eens met de beslissing.

Ezra heeft weliswaar dwaasheden begaan, maar is nooit veroordeeld voor ernstige vergrijpen. Daarnaast moet men soms de kunst kunnen loskoppelen van de kunstenaar. Ondanks de hinderlijke online haatcampagne wist Ezra een voortreffelijke vertolking neer te zetten, waardoor de focus zich verplaatste naar de soms bizarre/ongewone cgi beelden. Het is opmerkelijk dat bepaalde journalisten spotten met de speciale effecten in The Flash, maar dezelfde wankelende CGI in The Marvels blijkbaar met de mantel der liefde bedekken. The Flash prijkt hoe dan ook op deze lijst om diverse redenen: ten eerste, de schitterende vertolkingen van Ezra Miller, Michael Keaton en Sasha Calle; ten tweede, scenariste Christina Hodson heeft zalige dialogen geschreven en een verhaal vertelt met noemens veel karakters en wendingen en dat binnen een redelijke tijdsduur van 2u24; ten derde, het verhaal raakt een emotionele en dramatische snaar, iets wat de meeste comicbook films uit 2023 misten; en ten vierde, het geheel was uitermate ontspannend en geestig. Juist vanwege deze toon kon ik de soms bizarre visuele effecten met een zekere mildheid aanschouwen. Indien de derde akte beter was uitgevoerd, zou deze film hoger op mijn lijst hebben gestaan. Helaas was de confrontatie met Zod net iets te buitensporig. The Flash is onbeschaamd entertainment doordrenkt met nostalgie en wellicht de meest ondergewaardeerde film van 2023.

9. All Of Us Strangers (2023) Andrew Haigh (Searchlight Pictures)
Regisseur Andrew Haigh heeft altijd uitgeblonken in het vertellen van empathische verhalen (denk aan 45 Years, Greek Pete, Weekend), maar met dit knap drama bereikt hij een ongekend hoogtepunt. Acteur Andrew Scott straalt als een magneet, terwijl Paul Mescal, Claire Foy en Jamie Bell even betoverend zijn in hun vertolkingen. Het verhaal is adembenemend om naar te kijken, hartverwarmend en ontroerend om over na te denken. De film culmineert in een onverwachte wending die de kijker verrast. All Of Us Strangers is werkelijk een aanrader!

8. Gran Turismo (2023) Neill Blomkamp (Columbia Pictures)
Ik had niet al teveel verwacht van Gran Turismo na het zien van de gelijkaardige Need for Speed (2014), maar de film van Neill Blomkamp was verrassend goed. Het is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal en dat is ook zo fascinerend. Het welbekende thema van familiedynamiek tussen vaders en zonen, waarbij een oude man bewijst nog altijd een bijdrage te kunnen leveren, is niet nieuw in de wereld van sportfilms. Desondanks weet deze film op meesterlijke wijze nieuw leven te blazen in dit bekende stramien, door een verfijnde vermenging van de videogame- en filmwereld. Voor de liefhebber van motorsport in al haar facetten biedt de film een belevenis waarin het realisme en de opwinding van de racescènes op waarde worden geschat. Zelfs zij die slechts één circuitdag hebben meegemaakt, zullen erkennen hoe buitengewoon uitdagend het is om op dit niveau te presteren. Mijn persoonlijke ervaring was er één van genot en bewondering.

7. Saltburn (2023) Emerald Fennell (Amazon MGM Studios)
Er is heel wat te doen om de bizarre sekscene in Saltburn, maar dit is een prent die de toeschouwers zal verdelen in haters en grote fans. Barry Keoghan laat ons meer van zijn indrukwekkende acteertalent zien in deze aangrijpende satire op de aristocratie. Het is een meeslepende prent die je aan het denken zet. Het maakt zich schuldig aan enige stereotypering en overdrijving, maar je bent bereid je ongeloof op te schorten en mee te gaan. Pogingen om te choqueren schokten mij niet, maar zouden andere mensen kunnen beledigen. Al bij al moesten we deze film in de Top 10 zetten. Dit is de 2de film van Emerald Fennell na Promising Young Woman (2020). Wij zijn fan.

6. Past Lives (2023) Celine Song (A24)
Dit transcendeert het conventionele romantische drama, en ik vermoed dat velen teleurgesteld zouden kunnen zijn als ze met andere verwachtingen de zaal betreden. Past Lives is een film die een gevoelige snaar raakt zonder te vervallen in overdreven sentimentaliteit. Het voelt authentiek aan, biedt hoop, heeft een vleugje melancholie, is bevrijdend en bevestigt het leven op een diepgaande manier. Het is een verhandeling over relaties en de keuzes die we maken om een vrij en principieel leven te leiden. Deze Zuid-Koreaanse prent is om van te smullen, zeker in die stiltes die vaak meer uitdrukken dan de dialoogscènes. Werkelijk ontroerend. Ongeacht de invalshoek waarmee je de film benadert, en welke vooroordelen je wellicht met je meedraagt, kan ik je ten zeerste aanraden deze film te ervaren.

5. Barbie (2023) Greta Gerwig (Warner Bros)
Bij de aankondiging van een Barbie-film koesterde ik aanvankelijk weinig verwachtingen. Desondanks werd ik haast letterlijk de wereld van Barbie ingezogen en genoot ik intens van de levendige personages. Dit had gemakkelijk kunnen uitmonden in een teleurstelling, maar het duo Greta Gerwig en Margot Robbie heeft deze uitdaging meesterlijk aangepakt, en de toevoeging van Ryan Gosling was simpelweg de kers op de taart. De film doorbreekt de maatschappelijke conventies en de bijbehorende gedragscodes op een humoristische wijze, zonder belerend over te komen. Het deed me zelfs denken aan de vroege periode van Pixar, toen ze nog niet werden opgeslorpt door Disney. Barbie slaagt erin een intrigerend universum te creëren waarin stralende kleuren en boeiende personages in perfecte harmonie samenkomen. Dit cinematografisch meesterwerk verdient de hoogste lof vanwege zijn buitengewone uitvoering en betoverende vertelling.

4. Godzilla Minus One (2023) Takashi Yamazaki (Toho Studios)
In een landschap doordrenkt met talloze teleurstellende Godzilla-films, overtrof Godzilla Minus One alle verwachtingen als een reusachtige verrassing. Deze prent verdiept zich op een openhartige en sentimentele wijze in het thema van verlossing en nationalisme. Het verhaal volgt een intrigerend pad van verlossing, waarin Kōichi en Japan de hoofdrolspelers zijn. Godzilla wordt hier niet voorgesteld als een welwillend wezen, maar eerder als een woedend, ondoorgrondelijk monster dat niet lijkt te worden gedreven door honger, verlangen of wraak. Bovendien behandelt de film complexe thema’s zoals posttraumatische stressstoornis, schaamte en schuldgevoelens bij overlevenden, en biedt het een optimistische verkenning van deze diepgaande kwesties. Al bij al vormt het een oprecht eerbetoon aan de originele Godzilla-films, met nadruk op naoorlogse thema’s en een focus op mentale en emotionele vraagstukken. Voor mij is dit zonder twijfel de meest indrukwekkende Godzilla-film van de afgelopen jaren.

3. Poor Things (2023) Yorgos Lanthimos (Searchlight Pictures)
Poor Things is één van die films die voor geruime tijd in mijn gedachten zal blijven nazinderen. Ondanks dat ik al iets over de film had gehoord, ging ik vrij onbevooroordeeld de persvoorstelling in (de film wordt hier uitgebracht op 17/01), en het bleek een ware cinematografische traktatie te zijn. Alle acteurs hebben fenomenaal werk geleverd, maar de vertolkingen van Emma Stone, William Dafoe, Ramy Youssef en Mark Ruffalo springen er in het bijzonder uit. Wat deze film zo boeiend maakt, is niet alleen het intrigerende karakter ervan, maar ook de wijze waarop de groei van het personage Bella wordt vastgelegd, dankzij het geniale script van Tony McNamara. Yorgos Lanthimos verrast met inventieve camerahoeken die de film een geheel eigen stijl geven. Zondermeer een meesterlijke film die ik nooit zal vergeten.

2. Killers of the Flower Moon (2023) Martin Scorsese (Apple / Paramount Pictures)
Hoewel de film een aanzienlijke tijdsinvestering vergt, in tegenstelling tot bijvoorbeeld The Irishman, heb ik er desondanks veel meer van genoten. Dit plezier is niet alleen te danken aan het krankzinnig waargebeurde verhaal, maar ook aan de buitengewoon knappe vertolkingen. Zowel Lily Gladstone als Leonardo DiCaprio excelleren op indrukwekkende wijze. Killers of the Flower Moon is een misdaadverhaal waarin zowel de slachtoffers als de moorden centraal staan, maar waar het publiek constant in het duister tast over wie hun sympathie verdient en wie werkelijk onschuldig is aan de misdaden. De emotionele lading voedt deze film en zorgt ervoor dat de lange speelduur van 3 uur en 27 minuten voorbij vliegt. Dit is niet het type film dat men bekijkt puur voor entertainment, actie, of een ingenieuze plot. Het is veeleer een diepgaande analyse van hoe hebzucht relaties tussen mensen kan corrumperen tot in het tragische toe. Killers of the Flower Moon is niet bedoeld om onoplettend te bekijken, zoals tijdens een vliegtuigreis of in het gezelschap van spelende kinderen. Het verdient de nodige tijd en aandacht om volledig van te genieten.

1. Oppenheimer (2023) Christopher Nolan (Universal Pictures)
Dit was niet alleen een cinematografisch evenement en de meest succesvolle biopic ooit gemaakt, maar het betrof tevens een buitengewoon indrukwekkende film. Oppenheimer is een onthutsende, prachtig geënsceneerde, en complexe prent van epische omvang. Vanuit filmisch perspectief is het werkelijk een meesterwerk. Nolan etaleert opnieuw zijn talent voor het creëren van een complexe, gedetailleerde verhaallijnen, doorspekt met adembenemende praktische effecten en ondersteund door een topcast. Inhoudelijk worden talloze lagen aangesneden. De spanning bouwt op naar de test van de atoombom, waarna een nieuwe boog ontstaat in de vorm van kamerspelachtige onderhandelingen over de mogelijke veroordeling van de wetenschapper. Desondanks blijft de film boeiend van de eerste tot de laatste minuut. Het is belangrijk op te merken dat de atoombom zelf niet het hoofdelement is, maar eerder de man achter deze baanbrekende uitvinding. Dit epos verdient het om herhaaldelijk bekeken te worden, bij voorkeur onder de meest ideale omstandigheden.

10. The Pope’s Exorcist (2023) Julius Avery (Screen Gems)
Er bestaat een overvloed aan B-films die nauwelijks de moeite waard zijn om te bekijken, maar de films die in deze lijst prijken, waren veelbelovende producties die aanzienlijk beter hadden kunnen zijn. Dit jaar waren er opvallend maar liefst vier veelbelovende Exorcist-films, waarvan twee helaas zo teleurstellend waren als de voorspelbare plot van een B-film uit de jaren 80. The Pope’s Exorcist begon als een checklist van exorcisme-clichés. In de tweede akte leek de film iets veelbelovender te worden, met een ongelukkig gecastte Russell Crowe als priester een onderzoek instelde. Echter, de film gleed af in bombastische absurditeit, culminerend in een climax vol CGI-vuurwerk. Op een bepaald moment kreeg ik de indruk dat deze film oorspronkelijk bedoeld was als een actiefilm, maar gaandeweg transformeerde in een horrorfilm. Helaas werd het nooit eng, en het enige angstaanjagende was de prijs van het bioscoopkaartje dat je betaalde voor deze slaapverwekkende ervaring.

9. Fast X (2023) Louis Leterrier & Justin Lin (Universal Pictures)
Na het vermeend misbruik van Vin Diesel hoop ik oprecht dat ze genoeg gezond verstand hebben om een definitief kruis te zetten op hun ‘Fast’-franchise, vooral na het pijnlijke schouwspel dat Fast X bood. Onlangs uitte Michelle Rodriguez haar ongenoegen over het overmatige aantal Marvel-films, maar wellicht zou ze diezelfde vraag ook moeten stellen over de franchise waar ze zelf deel van uitmaakt. De plot van deze film maakt zelfs een productie als Sharknado geloofwaardig. Het zou me niet verbazen als er gelekt wordt dat deze film het resultaat is van AI, want het voelt aan als een samenraapsel van scènes uit tientallen andere actiefilms. Jason Momoa gedraagt zich hierin buitensporig onnozel, en samen met Aquaman 2 lijkt hij te suggereren dat zijn rol in “Game of Thrones” het enige hoogtepunt van zijn carrière zal blijven. Na de Transformers-saga begrijp ik dat er een publiek is voor voorspelbare, luidruchtige, en dure onzin, maar zelfs dit publiek leek bij deze film weg te blijven.

8. The Exorcist: Believer (2023) David Gordon Green (DC Comics/Warner Bros)
De tweede Exorcist-film die een ware beproeving voor de oogleden bleek, was The Exorcist: Believer van niemand minder dan David Gordon Green. Deze regisseur lijkt vastbesloten om alle horrorfilms te remaken zonder enige toegevoegde waarde. Dit moet de eerste horrorfilm zin waar ik bijna in slaap van viel. Het was niet beangstigend, de personages waren vlak en slecht ontwikkeld, het acteerwerk was nauwelijks beter dan dat in The Godfather Part III, om nog maar te zwijgen van de “positieve boodschap” aan het einde. Iedereen die betrokken was bij het schrijven van het script (Scott Teems, Peter Sattler en David Gordon Green) zou nooit meer een filmscenario moeten schrijven. Het is werkelijk om te huilen.

7. Rebel Moon – Part One: A Child of Fire (2023) Zack Snyder (Netflix)
Ondanks het feit dat Rebel Moon – Part One: A Child of Fire een origineel science-fiction-concept heeft, komt het niet met enig origineel idee voor de dag. Sterker nog, het is saai! Wat we wel krijgen, zijn de typische, afgewerkte visuele stijl van Zack Snyder en natuurlijk de slow-motions. Bijna elk derde shot in deze film is een slow-motion. Hoewel ik geen al te grote fan ben van de recente Star Wars tv-series, kan deze film niet tippen aan het niveau van die series. Het lijkt vooral op wannabe-Star-Wars-seen-that-done-that-nonsens. Het is tevens absurd hoe ze Anthony Hopkins hebben weten te strikken voor de stem van een battle droid. De stem van C3PO, ingesproken door Anthony Daniels, is iconisch, en hoewel Hopkins een mijlpaal is in de wereld van cinema, werkt deze combinatie voor geen meter. Het deed me denken aan de ijsbeer uit The Golden Compass (2007) met de stem van Ian McKellen. Dit haalde me meteen uit het verhaal, want ik kon alleen maar denken: “waarom hebben we hier Gandalf als ijsbeer?” Ja, het zijn beide geweldige acteurs, maar hen casten in dergelijke rollen is te afleidend.

En wat is er gebeurd met het accent van Charlie Hunnam? En hoe cliché was de vertolking van Ed Skrein in deze film? Als het de bedoeling was om de Uber Nazi uit te beelden, denk ik dat ze hier wel iets van hebben gemaakt. Ik moest hier vooral om lachen, wat ten koste ging van enige inleving of betrokkenheid bij de personages. En dat is ook het enige wat je hier krijgt, want er is zo goed als GEEN verhaal in deze “Hateful Eight in space”-film. De tenenkrommende dialogen hielpen ook niet. Je krijgt in grote lijnen een introductie van de personages en moet nu wachten op ‘deel 2’ voor enige ontwikkeling of confrontatie. En nog een klein detail: ondanks hoe boosaardig sommige personages zijn, voelt deze film aan als PG-13, en alles is zo verschrikkelijk braaf (er komt volgens Snyder een R-rated versie uit, een dwaze trend die ook Ridley Scott zal toepassen bij de Blu-ray release van Napoleon, maar ik zie niet in dat dit ooit beter zal worden). Dit is niet de slechtste film van Zack Snyder, maar het komt aardig dicht in de buurt.

6. Meg 2: The Trench (2023) Ben Wheatley (Gravity Pictures)
Inderdaad, niemand had hoge verwachtingen van deze film, en terecht. De eerste The Meg (2018) bracht weliswaar veel op, maar de hoop was dat ze met dat geld een meer ervaren en creatieve scenarist en regisseur zouden aantrekken voor deze Meg 2: The Trench. Helaas is dat niet gebeurd. Deze sequel faalt in het proberen iets te doen binnen zowel het horror- als het actiegenre. Ben Wheatley lijkt een brouwsel te hebben gemaakt van clichés uit talloze andere films, met daar bovenop nog wat slechte humor. Het resultaat is niet om aan te zien, laat staan te proeven. Ik probeerde deze film met een open geest te bekijken, maar toen ze op 7 kilometer diepte een “onderwaterwandeling van 3 km” ondernamen met niets meer dan een duikpakje met verlichting, huppelend zonder enige moeite, begon ik af te haken. Op dat moment denk ik dat ik mijn hersenen op de stand-bymodus heb gezet. Je hoeft geen genie te zijn om te weten dat het gewicht van het water het op deze diepte praktisch onmogelijk zou maken om te bewegen, en je op zijn minst tot verstikking zou worden samengedrukt (zie het OceanGate-drama). Het verhaal is eveneens onmogelijk te volgen en biedt vrijwel geen context voor wat er gebeurt. Iedereen moest op het laatste moment gered of vermoord worden. Elke paar minuten werd er op het laatste nippertje een personage gered – of vermoord door de drie Megs.

5. Ant-Man and the Wasp: Quantumania (2023) Peyton Reed (Marvel / Disney)
De film die de ultieme villain had moeten presenteren faalde op brute wijze. Kang is een teleurstellende slechterik geworden en de film overtuigt niet dat de slechterik echt zo bedreigend of intimiderend is. We zien hem voornamelijk praten maar hij doet bitter weinig. Datzelfde kan tevens gezegd worden van … ‘The Wasp’ die bijna niet aan bod komt in de film ondanks de titel. Mensen klagen over de cgi in The Flash, maar als er één film is waar de cgi echt de film verneukt is het toch wel deze Ant-Man and the Wasp: Quantumania. Modok is met gemak de meest onnozele cgi-villain in de geschiedenis van de comic book adaptaties. Deze film heeft dezelfde problemen als elke film in fase 4 van de MCU. Het voelde gehaast aan, had een vreselijke eerste act, was ronduit slecht geschreven én geregisseerd en een lange postcreditscène in plaats van een op zichzelf staande film.

4. Indiana Jones and the Dial of Destiny (2023) James Mangold (Lucsasfilm / Disney)
Dit was niet alleen dé duurste flop van 2023 maar ook nog eens dé grootste teleurstelling. Als je enig respect of loyaliteit hebt voor de originele trilogie, zal deze film je kwaad maken. Indiana Jones and the Dial of Destiny begon nochtans veelbelovend maar verviel uiteindelijk in een grumpy old Indy film die als sidekick fungeerde van een jongere en vrouwelijke versie van de archeoloog. De film is een levenloze, door CGI geglazuurde, harteloze Indiana Jones drol. Los van de John Williams score verwelkte alles na minuut 30 in dit 2u en 34 minuten lange snorefest. Actiescènes met Harrison of Phoebe zijn noch logisch, noch vermakelijk, en ik ben zelfs een enorme fan van het overdreven Indiana Jones and the Temple of Doom (1984). Nu begrijp ik tevens waarom Steven Spielberg hiervoor heeft gepast.

3. Shazam! Fury of the Gods (2023) David F. Sandberg (DC Comics/Warner Bros)
Het lijkt erop dat 2023 geen gunstig jaar was voor superhelden, en Shazam! Fury of the Gods had volgens ons zelfs een plek in de top 3 van de slechtste films van het jaar verdiend. Hoewel niemand hoge verwachtingen koesterde na Shazam! (2019), besloot ik toch te kijken vanwege de aanwezigheid van Helen Mirren en Lucy Liu. Helaas kon dat de film niet redden. Het verhaal wordt omschreven als clichématig, voorspelbaar en ronduit saai. De dialogen worden als irritant en dom beschouwd, terwijl de superhelden flauwe grappen lijken te maken zonder de film serieus te nemen. De acteurs lijken vaak alsof ze liever ergens anders zouden zijn. Een van de verwachtingen van een film is dat deze consistent is met zijn eigen interne logica, hoe onrealistisch die logica ook moge zijn. Het ontbreekt deze film echter volledig aan interne logica, en er gebeuren dingen zonder duidelijke reden of om op een opzichtige en manipulatieve manier emoties te bespelen. Terwijl de eerste film als leuk wordt herinnerd, wordt deze vervolgfilm als pure onzin beschouwd. Zelfs als kind zou je deze film naar verluidt belachelijk hebben gevonden.

2. Aquaman and the Lost Kingdom (2023) James Wan (DC Comics/Warner Bros)
Het lijkt erop dat het absolute dieptepunt in de DC-wateren is bereikt met Aquaman and the Lost Kingdom. Het was alsof iedereen bij DC al was overgestapt naar het nieuwe DC-tijdperk en deze film op de plank lag totdat iemand van de schoonmaakploeg besloot om deze toch maar uit te brengen. De film wordt gekenmerkt door slecht acteerwerk, een zwak verhaal, kunstmatige “Star Wars”-achtige personages, goedkope oneliners die niet grappig zijn, oninteressante personages, een voorspelbaar thema over de redding van de aarde met betrekking tot klimaatverandering, tenenkrommende scènes, en ga zo maar door. Kortom, de op één na slechtste superheldenfilm ooit gemaakt.

1. The Marvels (2023) Nia DaCosta (Marvel / Disney)
Maar de eer voor dé slechtste superheldenfilm aller tijden gaat met voorsprong naar The Marvels De film is gemaakt door iemand zonder ervaring in het regisseren van dergelijke films, die tijdens de postproductie doodleuk de montage- en sfx-teams in de steek liet omdat ze elders een andere film moest maken. In de Verenigde Staten zijn er waarschijnlijk honderdduizend regisseurs zijn die Yakuza-gewijs hun pink zouden afhakken voor de kans om een langspeelfilm te maken met slechts 1/10 van het productiebudget dat Marvel schonk aan de regisseur, Nia DaCosta. En de dedain van deze vrouw om de financiële ramp toe te schrijven aan de ‘misnoegde fans’ is hallucinant. Aan de andere kant heeft Marvel en Disney deze situatie aan henzelf te danken. Dit treinongeluk hadden wij hier al maanden geleden voorspeld. Enig lichtpuntje, 2024 zal er vermoedelijk beter uitzien voor DC en Marvel/Disney, want dieper kunnen ze onmogelijk vallen.