The Marvels (2023) * recensie

We hebben geruime tijd onze lippen moeten verzegelen, in overeenstemming met een wereldwijd embargo dat standhield tot 8 november. Tot op de dag van vandaag blijft de reden achter dergelijk opgelegde zwijgplicht mij een raadsel. In The Marvels (2023) schittert geen adembenemende plotwending zoals we die zagen in Avengers: Infinity War (2018) of Avengers: Endgame (2019). Het lijkt erop dat het enige doel van het muilkorven van journalisten is om potentiële negatieve kritieken te weren, en zo te trachten de kaartverkoop niet te ondermijnen. Echter, het publiek laat zich niet zomaar in de luren leggen. Wanneer niemand iets mag zeggen over een film, weet men doorgaans wel welk klokje er tikt. Is The Marvels een geslaagde film? Eerlijk gezegd, het overtreft lichtjes mijn verwachtingen, maar het blijft mijlenver verwijderd van wat we gewend zijn van het Marvel Cinematic Universe.

Korte inhoud: Carol Danvers (Brie Larson), ook bekend als Captain Marvel, heeft haar identiteit teruggevorderd van de tirannieke Kree en wraak genomen op de Supreme Intelligence. Maar door onbedoelde gevolgen draagt Carol de last van een gedestabiliseerd universum. Wanneer haar taken haar naar een abnormaal wormgat sturen dat verband houdt met een Kree-revolutionair, raken haar krachten verstrikt met die van Jersey City-superfan Kamala Khan (Iman Vellani), ook bekend als Ms. Marvel, en Carols vervreemde nichtje, nu S.A.B.E.R. astronaut Kapitein Monica Rambeau (Teyonah Parris). Het trio moet nu samen werken om te bepalen waarom ze elke keer dat ze hun krachten gebruiken, met elkaar van plaats wisselen.

Eigenlijk zou deze film de langverwachte opvolger moeten zijn van Captain Marvel (2019), een kaskraker die maar liefst 1,13 miljard dollar aan de box-office wist te vergaren. Ongeacht de wisselende kritieken zou zo’n financieel succes normaal gesproken een vervolg moeten rechtvaardigen. Marvel besloot echter een andere weg in te slaan en richtte zijn focus op een jonger doelpubliek met Ms Marvel serie, die uiteindelijk na slechts één seizoen werd stopgezet. Hierdoor ontstond er een gebrek aan coherentie binnen het Marvel Cinematic Universe, en werden we opgezadeld met films zoals deze, waarin een samenhangend verhaal ontbreekt en de film voornamelijk bestaat uit losstaande, leuke momenten. Karakterontwikkeling is vrijwel afwezig en er is nauwelijks sprake van een dramatische verhaallijn. Het lijkt er eerder op dat er geen echt script was en dat de makers op de dag zelf besloten welke richting ze op zouden gaan. De dialogen, zoals “Laten we misschien dit proberen” of “Wat denk je hiervan?”, versterken dat gevoel. De film is een narratieve chaos die alleen overeind blijft dankzij af en toe een grappige noot en visuele effecten (die niet altijd even overtuigend zijn tot zelfs bij momenten ronduit slecht). Zelfs de schurk in de film, Dar-Benn (gespeeld door Zawe Ashton), met haar door kwantum aangedreven armband die verantwoordelijk is voor de kosmische anomalieën tussen de drie heldinnen, slaagt er niet in om enige spanning te genereren. Ze wil eigenlijk net als Thanos een ongelooflijk groot probleem oplossen met … vrij extreme methoden die heel wat onschuldige slachtoffers kan maken.

Iman Vellani is eigenlijk wel een beetje de leading lady in deze film, meer nog dan Parris en Larson, die eigenlijk relatief weinig substantieels te doen krijgen. Vellani weet bovendien de beste komische momenten naar zich toe te trekken en deed me zelfs denken aan de jeugdige Peter Parker. Hoewel ik aanvankelijk niet overtuigd was door de serie, besef ik nu dat hier een gemiste kans lag voor het creëren van twee succesvolle films met een niveau dat iets boven dat van DC’s Blue Beetle (2023) zou kunnen uitstijgen. Desalniettemin is het duidelijk voelbaar dat regisseuse Nia DaCosta moeite had om een meeslepend verhaal – laat staan een verhaal dat te vatten is – te vertellen en om onverklaarbare redenen elke opgebouwde emotionele spanning moest doorbreken met humor of geforceerde actie. Toch is niet alles somber. Opvallend is dat de drie actrices wel degelijk een zekere chemie hebben, en zelfs het personage van Carol Danvers komt hier wat minder stijf over, waardoor Brie Larson haar zachtere kant kan laten zien. Helaas kunnen ze met hun acteertalent de film niet naar een hoger niveau tillen. Oh en Nick Fury (Samuel L. Jackson) hij zit ook in de film en hij heeft in wezen ook niets te doen.

Het script van Nia DaCosta, Megan McDonnell en Elissa Karasik lijkt eerder een lappendeken van superheldenclichés en laat op alle vlakken te wensen over. Voor mij is dit het zwakste blockbuster script dat ik ooit op het witte doek hebben gezien in de laatste 10 jaar. Er is zeker sprake van diversiteit in de cast, de grote focus van Marvel post Endgame, maar wat heeft dat voor zin als je geen interesse hebt in het verhaal of de personages? Mogelijk zal deze film echter in de smaak vallen bij jonge meisjes, zeker met scènes die meer lijken op een Disney-musical (een musical-scene die nota bene 20 minuten had moeten duren maar dat ze uiteindelijk nog geknipt hebben naar 7!). Als het hun bedoeling was om 13 jarige meisjes aan te spreken, dan is dat een keuze, maar hierdoor stoot je zowat 90% van het Marvel doelpubliek af! Ik snap voor geen meter die keuze en ik snap nog minder dat Kevin Feige dit een goed idee vond.

Het is niet strikt noodzakelijk om “Wandavision” en “Ms Marvel” gezien te hebben om deze film te begrijpen. Hoewel het zeker een meerwaarde kan zijn, is het verhaal op zichzelf begrijpelijk zonder voorkennis van deze series. Desalniettemin bieden de series wel wat meer achtergrondinformatie over de karakters van Monica Rambeau en Kamala Khan. Het is opvallend dat regisseuse Nia DaCosta heeft geprobeerd de essentie van deze twee series over te brengen door de nadruk te leggen op het thema van ‘familie’. Echter, in een tijd waarin “family-driven” films zoals de “Fast and Furious”-reeks al veelvuldig aan bod zijn gekomen, voelt dit niet bijzonder origineel aan. Zelfs de schurk in de film lijkt in wezen enkel te streven naar het redden van haar planeet en haar volk (haar familie), hoewel ze, zoals gebruikelijk bij megalomane schurken, te ver gaat in haar streven. Het is waar dat The Marvels eerder aanvoelt als een verfilming van een aflevering van “Ms. Marvel” dan als een rechtstreeks vervolg op Captain Marvel. Dit kan meteen ook verklaren waarom Brie Larson enkele weken geleden duidelijk maakte dat ze genoeg had van het personage Carol Danvers. Ze wees de vinger naar “toxische fans”, wie dat ook moge zijn, maar het lijkt eerder teleurstellend voor haar dat ze geen tweede film kreeg waarin ze het personage ongedeeld kon vertolken, in plaats van het te moeten delen met twee andere actrices, waarvan zekere één ervan (Teyonah Parris) compleet overbodig was.

Ja er zijn post-credit scenes ***spoiler*** en deze had ik eigenlijk al wel zien aankomen met de release van Deadpool 3 binnen de MCU. Monica Rambeau deed haar intrede in de X-Men wereld en we ontmoeten er het karakter Binary wat eigenlijk een duplicaat is geworden van Captain Marvel maar met meer krachten. Er is trouwens nog een tweede post credit scene waarin ze de Young Avengers willen aansnijden met een ontmoeting tussen Kamala Khan en Kate Bishop. Er wordt ook gesproken over de dochter van Scott Lang/Ant-Man, Cassie Lang wat erop wijst dat we misschien in een nabije toekomst hen zullen aantreffen in Avengers: The Kang Dynasty (2026). ***end spoiler***

Tot slot, The Marvels is een popcorn-superheldenfilm die Marvel niet opnieuw op het goede spoor zal zetten. Eternals (2021), wat een barslechte Marvel was, vond ik nog beter dan deze film omdat er tot op een zeker niveau nog een coherentie te bespeuren was in het verhaal. Hier springen we van de hak op de tak zonder echt de zaken uit te spitten. Iman Vellani is een plezier om bezig te zien maar de villain is misschien wel de zwakste villain uit de gehele MCU en de plots lijkt een rip-off van Spaceballs (1987) (I shit you not). Het is een opluchting dat de film slechts 100 minuten duurt, want zelfs met deze “kortere” speelduur lijkt het erop dat ze eigenlijk al uitverteld waren. Hoewel er heel wat losse eindjes zijn die niet werden afgehandeld, is mijn nieuwsgierigheid er niet naar om er meer over te weten. Mocht deze film echter onverwacht een enorme hit worden (ook al voorspel ik een gigantische flop), zouden ze wellicht kunnen terugkeren naar deze open eindjes voor toekomstige verhalen. Maar dan moeten ze het volledig Studio 100 maken voor min 14-jarigen. Dit heeft niks meer met de MCU te maken die we kennen. En als ze willen terugkeren tot de gouden Marvel jaren dan zal Kevin Feige gewoon al die mannen en vrouwen rondom hem moeten ontslaan, want zij hebben geen flauw benul waarmee ze bezig zijn. Hoe dan ook, de film wordt vanaf vandaag, 8 november 2023, vertoond in de bioscoop.