Het jaar 2019 stond in het teken van het einde van Avengers, het einde van de Star Wars trilogie en het einde van Game of Thrones, de ene al wat beter dan de andere. Het jaar stond ook in teken van een paar grote verrassingen en teleurstellingen.
In vergelijking met 2018 zijn er minder films gemaakt maar de kwaliteit was iets beter. In de States is er echter 4% minder omzet geboekt – ook al was 2018 een uitzonderlijk jaar en mocht het tevens genieten van recettes van box-office hits die eind december 2017 zijn uitgekomen. De visuele effecten zijn ook in een nieuwe versnelling gekomen met de opkomst van het ‘de-aging’ systeem waarbij oude acteurs een verjongingskuur krijgen, zoals in The Irishman (2019), of waarbij acteurs gewoon vervangen worden door een cgi-equivalent zoals in Terminator: Dark Fate (2019). Hieronder is de lijst de Beste en Slechtste films van 2019 volgens de redactie van De FilmBlog.
10. Little Women (2019) Greta Gerwig
Hoe je het ook draait of keer, 2019 was het jaar van de vrouw achter de camera. Ondanks de Golden Globe snubs hebben de vrouwen misschien wel de meest opmerkelijke films gemaakt dit jaar en zou het me niet verbazen dat hun films in heel wat Top 10 lijstjes zullen opduiken. Films die net uit onze Top 10 zijn gevallen zijn deze van Lorene Scafaria voor Hustlers (2019) – niet te verwarren met The Hustle, wat een draak van een film was – alsook Marielle Heller voor A Beautiful Day in the Neighborhood (2019), Lulu Wang voor The Farewell (2019) of nog Melina Matsoukas voor Queen & Slim (2019). Deze Little Women lijkt op zo’n saaie Jane Austen adaptatie, maar dat was het niet, ook al werd het geschreven door de 19e eeuwse schrijfster Louisa May Alcott. Het verhaal van Little Women volgt de zussen Amy, Meg, Jo en Beth March. Ze groeien op in Noord-Amerika, in de nasleep van de Burgeroorlog. Jo ontwikkelt een diepe vriendschapsband met hun buurjongen. Greta Gerwig heeft dit oude werk niet alleen slim vertaald voor een meer hedendaags publiek, maar heeft zich tevens omringt door briljante actrices (Saoirse Ronan, Emma Watson, Florence Pugh, Eliza Scanlen, Meryl Streep, Laura Dern) en een talentvolle mannelijke cast (Timothée Chalamet, Chris Cooper, Bob Odenkirk). Het verhaal werd al vele malen verfilmd, zelfs in 1994 met Winona Ryder en Christian Bale, maar deze komt nog niet aan de hielen van deze prent.
9. Marriage Story (2019) Noah Baumbach
Vergeet Temptation Island! Wil je uw relatie testen na 4 of 5 jaar, bekijk deze Marriage Story. In de film zien we een koppel bij wie alles voor de wind leek te gaan, prachtig huis, getrouwd, fantastische zoon, mooie job, en dan werkt de relatie plots niet meer. Amicaal uit elkaar gaan lijkt de beste oplossing maar dat liedje duurt zolang de naald op de vinylplaat blijft draaien. De film deed me wat denken aan Kramer vs. Kramer (1979), ook al moet Adam Driver en Scarlett Johansson zeker niet onderdoen voor Meryl Streep en Dustin Hoffman. Schrijver en regisseur Noah Baumbach heeft hier echt wel een sterk drama neergezet die niemand koel zal laten. Maar jullie zijn bij deze gewaarschuwd.
8. Ford v Ferrari (2019) James Mangold
Ford v Ferrari is meesterlijk geregisseerd door James Mangold. Christian Bale steelt de show als Ken Miles in een zeer opzichtige rol, maar Damon houdt zich staande als Caroll Shelby. De racescènes zijn adembenemend en het verhaal is echt wel boeiend. Een absolute aanrader en deze film moest gewoon in de Top 10 van dit jaar.
7. Knives Out (2019) Rian Johnson
Rian Johnson vind ik zelf niet de meest geschikte regisseur voor een Star Wars film, daar waar hij wél in uitblinkt is deze Knives Out. Hij heeft iets meer gemaakt dan een simpele whodunnit moordmysterie en alle betrokkenen leken geknipt voor hun vaak geflipte personages. Met name Daniel Craig, die zich liet inspireren door zijn overheerlijke rol als Joe Bang in Logan Lucky zet hier de zalige rol van Benoit Blanc neer met een superdik accent. Wie wist dat moord zo leuk kon zijn?
6. Uncut Gems (2019) Benny Safdie & Josh Safdie
Normaal belanden films van Adam Sandler in de onderste lijst van ‘worst movies of the year’ maar deze keer staat hij hier mooi te blinken als één van de beste films van het jaar. Uncut Gems is een duizelingwekkende en chaotische rollercoasterfilm die me een beetje deed denken aan Snatch (2000), maar het is de moeite om je er doorheen te ploeteren al was het maar voor de indrukwekkende vertolking van Sandler die zichzelf in diepe nesten werkt. De esthetiek van de onheilspellende synthesizer-muziek tot de strakke meubels van het appartement van Sandler in New York, creëren een bizarre cocktail waar je maar geen genoeg van krijgt en gaandeweg punchdrunk van wordt. Het regisseursduo maken geen perfecte film, maar zelfs met alle imperfecties blijft deze prent hangen.
5. Joker (2019) Todd Phillips
Ja Joker is een nihilistische prent, ja het is gitzwart en gewelddadig en je wordt er niet vrolijk van, maar wat een vertolking van Joaquin Phoenix en wat voor verrassende comic “interpretatie” heeft Todd Phillips ons hier voorgeschoteld. Wat gebeurt er met een ziel die voortdurend gekneld wordt, voortdurend wordt belogen en waar zelfs een omhelzing een leugen is? Dit is een film bestemd voor een westerse, kapitalistische beschaving die vaak mensen in de vergeethoek duwt. Joker zit vol met culturele referenties die je constant interpelleren. Het onderzoekt de vele tekortkomingen van de geestelijke gezondheidszorg (~ onlangs had bij ons de CD&V nog willen besparen op preventieve mentale gezondheidszorg) en de opkomst van geweld door georganiseerde bendes in onze samenleving (cf. Antwerpen). Actueel is het dus wel. Ik denk niet dat JOKER een meesterwerk is en ik heb geen vervolg nodig, maar ik was grondig door mekaar geschud, en ook deze prent zal nog lang blijven nazinderen.
4. Booksmart (2019) Olivia Wilde
Booksmart is stijlvol in beeld gezet en voelt oprecht aan. Deze coming of age / high-school film is hysterisch, charmant en verrassend authentiek in het algemeen dankzij de uitstekende actrices Kaitlyn Dever en Beanie Feldstein, de kleurrijke ondersteunende cast en unieke visie van debuutregisseuse Olivia Wilde die de chemie tussen haar karakters voelbaar maakte. Het is bij mijn weten dat er vrouwelijke versie van de bromance (yup, er bestaat zelfs geen courante term voor) op zo een ongedwongen manier werd voorgesteld. Maar veel is ook te danken aan vier vrouwen die aan deze film hebben geschreven, met name Emily Halpern, Sarah Haskins, Susanna Fogel en Katie Silberman. Zij hebben een meer grappige film geschreven dan pakweg Superbad (2007), waarvan de grappen toch wat gedateerd zijn. Daarnaast hebben we nog een slimme soundtrack en een behoorlijk creatieve cinematografie. Een echt pareltje.
3. Parasite (2019) Bong Joon Ho
Ik had Parasite gezien in het perslokaal van het BIFFF op een klein computerscherm en zou de film eigenlijk nog wel eens willen terug zien in betere condities, maar deze zwarte komedie is me toch bijgebleven. Bong werpt een complexe blik op moderne sociale hiërarchieën en duwt het publiek om van de ene stemming naar de andere te gaan, terwijl hij een aantal briljante thematische elementen presenteert. Deze film is slim, humoristisch, dramatisch en moet in elke Top 10 lijst die zichzelf respecteert opgenomen worden. Punt.
2. Avengers: Endgame (2019) Anthony Russo & Joe Russo
Met alle respect voor Martin Scorsese, maar The Irishman liet me koud en deed me vooral terug denken aan de “cinema” die Scorsese jaren geleden bracht. Deze Avengers brengt wél “cinema” waar je ontroerd van wordt en waar je rillingen van krijgt. Als afsluiter op meer dan tien jaar Marvel films, heeft Endgame geleverd wat de nieuwe Star Wars trilogie op 5 jaar tijd niet kon verwezenlijken, en het resultaat is beter dan wat de fans hadden kunnen hopen. En het was geen gemakkelijke klus met tientallen personages en een duurtijd van maximaal 3 uur. Avengers: Infinity War (2018) was dan ook de perfecte voorzet voor deze Avengers: Endgame. Deze twee films waren wat mij betreft een echte gamechanger op vlak van comic ensemble films en Justice League bewijst dat het ook gruwelijk verkeerd kan gaan. Ik ben zelf geen al te grote fan van het ’tijdreizen’ concept, ook al was het eindresultaat briljant gevonden wat je herbeleeft zelfs bepaalde momenten uit de Marvel geschiedenis op een grappige manier. Indien je geen enkele Marvel film hebt gezien zal je hier niks aan hebben, maar voor zij die alle 21 pre-Endgame Marvelfilms hebben gezien, komt deze laatste film echt binnen. De film heeft een grote emotionele impact, zeker wanneer Tony Stark voor een hartverscheurende keuze gezet wordt. Maar ook het finale gevecht is zelden zo episch geweest met een bad ass villain (Josh Brolin). Ook de komedie met de groene hulk en de wisecracks van Stark en Ant-Man zijn om van te smullen. Tot op vandaag begrijp ik niet hoe Kevin Feige dit heeft kunnen klaarspelen maar ik hoop echt dat Disney hem carte blanche geeft voor de ontwikkeling van een nieuw Star Wars saga en dat alle regisseurs zijn outline respecteren.
1. Midsommar (2019) Ari Aster
Eerst met Hereditary (2018) en nu de low budget Misommar, is het duidelijk geworden dat Ari Aster een zwaargewicht in het horrorgenre is geworden. Met een setting op klaarlichte dag slaagt deze film erin om ons de stuipen op het lijf te jagen. En wat me nog het meest kon bekoren, naast de ijzingwekkende vertolking van Florence Pugh, het camerawerk of de muziek van The Haxan Cloak, was het geflipte verhaal met de dubbele bodem. Normaal spelen dergelijke films zich af in een jungle met inboorlingen, maar deze keer waren het blanke Europeanen en de gruwel is misschien nog wel erger. De trillende glimlach op het gezicht van het vrouwelijke hoofdpersonage in het laatste schot van de film is de uitdrukking van iemand die zich realiseert, in een vlaag van gruwel én triomf, dat ze na haar helletocht eindelijk haar thuis heeft gevonden.
10. The Curse of La Llorona (2019) Michael Chaves
Qua horror hebben we dit jaar eigenlijk niet veel te klagen, er was voor ieder wat wils. Over The Curse of La Llorona was het echter toegestaan om te klagen. Tegenwoordig moet Warner Bros elke horrorfilm linken aan The Conjuring franchise en het begin stilaan op ieders zenuwen te werken. Dit is geen horrorfilm maar een snorefest, waar je de ‘kiekeboe’ momenten al van ver ziet aankomen. Ik denk dat de regisseur een spreadsheet mee had op de set met alle horrorscènes uit andere films die hij hier moest aanvinken. Het meest pijnlijke aan deze prent is dat de cast eigenlijk nog wel zijn best doet met wat ze aangereikt krijgt, maar dit had een straight-to-dvd film moeten zijn.
9. Dark Phoenix (2019) Simon Kinberg
Hoe je erin slaagt om van X-Men: Dark Phoenix een puinhoop te maken is mij één groot raadsel. De populariteit van Sophie Turner was immens met GoT en het personage was misschien wel het meest bad-ass karakter uit de X-Men franchise. Maar kijk, de makers hadden er klaarblijkelijk geen zin meer in om hiervan iets te maken, goed wetende dat Fox verkocht werd aan Disney en deze film tot niets zou leiden. Zelfs bepaalde acteurs konden hun verveling nauwelijks wegstoppen (cf. Jennifer Lawrence). Het haalde wereldwijd 252 miljoen dollar op wat iets te weinig was voor een film die 350 miljoen moest ophalen voor nog maar een break-even. Maar Kinberg laat zich niet kennen en heeft zijn productiehuis de opdracht gegeven snel de productie op te zetten van de spy thriller 355 (2021) om zijn krediet als regisseur niet te verliezen en hopelijk Dark Phoenix uit het collectief geheugen te wissen. Spijtig voor hem werkt hij alweer met Jessica Chastain, waarvan is bewezen dat ze ondanks haar talent gewoon ‘box-office poison’ is.
8. Rambo: Last Blood (2019) Adrian Grunberg
De eerste Rambo film was een eenvoudig en goed gemaakt drama, met een ijzersterke soundtrack en goede vertolkingen. De twee vervolgfilms waren guilty pleasure films waar ik nog wel plezier heb aan beleefd. Iets wat je niet kon zeggen van Rambo (2008) en ook deze Rambo: Last Blood is om van te huilen. Ik zou iets over de bijrollen willen vertellen, maar in alle eerlijkheid kregen ze niet veel doen. Het verhaal is heel generiek. Het volgt een standaard revenge-plot en het duurt te lang om onze aandacht vast te houden. Als het eenmaal op gang komt, wordt het helaas niet beter. De film is waanzinnig gewelddadig, maar zo was de vorige film ook al, het gratuit geweld doet me echter niks. Het is allemaal veel te repetitief en te opgezet. Wanneer je 90 minuten in het duister zit, zonder ook maar één lichtpuntje, word je snel moe en ga je snel indommelen.
7. Godzilla: King of the Monsters (2019) Michael Dougherty
En ik dacht dat Michael Bay het dieptepunt had bereikt met zijn Transformer-films, maar het kan dus nog gekker met deze Godzilla: King of the Monsters. De film is dom. En daarmee bedoel ik niet dat het een luidruchtige actiefilm is zonder inhoud – dat ook – maar eerder dat de plot onnozel is. Al datgene wat King of the Monsters opbouwt, verknoeien de makers gaandeweg en het einde slaat eigenlijk nergens op. Deze film vertelt ons dat de monsters van vitaal belang zijn voor het voortbestaan van de mensheid omdat ze alles “in balans” houden, hoewel ze de neiging hebben steden in asbakken om te vormen. Wie bedenkt zoiets?! En waar halen ze het geld om zoiets te financieren?
6. Gemini Man (2019) Ang Lee
Ang Lee is een beetje van een hit-and-miss regisseur geworden. Je weet nooit precies wat het zal worden. Toen ik de eerste trailers zag van Gemini Man had ik een voorgevoel dat deze film zou tegenvallen. Wel ik had het mis, … deze film ‘sucks monkey balls’. Het was een oersaai experiment in het klonen van andermans werk. Het gehele script is samen te vatten op een bierviltje en als je de trailer voor deze film hebt gezien, ken je eigenlijk alle plotwendingen. Gemini Man doet niets om zijn publiek te verbazen of te verrassen. Het grootste verkoopargument van deze prent is het feit dat Will Smith twee afzonderlijke vertolkingen heeft, zowel als zichzelf als een jongere versie van zichzelf. Maar de populariteit van Will Smith is niet meer wat het geweest was en dus kan dit dubbel problematisch worden. En een slecht scenario met tenenkrullende dialogen helpt ook al niet. De cgi op het gezicht van Will Smith was wel beter dan dat op Robert De Niro in The Irishman, maar wat koop je ermee?
5. Men in Black: International (2019) F. Gary Gray
Ken je nog deze balpen waarbij de Men Black het recente geheugen kunnen wissen van omstaanders? Wel dat is precies wat met mij is overkomen na het zien van Men in Black: International…ik weet er niks meer van. Het is zo’n vluchtig niemendalletje dat je je afvraagt of Chris Hemsworth niets beters te doen had dan op te duiken in dergelijke films (cf. Ghostbusters remake). Dit is toch volledig beneden zijn niveau. En datzelfde kan gezegd worden van Rebecca Ferguson en Tessa Thompson. Wereldwijd haalde deze prent slechts 253 miljoen op en dat is te weinig voor een film met een productiekost van 110 miljoen dollar. Het goede nieuws is dat er niet snel een vervolg zal komen.
4. The Lion King (2019) Jon Favreau
Wat doe je als Disney je vriendelijk vraagt een live-action-look-alike versie te maken van hun populaire Disney film, en ze hier bakken geld voor over hebben? Dat zeg je waarschijnlijk: “Ok, ik doe het.” Jon Favreau is een talentvol filmmaker en hij heeft meer goede films dan tegenvallers gemaakt, maar als het tegenvalt, dan valt het zwaar tegen (cf. Iron Man 2, Cowboys & Aliens). The Lion King is zo een film waarvan je je gaandeweg afvraagt waar die kerels eigenlijk mee bezig waren. Het is onbegrijpelijk hoe je van een emotionele animatiefilm een saaie 3D kloon wil maken waarin de expressies nauwelijks zichtbaar zijn en waarin ‘Can You Feel the Love Tonight’ geplakt wordt op een scène die zich op klaarlichte dag afspeelt.
3. Mektoub, My Love: Intermezzo (2019) Abdellatif Kechiche
Waar ligt de grens tussen arthouse cinema en plat voyeurisme; vraag het aan Abdellatif Kechiche want hij weet er alles van. Hij is de regisseur van de niet onaardige Palme d’Or winnaar La vie d’Adèle (2013) die qua seksualiteit ook wel verder ging dan de doorsnee film, maar de vertolkingen van Léa Seydoux en Adèle Exarchopoulos waren dermate authentiek dat je de film eigenlijk ging omarmen met de mantel der liefde. Het is pas een paar films later dat je merkt dat deze regisseur eigenlijk gewoon onder de rok van vrouwen wil kijken en Mektoub, My Love: Intermezzo – het vervolg op Mektoub, My Love: Canto Uno (2017) – is daar een mooi voorbeeld van. Het is arthouse cinema op zijn meest platvloerse.
2. Hellboy (2019) Neil Marshall
Niet te verwarren met de originele Hellboy (2004). Deze Hellboy (2019) mist de creatieve visie van Guillermo del Toro, zoveel was duidelijk. In deze compleet overbodige reboot neemt Hellboy het op tegen een krachtige heks die een apocalyptische plaag op de mensheid wil storten (een beetje zoals in The Mummy met Tom Cruise). Ron Perlman werpt een lange schaduw en David Harbour verbleekt in vergelijking. Milla Jovovich is dan nog eens extreem cartoony en niet het minste beetje bedreigend als villain. En wat mij betreft is het minder de schuld van het script, dan van de zwakke regie van one-hit-wonder Neil Marshall. De toon van de film zit compleet verkeerd. Alles is zo overdreven tot zelfs belachelijk. Een film om snel te vergeten.
1. Cats (2019) Tom Hooper
Ik heb daar gisteren mijn geld aan uitgegeven om te zien wat al die ‘poespas’ was rond deze Cats…wel, de geruchten kan ik niet weerleggen. Ik heb zelden zoiets beschamend gezien in de laatste 10 jaar. En wat betreft katten? Ik heb er geen gezien. Ik heb wel ballerina’s gezien in tijgerpakjes met vreemde snoeten. Taylor Swift en Jennifer Hudson waarmee wordt uitgepakt op de posters, komen nauwelijks aan bod. Taylor Swift heeft zelfs geen muzieknummer mogen brengen. Judi fucking Dench zingt meer eigen nummers dan Swift! Geloof je me niet, verspil jullie geld en ga zelf zien. Het is hallucinant.
