Top 10 Beste en Slechtste Films van 2020

Het is een beetje van een bizar filmjaar geweest en de release van heel wat projecten werd verschoven naar 2021, bijgevolg is er een overvloed aan barslechte schijtfilms en B-films die nauwelijks het bekijken waard zijn. Maar er waren gelukkig ook een aantal geslaagde prenten. Gezien de bioscopen bij ons in vele gevallen gesloten waren en de persvisies van films op streamingdiensten gewoon nog niet efficiënt genoeg was, hebben we niet alles kunnen bekijken, gelukkig met ons viertal wel voldoende om een degelijke lijst samen te stellen.

Voor deze lijst hebben we afstand genomen van de jaarlijkse rotzooi films van Nicolas Cage. We hebben zelfs de moeite niet gedaan om Jiu Jitsu (2020) te bekeken. Wat is het nut? Cage was vorig jaar te zien in 5 films (!) en allen waren ze een verspilling van onze tijd. Hetzelfde kan gezegd worden van films met Rob Schneider. Zijn gehele carrière is één grote flop en neen, The Wrong Missy (2020) is ook zo een film die we links hebben laten liggen.

Films die net de dans hebben ontsprongen van Slechtste films waren ondermeer de Mel Gibson film Force of Nature (2020), alsook The Tax Collector (2020) met Shia LaBeouf. Maar laten we meteen overgaan tot de films die wél in de lijst zitten.

10. Tenet (2020) Christopher Nolan

Ja, het was niet van het niveau van Interstellar (2014) of Inception (2010), maar Tenet (2020) was een boeiende rit in een onbekende wereld. Dit had evengoed een 007 film kunnen zijn met zijn luxe allures, spionnen-plot, internationale locaties, de gesprekjes alvorens iemand neer te schieten, zijn cold war Russische megalomane villain, zijn methodiek en zijn explosieve actie-scènes. Het enige verschil is dat het script hier ook nog eens een hi-tech Rubik’s Cube palindroom is met verschillende facetten, waar geen begin nog einde is maar waar op een gegeven moment toch alles samenkomt. Deze films heeft verschillende visies nodig om hier echt van te genieten, dus geef het een paar kansen.

9. The Devil All the Time (2020) Antonio Campos

Een andere film met Robert Pattinson die we in deze lijst wilden zien was The Devil All the Time (2020). De film is een geflipte cocktail van religieuze verhaallijnen gemixt met geweld, moord en corruptie in een tijdsspanne van 20 jaar. De film voert een aantal beschadigde zielen op die op zoek zijn naar de zin van het leven of zoekend naar hoop en verlossing en beïnvloed door een verzameling van predikanten, charlatans en psychopaten. De vertolkingen van elkeen maakt van deze prent echt wel een must-see-movie.

8. Another Round (2020) Thomas Vinterberg

Thomas Vinterberg heeft bij mijn weten nog geen slechte film gemaakt en dit is misschien wel één van zijn betere films. Het is opnieuw met Mads Mikkelsen met wie hij eerder Jagten (2012) maakte. Het uitgangspunt van Another Round (2020) is redelijk rechttoe rechtaan met vier volwassen mannen die besluiten om elke dag te drinken en een bepaalde hoeveelheid alcohol in hun systeem te houden terwijl ze hun dagelijkse leven bezighouden met hun baan en gezin. Het levert zelfs enkele enthousiaste en hilarische resultaten op. Wanneer de inzet echter wordt verhoogd, komen de ware aard en gevaren van overmatig alcoholgebruik aan het licht en Vinterberg is niet verlegen om de donkere kant aan te kaarten van drankmisbruik. Het is een evenwichtige film, met geweldige vertolkingen die de menselijkheid en kwetsbaarheid van de personages laten zien. Het onderwerp deed me wat denken aan die Franse klassieker La Grande Bouffe (1973) (hier de integrale film). Zalige prent!

7. Da 5 Bloods (2020) Spike Lee

Een van Spike Lee’s grote talenten is zijn vermogen om gemakkelijk tussen verschillende genres te bewegen, soms zelfs in dezelfde film. Delroy Lindo geeft hier één van zijn beste vertolkingen uit zijn carrière en ja, er is ook Chadwick Boseman die we als acteur echt gaan missen, zeker in de opkomende Black Panther 2. Deze Da 5 Bloods begint met echte beelden en beelden die ongelooflijk indrukwekkend en oogverblindend zijn. Door de hele film heen wordt er naar echte beelden geknipt om de harde realiteit van bepaalde dingen te benutten. Maar het is op de eerste plaats een karakter-gedreven prent die niet alleen iets vertelt over de Amerikaanse geschiedenis maar ook over datgene wat vandaag de dag nog steeds een issue is; met name racisme. Deze film kwam uit het hart met een geweldige cast, ondersteund door uitstekende regie en met veel zorg geschreven.

6. The Invisible Man (2020) Leigh Whannell

Als ik één horrorfilm moet vermelden die me is bijgebleven dit jaar, dat is het toch wel The Invisible Man. De film is pre-corona nog in de bioscoop gekomen en heeft met zijn productiebudget van 7 miljoen dollar toch een een knappe 130 miljoen dollar kunnen ophalen. Er zijn een paar jump-scares en zelfs een moment waarop ik naar adem moest happen, maar de regisseur is er toch in geslaagd de angst te laten opbouwen doorheen het narratieve en minder door de schokkende horror-effecten. Op een tweede niveau voelt de film aan als een soort aanklacht tegen huiselijk geweld, iets wat in tijden van Corona blijkbaar schering en inslag was. Wij hebben hier echt van genoten.

5. News of the World (2020) Paul Greengrass

News of the World is een epos dat zich afspeelt in 1870 en is de eerste echte western van Tom Hanks na bij bijna 100 filmproducties. Net als klassieke westerns bevat het ongetemde landschappen, helden en schurken, achtervolgingen en schietpartijen, en kolonisten, soldaten en indianen in conflict. Greengrass had al met Hanks gewerkt op Captain Phillips (2013) en dit duo maken samen wel goede films. Voor fans van het genre is dat ouderwetse gevoel iets van een traktatie.

4. Soul (2020) Pete Docter

Dé animatiefilm van 2020 is deze Soul. Het is een ontroerende, charmante en heerlijke smaakmaker. Het is niet alleen Pixar’s coolste film (en trouwens een fantastische film uit New York), maar het geeft ook een hartverwarmende boodschap over de simpele schoonheid van het leven – en wat een puur geschenk leven is. De zware thema’s van de film raken onderwerpen als passie en geestelijke gezondheid en worden in balans gebracht met Pixar’s kenmerkende scherpe humor, een zachte en prachtige soundtrack en een aangenaam kleurenschema tijdens de astrale sequenties. Het is een absolute triomf – het zal je tranen in de ogen brengen en een gevoel van diepe dankbaarheid.

3. Nomadland (2020) Chloé Zhao

Nomadland is een neo-realistische, quasi-documentair drama van Chloé Zhao die verteld wordt als een soort liefdesbrief. In dezelfde lijn als Wild (2014) en Into the Wild (2007) is het een ode aan zij die onbezonnen hun eigen pad bewandelen, zelfs in de meest barre klimaten. Tegen de achtergrond van economische instabiliteit voelt de film heel vertrouwelijk aan. En uiteraard wordt de show gestolen door Frances McDormand die de primaire focus is van dit oeuvre die wat mij betreft dé grote kanshebber is op een Oscar dit jaar. Ze speelt een vrouw van in de 60 die alles kwijt is geraakt sinds de periode van de Grote Recessie. Ze vat een reis aan doorheen het Amerikaanse westen dat aan het veranderen is. Hierbij meet ze zich de levensstijl aan van een moderne nomade en reist ze per busje.

2. Palm Springs (2020) Max Barbakow

Palm Springs was een verfrissende indiekomedie die ervoor zorgde dat het concept en de personages van elkaar verschilden. Het groundhog-day-concept van elke dag die zich herhaald is niets nieuws, maar deze film speelt met het concept en creëert iets anders en slimmer. De twee leads zijn de sleutel en ze delen een sterke chemie die ervoor zorgt dat dit sympathiek en grappig blijft. Het is jammer dat deze film het gigantische publiek niet heeft kunnen vinden omwille van Covid-19, want dit had iets anders kunnen zijn voor het grote scherm. In tegenstelling tot Happy Death Day (2017) schildert deze prent geen onnozele en wrede situaties maar de regisseur heeft deze komedie een perfecte balans weten te geven dat het binnen een aantal jaren vermoedelijk zelfs een cultstatus zal krijgen. Wat mij betreft dé komedie van het jaar.

1. Possessor: Uncut (2020) Brandon Cronenberg

Maar de film die voor ons het meest is blijven nazinderen was deze Possessor: Uncut van de zoon van David Cronenberg. Cronenberg houdt een deel van de familiebezorgdheid in stand terwijl hij zich verder onderscheidt met dit uiterst gewelddadige verhaal van proxy-huurmoordenaars en de verdoving van het morele besef, in dit geval Andrea Riseborough; een moordenaar die op het punt staat haar eigen menselijkheid te vernietigen. Een klinische benadering onderbroken door gruwelijke daden; een levendig kleurgevoel, gestileerde fotografie, koude karakters, hallucinerende montages. Ik geef toe, ik wendde mijn ogen minstens twee keer van het scherm af. Het is wreed en stijlvol en een aanrader voor alle filmliefhebbers.

10. The Silencing (2020) Robin Pront

Ik had zoveel meer van deze The Silencing verwacht, dat ik vermoedelijk van begin tot einde mij heb zitten irriteren met de vele onwaarschijnlijke plotwendingen. De film vult zijn 95 miezerige minuten met onnozele situaties die steeds frustrerender worden. Coster-Waldau en Wallis, zo goed in “Game of Thrones” en “Peaky Blinders”, doen hun best om een diepgewortelde interesse op te wekken met karakters waarvan het script nooit de moeite neemt om ze te ontwikkelen. Hoewel de film wat spanning genereert in het kat-en-muisspel, lijkt de ontknoping uit het niets te komen en is het van een stuitende belachelijkheid. In het genre slowburn thrillers zijn er veel betere films – zoals een Wind River (2017) of een Insomnia (2002) en zelfs shows zoals HBO’s True Detective. Deze film komt hier nog niet aan de hielen van deze producties.

9. The Last Days of American Crime (2020) Olivier Megaton

Je zou hopen dat de essentie van een actiefilm de executie is. Zelfs al heb je te maken met een verhaal dat niks voorstelt (cf Extraction), maar zelfs dit zit er niet in bij deze The Last Days of American Crime. De hoofdpersonages hebben weinig chemie, en met een vroege seksscène die zich ontrolt op een vreselijke remix van ‘I Wanna Be Your Dog’ komt over als een goedkoop opgenomen muziekvideo. En dat is in essentie wat deze prent is: een wegwerpproduct zonder enige verdienste. Alleen Michael Pitt heeft een rol die het onthouden waard is, waarbij de vroege Christopher Walken in me opkomt terwijl hij zich een weg baant door het verhaal. Alles voelt gewoon als een flauw excuus voor wat had kunnen zijn. Een film die overloopt van de clichés en zichzelf te ernstig neemt.

8. Birds of Prey (2020) Cathy Yan

Cathy Yan was duidelijk niet de juiste persoon voor deze comic adaptatie. Veel van de scènes werken niet en het acteerwerk is bij momenten veel te cartoony of gewoon zwak. “Het is een film met vrouwen in de hoofdrol dus moeten we een vrouw achter de camera zetten”, heeft bij mijn weten geen garantie op succes (cf. Ocean’s Eight), en een man trouwens ook niet (cf. Ghostbusters). Ik denk dat het script van Christina Hodson best wel een paar rewrites kon gebruiken. Laten we hopen dat ze hun lessen trekken alvorens ze aan Gotham City Sirens beginnen – als dit project na deze flop al niet dood en begraven is. Birds of Prey is een draak van een film die je zo snel weer wil vergeten, dus sorry voor deze vermelding in de Top 10 voor Slechtste Films van 2020.

7. Inheritance (2020) Vaughn Stein

Inheritance lijkt op een Cloverfield film, zelfs de poster is een kopie van 10 Cloverfield Lane (2016) , maar het is echt een onnozele thriller. Een fletse bedoening met een belachelijk script en slechte vertolkingen, zelfs van Simon Pegg, waarvan je meer had verwacht. Het snijdt verschillende onderwerpen aan maar weet er niks zinnig over te vertellen. En na al de onzin worden we nog bediend met een lange expositie-dump als “climax”. Om van te huilen!

6. Fatal Affair (2020) Peter Sullivan

Ik kon eigenlijk evengoed Fatale (2020) in deze lijst zetten, maar nog slechter is deze Fatal Affair. Sullivan heeft de filmische taal van de erotische thriller wel onder de knie, van verlangende blikken die over de schouders worden geworpen, de zachte belichting en de kanten lingerie. Of nog de koppels die in bed elkaar de rug toekeren als teken dat er iets fout zit. Deze film bestempelen als erotische thriller lijkt me toch niet te passen. Dit is PG-13 materiaal en hier is geen seks, bloot of erotiek te bespeuren. Enkel een boze David die niet het soort man is dat “nee” als antwoord wil aanvaarden. Sullivan is meer iets van een loodgieter dan een verhalenverteller en is zelden creatief in de manier hoe hij verhaallijnen aan elkaar koppelt. Elke mogelijke wending die de zaken interessant zou kunnen maken worden over het hoofd gezien en we blijven vast steken in een steriel en voorspelbaar thriller patroon. Het enige fatale aan deze affaire is dat je sterft aan pure verveling. Jullie zijn bij deze gewaarschuwd.

5. Artemis Fowl (2020) Kenneth Branagh

Kenneth Branagh is een respectabele filmmaker en acteur maar hier zorgde hij toch voor een valse start van Disney+. Artemis Fowl is een dure grap die niemand doet ‘lachen’, laat staan ‘vermaken’. Als je eindelijk het einde hebt bereikt, zul je je realiseren dat alles wat je net zag eigenlijk bedoeld was om je klaar te stomen voor een vervolg. Een vervolg! Alsof iemand deze rotzoot zou willen herbeleven. Niets in deze film is goed, maar niets in deze film is zelfs … een gebeurtenis. Er is geen doorlopende of volgbare plot of betrokkenheid tussen de personages en het publiek. Ik had een hekel aan bijna elk moment van Artemis Fowl en ik wil er geen tijd meer aan besteden.

4. The Last Thing He Wanted (2020) Dee Rees

Op papier zou je denken dat The Last Thing He Wanted een interessante film kan zijn, tot je dit treinongeluk te zien krijgt. Afgezien van een paar scènes waarin het fotografische werk opvalt, valt er niet veel te redden van deze smakeloze productie. Hier zakken we dus af naar het Cats (2019) niveau. Er was een moment in het midden van de film dat ik echt dacht dat ik degene was met het probleem. Mijn frustratie was zo groot dat ik de film meer dan eens moest stoppen en terugspoelen om te zien of ik een dialoog verkeerd had begrepen. Maar nee, helaas is het moeilijk om logica te vinden in een verwarrend verhaal dat constant springt zonder veel uitleg. Ondanks het grote talent, zowel voor als achter de camera, is deze originele productie van de streaminggigant Netflix een ongelukkige teleurstelling. The Last Thing He Wanted is een prent die bedoeld is om stilletjes te verdwijnen in de uitgebreide Netflix-catalogus.

3. Fantasy Island (2020) Jeff Wadlow

En de zwakte van deze Fantasy Island zit hem niet in de production design, maar wel in het script met zijn kartonnen borden van personages – waarvan de meeste gewoon oerdomme zaken doen – en zijn slaapverwekkende scène-opbouw. Je zal geen enkele van die karakters sympathiek vinden en dan is het wel wat moeilijk om met hun “verhaaltje” mee te leven. Ze spelen de ganse film door irritante, bezopen en onbeleefde middelbare scholieren. En je krijgt wel een beetje het slasher-movie gevoel waarbij je niet kan wachten tot ze op vreselijke wijze zullen omkomen. En Michael Peña zet hier misschien wel zijn meest slechte rol neer. Hij kan uiteraard een zwak script inroepen als verdediging. Maggie Q is misschien wel de enige actrice die er nog wel een beetje door kan, de rest van de cast maakt hier echt wel een slechte beurt op vlak van timing en acteerwerk. De toon gaat ook alle kanten uit, van horror, naar komedie, naar melige drama, met om de haverklap referenties naar andere films (met quotes) of zelfs verwijzingen naar andere films. Het was gewoon om zot van te worden. Het is een film geschreven door pubers, voor pubers.

2. Dolittle (2020) Stephen Gaghan

Robert Downey Jr. zat op een wolk na Endgame en wou nog eens miljoenen scheppen met een familiefilm. Spijtig genoeg draaide het anders uit. Dolittle was een puinhoop van een film. De consensus was dat deze film misschien wel de allerkleinsten kon bekoren maar dat zij eigenlijk meer verdienen dan een flutverhaaltje met flauwe moppen. Een treinongeluk van een film. Het probleem hier is het ontbreken van interessante plotontwikkelingen en verwondering. Je moet de vraag stellen wanneer de film van Eddie Murphy interessanter is dan de film die drie keer meer kost. De filmmaker was niet de juiste keuze en alles voelt erg onhandig aan. Het verhaal maakt geen sprongen in de structuur en wordt vreselijk saai. Het is traag en vervelend wanneer het spannend en grappig zou moeten zijn. Ik ben verbaasd dat Downey deze film heeft gekozen en niet de derde Sherlock Holmes die de best scorende film van 2019 had kunnen opvolgen. Dit is gewoon weer een mislukte bewerking van een boek dat gemakkelijk gemaakt zou kunnen worden door een filmmaker die niet hoeft op te blinken en te vervelen. Dit is tevens één van de grootste flops van 2020 en deze film kwam uit nog voor de Covid-storm.

1. Wonder Woman 1984 (2020) Patty Jenkins

Maar de grootste mislukking van 2020 is zonder twijfel deze Wonder Woman 1984. Gal Gadot heeft in 2020 na haar ‘Imagine” internet Cringefest zowaar nog dieper gevallen met deze sequel. Het is een ode aan de slecht smaak van de jaren ’80 met zijn bonte kleuren, vreselijke kapsels en outfits, en is misschien wel de meest bespottelijke comic verfilming sinds Catwoman (2004). Het is een schoolvoorbeeld van een studiofilm waar de creatie van deze sequel werd overgelaten aan marketeers en studio-executives. Patty Jenkins, Geoff Johns en Dave Callaham zijn gecredit als scenaristen maar mogen wat mij betreft alle drie verbannen worden om ooit nog een filmscript aan te raken. Het is waardeloos. Een tv-soap heeft een beter script dan deze rotzooi.