We zijn bijna aan het einde van 2012 en gezien wij op De FilmBlog goede tradities in ere houden is hier dan uiteindelijk het eindejaarslijstje van de Beste en Slechtste Films van 2012. Net zoals ieder jaar komen er in de maand december heel wat Oscar-waardige films uit die bij ons pas in januari of later in de bioscopen draaien. Ik denk bijvoorbeeld aan een Lincoln (2012), Les Misérables (2012), Cloud Atlas (2012) en ga zomaar verder. Ik moet ook nog Killing Them Softly (2012) en End of Watch (2012) zien, dus deze heb ik ook niet kunnen opnemen in de lijst. Maar gelukkig was er toch een ruim aanbod aan interessante films voor een top 10 samen te stellen.
Net zoals elk jaar zijn er een aantal films die het vernoemen waard zijn, maar net uit de boot vielen. Neem nu Jagten (2012) van Thomas Vinterberg. Vinterberg heeft de gave om ons mee te slepen in een vertrouwde wereld waar we geconfronteerd worden met ongemakkelijke en beschamende situaties. Zijn film is een psychologisch drama waarin het hoofdpersonage (al dan niet valselijk) beschuldigd wordt van pedofilie. Het is niet zozeer het verhaal dan wel de vertolking van Mads Mikkelsen die pakkend is. Wanneer hij in beeld komt knettert er elektriciteit in de atmosfeer. Met een dergelijk controversieel thema kon je gemakkelijk verdwalen in een kluwen van ongenuanceerde clichés, maar Vinterberg schildert een emotioneel portret die van humor overslaat in steenkoude agressie en koelbloedige horror. Dit was ook zeker een film die een tijdlang blijft nazinderen.
Twee andere films die ik nog zou willen vermelden zijn Prometheus (2012). Dit science-fiction epos van Ridley Scott is zowel fascinerend als frustrerend. Je kan de film niet zomaar afschrijven, maar scenarist Damon Lindelof heeft er toch zo’n zootje van gemaakt dat ik deze onmogelijk in mijn Top 10 kon zetten. Een andere film die mij is bijgebleven is Amerikaanse independent prent Compliance (2012), een schokkend waar gebeurd verhaal over een uit de hand gelopen telefoongrap. Het is een pakkend verhaal waar je enerzijds woedend van wordt en anderzijds wijst op het volgzame en weinig kritische gedrag van veel mensen. En met het drama in Engeland rond de zelfmoord van de verpleegster van Kate Middleton, is alles ook nog eens brandend actueel. Maar hieronder staan de films die de Top 10 lijst wel hebben gehaald.
10. Looper (2012) Rian Johnson
Sommigen vinden het een puinhoop van een film, voor andere is het een superoriginele en verkwikkende prent met een vleugje van Inception en Source Code, en ik behoor tot die tweede categorie. Looper (2012) is een een character driver sci-fi thriller met een schitterende vertolking van Joseph Gordon-Levitt en en pareltje van een script dat gonst van de geniale vondsten en intrigerende plotwendingen. Intelligent, inventief, visueel knap en bij momenten schrikwekkend, wat wil je meer? Ja, er zijn in de film een aantal zaken waar ik ook nog met vragen zit, maar al bij al heb ik hier enorm van genoten en zal ik die film zeker nog een aantal keertjes bekijken. Puik werk van regisseur/scenarist Rian Johnson, wiens carrière we bij deze op de voet zullen volgen.
9. Skyfall (2012) Sam Mendes
Ook al zijn de eerste 20 minuten niet meteen om over naar huis te schrijven, wat nadien komt is van het beste wat de James Bond sage te bieden heeft. Skyfall (2012) vond ik zelf net iets minder sterk dan Casino Royale (2006), maar na het belabberde Quantum of Boredom (2008) is dit weer een schot in de roos voor de Britse geheim agent. Je kunt het niet ontkennen dat regisseur Sam Mendes een volwassen film wou maken met een James Bond die met zichzelf in de knoop ligt. Zelfs de villain is niet meer de megalomane rijke slechterik die het einde van de wereld wil. De vertolking van Javier Bardem is al even tragisch als dat het complex is. Skyfall is bij deze echt een karakterfilm. En toch blijft het een Bond-film met alle nodige ingrediënten en een vette knipoog naar de Sean Connery periode. Ja, zelfs de oude Austin Martin werd van stal gehaald.
8. Holy Motors (2012) Leos Carax
Een film die op je netvlies blijft plakken is Holy Motors (2012). Ik had geen voorkennis toen ik de film in de bioscoop zag en kwam aangenaam verrast uit de zaal. Het is een soort post-apocalyptische prent met een voorsmaakje voor sardonische zwarte humor en excessen in onze hedendaagse materialistische maatschappij. De film is zowel geschift in zijn inhoud als in zijn visuele bevlogenheid, maar tezelfdertijd een buitengewoon leuke kijkervaring. Holy Motors is geen experimentele cinema die enkel bestaat bij de gratie van het experiment, maar wel een verhaal die gedreven wordt door zijn menselijkheid. Het is in ieder geval een trip die in elke top 10 van 2012 thuis hoort wil deze lijst van enig belang zijn.
7. Amour (2012) Michael Haneke
Ik haat films die op voorhand bejubeld worden door de zogenaamde kritische pers, en dat je een beetje moreel verplicht bent om er naar toe te gaan. Ik heb Amour (2012) dus vrij laat gezien. Maar je kunt er niet omheen, Michael Haneke heeft opnieuw een ijzersterke film gemaakt. Amour is een aangrijpend portret van een koppel 80’tigers waarvan de vrouw getroffen worden door een aanval en plots het geheugen verliest. Ze wil niet opgenomen worden in het hospitaal en bijgevolg wordt hun huis een soort gevangenis of een soort mausoleum. Het acteursspel van beiden is van die aard dat je compleet opgezogen wordt door het drama en ingesloten door de claustrofobische regie van Haneke. We worden geconfronteerd met de kille dood, maar ook met menselijke warmte. Neen, je wordt er niet plezierig van, maar dit is wat mij betreft veruit de beste Haneke film tot nu toe en moest dan ook in deze lijst prijken.
6. The Hobbit: An Unexpected Journey (2012) Peter Jackson
Ik ben fan van Lord of the Rings, en deze The Hobbit: An Unexpected Journey (2012) is alweer een glorieus epos. Het begin van de film, met zijn slapstick humor en zijn trage opbouw is misschien nog wat onwennig, maar nadien komt het verhaal op gang en zit je op het puntje van je stoel en de drie uur vliegen gewoon voorbij. Het eerste deel van The Hobbit is gewoon adembenemend, grappig en betoverend, en ik kan haast wachten op de twee vervolgfilms. Dit is geen Star Wars trilogie waar de actie dominant is. Dit is een J.R.R. Tolkien/Peter Jackson trilogie waar het verhaal en de personages op de voorgrond komen. Voor de rest is de 48 beelden projectie net iets als de 3D-technologie, het is een gimmick die niet kan opwegen tegen een sterk verhaal, maar ja, het is een andere kijkervaring. Neen, deze is voor mij niet de beste film van het jaar, maar wel zonder enige twijfel één van de 10.
5. The Avengers (2012) Joss Whedon
Het mag een klein mirakel heten dat scenarist/regisseur Joss Whedon – een erkend en bejubeld televisie icoon en de drijvende kracht achter cultreeksen als Firefly en Buffy: The Vampire Slayer – is geslaagd in zijn missie. Hij laat met The Avengers (2012) het ensemble van superhelden schitteren als nooit tevoren en brengt ons de allerbeste Marvel film ooit. Niet alleen dit, Whedon laat Ang Lee en Louis Leterrier ook nog eens zien hoe je Hulk op een overtuigende manier naar het witte doek kan brengen. Whedon verkiest zoals verwacht een makkelijk verteerbaar plot met voorspelbare keerpunten, maar kruid ditalles met subtiele inside jokes, grappige dialogen, en licht dramatische wendingen. Het is dan wel een clichématig geheel, toch is het Whedon’s verdienste om toch enige originaliteit en frisheid voor de dag te leggen. Hij heeft gelukkig niet gekozen om de ernstige/donkere toer op te gaan à la Nolan met de Batman franchise, maar wel ten volle een correcte weerspiegeling te geven van de pulpy Marvel comics: ernst is ver zoek en overbodig. Het is comic entertainment om van te smullen.
4. Argo (2012) Ben Affleck
Ik heb in mijn filmcollectie heel wat films uit de jaren ’70 en ook al is deze Argo (2012) een hedendaagse prent, vertoont deze toch heel wat gelijkenissen met die vorige periode waar ik zo van hield. Het bewijst nog maar eens het talent van Affleck, die er voor gekozen heeft om in zijn film mee te spelen en ook nog eens zijn energie te steken in de regie. En het heeft zijn vruchten afgeworpen. Deze briljante thriller gebaseerd op waar gebeurde feiten is veruit zijn meest volmaakte film. Het heeft niet die waauw-factor van de recente comic-adaptaties, maar het is zo knap omwille van zijn narratieve kwaliteit. Kan een film feilloos zijn, deze Argo is daar in ieder geval niet ver naast.
3. The Dark Knight Rises (2012) Christopher Nolan
De visuele en inhoudelijke rijkdom die we hier in The Dark Knight Rises (2012) voorgeschoteld krijgen is om van te rillen. Als iemand me 7 jaar geleden zou vertellen dat een filmstudio bereid zou zijn om 585 miljoen dollar te investeren in een 7u35 minuten lange Imax blockbuster-trilogie die enkel bestemd is voor een volwassen en veeleisend filmpubliek – met plotgedreven actie en complexe, arglistige karakters, en waar de tedere romantiek is ingeruild voor een duistere en verontrustende thematiek – dan zou ik eens goed hebben gelachen. Het credo was ‘hoge kwaliteit primeert boven beeldmanipulatie’ en het was tevens een ode aan de filmpellicule in een digitaal tijdperk. En in dat licht hebben we hier een sterk verhaal van de geboorte, de val en de heropstanding van Batman. De derde film van een trilogie is meestal diegene dat het meest ontgoochelt, maar deze Dark Knight Rises is de perfecte afsluiter voor de perfecte trilogie. Ja, Bane is minder goed dan Heath Ledger, meer nog, The Dark Knight (2008) was een betere film, ja Marion Cotillard heeft een belachelijke sterfscène neergezet en ja, Nolan wou iets teveel zaken vertellen in veel te korte tijd. Maar desondanks al deze minpunten overstijgt deze prent de gemiddelde film, zowel op inhoudelijk als op visueel vlak.
2. Django Unchained (2012) Quentin Tarantino
Sommige regisseurs vallen in herhaling, andere willen hun films volproppen van visuele effecten en vreemde camerabewegingen. Quentin Tarantino blijft zijn eenvoudige zelf en is tezelfdertijd meer vernieuwend dan om het even welke filmmaker. Drie jaar na de knettergekke oorlogsfilm Inglourious Basterds, pakt hij uit met de geniale spaghetti western Django Unchained (2012). Het is gewaagde, originele, gesofistikeerde en stijlvol western die bovenden buitengewoon ontspannend en schokkend is. Django Unchained is onversneden Tarantino, en behoort tot zijn beste films. Het is het werk van een regisseur die aan de top van zijn carrière staat en die zonder schroom een zware stoot verkoopt in de onderbuik van het puriteinse Amerika, zonder neerbuigend, belerend of pretentieus over te komen. Het is bloederige spaghetti western met een infuus van blaxploitation gemaakt door iemand die opstaat en gaat slapen met klassiekers uit de filmgeschiedenis.
1. Moonrise Kingdom (2012) Wes Anderson
En tussenin al dat comicbook geweld (I eat comics for breakfast) komt Wes Anderson op de proppen met zijn eigenzinnige, hartverwarmende en verfrissende Moonrise Kingdom (2012), wat voor mij zonder twijfel de beste prent was van 2012. Als je in staat bent om op dezelfde golflengte van Anderson te komen, dan opent dit een poort naar een verrassend en wonderbaarlijk universum vol avontuur, humor en popmuziek voor zowel jong als oud. Fans van Anderson-eske cinema en 60’ties nostalgie zullen hier dolle prent aan beleven. Ik was er in ieder geval van in de wolken. De hoofdrollen mogen dan wel vertolkt worden door kleine kinderen, hun belevenissen zijn bigger than life. Zalige vertolkingen, bijzonder knappe regie en een uitstekend en fabelachtige script van Anderson en Roman Coppola (The Darjeeling Limited), inderdaad, de zoon van Francis Ford Coppola.
10. Silent Hill: Revelation (2012) Michael J. Bassett
Het regende crapy horror films in 2012. Het was niet meer om bij te houden. Neem nu de sequel Silent Hill: Revelation (2012). Wat was me dat! In het beste geval is het een showreel van één of ander visueel effectenhuis, in alle andere gevallen is dit iets om schaamrode wangen van te krijgen. Voor iemand die zelfs al het spel heeft gespeeld, heb je geen flauw idee wat de makers ons eigenlijk willen vertellen. Ik kreeg zelfs tinnitus verschijnselen van al die oorverdovende geluidseffecten. Wisten ze dan niet dat dit een ‘SILENT’ Hill film was?! Geluk eindigt deze draak van een film niet met een open einde die een mogelijke nieuwe sequel zou kunnen inhouden. Laten we dit begraven en doen alsof het nooit heeft bestaan.
9. Ghost Rider: Spirit of Vengeance (2011) Mark Neveldine & Brian Taylor
Een Top 10 worst movie lijstje zonder een Nicolas Cage film, zou een schande zijn. Dus hier is Ghost Rider: Spirit of Vengeance (2011) (tevens ook de enige Cage film die er te zien was in 2012). De sequel kwam bij ons in de bioscoop in februari van 2012. De eerste prent was zware teleurstelling, maar deze vervolgfilm had zowaar een plot en doet dus net iets beter. Maar maak je geen illusies, ook deze sequel is een stinker. Het regisseursduo die verantwoordelijk is voor de Crank-vehikels en het oerslechte Gamer (2009) maken hun reputatie van B-regisseurs alle eer aan. Na de zoveelste flop denk ik dat ze best solliciteren voor een andere dagjob. Voor een keertje kan ik Nic Cage moeilijk met de vinger wijzen. Zelfs met goed acteerwerk kan je niets aanvangen met het aangereikte materiaal en de bijkomende dwalende regisseurs-aanwijzingen.
8. Resident Evil: Retribution (2012) Paul W.S. Anderson
De ene Anderson is de andere niet, en deze Paul W.S. zou nog geen goeie film kunnen maken mocht hij een scenario krijgen van Steven Zaillian en bijgestaan worden door Christopher Nolan in een productie van Jerry Bruckheimer. Resident Evil: Retribution (2012) kon evengoed op 1 staan in deze lijst, maar mijn verwachtingen waren al zo laag dat ik niet meteen geschokt was door de kwaliteit. Met deze film zijn er maar liefst 5 Resident Evil vehikels en alle vijf zijn ze het bekijken nauwelijks waard. In deze prent heb je zelfs de indruk dat niemand nog de moeite deed om hier iets deugdelijk van te maken. Hier is geen verhaal, enkel een montage van een hoop flitserige actie-shots overladen met tonnen digitale effecten. En wat me keer op keer verbijsterd, is dat dergelijke troep goed verkoopt, want de film brengt zo’n slordige 220 miljoen in het laatje. Begrijpen wie begrijpen kan.
7. Dark Shadows (2012) Tim Burton
Het resultaat is een vervelde en onsamenhangende adaptatie, die nog maar weinig met de oorspronkelijke serie van doen heeft. Tim maakt om de zoveel jaar een bangelijke prent, maar tussendoor stelt hij zich tevreden met commercieel afgelikte, en half-grappige troep, en deze Dark Shadows (2012) mag je gerust tot deze orde degraderen. En zo zijn er nog onbegrijpelijke plotwendingen en schreeuwende tekortkomingen. De creativiteit in deze prent staat in ieder geval op een laag pitje en de humor is nooit echt uitgesproken. De toon wisselt, net zoveel als de motivaties en drijfveren van de personages. Een uitstekend begin, maar halverwege stuikt de film in mekaar en als kijker krijg je er noch kop of staart van.
6. Battleship (2012) Peter Berg
Ik had deze vrij vertaalde adaptatie van het boardgame een kans gegeven, omwille van regisseur Peter Berg. In het verleden heeft hij wel eens een behoorlijke prent afgeleverd. Maar wat hij hier met Battleship (2012) heeft afgeleverd stinkt een uur in de wind. Zelden heb ik zo’n knappe visuele effecten verknoeid gezien door zo’n belabberd script, lachwekkende dialogen (op een gegeven moment zegt iemand zelfs in de film “Who talks like that?” – My thoughts exactly!), troosteloos acteerwerk en een ridicuul einde. Maar de onzin begint pas echt op kruissnelheid te komen wanneer de aliens eindelijk op aarde landen, nadat we hen met ons visitekaartje hebben gestuurd met een supersonisch radiosignaal die blijkbaar sneller is dan het licht. Het heeft hen slechts een paar dagen/maanden gekost om tot bij ons te komen, dus spreken we van zeer geavanceerde wezens. Maar het humanoïd wezen lijkt al zo dom als een achterdeur. De scenaristen van dienst hebben ook niet veel zin om scènes uit te leggen, laat staan om iets op papier te zetten waarmee ze zichzelf ’s avonds nog in de spiegel kunnen bekijken.
5. Playing for Keeps (2012) Gabriele Muccino
Er waren heel wat zwakke komedies en romcoms dit jaar, zoals One for the Money (2012), The Babymakers (2012), The Watch (2012) of de laatste Eddie Murphy film A Thousand Words (2012). Maar de prent waar je echt medelijden kreeg voor de cast was toch Playing for Keeps (2012). Gerard Butler heeft hier duidelijk gemaakt aan alle filmstudio’s dat niemand interesse heeft om hem op het witte doek te zien. Playing for Keeps had een productiebudget van 35 miljoen dollar en uitgebracht in maar liefst 2840 filmzalen, maar zo goed als niemand kwam opdagen. En wanneer je deze halve romcom uiteindelijk te zien krijgt weet je waarom.
4. The Paperboy (2012) Lee Daniels
Deze film werd genomineerd op het festival van Cannes, en kreeg een nominatie voor beste actrice van de Golden Globes, en ondanks het knappe acteerwerk van Nicole Kidman is The Paperboy (2012) niets meer dan smaakloze pulp. En het grootste struikelblok van deze prent was regisseur Lee Daniels, die iets teveel bezig was met een stijloefening in plaats van een verhaal te vertellen die ons als kijker kon boeien. Deze Oscar-genomineerde regisseur verdient voor deze prent dan ook de Razzie van Worst Director. Waarom staat deze zo hoog in de top 10? Voor de simpele reden dat dit echt wel een knappe film had kunnen worden, maar de man achter de camera verknalde het, big time!
3. Mirror Mirror (2012) Tarsem Singh
Er waren twee sneeuwwitje-films, een vrij geslaagde adaptatie genaamd Snow White and the Huntsman (2012) en het beschamende schouwspel Mirror Mirror (2012). Als kinderfilm denk ik wel dat hij de allerjongsten zal kunnen bekoren, maar voor het overgrote merendeel van het publiek is dit pure tijdverspilling. De regisseur had blijkbaar iets teveel naar Shrek gekeken, maar had blijkbaar de grappen niet begrepen. Er was een tijd wanneer ik gek was van de geflipte decors en kostuums van Tarsem Singh, maar dit is ondertussen al heel lang geleden.
2. The Devil Inside (2012) William Brent Bell
The Devil Inside (2012) is nog maar eens een found footage film, maar deze keer zonder iets wat men kan omschrijven als ‘een verhaal’. Paranormal Activity 4 (2012) en The Apparition (2012) lijken wel meesterwerkjes tegenover dit flauw excuus voor een horrorfilm. Hier ga ik zelfs niet al teveel woorden aan vuil maken.
1. The Twilight Saga: Breaking Dawn – Part 2 (2012) Bill Condon
Maar het absolute dieptepunt moet ik toeschrijven aan The Twilight Saga: Breaking Dawn – Part 2 (2012). En voor de miljoenen mensen die hebben afgezien in de bioscoop terwijl de vriendin kost wat kost Robert Pattinson wou zien blinken als de vampier Edward Cullen is er eindelijk het verlossende nieuws: het is GEDAAN! Dit laatste script is niet veel beter dan de vorige edities. De personages blijven zielloze wezens met onbegrijpelijke motivaties, die door de acteurs als kartonnen borden worden neergezet met als doel de emoties te bespelen van jonge teenage meisjes. De dialogen zijn ofwel om van te huilen of van te schaterlachen. Het verhaal komt heel traag op gang, en net wanneer je denkt dat alles beter zal worden, stuikt alles weer in mekaar in een onbegrijpelijk kluwen van zinloze conflict-situaties. En met dank aan de slechte visuele effecten is ook de grote finale één grote klucht. Maar vreemd genoeg ben je nadien toch tevreden, opgelucht dat het eindelijk gedaan is met die verwerpelijke films gebaseerd op die miserabele boeken. Good riddance!
***Related Posts***
17/12/2012: Top 10 Best & Worst Movies of 2012
29/12/2011: Top 10 Best & Worst Movies of 2011
30/08/2011: Top 10 Worst Movies of 2010
29/12/2010: Top 10 Best Movies of 2010 (Karen)
23/12/2010: Top 10 Best Movies of 2010
06/01/2010: Top 10 Best & Worst Movies of 2009
26/12/2008: Top 10 Best & Worst Movies of 2008
22/12/2007: Top 10 Best & Worst Movies of 2007
16/12/2006: Top 10 Best & Worst Movies of 2006
23/12/2005: Top 10 Best & Worst Movies of 2005
Knappe lijst en kan er mij wel een groot stuk in vinden, ook al moet ik Moonrise Kingdom en Argo nog zien. Holy Motors zou ik in mijn top 10 op één gezet hebben. Dit is gewoon een nieuwe David Lynch! De Rouille et d’os vond ik ok, maar Rundskop vond ik beter.
Voor de rest heb ik blijkbaar maar weinig ‘worst movies’ gezien dit jaar 🙂
Ik vind niet dat The Hobbit hier in de lijst moet stan. Heb deze gisteren gezien en vond het toch heel langdradig en saai!! Ik mis zelf Cosmopolis van David Cronenberg.
Ik bejubel met jou het einde van de Twilight films 😉
Vanavond ga ik proberen om The Hobbit te gaan zien. Kijk er al naar uit !
@Aless: Ik ben gisteren The Hobbit gaan zien en vond die dus wel de beste film van het jaar, zeker beter dan The Dark Knight Rises. Misschien moet je hem nog een tweede keer gaan zien? Sommige films worden beter na een tweede visie, zeker films met heel veel inhoud 😉
Zei hier iemand iets over Cosmopolis?? Die is pas een film die ontbrak aan de Top 10 worst movies! Ik heb dit jaar eigenlijk bitter weinig films gezien blijkbaar. heb gehoor dat Killing Them Softly eigenlijk nog wel de moeite is.
Heb toch nog kunnen genieten van Dark Shadows. De sfeer zat goed en de personages waren best grappig. Niet zijn beste film, maar voor mij toch niet bij de zwakste van het jaar naast Resident Evil en Silent Hill.
Ik vond de eerste Silent Hill film nog ok, maar de tweede sloeg werkelijk nergens op. Nul humor, absoluut niet scary en een vreselijk onsamenhangend verhaal. Hadden bij de eerste film meten blijven.
Ik heb de Twilight films zelfs nooit gezien, daarentegen vond ik The Paperboy eigenlijk nog wel meevallen. Knap acteerwerk, zelfs van Zac Efron!
Ik heb in 2013 niet veel blockbusters gezien. Maar Looper vond ik niet veel bijzonders, The Amazing Spider-Man en The Dark Knight Rises matig. Belachelijk slecht vond ik The Hunger Games.
Qua filmhuis vond ik Jagten en Holy Motors erg goed.
Ook Kon-Tiki was erg goed. Indien dit een Hollywood productie was geweest was dit een typische kanshebber voor Oscars. In plaats van een dik aangezette en bombastische film blinkt deze Noorse film echter uit in bescheidenheid.
Argo was ook mooi. Affleck vertelt het bizare verhaal op de juiste toon en de film doet erg realistich aan zonder het drama te veel aan te dikken. Ook niet te verlegen om enkele kritische noten naar het handelen van Amerika te plaatsen.
ik vond het geen zo’n speciaal jaar. The Dark Knight Rises vond ik minder goed dan TDK, Spiderman was goed maar had het gevoel van seen-that-done-that, en the avengers was misschien wel een sterke film, maar sta nu niet meteen te springen om die film een tweede keer te zien. Denk dat 2013 iets beter zal worden.
Ik heb van het weekend de film Skyfall gezien, maar dat was echt heel erg zonde van mijn tijd. Wat een vreselijke film zeg. Zo slecht heb ik zelden een film gezien.
Dus iedereen die er nog van plan was heen te gaan… NIET DOEN !!!!
Skyfall viel wat tegen in het begin, maar nadien was het back-to-basics. Zeker één van de betere films van 2012!
xtremy heeft groot gelijk!!!! bond was gewoon slecht. veel te veel afgekeken van dark knight verhaal (wraak willen nemen en dan onbenullig gevangen nemen en dan ontdekken dat het bij het plan hoort). heel zwakke film niet zien alleen eens op dvd.
Het Bombardement had nog in de lijst van Slechte Films moeten staan !!
Ik ben het in het algemeen wel eens met de lijst. Niet veel hoogvliegers maar toch films die elk hun verdienste hebben. Toch blijf ik met gemengde gevoelens zitten over Skyfall. Het begin kwam wat traag op gang, maar ook naar het einde toe had ik moeite om echt in het verhaal te komen, dit in tegenstelling tot een Casino Royale.
Holy Motors moet ik nog altijd zien, maar heb ook al opgevangen dat het een interessante film is.
Ik had zelfs nog twee andere films bij de Worst List gezet: te beginnen bij Wrath of the Titans. Ik heb die film een paar maand geleden gezien en het enige wat ik me nog kan herinneren is hoe dom er alles uitzag. Onbegrijpelijk verhaal en slecht acteerwerk. Hopeloos. Een andere film die ik er nog wil bijzetten is Piranha 3DD die al datgene was goed was aan de eerste film had vervangen door borsten, bloed en nonsens.
Waar zijn The Deep Blue See, Amour, Meek’s Cutoff … ? Ik geloof dat we hier te maken hebben met een zondagse filmkijker die zich uitgeeft voor kenner . The Hobbit was gewoon een kinderfilm en drie uur meer van hetzelfde. The Avengers de zoveelste Super-Hero-Block-Buster. Allemaal kwaliteitsvol vermaak dat wel, maar het concept van de film als kunstobject wordt door de schrijver van deze blog duidelijk niet gesmaakt.
PS: én weer een Twilight op één omdat hij tienermeisjes naar de zalen lokt? Hoe doorzichtig! Twilight is slecht maar hij bezet de plaats van een draak die hem meer had verdiend.
Knappe lijst; al had ik The Cabin in the Woods en Chronicle er ook wel bij willen zien. Bijzonder originele films die elk op hun manier het genre waarin ze werken voor een stuk heruitvinden.
Bij de slechtste films heb ik enkel Twilight gezien en vond die eigenlijk wel beter dan het eerste deel, maar mijn verwachtingen waren ook wel laag.
‘Moonrise Kingdom’ prijkt verdiend op nummer 1. Zalige film! Het verhaal is op een eigenzinnige manier vertederend met knap acteerwerk van beide debuterende hoofdrolspelers. Kinderen in een film zijn vaak een struikelblok, maar hier in het geheel niet.
Uiteraard ook nog een pak briljante bijrollen, zeker die van Edward Norton en Tilda Swinton. De show wordt echter gestolen door de camera. Zoals je zegt, je moet over de drempel stappen en dan pas kan je genieten van de magie van Anderson.
Andrew Garfield en Emma Stone was het beste wat de Spiderman franchise kon overkomen. De vele kritieken over de film komen van van gefrustreerde crybabies die ofwel vinden dat Webb teveel afwijkt van de strip en andere die vinden dat hij net Sam Raimi teveel heeft gevolgd. De ene vond het te donker, de andere vond het dan weer te romantisch. Allemaal kritiek die nergens op slaat.
Daarentegen vond ik Skyfall serieus overroepen en had deze toch uit de Top 10 gehaald en vervangen door Shame van Steve McQueen od Amour van Michael Haneke.