Top 10 Beste en Slechtste Films van 2011

Het is bijna voorbij, maar ik heb van 2011 genoten, ook al waren er niet meteen véél hoogvliegers. Toch een filmjaar met heel wat verrassingen, en naar goede oude traditie komen de beste films op het einde van de rit. Vorig jaar waren er zo 3 films die aan mijn lijstje ontbraken, maar op dit ogenblik had ik ze dus nog niet gezien. En dit jaar is het niet anders. Nope, ik heb niet ALLE films uit 2011 gezien, maar toch wel een behoorlijk aantal, en voldoende veel om een top 10 lijstje met De Beste en Zwakste Films van 2011 samen te stellen.

Films die net uit mijn top 10 van beste films vielen zijn Carnage (2011) van Roman Polanski, Rise of the Planet of the Apes (2011) van Rupert Wyatt, La Piel Que Habito (2011) van Pedro Almodovar, Rundskop (2011) van Michael R. Roskam en The Help (2011) van Tate Taylor. Onderaan de ladder heb ik getwijfeld om The Hangover part II (2011) een plaats te geven in de ‘Hall of Shame’, maar er waren andere kandidaten die zelfs nog zwakker deden. Ook I Am Number Four (2011) heeft net de dans ontsnapt, ook al stonk deze prent van mijlenver, en Jack and Jill (2011) vond ik zelfs de vermelding in een top-lijstje niet waard. Maar uiteraard zullen er nog wel films zijn die ik uit het oog heb verloren, maar dat zal ik wel lezen in de commentaren.

10. Fast Five (2011) Justin Lin

Ik had niet veel verwacht van nog een nieuwe Fast & Furious film. Wie wel trouwens? Maar dan kwamen ze met deze testosteron-rollercoaster, die volledig immuun is tegen alle wetten der fysica en zichzelf tevreden stelt met snelle car-races, mooie vrouwen en spierbundels. Het is misschien niet de beste film van het jaar, laat staan dat het verhaal de moeite is om na te vertellen, maar wat was dat voor een plezierrit. Fast Five is meteen ook de beste F&F film uit de reeks, en zo zie je dat de zoveelste sequel van een film niet noodzakelijk als verwerpelijk moet beschouwd worden.

9. Hugo (2011) Martin Scorsese

Hugo was een aangename verrassing en dan nog wel voor het eerste 3D project van Scorsese. In ieder geval mocht deze knappe familiefilm niet ontbreken aan deze lijst. Het is 3D-cinema zoals ik het graag zie, en reikt met kop en schouders boven frivoliteiten als Avatar (2009). Hugo is de film die je kan aanraden aan iemand die wil kennis maken met de techniek, en hopelijk zullen ze er nu mee ophouden. Ook Ben Kingsley komt terug op de voorgrond met een geweldige prestatie, maar de show wordt hier toch wel gestolen door de regisseur.

8. The Artist (2011) Michel Hazanavicius

Film-experimenten leveren ook zelden geslaagde films op, maar The Artist is hier wel een uitzondering op. Het is een feilloze recreatie van een stille film met een geweldige Jean Dujardin en Bérénice Bejo in de hoofdrol. Zonder enige twijfel de meest originele prent van 2011 die zeker wel een impact zal hebben op de komende Oscar-uitreiking in 2012. Ultiem vermaak uit de jaren stillekes.

7. Tinker Tailor Soldier Spy (2011) Tomas Alfredson

Ik had noch het boek gelezen of de tv-serie gezien, en werd dus voor de eerste keer blootgesteld aan de geneugten van een echte misdaad intrige met een ingenieus labyrint-plot. Het verhaal van Tinker Tailor Soldier Spy (2011) speelt zich af in het Londen van de jaren 70, in een verscholen draaikolk van spanningen tussen het kapitalistische Westen en de communistische Sovjet-Unie. Complotten worden gevormd, informatie doorgespeeld en gestolen, mensen worden verraden en nu en dan vallen er zelfs slachtoffers. En in een spionage-thriller van 127 minuten waar de dialogen, en niet de actie, de plot uitbouwen zijn talentvolle acteurs van cruciaal belang. En dit is hier zeker het geval. De acteurs weten dat ze de film niet mogen verzuipen in ellenlange expositie, maar verwennen de toeschouwer met geraffineerde vertolkingen. Je krijgt zelfs kippenvel wanneer Gary Oldman op een gegeven moment een monoloog opvoert.

6. Warrior (2011) Gavin O’Connor

Ik heb het normaal niet zo voor vecht-films, maar deze Warrior heeft me al evenveel kunnen bekoren als The Fighter, en dat allemaal door het scenario die zich niet tevreden stelt met karikaturen, en acteurs die de ziel uit hun lijf spelen. De plotpunten zijn herkenbaar en je weet snel naar waar deze prent naar toe wil, en toch blijf je op het puntje van je stoel. Ik kan me op dit moment geen betere MMA film voor de geest halen.

5. Midnight in Paris (2011) Woody Allen

Dit jaar zijn er geen Pixar films in mijn Top 10, maar wel een romcom. Midnight in Paris was één van de meest verfrissende komedies van 2011. Net zoals Polanski of Scorsese, is ook Woody Allen nog helemaal niet uitverteld. Maar ook Owen Wilson laat hier één van zijn meest interessante vertolkingen zien. De kracht van Midnight in Paris is de manier hoe het de spot kan drijven met de teleurstellingen van de mens, met zijn ongebreidelde verlangen naar betere tijden. Hartverwarmende en buitengewoon verrassende prent.

4. Mission: Impossible – Ghost Protocol (2011) Brad Bird

De perfecte actieprent van 2011 is Mission: Impossible – Ghost Protocol, van de Pixar-regisseur Brad Bird, tevens zijn eerste live-action film. De film heeft misschien iets minder charisma als de opkomende nieuwe Dark Knight film, maar het brengt al evenveel vuurwerk, stunts en heroïsme om van te rillen. Het verhaal is nog steeds ‘impossible’, maar net zoals Fast Five hebben de makers de franchise tot de essentie kunnen herleiden en deze tot de perfectie gebracht. Ook Tom Cruise bewijst nog maar eens dat hij nog steeds een geniaal acteur blijkt te zijn, die zijn personage nog steeds voldoende kan stofferen om er een intrigerend figuur van te maken. Zelfs al duurt deze film meer dan twee uur, de adrenaline blijft pompen in onze aderen vanaf de begincredits tot lang na de eindcredits.

3. Moneyball (2011) Bennett Miller

Ook al had ik er meer van verwacht heeft Moneyball me kunnen bekoren met een uitstekende Brad Pitt in de hoofdrol, waarvoor hij waarschijnlijk zal beloond worden op de komende Oscar-uitreiking (Tenzij George Clooney de eer wegkaapt, gezien hij zowat de chouchou blijft van The Academy). En ook al ben je geen fan van baseball, mensen die fan zijn van een goed verhaal zullen hier met volle teugen van genieten. Gebaseerd op een waar gebeurd verhaal, werd alles verrijkt met sterke vertolkingen en een slim verhaal van de hand van Steven Zaillian en Aaron Sorkin (The Social Network). Een sportfilm die in tegenstelling tot zijn soortgenoten, niet de prestatie, dan wel de strategie op het voorplan plaatst. Iets wat alles een stuk interessanter maakt. Sterke plot + relevante inhoud + fijne dialogen en karakters + knappe vertolkingen en strakke regie + hoge ontspanningswaarde + film die blijft hangen = mijn nummer één.

2. The Girl with the Dragon Tattoo (2011) David Fincher

Wie had ooit kunnen denken dat een Hollywood remake van een geslaagde, twee jaar oude, Zweedse prent, mij zo kon omver blazen. The Girl with the Dragon Tattoo is op vele vlakken een betere film dan het origineel. En de troef van deze prent is dat je het niet gaat beschouwen als remake, dan wel als een andere adaptatie van eenzelfde boek. David Fincher voelt zich in ieder geval kiplekker met het aangereikte materiaal. En desondanks de grauwe natuur van de film, ziet Zweden er heel elegant en rustgevend uit. Maar het is een rust die ons ook wel onwennig maakt. Achter het mooie plaatje schuilt een wereld van verderf en terreur. En toch is het niet Fincher’s beste film, maar dat heeft dan weer te maken met het respect die hij had voor het bronmateriaal en hij er geen persoonlijke film wou van maken. Het is een keuze die je als regisseur moet maken, en deze is zeker wel een verdienstelijke. Maar misschien nog belangrijker dan de regisseur, zijn de acteurs die stuk voor stuk krachtige vertolkingen neerzetten. Een brutale en hard prent, die een tijdlang zal blijven nazinderen.

1. Drive (2011) Nicolas Winding Refn

Ook al heeft de schrijver James Sallis voor zijn Drive wel heel veel inspiratie gezocht bij Thief (1981) van Michael Mann, blijft het een schitterende prent, en dit dankzij de ingetogen en efficiënte filmstijl van regisseur Nicolas Winding Refn, en de ontroerende vertolkingen van Carey Mulligan en de nieuwe James Dean, Ryan Gosling. De intelligente actiefilms zijn schaars, en Drive slaagt er wonderwel in op de adrenaline-opstootjes te doseren met levenskwesties over het lot en boetedoening. Arthouse of mainstream thriller? Deze prent kan je gewoon niet in een hokje duwen. In ieder geval is dit voor mij dé beste en meest verrassende film van het jaar.

10. Green Lantern (2011) Martin Campbell

Het grootste struikelblok bij Green Lantern was misschien wel het bronmateriaal. Het basisconcept van de strip is eigenlijk wel wat LAME: Elke Green Lantern beschikt over een zogenaamde Power Ring, waarmee ze met hun verbeeldingskracht wapens, voorwerpen of structuren kunnen materialiseren. Deze ringen zijn gemaakt met zeer geavanceerde buitenaardse technologie. Een ring moet dan ook om de 24 uur worden bijgeladen (wtf?!) met behulp van een lantaarnvormig apparaat (whaaa??). Misschien hadden de makers toch iets dieper moeten graven in de verschillende Green Lantern comics, en er het beste uit gedestilleerd. Want wat nu voor ligt overtuigde mij niet. Ook al valt er op de vertolking van Reynolds niets op aan te merken, hebben we als toeschouwer geen voeling met hem.

9. Sucker Punch (2011) Zack Snyder

Visueel verbluffend en de trailer was veelbelovend, maar wat voor een zootje was Sucker Punch. En begrijp me niet verkeerd, aan de film heeft heel wat talent gewerkt, maar net daarom verdient hij ook zijn plaats in deze list of shame. Dit rot scenario was een flauw excuus om een lange videoclip te draaien met een verzameling van fetish-scènes. Ook Kill Bill heeft zich laten gaan in een visuele manga-stijl; maar die film had tenminste nog een verhaal, en personages die de moeite waren om te volgen. En wat nog erger is, met al de aanwezige erotische spanning in deze prent is dit één van de saaiste films van 2011. Onvergefelijk!

8. The Tree of Life (2011) Terrence Malick

En de film die zelfs nog meer talent heeft achter de camera en nog dieper zinkt is The Tree of Life. Door sommigen geprezen als een geniale film, door nuchtere mensen beschouwd als een klucht. Als fan van Terrence Malick vond ik dit misschien één van mijn grootste teleurstellingen van 2011. Het had er alle schijn van dat de regisseur, net zoals bij Sucker Punch, een film wou maken waar hij zin in had zonder stil te staan bij zijn publiek…laat staan zijn eigen acteurs die nauwelijks wisten wat ze op de set deden (cf. reactie van Sean Penn). Het lijkt bij momenten wel op een studentenfilm die zichzelf heeft vast gereden tijdens een spirituele trip. Maakt mij niet veel uit dat de film de Gouden Palm op Cannes heeft gewonnen. Hun vorige winner, Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives (2010), was nu ook niet meteen de beste film van 2010. Dit hebben gezegd verdient de cameraman een Oscar voor beste fotografie.

7. Cowboys & Aliens (2011) Jon Favreau

Cowboys & Aliens is gewoon niet goed. Het verhaal – die door maar liefst 8 scenaristen (!) werd neergepend hangt met haken en ogen aan elkaar, staat bol van de clichés (cf. Ford die een mes geeft aan een jongen en die dit mes dan gebruikt om een alien mee te “prikken”, de scène waarin een barman voor schut wordt gezet door een foute cowboy met triggerfinger,…) en is ronduit bespottelijk (cf. de aliens zoeken naar goud – maar nemen nog even de tijd om mensen te kidnappen, … whatever). De acteurs (Ford, Wilde, Craig) zijn compleet verkeerd gecast en lopen er ook in rond als kartonnen borden, zonder echt te weten van welk hout pijlen te maken. En de enige pijlen in deze science-fiction western komen van een bende Indianen – Cowboys and aliens AND Indians dus – die halverwege het verhaal op vrij nutteloze wijze hun intrede maken. In de film zegt Craig op een gegeven moment “They came here for the Gold”, waarop Ford antwoordt “Gold? That’s ridiculous. What are they gonna do with it? Spend it? ” Een sentiment die waarschijnlijk gedeeld wordt door de gemiddelde bioscoopbezoeker.

6.World Invasion: Battle Los Angeles (2011) Jonathan Liebesman

Spijtig voor de uren die het speciale effecten team heeft gesleten aan World Invasion: Battle Los Angeles, maar het is een kandidaat voor de Razzie Awards van volgend jaar. De film is één groot cliché: over de efficiënte Amerikaanse oorlogsmachine, de militaire helden die alles in het werk stellen om de bevolking te beschermen en de moordlustige aliens die alles met de grond gelijk willen maken en de wereld koloniseren. Koloniseren? Wat? Blijkbaar zijn ze uit op onze water reserves. Hoe weten we dat? Wel, CNN staat in voor de invulling van het verhaal, en het toedekken van de hiaten. En CNN was voor mij de ‘enige echte held’ in het verhaal, want zij slagen erin om desondanks de verschroeide en platgebombardeerde aardbol toch nog een mooie uitzending te maken met journalisten ter plaatse en statistieken over het waterpeil die blijkbaar zou gedaald zijn.

5. Conan the Barbarian (2011) Marcus Nispel

Indien jullie gek zijn van goedkope 3D effecten, halfgare dialogen, levenloze karakters en hersenloos stoot- en hakwerk, is deze Conan the Barbarian voor u bestemd. Nispel vangt niets nieuws aan met het gegeven en lijkt weinig interesse te hebben om zijn acteurs beter te coachen. Alle vertolkingen in de film zijn beschamend zwak en is de chemistry vrijwel onbestaand tussen Jason Momoa en Rachel Nichols. En dat zijn van die zaken, zelfs in een barbarenfilm, die een film om zeep kunnen helpen. Maar deze versie laat ons onberoerd. We voelen weinig voor Conan en de moord op de ouders heeft zo goed als geen impact. Kon ook niet anders als je weet dat ze achter de camera meer geïnteresseerd waren in de visuele effecten en de 3D-shots. Maar het probleem van de film ligt hem uiteindelijk niet in de 3D, dan wel is het zwak script en de ongeïnspireerde regie.

4. PotC: On Strangers Tides (2011) Rob Marshall

De meest irrelevante en zinloze sequelfilm van het jaar is Pirates of the Caribbean: On Strangers Tides . Het is ook compleet onduidelijk wat de relatie uiteindelijk is tussen Johnny Depp en Penélope Cruz. Soms hebben ze een haat-relatie, soms blijken ze elkaar niet te kunnen missen, soms wantrouwen ze elkaar, soms is er gewoon liefde, soms lijken ze elkaar nauwelijks te kennen. Zou dit geen gevolg zijn van het versnipperde script, die door een 4tal scenaristen met lijm en plakband aan mekaar is geplakt? Maar regisseur Rob Marshall kan je uiteindelijk niets verwijten. Hij heeft gedaan wat iedere filmkenner al maanden van tevoren had kunnen voorspellen: slapstick humor brengen met idiote choreografieën en cartoony actie-sequenties – geheel in de lijn van zijn vorige films. Deze PotC 4 kan enkel gesmaakt worden door kijkers die niet veeleisend zijn; zoals pubers.

3. The Smurfs (2011) Raja Gosnell

Het was meteen duidelijk dat The Smurfs (2011) niet aan mij besteed was. Ik had immers de puberjaren met succes volbracht en de makers van deze prent hadden niet meteen de interesse om een film te maken voor +16 jarigen. Maar dat zal Hollywood een zorg wezen, want zij mikken immers op deze impulsieve Teletubbie-consumenten. Toch is het een vrij smaakloze prent met enkel Hank Azaria die nu en dan een glimlach kan opwekken. Een recyclage van Alvin and the Chipmunks (2007), zonder enige toegevoegde waarde. Het pathetische is dat er nu ook nog een sequel in de maak is.

2. Season of the Witch (2011) Dominic Sena

Jullie dachten toch niet dat Nicolas Cage kon ontsnappen aan de lijst? Zijn meest opmerkelijke bijdrage is toch wel Season of the Witch. Er zitten (los van Ron Perlman en Christopher Lee) meer overtuigende vertolkingen in De Leeuw van Vlaanderen (1985) dan in deze gehele film. Maar ook al is het acteerwerk vaak om van te schaterlachen, die cgi in deze prent was gewoon ronduit lachwekkend. Mocht je niet beter weten zou je denken dat je naar een Uwe Boll film aan het kijken bent. Season of the Witch kwam uit in het prille begin van 2011, maar toen wist ik al dat deze film stand zou houden in mijn Top 10.

1. New Year’s Eve (2011) Garry Marshall

En ik dacht dat Jan Verheyen de ultieme rotzooi feelgood-romcom-emsemble-film had gemaakt met zijn Zot van A. (2010), maar New Year’s Eve van Garry Marshall stinkt nog een stukje erger en spant hiermee de kroon van meest verderfelijke schijtfilm van 2011. Welk kieken bij New Line vond het een goed idee om een scenario van Katherine Fugate te gaan verfilmen? Was haar Valentine’s Day (2010) al niet voldoende qua afgang?! Straks bederft ze ook nog eens Halloween voor ons!

***Related Posts***
17/12/2012: Top 10 Best & Worst Movies of 2012
29/12/2011: Top 10 Best & Worst Movies of 2011
30/08/2011: Top 10 Worst Movies of 2010
29/12/2010: Top 10 Best Movies of 2010 (Karen)
23/12/2010: Top 10 Best Movies of 2010
06/01/2010: Top 10 Best & Worst Movies of 2009
26/12/2008: Top 10 Best & Worst Movies of 2008
22/12/2007: Top 10 Best & Worst Movies of 2007
16/12/2006: Top 10 Best & Worst Movies of 2006
23/12/2005: Top 10 Best & Worst Movies of 2005