The Hangover part II (2011) *½ Blu-ray review

Met het succes van The Hangover (2009) lag een vervolgfilm in het verschiet, en The Hangover part II (2011) van Todd Phillips heeft niet ontgoocheld. De sequel heeft het financieel nog stukken beter gedaan dan de eerste film. Maar dit bewijst in ieder geval één ding; een betere box-office wil nog niet zeggen dat de film beter is dan het origineel. En spijtig genoeg is deze sequel allesbehalve vernieuwend.

Korte inhoud: Phil (Bradley Cooper), Stu (Ed Helms), Alan (Zach Galifianakis) en Doug(Justin Bartha) reizen af naar het exotische Thailand voor de bruiloft van Stu met Lauren (Jamie Chung), de zus van de vervelende Teddy (Mason Lee). Na het onvergetelijke vrijgezellenfeest in Las Vegas wat uitliep op een grote ravage kiest Stu nu voor een veilige, ingetogen ‘pre-bruiloft’ brunch. Echter, dingen gaan (weer) niet zoals gepland. What happens in Vegas, may stay in Vegas, maar wat het gezelschap in Bangkok staat te wachten overtreft al hun verwachtingen…

‘Wanneer de kat van huis is dansen de muizen’, en je zou het een beetje kunnen zien als de tegenhanger van Bridesmaids (2011). Maar alle Hangover ingrediënten zijn aanwezig, van de de exotische dieren tot zelfs Mike Tyson en Mr. Chow (Ken Jeong) toe. Scenaristen Craig Mazin en Scot Armstrong hebben het werk van hun voorgangers Jon Lucas en Scott Moore gewoon klakkeloos overgenomen. Het is dus vrijwel hetzelfde concept maar in een ander kleedje op een andere locatie. En dit is toch zeker wel een beetje van een teleurstelling. Dat dit dan uiteindelijk het principe is van een sequel, kan ik begrijpen, maar hier hadden ze toch wel iets meer moeite kunnen doen.

Je zou denken dat ze met een locatie als Bangkok toch iets origineler uit de hoek kunnen komen met dezelfde karakters. Maar ik heb de indruk dat het script er snel moest komen en niet voldoende tijd had om te rijpen. En dus krijg je een film waar het ene cliché op het andere wordt gestapeld. Zach Galifianakis moet de humor brengen in de film, maar als de acteur geen teksten krijgt aangereikt met leuke insteken, dan kan je hem ook geen verwijten naar de kop gooien. Het is duidelijk dat het een product is die de wereld wordt ingestuurd om geld te maken, en minder de bedoeling had om een geslaagde komedie te brengen.

In de film zit er zelfs geen nevenplot die de moeite waard is om te vertellen. In de eerste prent had je nog de ingewikkelde relatie van Stu die onderdrukt werd door zijn vrouw Melissa (Rachael Harris), en plots gevoelens kreeg voor de stripper Jade (Heather Graham). In deze sequel heeft Stu al de vrouw van zijn leven gevonden. Wat hem echter te doen staat is het vertrouwen te winnen van zijn irritante schoonvader. Een slap equivalent die waar weinig vonken geeft. Als kijker voel je je totaal niet betrokken bij de situatie, en dit is nog maar eens te danken aan het luie script die voorhanden was. Er zitten wel degelijk nu en dan grappige interventies in, maar je kunt ze op één hand tellen.

Kortom, als je de eerste film nog niet hebt gezien, dan zou ik niet beginnen met deze prent, ook al heb je niet meteen voorkennis nodig. Anderzijds zal je de sequel waarschijnlijk als een betere film ervaren als je niets van de eerste film af weet. Het feit dat de inspiratieloze scenaristen de copy-paste techniek hebben toegepast is het grootste minpunt van deze prent. En ik verwacht zelfs dat ze er nog een derde film zullen uitpersen, zeker na dit box-office succes. Maar net zoals Ocean’s Eleven (2001) en zijn flauwe sequels, zal het nooit het origineel overtreffen. Misschien moeten ze voor het mogelijke derde deel net niets minder diep in het glas kijken alvorens een script op papier te zetten.