Battleship (2012) * Blu-ray review

We hebben hem gevonden! Hier is waarschijnlijk de zwakste film van 2012: Battleship (2012). Ik had deze vrij vertaalde adaptatie van het boardgame een kans gegeven, omwille van regisseur Peter Berg. In het verleden heeft hij wel eens een behoorlijke prent afgeleverd, met name The Kingdom (2007) en zelfs Hancock (2008). Maar wat hij hier heeft afgeleverd stinkt een uur in de wind.

Korte inhoud: In 2005 ontdekt NASA een exoplaneet, Gliese 581 g, die genoeg op de aarde lijkt om het aannemelijk te maken dat er intelligent leven voorkomt. Ze sturen er een communicatiesignaal heen. De planeet blijkt inderdaad bewoond en de aliens, Regents genaamd, reageren op de oproep. Ze hebben echter alles behalve vredelievende bedoelingen; ze komen naar de aarde met het plan een invasie voor te bereiden. Hiertoe zetten ze een krachtveld rondom de landingsplaats van hun ruimteschepen op. Ze vestigen zich in de zee vlakbij Pearl Harbor. Alex Hopper (Taylor Kitsch), een marinier aan boord van de destroyer USS John Paul Jones DDG-53, is getuige van de aanval en komt samen met een grote groep andere militairen en een vloot van Amerikaanse en Japanse schepen vast te zitten in het krachtveld dat de Regents om hun landingsplaats bouwen. Hoppes broer Stone (Alexander Skarsgård) onderneemt een aanval op de Regents met zijn eigen schip, en komt in het gevecht om. Het Japanse schip Myoko ondergaat hetzelfde lot. Alleen kapitein Nagata en een paar andere opvarenden overleven.

Zelden heb ik zo’n knappe visuele effecten verknoeid gezien door zo’n belabberd script, lachwekkende dialogen (op een gegeven moment zegt iemand zelfs in de film “Who talks like that?” – My thoughts exactly!), troosteloos acteerwerk en een ridicuul einde. De film schuwt geen enkel cliché en gaat ronduit voor het teenage-popcorn-publiek. Het duo Erich Hoeber en Jon Hoeber bakken er niets van en hebben zowat de grootste onzin op papier gezet sinds Battlefield Earth (2000). De actie in de film slaat nergens op, de motivaties van zowel de aliens als de mariniers zijn compleet van de pot gerukt en de introductie van de personages is bespottelijk.

Zo krijgen we een voorstelling van Alex Hopper, die een knappe blondine (Brooklyn Decker) wil versieren. Hiervoor wil hij voor haar eten vinden (een burrito) omdat de barman het blijkbaar vertikt om extra geld te verdienen met zijn microgolf oventje (begrijpen wie begrijpen kan). Bijgevolg loopt Alex naar een supermarkt die spijtig genoeg ook gesloten is. En in plaats van een Taco Bell te zoeken beslist Alex, geheel volgens het bestaande internetfilmpje, de borrito te gaan stelen door in te breken via het dak. Hij wordt op het einde van de rit opgepakt, maar heeft toch de borrito kunnen brengen aan zijn toekomstige lief, die blijkbaar in de wolken is van deze heroïsche daad (welk intelligent model zou dat niet zijn?!). En gezien je in bezit moet zijn van een strafblad bij de marine, zien we hem enkele ogenblikken later een marineschip commanderen. Voilà! Oscarmateriaal, niet? In de hoop dat flutverhaaltje wat meer gravitas te geven speelt alles zich af met een evidente hint naar de Pearl Harbor aanval. We zitten op Hawaii, er is een plotse aanval en één van de schepen vaart onder Japanse vlag. Amerikanen en Japanners hand in hand? Wel ja, ook al komen de Aziaten niet zo mooi in beeld. De bemaning gelooft blijkbaar nog in het kamikaze principe, bestaan voornamelijk uit onderkruipers, delen graag een slag uit onder de gordel en zijn volkomen onsympathiek.

© Universal Pictures Home Entertainment

Maar de onzin begint pas echt op kruissnelheid te komen wanneer de aliens eindelijk op aarde landen, nadat we hen met ons visitekaartje hebben gestuurd met een supersonisch radiosignaal die blijkbaar sneller is dan het licht. Het heeft hen slechts een paar dagen/maanden gekost om tot bij ons te komen, dus spreken we van zeer geavanceerde wezens. In de film maken ze de vergelijking met Columbus en de indianen, ik ben geneigd te zeggen Columbus en een eencellig organisme. Maar het humanoïd wezen lijkt al zo dom als een achterdeur. Al van bij het begin zien we een hoog technologische en geëvolueerd alien communicatie-oorlogsschip ontploffen omdat er blijkbaar een klein satellietje in de weg stond. Meer nog, het volstaat een 70 jaar oud oorlogsschip (dat met een simpele anker kan draaien als een Ford Mustang met de handrem op) bemand met weirdo’s en een handvol Park Rangers (waaronder een invalide met prothese benen die met moeite een berg kan opklimmen) om de aanvallende aliens terug te slaan. De aliens kunnen wel zuurstof verdragen maar hebben dan weer moeite met zonlicht en eigenlijk ook met nachtlicht, ook al komen ze van een gelijkaardige planeet als de onze (go figure). En waarom vallen ze aan? Misschien vertaalde de boodschap die werd verstuurd zich op een verkeerde manier: “Go f**k yourselves, dumb aliens! greetings, Earth.”

De scenaristen van dienst hebben ook niet veel zin om scènes uit te leggen. Ik vraag me zelfs af of ze eigenlijk de film zelf begrijpen. Op een gegeven moment zien we een interactie tussen een alien en een mens, waarbij ze in 5 seconden hun geheugen met elkaar wisselen…of zoiets. Maar hier wordt verder niets mee gedaan en je weet dus ook niet waarom die scène uiteindelijk nodig was. Ook het ronddraaiende alien-tuig dat alles op zijn baan lijkt te vernielen is een eigenaardigheid. Wat is het doel? Waarom zoiets kleins inzetten om destructie te zaaien? En mocht het de bedoeling zijn de aarde te veroveren, hadden deze geëvolueerde wezens dan niet een beter plan kunnen uitdokteren dan zeeslag te spelen met wat Amerikaanse randdebielen?!

© Universal Pictures Home Entertainment

Wat Liam Neeson in deze prent komt doen, naast een vette cheque ophalen, is mij niet duidelijk. Zijn personage is trouwens volkomen overbodig. Voor de rest is het acteerwerk van het niveau van Scary Movie meets Hot Shots, te beginnen met ons Rihanna die zelfs nog geen geloofwaardig typetje kan neerzetten. De enige interesse die we zouden kunnen opbrengen voor haar personage is de vrij unieke manier hoe ze haar hoedje nooit verliest, ook na een duik in het water). Taylor Kitsch bewijst keer op keer dat hij als acteur niet in staat is een film te dragen (hoeveel blockbuster flops zal hij nog onder zijn naam zetten) en Brooklyn Decker is en blijft een waardeloze actrice die enkel maar wordt gecast omwille van haar begeerlijke decolleté. De enige acteur die nog een beetje door de beugel kan is Alexander Skarsgård, maar die heeft dan evenveel screentime gekregen als Liam Neeson (zo goed als geen).

Maar wie weet, zijn jullie fans van dergelijke patriottistische-Michael Bay-achtige-cliché-rollercoasters (…ik denk zelfs dat deze film in mekaar is gestoken met de deleted scenes van de 3 Transformer-films). Wel, dan heb ik goed nieuws voor jullie want de Blu-ray ligt vanaf 15 augustus 2012 in de rekken. En hierop vinden jullie heel wat extraatjes, en een alternatief einde mochten jullie er nog niet genoeg van krijgen.