5 redenen waarom The Little Mermaid flopt

Het gaat niet goed met Disney. Nadat Lightyear (2022) een enorme flop bleek te zijn voor Pixar, heeft Disney vorige week meer dan 70 personeelsleden van Pixar ontslagen, inclusief de Lightyear regisseur Angus MacLane die al 26 jaar actief was binnen het bedrijf en Michael Agulnek, de vice-president van wereldwijde publiciteit bij Pixar. Ook producer Galyn Susman, de producer van ondermeer Ratatouille (2007) en Toy Story 4 (2019), die Disney ooit had gered van een catastrofe toen iemand per ongeluk Toy Story 2 van de server had gewist en zij als enige nog een kopie had, mocht haar spullen in een kartonnen doos steken. Deze ontslagen volgen op de 7000 ontslagen die Bob Iger doorvoerde op alle niveaus binnen Disney in maart van dit jaar. En nu dat ook hun paradepaardje The Little Mermaid (2023) zwaar onderuit gaat internationaal, zouden nog meer mensen aan de deur worden gezet.

Disney had er het volste vertrouwen in dat The Little Mermaid de miljard-grens zou doorbreken en investeerde 250 miljoen dollar in de productie en pakte uit met een grootse media-campagne. De film moest vervolgens tussen de 500 en 600 miljoen dollar ophalen voor nog maar een break-even, maar de film blijft in zijn tweede week stranden op 326 miljoen dollar. Dit was de derde Disneyfilm van regisseur Rob Marshall na Into the Woods (2014) en Mary Poppins Returns (2018). Iets zegt me dat dit ook zijn laatste film zal worden binnen het bedrijf ondanks zijn lange musical-ervaring. Maar laten we eens kijken naar de redenen voor de Mermaid flop.

1. De teleurstellende reviews
Normaal hebben review eigenlijk geen directe impact op het succes van een film. Veel Transformers en Fast & Furious films waren met de grond gelijk gemaakt en toch konden ze veel bezoekers aantrekken. Maar wanneer we te maken hebben met een niet-franchise film, dan liggen de kaarten toch anders. RT probeerde naar goede gewoonte Disney nog te redden door te goochelen met hun ratings, maar de Metascore van 59% loog er niet om. Deze film had alle magie weggezogen uit de oorspronkelijke animatiefilm en ons achtergelaten met een risicoloze adaptatie van zingende scheldieren in realistische 3D animatie die elke emotie teniet deden. Maar ook het trage tempo, de weinig begeesterende verfilming en het onmiskenbaar verouderde verhaal, zorgden ervoor dat de pers hier niet gelukkig van werd.

2. De lange duurtijd
De oorspronkelijke The Little Mermaid (1989) had een duurtijd van 83 minuten, deze film duurde 135 minuten en wanneer de toegevoegde scènes nauwelijks een meerwaarde hadden, gaan mensen uit de zaal met een negatief gevoel en zoiets heeft een rechtstreeks gevolg op de tegenvallende mond-aan-mond reclame. Vergelijk het in een restaurant waar je een volgepropt bord krijgt waarvan je slechts de helft van kan opeten en een zelfde gerecht die minder vol ligt en waar je zelfs de restjes met je vingers gaat oplikken, welk gerecht zal beter bevonden worden denk je? Maar hier heb je dan nog te maken met een doelpubliek van pubers en tieners. Films voor kinderen blijven best onder de 120 minuten grens (Tangled 100 minuten, Frozen 102 minuten, The Lion King 88 minuten, Vaiana 107 minuten, Toy Story 3 103 minuten, Toy Story 4 100 minuten). Ga je erover, dan riskeer je financiële gevolgen (cf. de Cruella flop van 135 minuten).

3. De online woke brigade kopen geen bioscoopkaartjes
Het is een terugkerend fenomeen de laatste jaren waarbij alles aanstootgevend kan zijn en er wel ergens een boycot kan gebeuren voor een film of een acteur. Veel van de kritiek op de waarden die een film naar voor schuift, kan ik nog verdedigen en Disney was één van de eerste organisaties geweest die heel verdienstelijk een sterke, onafhankelijke vrouw op de voorgrond had gezet in haar animatiefilms, en met succes (denk maar aan Frozen, Vaiana, Mulan, Brave, Tangled,… ). We waren ver weg van het meisje dat gered moest worden door een prins met een ongevraagde kus tijdens haar slaap/coma. Moet je daarom de oorspronkelijke tekenfilm veranderen? Neen, maar ik vind wel dat je in hedendaagse films rekening moet houden met de emancipatie van mensen, of dit nu draait rond ras, gender, seksuele geaardheid of religieuze achtergrond. Anderzijds is de Cancel Culture een sport geworden en elke celebrity die nog maar iets verkeerd heeft gezegd op Twitter riskeer gebrandmerkt te worden als racist of pedofiel en bijgevolg gecancelled. En dit heeft in de States de polarisatie tussen rechts en links enkel maar vergroot, dat films er zelfs worden beoordeeld hoe ‘woke’ deze al dan niet zijn. Maar één ding is ons opgevallen, hoe fel de politieke discussies online zijn, de woke brigade kopen geen tickets. En dus moet je opletten wanneer je je producten plots gaat “politiseren” om te beantwoorden aan een welbepaalde agenda, denk maar aan de recente verwikkelingen met Bud Light. Warner Bros heeft zich niet veel aangetrokken van de heksenjacht op Ezra Miller, nadat de acteur zich de laatste jaren had gedragen als een delinquent. Toch zal dat vermoedelijk geen weerslag hebben op de box-office van The Flash (2023). We gaan dit binnenkort te weten komen. Daarentegen heeft Disney in overdrive geweest om te beantwoorden aan de nieuwe diversiteitsnormen en zelfs Ariel haar iconische blanke huis en rode haren een Caribbean-touch gegeven. Persoonlijk had ik er zelf geen problemen mee, Halle Bailey was trouwens het beste wat de film te bieden had. En zo maak je van een sprookjesfilm een politiek pamflet en dit heeft wél zijn gevolgen op de box-office – zeker internationaal. De mensen die het hardst roepen op social media zijn niet altijd de mensen die naar de bioscoop trekken. Woke films en series zijn trouwens de laatste jaren behoorlijk verlieslatend.

4. Cleopatra strooide roet in het eten
Ja, het was een nobele strijd die Disney leverde om het personage een andere huidskleur te geven, maar misschien niet de meest winstgevende zet. Het enige wat in de media is gekomen is dat Disney aan “blackwashing” had gedaan en dat liep vervelend genoeg op hetzelfde ogenblik dat Jada Pinkett Smith haar documentaire van Queen Cleopatra (2023) uitbracht op Netflix waarin ze foutief beweerde dat de koningin van zwarte origine was. Cleopatra was van Griekse origine en dus niet Afrikaans. De Kleine Zeemeermin is een sprookje en in essentie maakt het niet uit welke huidskleur of kleur van haar ze heeft, meer Cleopatra is een historische figuur. Toch werden de twee zaken met elkaar samengebracht als een politiek maneuver om de “geschiedenis te herschrijven”. En het hielp ook niet dat op sociale media heel wat Afro-Amerikaanse burgers zich afvroegen of het niet beter was voor de culturele ontvoogding van de Afro-gemeenschap om ‘eigen’ verhalen te vertellen over nieuwe of bestaande zwarte mensen, in plaats van oorspronkelijk blanke figuren in te kleuren (cf. Blade, Black Panther, Creed, Ali, Django Unchained, Bad Boys, Beverly Hills Cop, The Equalizer, …)

5. China had blijkbaar nul interesse
Kan men zeggen dat China een probleem heeft met de zwarte medemens en het racisme daar echt wel een onderdeel is van de samenleving? Waarom zou Disney – die zich profileert als de studio die emancipatorische waarden verdedigt – quasi al hun filmposters ontdoen van zwarte acteurs voor de Chinese markt? Denk maar aan hun Black Panther poster, of hun Star Wars: The Force Awakens poster. Zelfs hun Little Mermaid poster kwam met een blauw tintje. Je moet weten dat de Communist Party of China (CPC) alles in de samenleving vorm geeft inclusief hun identiteit. En na de Covid hebben ze de Chinese propagandafilm ook zwaar ondersteund. Daarnaast moet de filmindustrie niet meer onderdoen voor Amerikaanse cinema en hun films sluiten ook meer aan bij de leefwereld van Chinezen en bijgevolg is de terugval de de Chinese markt misschien wel iets wat nog meer zal voorkomen in de toekomst. In ieder geval is een recette van 3,6 miljoen dollar na twee weken echt wel om van te huilen.