Top 10 Beste en Slechtste Films van 2018

2018 was een uitstekend filmjaar met heel wat indrukwekkende comic adaptaties die de bioscoop recettes naar recordhoogtes bracht. Dat comic adaptaties nog steeds in trek zijn bij bioscoopbezoekers bewezen films als Black Panther (2018) en Avengers: Infinity War (2018), en zelfs adaptaties waar nog wat werk aan was, zoals een Venom of Aquaman, trokken massaal veel bezoekers.

Het is ook een jaar van sequels geweest (Deadpool 2, Incredibles 2, Ant-Man and the Wasp, Creed II, The Equalizer 2, Sicario, Paddington 2) maar tevens ook het jaar waarin Netflix steeds meer langspeelfilm-content is beginnen uitbrengen op hun platform (Outlaw King, Annihilation, How It Ends,…). Het was geen gemakkelijke klus om de 10 beste films eruit te pikken maar hier is onze lijst.

10. Game Night (2018) John Francis Daley & Jonathan Goldstein

Het gebeurt niet vaak dat komediefilms in onze top 10 belanden, maar deze Game Night mocht hier niet ontbreken. Een intelligent script, gewaagd camerawerk met fascinerende sequentie-shots en uitzinnig leuke vertolkingen; zijn zowat de ingrediënten van deze verfrissende prent. De twee hoofdrolspelers zijn uiteraard geknipt voor deze rollen, maar wat mij betreft stal Jesse Plemons hier echt wel de show. Gezien het genre denk ik dat deze Game Night geen Oscars zal winnen. Mocht deze toch een paar nominaties krijgen zou het me niet verrassen.

9. BlacKkKlansman (2018) Spike Lee

En kijk, hier gaan we meteen nog een komediefilm aan de ultieme Top 10 lijst toevoegen, met name BlacKkKlansman. Dit is Lee’s beste film sinds het Inside Man (2006) en hij voelt zich compleet herboren door het materiaal. Hij schrikt niet terug van de relevantie van het verhaal en weet perfect hoe hij de suspense-sequenties en procedurele aspecten van het politie-onderzoek in beeld moet brengen. Het is een verhaal over racisme uit een niet zo ver verleden die nu met Trump wel opnieuw in opmars is. Dit is echter een komedie en meteen duidelijk dat het wat overdreven is, maar op een voortreffelijke manier gebracht. Spike Lee is verrassend ‘fair’ tegenover beide partijen in wat toch wel een politiek dissociërende film zou kunnen zijn, en hij houdt het verhaal erg vermakelijk. Adam Driver zet opnieuw een knappe prestatie neer en John David Washington was voor ons toch wel iets van een revelatie. Deze film had op papier moeten floppen, maar de uitwerking, de regie, de vertolkingen zijn om van te smullen.

8. Leave No Trace (2018) Debra Granik

Steeds meer vrouwen achter de camera en dat geeft vaak vonken op het witte doek. De bewoonde wereld verlaten en zich terugtrekken in de natuur lijkt wel iets van een ideaal dat veel mensen van zouden willen proeven. Maar Debra Granik is niet uit om een ideaal te schetsen, maar graaft eerder in de donkere kant van die fantasie. Ook al worden de achtergrondverhalen in Leave No Trace tot een minimum beperkt, komen bepaalde details naar voren, zoals het feit dat Will een veteraan is en de moeder van Thomasin lang geleden stierf. Ze hebben alleen elkaar – en het bos om hen heen. Maar ze kunnen de maatschappij niet voor altijd de rug toe keren, en worden uiteindelijk gedwongen om zich te huisvesten in een woning in een kerstboomboerderij. Maar dit houden ze niet vol en beslissen al snel om terug te vluchten in de natuur. Een knap script die idealen mengt met de mogelijke gevaren, maar tevens voortreffelijke vertolkingen, en dan in het bijzonder deze van Thomasin McKenzie. Je hebt op geen enkel moment het gevoel naar ‘acteurs’ te kijken, zo echt zijn hun vertolkingen. Dit is geen film die een verhaal wil brengen over twee landlopers, dan wel een film die ons wil laten kennismaken met de noden van iemand met PTSD (Post Traumatic Stress Disorder)

7. Mandy (2018) Panos Cosmatos

Op het eerste gezicht zou je denken dat het opnieuw een Nicolas Cage B-film is zoals hij er de laatste jaren wel tientallen heeft gemaakt, maar Mandy heeft toch blijven nazinderen. Dat de film ook nog deels in België is opgenomen is leuk om weten, maar wat het zo uniek maakt is zijn hallucinatoire David Lynch achtige acid trip. Ja er is gore in de film, ja er is een sequentie met Nic Cage in een kettingzaag gevecht, ja het heeft iets weg van een Charles Manson film, maar wat deze prent zo goed maakt is net zijn huiveringwekkende sfeer. De beeld- en klankvoering zijn zo dominant op het verhaal dat het zonder twijfel heel wat kijkers zal afschrikken. Net zoals The Void (2016) is het een film die een cult-status nastreeft en een wereld creëert met een eigen logica en structuur. En uiteraard heb je een Nic Cage nodig om die waanzin op een geloofwaardige manier te vertolken, maar zeker ook sterke vertolkingen van Andrea Riseborough en Linus Roache.

6. Roma (2018) Alfonso Cuarón

Er zijn maar weinig regisseurs die in staat zijn om ons zo aan het scherm te kluisteren met een zwart-wit film als wat deze Alfonso Cuarón klaarspeelt. Netflix zorgde voor de distributie van Roma en dat is eigenlijk wel een beetje van een spijtige zaak want dit wou ik wel eigenlijk willen zien op een groot doek. De regisseur van Children of Men (2006) en Gravity (2013) is niet alleen een technische vakman van de hoogste orde, heeft heeft tevens een geweldige esthetische verhaalstijl. Cuarón regisseerde niet alleen de film, maar was de cinematograaf, de producer, de schrijver én de monteur. Dat het een persoonlijke film was voor hem kon je meteen voelen aan de authenticiteit waarmee het verteld werd. Het verhaal speelt zich af in de jaren 70 in Mexico-Stad en schetst een portret van een gezin uit de middenklasse. Gedurende een jaar volgen we de hoogte- en dieptepunten die de familie meemaakt. Centraal hierin staat het dienstmeisje Cleo vertolkt door Yalitza Aparicio die hier haar indrukwekkende debuut maakt.

5. A Quiet Place (2018) John Krasinski

Voor Krasinski konden de kaarten niet beter liggen. Hij kreeg een ijzersterk verhaal in zijn schoot geworpen van het schrijversduo Woods en Beck, zijn vrouw Emily Blunt was uiteraard van de partij om de hoofdrol te vertolken in zijn tweede film dan wel zijn eerste Hollywoodfilm, Michael Bay met wie hij 13 Hours (2016) heeft gemaakt wou de film produceren. Via Emily kwam hij in contact met de Deense cinematografe Charlotte Bruus Christensen die meteen akkoord ging om zijn debuutfilm in beeld te zetten. Komt daar nog bij een uitstekende componist als Marco Beltrami en monteur als Christopher Tellefsen, en zo heb je bijna alles om met een budget van 21 miljoen dollar (wat voor een Hollywood-debuut toch wel een pak geld is) een indrukwekkende film te maken. John Krasinski zal met zijn volgende film moeten bewijzen of hij goed is om mensen samen te brengen of dat hij uiteindelijk wel een visionair filmmaker is. Hoe dan ook, deze A Quiet Place (2018) was echt wel een schot in de roos.

4. Hereditary (2018) Ari Aster

Voor doorgewinterde horrorfans moet je echt wel sterk uit de hoek komen om nog maar een beetje op de gevoelens te spelen, en deze Hereditary komt daar dicht bij. Net zoals in The Conjuring (2013) of zelfs It (2017) is het acteerwerk sterk. De ongelooflijk veelzijdige Toni Collette is de sleutel van het succes.
Gedurende dhet eerste half uur speelt de film als een vreemd psychodrama, maar dan gebeurt een schokkende gebeurtenis ongeveer halverwege en de spanning schiet omhoog. Ik heb hier echt van genoten!

3. The Favourite (2018) Yorgos Lanthimos

Normaal hebben we het hier niet zo voor kostuumdrama’s, maar deze The Favourite (2018) brengt niet alleen een groep talentvolle actrices samen die hier de pannen van het dak spelen, maar het is een pareltje van een film met uitzinnig, geflipt camerawerk van Robbie Ryan en een hilarisch script van Deborah Davis en Tony McNamara. Voor mensen die niet voor kostuumdrama’s zijn, dit is misschien wel de film die jullie van gedacht zal doen veranderen, want ook al speelt alles zich af in die periode, het voelt allemaal zeer hedendaags aan. The Favourite volgt Queen Anne van Groot-Brittannië en Ierland (Olivia Colman) in een woelige periode van oorlog met Frankrijk die handenvol geld kost. Maar zij is zelf niet in staat een land te leiden. En dus laat ze veel van haar beslissingen sturen door Lady Sarah (Rachel Weisz), die tevens haar love-interest is. Maar met de komst van Abigail (Emma Stone) wordt alles op zijn kop gezet. Deze drie vrouwen komen in een soort wervelwind van emoties die ons als kijker doelbewust desoriënteert, en behoorlijk op onze lachspieren werkt. Maar daarnaast is er ook een diepe tragiek aanwezig die alles in een compleet ander perspectief invult. Neen, het is geen arthouse-hit zoals The Lobster (2015), het is gewoon een briljante film met 3 prachtvertolkingen.

2. Searching (2018) Aneesh Chaganty

Maar misschien wel de meest originele en gewaagde thriller van de laatste jaren en de film die in 2018 het meest indruk heeft gemaakt op ons was deze Searching. Het is een intelligente film grotendeels opgenomen via smartphones en computers, brengt nog maar eens nieuw leven in het found footage genre, maar dan wel op een geslaagde manier. Schrijver en regisseur Aneesh had een goed doordacht plan en de plotwendingen zie je niet meteen aankomen. De film illustreert op briljante wijze hoe gemakkelijk het is om je online te verbergen en hoe simpel anderen jou digitaal kunnen terugvinden. Telkens wanneer Cho een website bezoekt, of het nu Venmo, Instagram of Facebook is of een webcam gebruikt, is daar een goede reden voor en de film kent een bevredigende stapsgewijze voortgang. Het mysterie heeft tal van onverwachte wendingen en plotwendingen en sterke vertolking van John Cho houdt ons aan het scherm gekluisterd. Ja de film heeft wat schoonheidsfoutjes en niet alle wendingen zijn even snugger, maar grotendeel ga je mee in deze dolle digitale rit. Deze prent heeft amper 1 miljoen dollar gekost en bracht een slordige 75 miljoen dollar op. Onze Vlaamse films kosten doorgaans 1,8 miljoen en kunnen met moeite hun productiebudget terug winnen. De film is bij ons niet verschenen in de bioscoop, maar eigenlijk hoef het niet. Dit is het soort film waarvan je op een klein scherm ook van kan genieten en een groot scherm is met de grauwe webcam beelden zelfs geen meerwaarde.

1. First Man (2018) Damien Chazelle

In zijn laatste twee films onderzocht regisseur Damien Chazelle de emotionele opofferingen die kunstenaars moeten maken voor hun werk. In Whiplash (2014) zagen we de wat onhandige drummende student die buiten zichzelf moest treden om te drummen als iemand van het niveau van de saxofonist Charlie Parker. In La La Land hadden we twee creatieve zielen die hun droom wilden waar maken. En ook al is First Man een Neil Armstrong-biopic, voel je ook wel datzelfde mechanisme in werking treden van iemand die door het vuur wil stappen om iets buitengewoons te bereiken. Ook al is dit misschien wel – wat mij betreft – zijn grootste en meest indrukwekkende film. Gosling speelt zijn rol naar goede gewoonte opnieuw stoïcijns, maar de emoties waren voelbaar. Of de eind-scène echt is gebeurd – meer bepaald datgene wat Neil doet op de maan – dat laat ik nog in het midden, maar ik voelde op dit moment wel nattigheid in mijn ogen. Een sterk staaltje cinema die misschien wat verloren liep tussen de blockbusters deze zomer en beter een december release had gekregen.

10. The Meg (2018) Jon Turteltaub

Big, loud … and stupid. En dat laatste was helemaal niet nodig. In deze film springen we van flauwe humor, naar camp en uiteindelijk naar horror en je weet als kijker nooit echt of je nu moet lachen of huiveren. Eigenlijk zal je met deze The Megniet lachen of huiveren; eerder geïrriteerd en verveeld zijn. Piranha was ook een R-rated film. Dit moet hier PG-13 zijn want er komt zo goed als geen spatje bloed aan te pas, buiten misschien een kleine buikwonde van een mesvormig object. Dit is geen Jaws, dit is geen Godzilla of King Kong, dit is geen Piranha; dit is een product die werd gemaakt waarbij checkboxen werden aangekruist van scenes die het Aziatische doelpubliek leuk zou vinden.

9. Kin (2018) Josh Baker & Jonathan Baker

Een andere film die nauwelijks het bekijken waard was in 2018 was de science fiction prent Kin, die eigenlijk een soort chase-film is en later ook nog een revenge film. Niets in deze prent lijkt te werken, met uitzondering van de production design die uiteindelijk nog wel degelijk werk hebben geleverd. Ook de muziekscore van Mogwai was nog wel ‘ok’, maar daarmee hebben we al het beste gehad. Het grootste probleem met Kin heeft te maken met het script van Daniel Casey. Hoe hard de film ook probeert om zijn karakters te ontwikkelen, het resulteert in een fletse soep. Jimmy is een heethoofdige punk die standvastig weigert verantwoordelijkheid op te nemen voor zijn acties, maar de film benadert hem met sympathie. Eli gaat door het lint wanneer deze in wezen goeie jongen, die nog nooit een ernstige misdaad heeft gepleegd, gedachteloos een paar slechteriken wegblaast zonder een moment van aarzeling of wroeging. Het gebrek aan psychologische diepgang maakt geweld in deze prent eigenlijk gratuit en wringt zowat aan alle kanten voor een film die een soort popcorn-avontuur wil zijn. Dat ook rotslechte films een gigantische recette aan de box-office kunnen hebben is al verschillende keren bewezen, maar deze Kin haalde amper 10 miljoen op wereldwijd met een productiebudget van 30 miljoen.

8. The 15:17 to Paris (2018) Clint Eastwood

Een film kan vallen of staan met uw acteurs, iets wat we op de filmschool om de haverklap te horen kregen. Wel, je zou verwachten dat Clint Eastwood dat ook zou weten. Maar Clint is zo eigenwijs dat hij dacht dat hij de echte helden van de terroristische aanslag op de Thalys wel voldoende zou kunnen coachen…niet dus. Het acteerwerk is dermate ondermaats dat de film bijzonder amateuristisch aanvoelt. Het tweede probleem is dat Clint eigenlijk NIKS te vertellen heeft. en los van de laatste 30 minuten met de effectieve aanslag, zitten we gewoon weg te dommelen in vervelende scenes postcard-scènes van die kerels op de militaire school en later op hun reis. Weet je wat wel had gewerkt (achteraf is het altijd gemakkelijk praten), dat was twee verhaallijnen die elkaar kruisen. De ene van de 3 helden helden en de andere van de terrorist. En voeg er wat drama elementen bij om het toch op niveau te houden. In ieder geval, deze The 15:17 to Paris is voor de vuilbak en de 88-jarige Clint mag misschien nu wel op zijn verdiende pensioen.

7. Proud Mary (2018) Babak Najafi

Jackie Brown meets John Wick, alleen op alle vlakken véél slechter. Het is schaamteloos cliché in zijn uitwerking en behoorlijk gekunsteld in de manier hoe het een beeld wil ophangen van de sterke, zwarte anti-heldin. Het resultaat is banaal en zelfs wat belachelijk, en de actie-sequenties zijn behoorlijk cartoony en ik had even een Barb Wire (1996) gevoel, met deze uitzondering dat de Pamela Anderzon film nog zijn momenten had. Actrice Taraji P. Henson krijgt veel projecten in haar schoot geworpen, maar ze zal toch moeten opletten, want ook haar Acrimony (2018) stond ei zo na in deze lijst.

6. Death Wish (2018) Eli Roth

Deze Death Wish is R-rated maar had evengoed PG-13 kunnen zijn en daar ligt het probleem. Ik had echt het gevoel dat Eli Roth hier niet al teveel te vertellen had op de set, en dat het vooral Bruce Willis en de producers waren die deze adaptatie/remake door het slijk hebben gesleurd in een poging een ruim publiek aan te spreken. De originele film was een klassieker omdat hij zo wreed was en zo opruiend. Brian Garfield, de auteur van het boek “Death Wish” waarop de film gebaseerd is, was toch niet meteen in de wolken van de Michael Winner-film met Charles Bronson dat hij nadien Death Sentence schreef. Wat we in de remake van Eli Roth krijgen, is een film die geen aanstoot neemt en een ludieke actiefilm wil zijn, en dat is niet wat de originele “Death Wish” tot een klassieker heeft gemaakt. Het helpt ook niet dat Willis door de film lijkt te slaapwandelen (wat hij de laatste tijd te veel lijkt te doen). Geen dramatische karakter-evolutie, geen intern conflict, niks. Het handelsmerk van Eli Roth (martelpraktijken), zit wel in de film en dat deed me toch wat glimlachen. Over het algemeen is ‘Death Wish’ een enorme teleurstelling en gemiste kans.

5. Robin Hood (2018) Otto Bathurst

Robin Hood lijdt een beetje aan dezelfde ziekte als King Arthur: Legend of the Sword (2017), in die zin dat ze een verhaal dat zich afspeelt in de middeleeuwen iets teveel hip willen maken voor een hedendaags publiek, maar hierdoor afbreuk maken aan datgene wat het publiek verwacht van deze films. Komt daar nog bij dat het eigenlijk heel wat belachelijke scènes heeft, de chemie tussen Robin en Marion vrijwel onbestaand en qua verhaal is het allemaal behoorlijk slaapverwekkend en bij momenten ietwat amateuristisch in beeld gebracht.

4. The Nun (2018) Corin Hardy

The Nun is old school gothic horror met veel jump scares maar bitter weinig echte gruwel en al zo voorspelbaar dat het gewoon lachwekkend wordt. De helft van de film voelt ook aan als een droomsequentie en als kijker neem je de gebeurtenissen nooit echt serieus. Oh ja, de make-up van de non is creepy, maar voor de rest valt hier niks te zoeken in deze “zomerhit” horrorfilm.

3. Slender Man (2018) Sylvain White

Spreek een willekeurige man aan in de straat, vertel hem het plot van Slender Man en geeft hem een korte cursus camervoering en je zal zoiets als resultaat krijgen. Een film waar ik mij nog steeds de vraag bij stel hoe zoiets nog een bioscoop-release kan krijgen, daar waar een films als Roma op internet moet blijven. Alles is van een dergelijk amateuristisch niveau dat al wie betrokken is bij deze productie misschien maar beter naar ander werk zoek, want filmmaken is niet aan hen besteed.

2. The Predator (2018) Shane Black

Neem de commentaar van hierboven en voeg daar nog aan toe dat de makers hier een succesvolle franchise in handen hadden en de mogelijkheid om een ijzersterke Predator-film te maken. The Predator is een schaamteloze, rommelige en onzinnige zelfparodie van een iconisch personage. Hoe ze het voor mekaar hebben gekregen om zo’n smaakloze soep af te leveren is opmerkelijk. The Predator (2018) is misschien wel één van mijn grootste teleurstellingen van 2018.

1. Holmes & Watson (2018) Etan Cohen

Maar dé slechtste film van het jaar is een komedie waar niemand mee zal kunnen lachen. Dit is nog zo een film waar je je bij afvraagt hoe Sony zoiets heeft kunnen uitbrengen. Of meer nog, hoe zo’n onnozel slecht script ooit een shootingdatum kreeg. Filmliefhebbers die houden van grappen over plassen, masturbatie en braken, zullen natuurlijk dol zijn op Holmes & Watson. Alle anderen blijven maar beter ver weg uit de buurt van dit treinongeluk. Etan Cohen is duidelijk Ethan Coen niet.