Top 10 Beste en Slechtste Films van 2014

Dave

10 jaar ago

Naar goede gewoonte pakken we hier op De FilmBlog uit met de Top 10 Beste Films van 2014, en net zoals elk jaar zit het neusje van de zalm weer in de staart. Ik denk dan maar aan het schitterende A Most Violent Year (2014) van J.C. Chandor, die ik al in persvisie mocht bekijken, maar pas op 31/12 in de States in de bioscoop zal komen en later op 4 februari 2015 bij ons in de bioscoop. En ook al vermoed ik dat deze film wel eens met een aantal Oscar-beeldjes zal lopen, zal ik hem vanwege zijn late release niet opnemen in de Top 10.

Hetzelfde kan gezegd worden van het magnifieke The Imitation Game (2014) met Benedict Cumberbatch, die in de States op 25 december in de bioscoop komt en bij ons pas op 14 januari 2014. Ook de geniale Birdman (2014) kan ik niet opnemen in de Top 10, gezien deze film pas op 28 januari 2015 ons land aandoet met een ruime release. Ook Inherent Vice (2014) komt pas op 25 februari bij ons uit en Foxcatcher (2014) is voor 21 januari 2015. Ik had ook The Interview (2014) in de Top 10 willen opnemen, al was het maar uit pure solidariteit met Sony en met een dikke opgestoken middelvinger naar die Noord Koreaanse hackers. Maar gezien de plaatsen beperkt waren in onze Top 10 en we de film in kwestie zelfs nog niet hadden gezien in persvisie, staat de film er niet tussen.

En net zoals elk jaar hebben we voor de Top Slechste films van 2014 niet alleen op zoek gegaan naar films die slecht gemaakt zijn, maar ook films die eigenlijk geen enkel excuus hadden om een teleurstellende film af te leveren en bijgevolg noodgedwongen in deze lijst moesten staan.

The Best Movies of 2014

10. Under the Skin (2013) Jonathan Glazer

Under the Skin (2013) is zo een bizarre en originele prent dat ik zelfs moeite had om er een review over neer te pennen. Daar waar een Lost Highway (1997) nog op een psychologische manier te doorgronden was, is deze prent echt wel ‘out there’. Na het zien ervan kan je het WTF-moment nauwelijks onderdrukken. Maar de beeldvoering, de muziek, de vertolkingen (die deels geacteerd waren en deels verborgen camera met niet-acteurs) is dermate fascinerend dat je er meer wil over te weten komen. Under the Skin kruipt werkelijk ‘onder je huid’. En dan stoot je op het boek van Michel Faber, die echt wel de sleutel is om deze prent op een logische manier te doorgronden en te verklaren. Maar los van het boek blijft het een fascinerende film die mensen aanzet tot het bedenken van de meest uitzinnige theorieën, en dat is iets waar veel science-fiction films maar van kunnen dromen. Het is bij mijn weten zelfs de eerste “cinema-vérité-science-fiction” film ooit gemaakt en is in ieder geval iets wat ik nog nooit eerder heb gezien.

9. The Drop (2014) Michaël R. Roskam

Het was misschien niet het meest originele en verrassende verhaal dat Roskam kon vertellen, maar de manier waarop hij zijn acteurs opvoert en de beklemmende sfeer die hij installeert was om van te smullen. Het moet trouwens de eerste keer zijn dat een film gemaakt door een Belg, allesbehalve aanvoelde als een Belgische film. The Drop (2014) heeft wel zwaar geflopt in de States, maar het verwachtingspatroon van de gemiddelde Amerikaanse bioscoopbezoeker is anders dan wat wij verlangen van een film. Een Amerikaan wil actie zien om de zoveel minuten en hier moet je werkelijk kunnen genieten van de ontplooiing van het (trage) drama om dan op een andere manier te kunnen proeven van die harde conflict-momenten. The Drop werd ook niet echt gepromoot – te wijten aan het beperkte productiebudget – en dat betaal je cash aan de box-office. Het is geen sensationele prent en er komt geen echt onthutsende finale, maar het fascinerende zit hem in de ontwikkeling van die complexe personages. En uiteraard heb je ook nog eens briljante vertolkingen van Tom Hardy, James Gandolfini, Noomi Rapace en Matthias Schoenaerts.

8. Interstellar (2014) Christopher Nolan

Ook al blijft Interstellar (2014) wat nazinderen, hebben we hier – gezien de reputatie van de talentvolle Nolan – veel meer van verwacht. Het is niet dat je er met volle teugen van zal genieten, en toch is het iets van een evenement wat ongetwijfeld de moeite waard is. Er zijn ongetwijfeld veel zaken die niet werken, maar deze film is en blijft episch – en niet alleen omwille van de beeldvoering. Mijn grootste probleem met de film is dat hij net iets teveel de zaken verbaal wou uitleggen, terwijl alles al visueel duidelijk genoeg was. Desondanks was de ambitie van Nolan’s visie zo verfrissend in dit tijdperk van films die op ‘safe’ spelen, voorspelbare sequels en spin-offs.

7. Fury (2014) David Ayer

Los van de historische kanttekening die je moet maken bij het zien van Fury (2014) en het overdreven patriottisme is het een indrukwekkende en aangrijpende oorlogsprent die heel wat interessante bokkensprongen maakt. Net zoals een rollende tank is Fury zowel lomp als compromisloos, en tussen de modder en de kanonnenvuurwerk voelen we die kleine momenten van menselijkheid toch doorwegen.

6. Locke (2013) Steven Knight

Een andere film met Tom Hardy die niet mocht ontbreken aan deze Top 10 is Locke (2013). We hadden al veel gelijkaardige filmprojecten gezien waarin we slechts één personage zien op één locatie gedurende 90 minuten (Brake en Buried), maar deze is wel de meest geslaagde prent van de drie. En dat zal ook wel te maken hebben met de meesterlijke vertolking van de hoofdacteur. Zelden was een film over een man die van Birmingham naar Londen rijdt zo fascinerend.

5. Nightcrawler (2014) Dan Gilroy

Nightcrawler (2014) moet de meest boeiende debuutfilm zijn van het jaar met een onherkenbare maar steengoede Jake Gyllenhaal, die met zijn ingevallen wangen en diepe oogkassen bij momenten lijkt op een griezelige vampier. Een intens en heerlijk ongepast personage waar je spontaan verliefd op zal worden … of misschien van zal walgen. Nightcrawler ontrolt zich in een gruwelijke en zwartgallige satire op de journalistiek, de arbeidsmarkt en de cultuur van het ‘ik’. Het werk van de reporters is smerig. De redactrice van een lokaal tv-station zegt meteen waar het op staat: ‘Het publiek wil bloed zien’. Ik heb vooral een uitstekende film gezien.

4. Edge of Tomorrow (2014) Doug Liman

Mijn verwachtingen waren in het begin niet al te hoog, maar deze Edge of Tomorrow (2014) heeft me van begin tot eind op de ‘rand’ van mijn stoel doen zitten. Het is het soort film die gemakkelijk gaat vervelen, wanneer je weet dat alles zichzelf zal herhalen met personages die telkens iets aan de loop der zaken willen veranderen. Maar het script is voldoende bij de pinken om de kijker telkens een stapje voor te zijn. En met twee klasbakken als Cruise en Blunt ga je volledig mee met hun klaarblijkelijk onmogelijke strijd. Je zou het kunnen zien als een science-fiction adaptatie van D-Day tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar het heeft bij momenten ook een middeleeuws karakter met ridders die door de modder ploeteren in veel te zware harnassen. Gezien het gewaagde plot waarin personages terugkeren in de tijd, al dan niet met behoud van geheugen, is er al heel wat inkt gevloeid over de mogelijke plotholes, maar die zijn er bijna niet. Je kunt bijna alles op een logische manier verklaren. In ieder geval is Edge of Tomorrow een film waar je urenlang kan over discussiëren.

3. Guardians of the Galaxy (2014) James Gunn

Tegen alle verwachtingen in is dé science-fiction film van het jaar is zonder twijfel Guardians of the Galaxy (2014), met zijn offbeat en soms clevere humor op melige 70’ties muziek komende van een mix cassette-tape. De kracht van deze prent zit hem niet in het verhaal, maar wel de toon waarop het verhaal wordt verteld. Je moet immers al ver terug in de tijd gaan om een science-fiction film te zien waarmee je echt kunt lachen. Het is een plezier om B-list underdogs te zien opboksen tegen serieuze en zwaarwichtige villains. Het was meteen duidelijk dat je James Gunn niets van humor moet aanleren. Guardians of the Galaxy is zeker een geslaagd experiment, met een goeie balans tussen knetterende actie en zwarte humor. Tevens de enige comic adaptatie die de moeite was te vernoemen in 2014.

2. Gone Girl (2014) David Fincher

Als grote fan van het werk van David Fincher, heb ik ook genoten van deze Gone Girl (2014) met zijn a-typische serial killer. De geraffineerde wijze waarmee de regisseur zijn verhaal vertelt is simpelweg betoverend, onthutsend en aangrijpend. Het resultaat is een gewiekste psychologische thriller waar de subtiele humor nu en dan de sombere sfeer doorprikt, met een Rosamund Pike hier een intense en verrassende vertolking neerzet. Wat centraal staat in Gone Girl is de grens tussen perceptie en realiteit, slogans en feiten. Datgene wat we zien is niet altijd datgene wat is, en zo krijgen we hiervan honderden voorbeelden uitgewerkt op verschillende niveaus. Het lijkt op een 12-in-een-dozijn thriller, maar dat is het allesbehalve.

1. Boyhood (2014) Richard Linklater

Maar je kunt er moeilijk om heen dat dé film van het jaar toch wel Boyhood (2014) is van Richard Linklater. De film werd opgenomen in stukken over een tijdspanne van maar liefst 12 jaar met het hoofdpersonage dat opgroeide van puber tot volwassene. De eerste draaidag vond plaats in de zomer van 2002 en werd afgewerkt in oktober van 2013, met een productiebudget van slechts 2,4 miljoen dollar. Het resultaat is een fascinerende coming-to-age film. Maar mede door de subtiele regie zonder melodrama of overdreven pathos en de overtuigende acteerprestaties, komt het nooit gekunsteld over en worden we meegezogen in dit herkenbaar verhaal. Het is als het ware een soort statement over het leven die voorbij vliegt en waarvan wij getuige mogen zijn. En gezien de aard van het beestje gaan we niet zo snel gelijkaardige films te zien krijgen.

The Worst Movies of 2014

10. Exodus: Gods and Kings (2014) Ridley Scott

Net zoals in 2013 hebben we dit jaar opnieuw een Ridley Scott prent op de 10de plaats van de slechtste films. Exodus: Gods and Kings (2014) komt nauwelijks goed op gang, halverwege dommel je bijna in slaap, en het einde is misschien het meest troosteloze wat ik ooit in een 140 miljoen dollar film heb gezien. Het grootste probleem met deze Bijbelverfilming is dat Ridley alles heeft benaderd alsof het ging om historisch accurate feiten. Alle poëzie uit het verhaal werd met de scalpel uit het script gesneden ten voordele van een min-of-meer “plausibel” relaas van een man die zijn volk uit de slavernij haalde. We krijgen dan ook van de pot gerukte theorieën voorgeschoteld; zoals reuze krokodillen die vissers in stukken bijten om zo de zee rood te kleuren of een komeet die de terugtrekking van de zee zou verklaren. Komt daar nog bij de witter-dan-wit casting (met meer “gekleurde” en authentieke acteurs onderaan de sociale ladder), dialogen die vertalingen van het Oude Testament mixen met hedendaagse replieken, buitengewoon slecht acteerwerk en een saaiheid die in 2014 nauwelijks overtroffen werd.

9. Transformers: Age of Extinction (2014) Michael Bay

En naar goede gewoonte hebben we ook een Michael Bay film, en dit jaar is dat Transformers: Age of Extinction (2014), een langgerekte showreel van het visuele effectenhuis Industrial Light & Magic. En hun expositie van hun kunnen, opgenomen met echte 3D technologie, duurt zelfs 2u45 minuten! Voor mij volstond de trailer van dit dolgedraaid pandemonium van explosies en cgi-vuurwerk.

8. Teenage Mutant Ninja Turtles (2014) Jonathan Liebesman

En van Michael Bay gesproken, kon je dit jaar ook niet omheen Teenage Mutant Ninja Turtles (2014), popcorn-vertier van de domste soort. Bay nam de productie op zich, maar net zoals de Transformers draait alles rond actie, visuele effecten, Victoria Secret product placement en bimbo’s. Het is allemaal net niet dom genoeg of grappig om hier plezier aan te beleven.

7. The Expendables 3 (2014) Patrick Hughes

Ze hadden het bij die ene film moeten laten maar de geur van dollars heeft er voor gezorgd dat we ondertussen The Expendables 3 (2014) hebben, en het is alweer een onbegrijpelijk en veel te lange cocktail van testosteron en buskruit met een gezelschap van has-been actiesterren én Jason Statham. De nieuwigheid van de eerste film is eraf en zelfs het zelfbewuste campy kantje uit de sequel zijn weg, en we blijven over met een levenloos script die zichzelf net iets te ernstig neemt, ook al krijgen we een spervuur aan onnozele one-liners en tenenkrullende overacting van Mel Gibson en Wesley Snipes. Persoonlijk denk ik dat ijs zien smelten aan de Noordpool veel boeiender is dan deze catwalk van actie-veteranen.

6. Deliver Us from Evil (2014) Patrick Hughes

Een mode-trend van de laatste jaren zijn de hybride films waarbij verschillende filmgenres worden gemixt (cf. Shaun of the Dead, Kill Bill, Guardians of the Galaxy, … ), maar deze excorcist / politiefilm is allesbehalve een geslaagde mix. Nochtans waren alle ingrediënten aanwezig voor een spannende thriller. Een monsterfilm is pas goed wanneer je als kijker gelooft in het monster, net zoals exorcisme werkt wanneer je als kijker begint te geloven in wat je voorgeschoteld krijgt – hoe absurd het op papier ook moge klinken. Deze Deliver Us from Evil (2014) slaat de bal volledig verkeerd. Hier is er NUL angst of spanning, en dat heeft dan weer te maken met het feit dat het verhaal nergens op slaat en je ook geen voeling hebt met de karakters. Deliver Us from Evil bestaat hoofdzakelijk uit een samenraapsels van clichés en getelefoneerde schrik-momenten. Op de koop toe worden we opgezadeld met goedkope Jesus Christ propaganda, die je gezien de context nauwelijks serieus kan nemen. Zelfs de nummers van The Doors worden er bij de haren bijgetrokken in een poging alles nog wat diepte te geven.

5. Left Behind (2014) Vic Armstrong

Het zou geen Top 10 Worst Movies zijn zonder een Nicolas Cage film, en hier hebben we Left Behind (2014), misschien wel de meest amateuristische end of time/disaster film aller tijden, en we hebben al heel wat rampzalige prenten gehad. De speciale effecten lijken hier wel gemaakt met Microsoft Paint en het scenario geschreven door een groepje apen met een VDAB-getuigschrift scenarioschrijven. Het is onbedoeld lachwekkend, maar laat dit een steun zijn voor alle talentloze regisseurs in de wereld. Er is ook hoop voor jullie in Hollywood voor een langspeelfilm debuut. Maar de professionele stuntman Vic Armstrong heeft toch wel eventjes met Nic Cage kunnen draaien, en de acteur heeft hier zowat zijn meest tenenkrullende rol neergezet uit zijn gehele carrière. Proficiat aan al diegene die betrokken waren in dit treinongeluk.

4. Sex Tape (2014) Jake Kasdan

De slechtste komedie van het jaar is toch wel Sex Tape (2014). Het ontbreekt deze prent niet alleen aan geslaagde grappen, maar ook aan een basis-kennis van moderne technologieën. Het had misschien grappig geweest zo’n 5 jaar geleden, maar wie kan er nog lachen over het functioneren van i-Pads en Clouds, los van de mensen van Apple die er gratis reclame in zien? In ieder geval niet het doelpubliek die deze prent wil aanspreken. Laat staan dat deze gehele ‘seks tape’ onzin, gewoon al zo versleten is als ‘found footage’ films. Het pijnlijke is dat deze prent eigenlijk meer wil zijn dan een domme komedie, maar heeft geen flauw benul van hoe ze dit moet verwezenlijken. Het blijft dan ook steken bij onnozele slapstick humor, karikaturale figuren (een nieuw dieptepunt voor Rob Lowe) en overgehaalde karakters uit andere films en series, zoals Comedy Central-acteur Rob Corddry en The Office-actrice Ellie Kemper. En zoals bij elke van die tapes is het leuker voor diegene die het hebben gemaakt, dan voor diegene die er naar moeten kijken.

3. Grace of Monaco (2014) Olivier Dahan

En voor wie dacht dat ze met Diana (2013) het dieptepunt hadden bereikt van de royal biopics, komen ze met Grace of Monaco (2014) aandraven. Je zou denken dat Harvey Weinstein na Diana zijn lesje had geleerd maar de uitschuiver is bij deze prent zowaar nog groter. Het zag er allemaal zo veelbelovend uit, maar het resultaat is beschamend. Nicole Kidman zet hier tevens één van heer slechtste vertolkingen neer ooit, maar ook hier is de regisseur echt wel de grote verantwoordelijke. De Franse cineast Olivier Dahan maakt (naar eigen zeggen) geen biopics, hij maakt fictie gebaseerd op echte personages. En daar wringt het schoentje op vele vlakken want het resultaat is bespottelijk, met een regisseur die historische feiten vermengd met eigen verzinsels omdat hij denkt dat een welbepaalde scène nood heeft aan een bepaald personage of context. Het acteerwerk is rotslecht, het script is absurd, de mise-en-scenes zijn gruwelijk, de fotografie met zijn extreme close-ups is puberaal en de grondgedachte van de film is … wait for it … hoe nobel het is om belastingen te ontduiken. WTF?!

2. 47 Ronin (2014) Carl Rinsch

Ook Keanu Reeves kon niet uit deze lijst blijven en met Ronin 47 (2014) maakt hij meteen indruk. Maar in alle eerlijkheid is de grote verantwoordelijke van deze audio-visuele drek niemand minder dan de regisseur, Carl Rinsch. Hij is net iets teveel opgewonden door visuele effecten, dat hij zijn karakters vergat. OK, er zijn 47 samurai en nog heel wat nevenpersonages, maar als regisseur moet je keuzes maken en voldoende het vuur aanwakker bij de acteurs zodat ze dieper gaan graven in hun personages. Het resultaat is dat je eigenlijk niet echt gaat meevoelen met de karakters. Je weet trouwens niet wie hier uiteindelijk het hoofdpersonage is, Keanu Reeves of Hiroyuki Sanada. Met een script dat bestaat uit goedkope en houterige one-liners en vertolkingen is dit misschien de grootste gemiste kans op een uitstekende fantasy-samurai film. Hopelijk krijgt dit verhaal snel een nieuwe reboot, want hier was veel meer mee te doen.

1. I, Frankenstein (2014) Stuart Beattie

Maar de grootste stinker van 2014 is hands-off deze I, Frankenstein (2014). De roman van Mary Shelley wordt hier door het slijk gehaald en onderworpen aan een wel heel afstotelijke adaptatie. Meer nog: I, Frankenstein is zonder enige twijfel één van de zwakste monster-films die er de laatste jaren is uitgebracht. De horror zit hem niet in de karakters, de sfeer en het verhaal, maar wel in de manier waarop alles werd uitgewerkt. Het acteerwerk is beschamend, de personages ééndimensionaal, het plot is een lachertje met ongezien veel plotgaten en de CGI hopeloos gedateerd. Hoe Eckhart zijn naam aan een dergelijk project kan verbinden blijft voor mij een torenhoog mysterie. Je kan bijna spreken van een so-bad-that-it’s-good film, die altijd een hogere quotering verdient omwille van zijn herbekijkbare waarde vanwege de onbedoelde hilariteit… ware het niet dat de film zo onmenselijk saai en lusteloos is. Hoe zoiets de weg heeft gevonden naar de bioscoop is voor mij een torenhoog raadsel.