Deliver Us from Evil (2014) * Blu-ray review

Tegenwoordig zie je het vaak gebeuren dat filmmakers genres met elkaar gaan mixen. Dit soort hybride cinema heeft soms knappe resultaten voortgebracht, zoals de zombie komedie Shaun of the Dead (2004) of de western martial arts film Kill Bill (2003). Maar de voorbeelden van gefaalde experimenten zijn spijtig genoeg legio (Cowboys vs. Aliens, Pathfinder, Season Of The Witch, Dead Snow, …). En met de exorcist politie thriller Deliver Us from Evil (2014) mogen ze een nieuw fiasco aan de lijst toevoegen.

Korte inhoud: De film is gebaseerd op de waargebeurde “feiten” in het leven van Ralph Sarchie (Eric Bana), een New Yorkse politieagent wiens routine bestaat uit het vinden van dode baby-lijkjes en helpen van vrouwen die door hun man worden geslaan. Op een dag ontmoet hij een Castiliaans priester die interesse heeft in het onderzoek die hij voert. Volgens de priester heeft de zaak een demonisch karakter, iets wat tegenin de religieuze overtuiging is van de nuchtere flik. Maar stilaan raakt hij zelf onder de invloed van de duivelse invloeden. De twee bundelen dan maar hun krachten en komen te weten dat de drie betrokken hoofdverdachten allemaal iets hebben ontdekt in een grot in Irak die hun leven heeft veranderd. Wanneer de familie van Sarchie plots ook een doelwit worden van de demon, beginnen de stoppen door te slaan en is de enige uitweg een exorcisme uit te voeren op de nog enige overlevende veteraan Santino (Sean Harris).

Dit moet één van de slechtste films zijn van 2014, en nochtans waren alle ingrediënten aanwezig voor een spannende thriller. Het productiebudget van 30 miljoen dollar was evenveel als dat van die andere politie-thriller Se7en (1995) (een film die duidelijk als inspiratiebron heeft gediend), maar het verschil tussen beide films – op vlak van verhaal, karakter-uitwerking, sfeer, regie, fotografie, montage, spanning – kunnen haast niet verder uit mekaar liggen. Meer nog, de productie van Deliver Us from Evil was in handen van mega-producer Jerry Bruckheimer die ALLE wensen van een regisseur kan inwilligen met een vingerknip. Regisseur Scott Derrickson heeft dus geen enkel excuus voor zijn B-film creatie met een A-List cast.

Een monsterfilm is pas goed wanneer je als kijker gelooft in het monster, net zoals exorcisme werkt wanneer je als kijker begint te geloven in wat je voorgeschoteld krijgt – hoe absurd het op papier ook moge klinken. Neem nu The Exorcist (1973), nog steeds dé beste duiveluitdrijvings-prent tot op heden. Wat deze film zo sterk maakt is dat je als kijker gelooft in de personages en in de wereld die werd neergezet. Bijgevolg zit je te huiveren wanneer Linda Blair ook maar een beetje met haar hoofd begint te draaien. In deze prent is er NUL angst of spanning, en dat heeft dan weer te maken met het feit dat het verhaal nergens op slaat en je ook geen voeling hebt met de karakters. De cast, bestaande uit bekende koppen, hangt ook nauwelijks samen. Daar waar de ene getypecast is, zien we dat de andere gewoon niet in het plaatje past.

Neem nu de keuze om de bloedmooie Olivia Munn (pics) te kiezen als vrouw van de grijs-wordende 46-jarige Eric Bana. Munn is 34 jaar maar ze ziet er eerder 28 uit, en het koppel Bane-Munn is op geen enkel ogenblik geloofwaardig. Je bent op een geven moment zelfs wat afgeleid door de aanwezigheid van Munn. Ze is net iets teveel van een zonnestraal in en prent waar je iets meer grimmigheid verwacht. Aan de andere kant is de casting van Olivia Horton als geflipte bezetene echt wel spot-on.

Foto’s door Andrew Schwartz © Sony Pictures Home Entertainment

Het is allemaal ‘overkill’ wat de klok slaat. De film is luidruchtig en om de haverklap is er een effect: als het regent is het gietende regen, bij de eerste aanblik van een leeuw krijg je er meteen twee te zien, in elke scène moeten er flashlights aan te pas komen, als er al een lijk gevonden moet worden dat moet het in een ver stadium van ontbinding zijn met een nest vliegen die uit rotte buikholte komen gevlogen,… Maar geen enkel effect was vernieuwend of efficiënt. Daarnaast zaten er heel wat continuïteitsfouten in de prent (let bijvoorbeeld maar op de wonde aan de arm die Bana oploopt in het begin van het verhaal). Ook het centrale geluidselement van lachende kinderen is een sample die op alle stock-sound cd’s te vinden is. Iets wat je zelfs hoort in allerhande commercials en die je meteen herkent. Hoe LAME kan een regisseur zijn om het cruciale geluidje, die om de 15 minuten wordt gehoord, van een stock-cd te rippen voor 50 dollar (all rights included), in plaats van een originele klank op te nemen van lachende kinderen. Maar zo waren er nog beslissingen die genomen werden uit gemakzucht in plaats vanuit een creatieve overweging, alsof het publiek toch te dom is om te helpen donderen.

Foto’s door Andrew Schwartz © Sony Pictures Home Entertainment

Deliver Us from Evil bestaat hoofdzakelijk uit een samenraapsels van clichés en getelefoneerde schrik-momenten. Op de koop toe worden we opgezadeld met goedkope Jesus Christ propaganda, die je gezien de context nauwelijks serieus kan nemen. Zelfs de nummers van The Doors worden er bij de haren bijgetrokken in een poging alles nog wat diepte te geven. Gelukkig zal Jim Morrison nooit te weten komen dat zijn muziek werd misbruikt als een gateway-muziek voor demonen. En ik zal hier nog zwijgen over die climax eindscène, die er al zo schokkend uitzag als lachwekkend. Misschien moeten ze maar de tagline ‘gebaseerd op een waar gebeurd verhaal’ wijzigen door ‘gebaseerd op een goed idee’. Spijtig genoeg is de uitwerking ervan allesbehalve geslaagd.

Deliver Us from Evil komt bij ons uit op DVD en Blu-ray op 23 januari 2015. En hierop vinden jullie een pak extraatjes, beginnend bij het audio-commentaar van de regisseur over de gehele film, naast een resem making-off filmpjes.