Transformers: Age of Extinction (2014) *½ Blu-ray review

Ik ben wat met verstomming geslagen na het zien van Transformers: Age of Extinction (2014) en weet zo niet wat ik moet vertellen over deze showreel van Industrial Light & Magic – het visuele-effecten huis van George Lucas die in handen kwam van Disney in 2012. Misschien dat het wel iets korter mocht. De expositie van hun kunnen, opgenomen met echte 3D technologie, duurt nu 2u45 minuten!! Ook al waren de Transformer-dino’s wel indrukwekkend – het is me allemaal wat mij betreft 2u en 30 minuten teveel van het goede. Voor mij volstond zelfs de trailer! Je zou denken dat ze ook nog eens een verhaal proberen op te bouwen met hun cgi-creaties, ook al was dat naar alle waarschijnlijkheid puur toeval.

Korte inhoud: Terwijl de mensheid zich herstelt van de grote schade die aangericht werd in Transformers: Dark of the Moon, zijn de Autobots en Decepticons nagenoeg van de Aarde verdwenen. Maar een kleine en machtige groep zakenmannen onder leiding van Harold Attinger (Kelsey Grammer) en een team van wetenschappers onder begeleiding van Joshua Joyce (Stanley Tucci) en Su Yueming (Bingbing Li), proberen de grenzen van de menselijke technologie verder te verleggen dan ooit te voren, na de ontdekking van het buitenaardse element ’transformium’. Verder zelfs dan ze kunnen beheersen. Daarnaast dient zich een oeroude, krachtige vloek voor de Transformers aan op Aarde. Een episch avontuur en gevecht tussen goed en kwaad, vrijheid en slavernij, breekt los.

Niet Shia LaBeouf, maar wel Mark Wahlberg, in de rol van Cade Yeager, vult de rol van de vertegenwoordiger van het mensenras. En toeval wil dat hij tijdens een bezoek aan een verlaten bioscoop – waar ze tussendoor een grapje maken over het pijnlijke Hollywood-syndroom van sequels en remakes (hahaha.) – stoot op een truck. – “Een truck in een bioscoop?” – Ja, een truck in een bioscoop die bovendien nog eens Optimus Prime blijkt te zijn. Wacht! Dit is niet alles! Blijkt nu dat die Yeager ook nog een amateur uitvinder van beroep is en in zijn vrije tijd robots in mekaar knutselt die kunnen spreken. Hij heeft dan ook een enorme schuur ergens op een afgelegen stuk grond op het platteland, verre weg van de glurende blik van de overheid. Dus kon het huwelijk tussen hem en Optimus niet beter verlopen.

Yeager heeft ook nog een dwaze knecht Lucas Flannery (T.J. Miller) die voor wat comic-relief moet zorgen – want in tegenstelling met Shia kan je met Marky Mark nauwelijks lachen. Als je hieraan twijfelt, bekijk Pain & Gain (2013). Hij heeft ook nog een blonde All-American teenage dochter genaamd Tessa (Nicola Peltz) en met haar loopt ook haar vriendje Shane Dyson (Jack Reynor), die ook al goed met motorvoertuigen overweg kan. Het kan allemaal wel van pas komen. Maar op geen enkel moment ben je als kijker nog maar een seconde betrokken met deze personages, of wat had je gedacht? In de vorige fiml deden de makers nog beroep op echt acteertalent, zoals Frances McDormand, John Malkovich en John Turturro, om zo deze cgi schroothoop wat meer prestige te geven (zonder succes), hier lijkt Bay geen excuses meer te zoeken.

Oh ja, de film zou geregisseerd zijn door Michael Bay. En bij wijze van practical joke hebben ze ook een naam van een scenarist op de credits gezet, niemand minder dan Ehren Kruger (Transformers 2 & 3, The Skeleton Key, The Ring 1 & 2 en Scream 3). Een kerel die nog geen deftig verhaal zou kunnen neerpennen mocht Frank Darabont zijn hand vasthouden. En toch denk ik dat de meeste schunnigheden – naast het constante cgi geweld en de low angle travelling shots – wel van Bay afkomstig zijn. Neem nu de grapjes over het seksueel misbruik van een minderjarige (‘statutory rape’) die Yeager in het gezicht werpt van het 3 jaar oudere vriendje van zijn 17-jarige dochter. Enkel Bay kan lachen met dit onverholen seksisme! We gaan maar niet vragen hoeveel minderjarigen hij heeft binnen gedraaid tijdens de productie van deze franchise. Een regisseur die elke vrouw laat opdraven als een stoeipoes met teenage-looks – al dan niet op hoge hakken – heeft toch wel een probleem. Maar zijn doelpubliek is toch te jong en/of naïef om zich hieraan te storen en slikt wat Bay hen geeft om te slikken (tiens, heb ik die zin niet ergens gehoord in een Darabont film…?).

Wereldwijd lijken journalisten eindelijk tot het inzicht te komen dat het rommel is die veel geld heeft gekost en nog meer zal opbrengen, maar dat wist ik al bij het zien van de sequel op Transformers (2007), het migraineverwekkende Transformers 2: Revenge of the Fallen (2009), om nog maar te zwijgen over Transformers: Dark of the Moon (2011). Zelfs de aanwezigheid van Rosie Huntington-Whiteley (pics) of Megan Fox (pics) kon deze twee draken niet opfleuren. Volgens de makers begrijpen de journalisten de film niet. Producent Lorenzo di Bonaventura zei tegen MTV het volgende: “Het is elke keer hetzelfde liedje. Ze verwachten steeds een film als van Martin Scorsese in de jaren zeventig en dat is dit natuurlijk niet.”

© Paramount Home Entertainment

En hij deed er zelfs nog een schepje bovenop: “Die verzuurde critici durven volgens mij ook niet te genieten. Kom op jongens, we hebben het hier over een film met reusachtige robots. Daarnaast deugt de huidige manier van films keuren lang niet altijd. Als je alleen maar een duimpje omhoog of omlaag kunt geven, komt bijna geen enkele film er goed vanaf.” Als belangrijkste tip denkt Di Bonaventura dat critici de film moeten aanschouwen in de beslotenheid van een bioscoopzaal mét het publiek. “Dan zouden ze zien wat goed valt bij het publiek, welke grappen werken en voor wie we die film nu werkelijk hebben gemaakt.” Zal het hem worst wezen dat wij (de filmrecensenten) wél degelijk weten welk publiek ze hiervoor aanspreken en met welke methoden. Maar er is nu eenmaal geslaagde entertainment voor jong en oud, en dit soort opgefokte kermis die een normale teenager – met een verstandelijk niveau dat hoger ligt dan dat van een mossel – onmogelijk echt goed kan vinden. De films zijn een tijdelijke hype en daarna is iedereen deze afstompende 3D heksenketel al vergeten.

Michael Bay was duidelijk van plan een “epische” film te maken. Maar hoe ga je iets nog groter en nog luider maken als je vorige films al op niveau 10 stonden? Je kan ze toch moeilijk ‘nog luider’ gaan maken en nog meer over-the-top dan Dark of the Moon. En toen kwam de grote liefhebber van Victoria Secret (zie productplacement in de film) op een lumineus idee. “Ik ga de film langer maken!” Niet de 2 uur durende lengte maar 2u45 minuten. Zie die mensen kijken hoe lang mijn film wel is. Ik vermoed dat Bay zijn eerste “epische” film nog moet ontdekken, maar klassiekers als Lawrence of Arabia (1962) of Ben Hur (1959) zijn spijtig genoeg niet aan hem besteed. Te weinig kortgerokte strippers weet je wel. En dat is spijtig, want dan zou hij ingezien hebben dat ‘episch’ eigenlijk minder te maken heeft met tijd of uitgestrekte landschappen, dan wel met bovenmenselijke dramatische conflicten en karakters van wie je hun reis volledig wil gaan volgen. Age of Extinction is al even episch als de McBaguette Bearnaise bij McDonalds. Zelfs de muziekscore van Steve Jablonsky is een aanval op de goede smaak.

Maar recensenten hebben zo goed als geen invloed op de box-office (enkel op de prestige en misschien op de latere DVD/Blu-ray verkoop) en dus voorspel ik wel dat deze film zijn geld zal verdubbelen. En dat de makers daar ook vast van overtuigd in zijn, getuige hun voorbereidingen van Transformers 5: The Ultimate Statutory Rape Joke (201?). Maar zie, ik heb het hier weer mooi voor mekaar gespeeld om reclame te maken voor dit dolgedraaid pandemonium van explosies en cgi-vuurwerk. En mochten jullie zich afvragen naar waar die sterren van komen in mijn review; wel, één voor ILM en een halve ster voor de leuke vondst van deze uitzinnige Hong Kong locatie waar ze een achtervolging hebben uitgewerkt. Het heeft niet dezelfde clever als in Minority Report maar de locatie is wel leuk.

Op de Blu-ray en Blu-ray 3D wordt uitgebracht op 26 november 2014. En daarop vinden jullie maar liefst 3 uur extra beeldmateriaal! Dus als de film niet meevalt kan je nog altijd met volle teugen genieten van de making-off filmpjes. Er was geen audio-commentaar te bespeuren van de regisseur, maar wel een diepte-interview met Bay en een karrenvracht aan making-off filmpjes over alle facetten van de productie. Ik heb er in ieder geval meer van genoten dan van de film zelf.