In dit tweede Covid-jaar waren al een pak meer films die het risico namen om hun films in de bioscoop te brengen, enerzijds met succes (No Time To Die, Spider-Man No Way Home) en anderzijds met een kater (zowat alle Ridley Scott films). Veel films met een lager productiebudget hebben hun weg gevonden naar de bioscoop en dus waren er naar ons gevoel meer independent films die indruk konden maken.
Het is ook een jaar geweest waar Nicolas Cage goede films is beginnen maken en heeft hij al de rotzooi afgestaan aan Bruce Willis. Het was ook een jaar van de grote teleurstellingen. Een film die gemaakt is met een budget van 1 miljoen dollar die rotslecht is, zal door ons minder afgestraft worden dan een film met een +60 miljoen dollar budget met een Hollywood cast. Dit is de lijn die we al hebben getrokken sids het begin van onze Top 10 lijstjes.
Films die net de dans hebben ontsprongen van slechtste films waren ondermeer Demonic (2021) van de ooit beloftevolle regisseur Neill Blomkamp, niet te verwarren met Demonic (2015). Het was een low-low-low budget film die het concept van The Cell eens heeft willen uitbreiden, en het resultaat is niet overtuigend maar daarom nog niet zo verwerpelijk als andere films die met meer middelen eigenlijk een troosteloos spektakel hebben gemaakt. Ik denk dan aan films als Without Remorse (2021) tot zelfs de laatste Clint Eastwoodfilm Cry Macho (2021) waarbij het enige goede van die film Eastwood in cowboyhoed was.
Bij de goede films die net uit de lijst vielen waren ondermeer het schitterende Belfast (2021) geschreven en geregisseerd door Kenneth Branagh, een film met geweldige vertolkingen en het potentieel om een paar Oscar-beeldjes te kapen bij de Oscars. Don’t Look Up (2021) van Adam McKay is het bekijken waard, over een krankzinnigheid die tragisch begint te worden omdat het zo waar blijkt te zijn. Maar laten we overgaan tot de films die wel in de Top 10 lijst zijn beland.
10. Last Night in Soho (2021) Edgar Wright
Het mag nu duidelijk zijn dat Edgar Wright een veteraan is in de filmindustrie. In dit nostalgische spel verheerlijkt en demystificeert Wright het verleden. Hij probeert ons duidelijk te hypnotiseren met zijn visuals, maar niet zozeer dat we niet meer opmerken dat er een donker kantje is. Wright is een getalenteerde filmmaker die zich bewezen heeft in komedie en actie. In deze stijloefening herschept hij zijn favoriete soort cinema en het was een plezier om ervan te proeven. Zoek in Last Night in Soho niets ernstig, dit is pure ontspanning van de beste soort.
9. The Suicide Squad (2021) James Gunn
Het is zeker geen film die bestemd is voor iedereen, maar zeker wel de jongere generatie en alsook de comic-book fans. Oudere generaties zullen dit opzettelijk-dom-post-modern-sarcasme niet meteen vatten maar deze prent moest gewoon in deze Top 10 lijst. The Suicide Squad vertegenwoordigt het allerbeste dat DC-films kan zijn, en neemt het soort risico’s dat je nooit zou zien in een Marvel-prent. Alleen al het feit dat deze film bestaat, verbijstert me.
8. Zack Snyder’s Justice League (2021) Zack Snyder
De 2de beste comicbook film van 2021 is deze Zack Snyder’s Justice League. Net zoals The Suicide Squad is deze opgestaan uit een modderpoel van slechte ideeën en ontpopt tot een waardige adaptatie. Wie had ooit kunnen denken dat na jaren van kleurcorrecties, hermontages en reshoots uiteindelijk een epische superhero film is ontstaan. Zack Snyder’s Justice League toont Snyder’s evolutie van een regisseur die bekend staat om het benadrukken van stijl boven inhoud tot een man die begrijpt waarom we van superheldenmythen houden, of ze nu van DC Universe of Marvel signatuur zijn.
7. Promising Young Woman (2021) Emerald Fennell
Onder de vele lagen make-up van het feestende blondje met een bittere kijk op het leven, blijkt immers een intelligente en grappige vrouw te zitten die een trauma heeft opgelopen en daardoor metershoge muren rond haar heeft gebouwd. Niemand lijkt nog tot haar door te dringen tot de ontwapenende Ryan aan haar muur begint te prutsen. De vele lagen van Cassie worden in Promising Young Woman uitstekend neergezet door het Britse acteertalent Carey Mulligan. De vrolijke, levendige kleuren waarin de film baadt leiden ons in het begin af van het zware thema van verkrachting en misbruik, maar stilaan sluipt het in de film. Een thema dat in het #MeToo-tijdperk bijzonder relevant is geworden. De manier waarop Fennell dit aankaart is bijzonder effectief en zelfs lichtjes ongemakkelijk. Want is dat nu bloed op de blouse van Cassie, of toch ketchup? Promising Young Woman is een uitstekende mix van wraakfilm, komedie, drama, humor en geweld. Het is nu al uitkijken naar de volgende film van Emerald Fennell.
6. The Power of the Dog (2021) Jane Campion
Ik ben nooit een grote fan geweest van Kirsten Dunst, maar dit is misschien wel één van haar beste vertolkingen in lange tijd. Met de jaren vindt ze blijkbaar nog meer nuance in haar acteervermogen. Toch is het is Kodi Smit-McPhee die hier de show steelt. Zijn karakter drijft de film zodra hij opduikt en hij verzilvert een koude, maar mooie film. Hij steekt het scherm in brand, net zo wonderbaarlijk als hij een sigaret opsteekt. Er zijn niet zo veel goede Netflix films, maar deze moeten jullie gezien hebben. The Power of the Dog markeert tevens een triomfantelijke terugkeer naar de bioscoop voor Jane Campion, wat een psychologisch intense en emotioneel mooie ervaring blijkt te zijn over mannelijk machismo in het Amerikaanse Wilde Westen.
5. The Green Knight (2021) David Lowery
The Green Knight draait helemaal om het avontuur en de grootsheid van de wereld die het presenteert, met een plot zo eenvoudig dat het bijna poëzie is. En, godzijdank, neemt het je mee op een fantastische reis vol verbazing. De pure schoonheid en het spektakel van deze film zijn adembenemend. Je zou deze film letterlijk op elk moment kunnen pauzeren en een posterwaardige afbeelding aan je muur kunnen hangen. Het heeft zo’n filmische schoonheid, zelfs op de meest gruwelijke momenten. Zijn universum is vol verwondering en mysterie. Wanneer onze held iets magisch en ongelooflijks tegenkomt, accepteren we de omvang en het ontzag omdat hij dat doet, en we accepteren de magie die de film ons biedt, hoe bizar het ook mag zijn. Ik heb hier echt van genoten.
4. Pig (2021) Michael Sarnoski
Cage is in jaren niet zo goed geweest en ik denk dat het verrassende verhaal daar veel mee te maken heeft. Uiteindelijk is Pig een onderzoek naar verdriet en spijt, met een Nic Cage die zich herinnert hoe deze emoties over te brengen door middel van subtiele gezichtsgebaren en specifieke acties. Cage won ooit een Oscar voor Leaving Las Vegas zo’n 26 jaar geleden, heel tevreden dat hij opnieuw op het rechte pad lijkt te lopen na een aaneenschakeling van B-films.
3. No Time to Die (2021) Cary Joji Fukunaga
No Time to Die is een solide Bond-film ook al is het niet de beste film in de rij, maar de lat is wel heel hoog komen te liggen. De casting is uitmuntend en het is met enige spijt dat we bepaalde figuren in toekomstige Bondfilms niet meer zullen terug zien. Het is hoe dan ook een verrassend film, zelfbewust exotisch en bij momenten grappig maar bovenal zelfverzekerd, en misschien vooral groots: met indrukwekkende actie-sequenties en schokkende plotwendingen. Hoe wild en vergezocht het allemaal kan zijn, ga je als kijker volledig mee met de personages en voelt alles ook echt aan. Ik zal de Daniel-Craig-007-films in ieder geval missen en ik wens de opvolger veel sterkte om deze schoenen te vullen.
2. Spider-Man: No Way Home (2021) Jon Watts
Spider-man No Way Home was spectaculair, ze namen risico’s en het wierp zijn vruchten af. Geweldige actie, muziek, krachtige emotionele scènes. Het was ook bijzonder grappig, hoewel ik een paar keer het gevoel had dat de komedie een beetje te opdringerig was. Spider-Man No Way Home is echter een Spider-Man-evenement die je niet snel zal vergeten.
1. Dune: Part One (2021) Denis Villeneuve
De film zal voor velen een teleurstelling zijn, maar voor diegene die vertrouwd zijn met het werk van Frank Herbert was deze “proloog” het meest impactvolle van 2021. De verwachtingen waren torenhoog en het resultaat was verbluffend. Dune is een absolute lust voor het oog en oor, met verbluffende cinematografie vergezeld van een meeslepende soundtrack die bij elke scène past als een handschoen. Voor degenen die het geluk hebben gehad de roman te hebben gelezen, jullie worden hier beloond. Ik wacht al sinds 1984 op een nieuwe adaptatie van wat wat ik beschouw als het beste sciencefictionverhaal aller tijden.
10. Great White (2021) Martin Wilson
Steven Spielberg heeft met zijn Jaws (1975) echt wel iets op gang gezet, want elk jaar krijgen we wel een aantal haaienfilms, de ene al beter dan de andere. deze Great White is echter ene die nauwelijks het bekijken waard is. Het is traag en generiek en leunt nooit genoeg op zijn zo-slecht-dat-het-goed-wordt eigenschappen om een gedenkwaardige toevoeging te zijn aan het subgenre van de haaienfilms.
9. Locked Down (2021) Doug Liman
Van welke planeet kwam deze scriptschrijver om in staat te zijn dergelijke van de pot gerukte onzin te bedenken. “Ja, laten we een lockdown-filmpje maken, terwijl de hele wereld eigenlijk in een echte lockdown zit. Dat zal verkopen als zoete broodjes. NIET?” Niet alleen wint dit idee niet aan populariteit, Locked Down is al zo goedkoop als een derderangs B-film. Laten we vergeten dat dit ooit is gemaakt
8. Cosmic Sin / Midnight in the Switchgrass / Survive the Game / Apex / Fortress / Deadlock … (2021) directed by trashy nobodies
Normaal hadden we hier een resem Nicolas Cage films, maar blijkbaar heeft Bruce Willis de job om te verschijnen in een serie wansakelijke B-films overgenomen. Bruce is uit op het geld en leest vermoedelijk zelfs het script niet meer. De films (Cosmic Sin / Midnight in the Switchgrass / Survive the Game / Apex / Fortress / Deadlock, …) zijn pure rotzooi en ze worden blijkbaar gemaakt aan de lopende band voor een paar miljoen dollar. Het is fastfood voor een publiek dat niet wakker ligt van plot of karakter-ontwikkeling.
7. Black Widow (2021) Cate Shortland
Black Widow is een aaneenschakeling van actie-sequenties die eigenlijk zwaar werden gekopieerd van de Jason Bourne en de Mission: Impossible films; het camerawerk, de belichting, de rooftop scènes tot zelfs de wurggrepen en de face-swap. En dan vervallen we in huiselijke taferelen met huizenhoge clichés over Russische burgers, maar qua filmstijl wel in schril contrast staat met de vorige scènes, om dan nadien te vervallen in een soort James Bond scenario met een megalomane schurk die in de wolken leeft en getrainde agenten controleert via een computer. You can’t make that shit up … oh well, they just did.
6. Coming 2 America (2021) Craig Brewer
Wat op een gegeven moment een bijna fabelachtig verhaal was over de twijfelachtigheid politiek van assimilatie en de zin van status en rijkdom, is ontdaan van al zijn textuur en ongemakkelijke waarheden, en voornamelijk vervangen door waardeloze onderbroeken-humor, cameo’s en voor de hand liggende clichés. Er zijn bepaalde scènes uit Coming 2 America die werken, maar over het algemeen wordt het gehinderd door de verkeerde premisse en die vreselijke expositie voor het bestaan van de zoon van Akeem. Hoewel ik Eddie Murphy graag terug op het scherm zie, is deze sequel zo verkeerd dat het onmogelijk is om ervan te genieten.
5. F9 (2021) Justin Lin
F9 was de laatste film voor mij, de rest hoeft niet meer. Ik ben al verbaasd dat ik het zo lang heb volgehouden. Is dit een film voor de die hard autoliefhebbers? Ik denk het niet want zij weten al langer dan vandaag dat de wagen waarmee Don rijdt een automatische versnellingsbak heeft en het dus absurd is dat we shots zien van Dom die aan het schakelen is en de koppelpedaal induwt. Om eerlijk te zijn weet ik niet voor wie deze film is bestemd.
4. Reminiscence (2021) Lisa Joy
Reminiscence werd verkocht als een soort Nolan-esque romantische thriller, maar eigenlijk had het meer weg van een ontspoorde sci-fi-noir film – met de femme fatale in rode jurk, de alles vertellende voice-over en de wanhopige halve detective in trench coat – die net iets teveel wou vertellen maar uiteindelijk verzoop in losse plotlijnen, belachelijke scènes en karakters waar je geen moer om geeft. De film had een interessante sci-fi-noir kunnen zijn maar een lui script liet dit bootje zinken met een regisseuse die alleen maar interesse had om mooie beeldjes te schieten. Het had een krankzinnig concept over liefde, een bus met kartonnen personages die het verhaal moeten dienen of complexer maken, twijfelachtige boodschappen en een levenloze Hugh Jackman die waarschijnlijk gesmaakt zal worden door de stalkers en de voyeurs van deze wereld maar zo goed als elk verstandig wezen koud zal laten.
3. Red Notice (2021) Rawson Marshall Thurber
Netflix’s Red Notice is het schoolvoorbeeld van een generieke actiekomedie die duidelijk rekent op zijn Hollywood cast om de molen aan het draaien te krijgen. Het was één van de duurste Netflix films maar het resultaat was slap en saai en blonk vooral uit om de tekortkomingen op acteervlak van de 3 protagonisten in de verf te zetten. De film bewijst nogmaals dat je met veel geld en Hollywoodsterren niet noodzakelijk een goede film kan maken.
2. Venom: Let There Be Carnage (2021) Andy Serkis
De Venom films hadden veel potentieel maar dit is de tweede gemiste kans. De sequel Venom: Let There Be Carnage verzamelt alle generieke comic book tropes die je maar kunt bedenken. Maar in een tijdperk waarin de meeste superheldenproducties steeds complexer worden en elkaar uitdagen voor meer diepgang en ingewikkeldheid van de verhaallijn, valt de oppervlakkigheid van beide Venom-films op als een clown op een begrafenis.
1. The Matrix Resurrections (2021) Lana Wachowski
The Matrix Resurrections was niet alleen de grootste teleurstelling van 2021, dit was de grootste teleurstelling sinds Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull (2008). Het initieel concept van “The Matrix” als een videogame die is ontworpen door Thomas Anderson was op zich nog wel een leuk idee maar gaandeweg de film kreeg je echt wel de indruk dat de makers eigenlijk niet verder zijn gekomen dan dat ene “leuke idee”. En tot overmaat van ramp, datgene wat The Matrix als cultklassieker kenmerkte – met name zijn innoverende visuele effecten en zijn te gekke actie-scènes – daarvan is niets van terug te vinden. The Matrix 4 lijkt bijna op een low budget spin-off tv-film. Het is om van te huilen.
