Wisten jullie dat Quentin Tarantino ooit was getipt om een James Bond film te regisseren met een nieuwe acteur. Hij zou zijn interpretatie brengen van Casino Royale, maar het werd uiteindelijk Martin Campbell die de eer kreeg om dit verhaal naar het witte doek te brengen en hij maakte zowat één van de (zoniet dé) beste 007 film ooit met Casino Royale (2006), een film vol intrige, spanning, actie, dramatiek en romance. Een echte rollercoaster van emoties die zomaar eventjes de fundamenten heeft gelegd voor de succesvolle Daniel-Craig-Bond-saga.
Na het triomfantelijke succes van Pulp Fiction (1994) koesterde Tarantino een diep verlangen om zich te wagen aan het regisseren van een James Bond-film. Zijn bruisende visie betrof een bewerking van het legendarische boek Casino Royale waarin de gevierde auteur Ian Fleming in 1953 de verbluffende 007-franchise tot leven bracht. In een opmerkelijke afwijking van de uiteindelijke interpretatie die in 2006 het licht zag, beoogde Tarantino zijn verhaal te situeren in de sfeervolle jaren zestig. Hij koesterde het idee van een tijdgebonden meesterwerk, een waar tijdsdocument, dat zich onderscheidde van de moderne setting die we destijds met Daniel Craig mochten aanschouwen. Quentin wou de film zelfs maken met Pierce Brosnan, die nadien wel werd gecast door – opnieuw – Martin Campbell in GoldenEye (1995).
In die tijd bezat EON Productions, het bedrijf dat verantwoordelijk was voor de Bond-films, helaas niet de felbegeerde rechten van het boek. Deze waren in handen van het landgoed van Ian Fleming. Quentin Tarantino had het plan om samen met het productiebedrijf Miramax de langverwachte adaptatie tot stand te brengen, maar helaas kwam het project niet van de grond en niet alleen omwille van deze rechten-dispuut. Het waren de Broccoli’s, degenen die tot op heden de touwtjes van de franchise stevig in handen hebben, die indirect een obstakel vormden voor deze plannen. De Broccoli’s hadden ook hun oog laten vallen op het boek, en dat al 3 jaar eerder. Ze sloten een allesomvattende deal met Fleming en kochten alles op wat hij had geschreven. Eenieder die iets rond James Bond wou doen moest voortaan via hen passeren. Inclusief Casino Royale, een van de betere boeken casino boeken waar je meteen zin krijgt om naar een casino in de buurt te gaan of naar de beste online casino België.
Zoals jullie ondertussen weten heeft Quentin Tarantino zijn The Movie Critic (202?) project opgedoekt als mogelijks laatste film omdat het verhaal gewoon niet van de grond raakte. Zijn James Bond film zou een standalone 007 zijn dat geen rekening zou houden met de conventies van de franchise en waarbij hij alle vrijheid had om zijn eigen verhaal te brengen en cast te kiezen. Of nog een beetje als Never Say Never Again (1983). Een Bondfilm die was gemaakt in de vroege jaren 80 waarbij er een complexe situatie ontstond met betrekking tot de rechten van het boek Thunderball van Ian Fleming. Fleming had namelijk de rechten van dit boek verkocht aan een zekere Kevin McClory. Hierdoor kreeg McClory de mogelijkheid om zijn eigen Bond-film te maken, wat resulteerde in de productie van ‘Thunderball’ in 1965. Echter, door juridische geschillen tussen McClory, Fleming en EON Productions (de producent van de officiële Bond-films), ontstond er een langdurige strijd over wie de rechten had om ‘Thunderball’ opnieuw te verfilmen. Na vele rechtszaken en onderhandelingen werd er in 1976 een uiteindelijke overeenkomst bereikt. Kevin McClory kreeg toestemming om zijn eigen versie van ‘Thunderball’ te maken, maar met enkele beperkingen. In 1981 begon McClory met de productie van zijn Bond-film en gaf het de titel Never Say Never Again. De film werd geregisseerd door Irvin Kershner en Sean Connery keerde terug in de rol van James Bond, wat opmerkelijk was omdat hij eerder had verklaard dat hij nooit meer Bond zou spelen na Diamonds Are Forever (1971).
Quentin Tarantino, de man wiens meningen nog altijd doorklinken met onverminderde passie in 2024, heeft nog steeds een visie over de toekomst van de Bond-franchise. Volgens de regisseur zouden de producenten daadwerkelijk moeten overgaan tot het trouw adapteren van de originele boeken. Volgens Tarantino zijn zoveel van die boeken echt klassiek met bijzondere avonturen. En in grote mate hebben ze de boeken nooit echt aangepakt. Ze hebben de verhaallijnen genomen en misschien de Bondgirl of de schurk, en zijn hun eigen weg ingeslagen. Volgens Tarantino moeten ze de films niet opnieuw maken, maar de boeken moeten volgen zoals ze geschreven zijn. En deze films zouden compleet nieuw aanvoelen. De Pulp Fiction-regisseur staat bekend om zijn liefde voor pulpfilms en boeken, een specifiek tijdperk in de rijke geschiedenis van Hollywood waar ook de originele James Bond-boeken toe behoren. De huidige aanpak van Barbara Broccoli en de andere Bond-producenten staat daar echter haaks op: zij hebben James Bond met de recente reeks films juist in een modern jasje gestoken. En eerlijk gezegd is dat waarschijnlijk een aanpak die een groter publiek zal aanspreken dan die van Tarantino. Maar toch: een op zichzelf staande Bond-film die teruggaat naar de jaren zestig is misschien een interessante afwisseling, want de lat is met Daniel Craig wel hoog komen te liggen.
I am game! Maar Broccoli zal hier nooit voor gaan.