Op maandag 6 en dinsdag 7 mei 2024, worden we andermaal geconfronteerd met een exploitatiedocumentaire die als een roofvogel neerstrijkt op Kevin Spacey, genaamd “Spacey Unmasked” (2024). Tien mannen komen naar voren met verhalen van vermeend “ongepast gedrag” met de gevallen acteur. Alsof dit alles een hoger maatschappelijk doel dient, wordt het gepresenteerd als een documentaire met nobele intenties. Echter, laten we niet vergeten dat Kevin door de jaren heen rechtbanken heeft doorkruist en nog nooit effectief schuldig is bevonden. Wat ooit begon als een zoektocht naar gerechtigheid lijkt nu te zijn afgedwaald naar niets meer dan uitbuiting. De kijkcijfers zullen ongetwijfeld pieken en luie journalisten wrijven zich al in de handen voor het succes, iets wat Channel 4 kan gebruiken want de zender is op sterven na dood. Dorothy Byrne, Mike Lerner en Katherine Haywood schrikken er in ieder geval niet voor terug om deze heksenjacht nieuw leven in te blazen met ongefundeerde verhalen en zo het vuur opnieuw aan te wakkeren voor de publieke terechtstelling.
Deze situatie doet me denken aan een andere documentaire, “Het Proces die Niemand Wou”, zeven jaar na dato, die het flirtende sms-verkeer van Bart De Pauw onder de loep nam. Ook hij wordt nog steeds gemeden door de media, en met elke nieuwe iteratie van dergelijke documentaires wordt de persoon in kwestie verder gemarginaliseerd. “Maar wat met de slachtoffers?” hoor je dan. Wel, zij hebben hun dag in de rechtbank gehad, en de vermeende daders hebben de gevolgen van hun daden moeten dragen en hiervoor al hun excuses gemaakt. Op een bepaald moment moet er ruimte zijn voor een tweede kans. Echter, die kans kan het slachtoffer niet zelf creëren. Voor Bart De Pauw moet die kans komen van de zenders (VTM, VRT, …) en voor Kevin Spacey moet die komen van Hollywood (studio’s en bekende filmregisseurs).
Kevin Spacey – courtesy of Dan Wooten
Journalist Dan Wootten heeft zijn nek uitgestoken en een 98-minuten durend interview met Kevin Spacey op YouTube gezet, waarin tien beschuldigingen onder de loep worden genomen. De makers van de documentaire, die twee jaar lang aan dit project hebben gewerkt, gaven Spacey precies één week de tijd om te reageren op de beschuldigingen, zelfs al stammen sommige verhalen uit de jaren ’70! Velen van deze mannen hebben al eerder hun zaak in de rechtbank verloren, en nu brengen ze in de documentaire, vreemd genoeg, een “herziene versie” van hun herinneringen naar voren. Spacey, een populaire homoseksuele acteur, heeft natuurlijk zijn deel van korte affaires gehad in zijn leven, maar het is krankzinnig om nu elk detail van die affaires onder een vergrootglas te leggen. Er is een verschil tussen een slachtoffer zijn en een beschuldigende vinger wijzen. In een rechtstaat zouden wij als kijkers deze nuance moeten erkennen. Spacey heeft toegegeven dat sommige van de beschuldigingen waar zijn, en hij heeft zijn excuses aangeboden. Maar hij is niet meer dezelfde persoon als veertig jaar geleden, en deze daden, hoe ongepast ook, kunnen moeilijk worden gelijkgesteld aan het seksueel misbruik waar Harvey Weinstein en Luc Besson van beschuldigd zijn. De vraag die we onszelf moeten stellen, is wie hier uiteindelijk wie ‘gebruikt’. Het was gemakkelijk om Harvey Weinstein te bekritiseren toen we getuigenissen en opnames hoorden van zijn daden. Maar vanaf het begin van de zaak tegen Kevin Spacey waren we kritisch en hebben we de zaak nauwlettend gevolgd.
We zullen de tweedelige documentaire niet bekijken, omdat deze geen enkele juridische waarde lijkt te hebben en geen enkel maatschappelijk nut lijkt te dienen, behalve dan het goedkope uitbuiten van een gecancelde beroemdheid. Maar als je geïnteresseerd bent, kun je misschien de andere kant van het verhaal horen van iemand die al jaren uit het publieke oog is verdwenen vanwege enkele misstappen tegenover andere mannen. Mensen zoals Kevin Spacey en Bart De Pauw verdienen een tweede kans, en het is niet met goedkope aanklachten in documentaires dat we die kans kunnen creëren. Beide heren hebben al jaren geboet voor hun fouten, het is tijd dat mensen met invloed hun verantwoordelijkheid nemen. We mogen op zijn minst hopen dat dit gebeurt. Het kan misschien al gebeuren met de release van de afgewerkte film Gore (2017) van Michael Hoffman die Netflix en Ted Sarandos achter slot en grendel houden.
Ik wist niet dat Netflix nog een afgewerkte film van hem had 😮
Het is zo bizar dat hij de draad niet sneller heeft weten terug op te pikken. Ik herinner me nog die racisme-rel rond Liam Neeson, maar dit heeft geen jaar geduurd. En al die verhalen rond Spacey zijn toch zo van de pot gerukt.
Het was erg dat dit moest gebeuren tijdens House of Cards, één van de beste series ooit en dat laatste seizoen zonder heb is gewoon CRAP!
Zo erg voor die kerel dat ze vandaag nog altijd zijn repuatie om zeep willen helpen. Wanneer is genoeg genoeg zei Bart De Pauw; geldt ook voor hem.
Mel Gibson heeft zich antisemitische uitgelaten en zich vrij misogyn gedragen tegenover zijn ex in gelekte tapes, maar hij blijft films maken.
Kevin heeft zijn imago die hij speelde in film tegen zich, mensen zien hem als een gluiperd en ik denk dat een studio liever ver weg wil blijven van controverse, dus hoe onnozel en tragisch dit verhaal is, maar ik denk dat de toekomst van Bart De Pauw en Kevin Spacey ligt in een andere job.
Die aanklachten zijn zo belachelijk, maar de minste affaire die de man nu heeft gehad wordt nu in een slecht daglicht gezet. Triest.
Ik vind Spacey toch wel een beetje van die creep. Zeker die filmpjes die hij zelf maakte na al die beschuldigingen waren er toch wel over.