Na Avengers: Endgame (2019) met zijn box-office recette van 2,8 miljard dollar, was het niet zeker of Marvel nog hetzelfde niveau zou kunnen handhaven in een post Iron Man / Robert Downey Jr. tijdperk. En in alle eerlijkheid was “Phase 4” een veelal tegenvallende hit-and-miss avontuur.
Phase 4 moet het niet alleen doen zonder de charisma van Downey, maar ook zonder Chris Evans als Steve Rogers / Captain America en Chadwick Boseman als T’Challa / Black Panther. Phase 4 bestond voornamelijk uit twee dingen: een hele reeks nieuwe personages in de MCU brengen en het concept van de multiverse introduceren en zou gedirigeerd moeten worden door vrouwen of leden van om het even welke minoriteit, zowel voor als achter de camera. En op beide fronten was het voornamelijk kommer en kwel, of gewoon “ok” zondermeer. Het begon al met één van de meest teleurstellende Marvel films ooit, met name Black Widow (2021) van Cate Shortland, en dat ondanks de introductie van de beloftevolle Florence Pugh als Yelena Boleva. Deze kwakkel werd opgevolgd door de uitschuiver Eternals (2021) van Chloé Zhao. Een 2 uur durende, dramatisch inerte, vervelende, onsamenhangende ensemblefilm waar de pogingen tot humor van een tenenkrullen niveau waren. De 200 miljoen dollar Black Widow én de 200 miljoen dollar Eternals brachten samen 4 keer minder op dan de 400 miljoen dollar Endgame!
Dan maar Dr. Strange terug opvoeren in Doctor Strange in the Multiverse of Madness (2022) met een gerenommeerde regisseur aan het roer als Sam Raimi maar het resultaat heeft niet iedereen kunnen bekoren. Iets beter om de “multiverse” door onze strot te rammen was Spider-Man: No Way Home (2022), ook al moest de film het vooral hebben van de nostalgie uit de vorige Spider-Man films. Ook de tv-serie “Loki” was toch maar een teleurstellende spin-off reeks. Beter was “WandaVision” en “Hawkeye”, maar toen pakte Marvel uit met misschien wel dé zwakste superhero-serie ooit met “She-Hulk: Attorney At Law” van Jessica Gao. Een reeks die bengelt tussen parodie en een derderangs sitcom die de Marvel fans gewoon vierkant zit uit te lachen en alles waar Marvel voor stond gewoon in het belachelijke trekt.
Oh ja, er was nog de “Moon Knight” serie gemaakt door Doug Moench en geschreven door Danielle Iman in 6 delen die beter had kunnen werken als een film van iets over de 2 uur. Velen hebben de serie niet gezien en de meesten liggen er ook niet echt wakker van gezien de mond-aan-mond reclame vrijwel onbestaand was. En dan was er uiteraard nog Thor: Love and Thunder (2022) van Taika Waititi en geschreven door Jennifer Kaytin Robinson, die in essentie één grote ‘n’imorte quoi’ was met een dikke middelvinger in de lucht.
Maar op het moment dat ik Marvel ging begraven naast de DCU kwam dit buitenbeentje Werewold by Night (2022) van Michael Giacchino en geschreven door Heather Quinn. Het is een zwart-wit gothic exploition horrorfilm die eigelijk Universal had kunnen maken pakweg 6 jaar geleden toen ze de plannen hadden aangevat voor hun Monsters Universe, maar Universal verstikte onder de vermomming van The Mummy (2017). Ik weet niet of Marvel van plan is om op deze ingeslagen weg verder te gaan met nog meer monsters, maar ik heb hier echt wel van genoten. En ja het was zelfs in beeld gezet door een talentvolle vrouwelijke DoP, met name Zoë White.
Korte inhoud: Op een donkere en sombere nacht komt een geheime groep van monsterjagers bijeen na de dood van hun leider. In een vreemde en macabere herdenking van het leven van de leider, worden de aanwezigen gedwongen tot een mysterieuze en dodelijke strijd om een krachtig relikwie. Door de jacht zullen ze uiteindelijk oog in oog komen te staan met een gevaarlijk monster. Deze special met Gael García Bernal, Laura Donnelly en Harriet Sansom Harris in de hoofdrollen duurt 52 minuten en is vanaf 7 oktober 2022 te zien op Disney+.
