Captain Marvel (2019) *** Blu-ray review

Deze Blu-ray was een tijdlang verloren in transit maar is uiteindelijk bij De Filmblog terecht gekomen. Een tijd geleden hadden we Captain Marvel (2019) gezien in de bioscoop en het enige waar we toen echt van hadden genoten was die kat! Ze leek rechtstreeks van de set van Men In Black: International (2019) te zijn gekomen, maar ik heb ermee zitten lachen en dat was zowat het enige waar ik plezier aan beleefde in deze toch wat onderkoelde en wankele Captain Marvel van Anna Boden en Ryan Fleck. Het is geen slechte film, maar ik had hier precies wat meer van verwacht, ook al wist ik goed dat dit een comic-adaptatie was waarin plot en psychologische diepgang nu niet meteen aan de orde zijn.

Korte inhoud: Het jaar 1990. Er is een galactische oorlog gaande tussen twee buitenaardse rassen. Carol Danvers (Brie Larson), beter bekend als Captain Marvel, is een vrouw met superkrachten die na lange tijd terugkeert naar de aarde. Daar herinnert ze zich zaken uit haar verleden die bij haar vragen oproepen. Intussen neemt ze het samen met Yon-Rogg (Jude Law) en haar bondgenoten op tegen de Skrulls, die de gave hebben om van gedaante te veranderen en die onder leiding staan van Talos (Ben Mendelsohn). Weet één van de meest krachtige superhelden van het universum de vijand te stoppen?

De film begint met een eerbetoon aan de overleden Stan Lee waarbij de titels van Marvel een montage laten zien van alle cameo’s waarin hij zat, en ja ook in deze film duikt hij voor een laatste keer op tijdens een treinrit. Na de credits zien we “Vers” ontwaken uit haar slaap in een Kree metropool, waar we al snel een voorsmaakje krijgen van haar kosmische krachten tijdens een hand-to-hand trainingsgevecht met haar mentor Yon-Rogg. Daarin zien we hoe hij Carol aanspoort om haar krachten onder bedwang te houden. Ja, ‘een man die aan een vrouw zegt om haarzelf in bedwang te houden’, voor de liefhebbers van gender-gelijkheid zullen het nu wel hoogdagen zijn. Ik was er zelf niet zo mee bezig en hoopte vooral op een goed verhaal.

Stilaan kreeg ook een eerste verhaallijn vorm, waarin de Kree zich in de strijd moesten werpen tegen een zoveelste invasie van de Krolls. Ze hebben een noodkreet opgevangen van één van hun spionnen en moeten deze nu gaan redden. Maar de zaken gaan niet zoals gepland en zo eindigt Captain Marvel hangend met handen en voeten aan metalen kokers met twee lasers die in haar brein beamen, op zoek naar coördinaten van een geheime locatie. Tevens een vrij inventieve manier om ons flashbacks te verkopen. We zien er Carol in haar vorige leven, waarin ze een piloot was en ook wel iets van een fuifbeest en drankorgel.

Na dat opstootje op het Kroll schip belanden ze op Aarde waar Carol er alles wil aan doen om die Kroll infiltraten te stoppen. Talos en zijn kornuiten zoeken naar een technologie om sneller door de ruimte te reizen en de Kree vrezen dat ze hiermee nog meer planeten kunnen aanvallen. En tot zover was ik nog wel aan boord met dit avontuur. Maar éénmaal op aarde begonnen mijn oogleden zwaarder en zwaarder te worden, en bleef ik wat op mijn honger zitten. Zeker wanneer je een week geleden overladen werd met “reviews” van mensen die de film al hadden gezien en het tot één van de beste Marvel films hadden bewierookt. Het zou de MCU compleet maken! Misschien was het wiet en geen wierook wat ze toegediend kregen, want ik was zelf iets minder enthousiast over deze eerste female-lead Marvel film. Waar blijft mijn Black Widow film trouwens!

De film speelt zich af in de jaren 90 en we zullen het geweten hebben. Van het binnenvallen in een Blockbuster videostore of het opgescheept zitten met 90’s muziek, we krijgen het allemaal te verduren. Tot zelfs muziek van No Doubt met Just A Girl, want ja, dit moet een Girl Power film zijn! De muziek wordt ook te pas en te onpas gebruikt en ondermijnt zelfs vaak de heftigheid van een aantal confrontaties. Als we reporter Rachel Leishman van het magazine Mary Sue mogen geloven, of nog de recente uitlatingen van Bree, is deze film niet bestemd voor mannen. Hoewel, ikzelf een grote fan van ben van Wonder Woman (2017) en met Alien en Aliens ben opgegroeid. Als DAT geen girl power films zijn, dan weet ik het niet meer. Het spijtige is dat deze idiote commentaren er net voor zorgen dat er “gender divide” discussies tot stand komen en dat de film hierdoor overschaduwd wordt door een politieke (correcte) agenda. Ze proberen een oplossing te zoeken naar een probleem dat er niet was of nog een vraag te beantwoorden die niemand hen had gesteld. Het zijn dergelijke mensen die spijtig genoeg een vuil politiek spel brengen naar een film die eigenlijk in essentie niet aan politiek wil doen maar ons gewoon 2 uur lang wil vermaken. DIT is een superhelden film, geen polemisch pamflet van Lars Von Trier. Hadden we hierover moeten zwijgen op De FilmBlog? Het probleem is dat wanneer je erover zwijgt, je dergelijke praktijken niet veroordeelt en ze misschien wel een nieuwe trend kunnen worden tot zelfs Rotten Tomatoes dwingen tot censuur. Maar los van de muziek heb ik zelf nooit echt het gevoel dat deze film ‘anti mannen’ was. In vergelijking was Black Panther meer discriminerend tegenover blanken, en zelfs daar heb ik me niet aan gestoord. Dus dit aspect was hier helemaal geen issue.

Mijn grootste teleurstelling met deze Captain Marvel is dat alles weinig verrassend tot voorspelbaar was. Met uitzondering van de grote plottwist waar ik straks op terug kom. De twee regisseurs hebben op het script samengewerkt met Geneva Robertson-Dworet, die ook al heeft zitten knoeien met het script van Tomb Raider (2018). Het probleem is vaak dat je als toeschouwers nauwelijks weet waarom ze iets aan het doen zijn en het conflict is minimaal. Brie maakt ook niet echt een emotionele omwenteling of nog maar iets wat lijkt op een dramatische curve. Neen, ze start als een stoïcijnse soldaat … en eindigt als een stoïcijnse soldaat. En wanneer ze dan met haar vriendin Maria Rambeau (Lashana Lynch) een “emotionele band” aansnijdt, voelt alles heel vluchtig en inhoudsloos. De scenaristen willen net teveel vertellen en verliezen dan een waardevol moment om wat te timmeren aan hun karakteruitwerking. Waarom dan? Wel voor de eenvoudige reden dat je niet kan meeleven met een emotieloze plank.

In Unbreakable (2000) vertelt Glass een glasheldere waarheid: “The arch-villain in a comic is the exact opposite of the hero.” Wel in deze film heb je geen noemenswaardige villain, die ze niet met één slag kan wegblazen. En om die reden hebben ze in de Superman comics gezorgd voor allerhande zwaktes, zoals kryptonite, het niet kunnen zien door lood, … en hem ook gezet tegenover een super-intelligente aartsrivaal. Dergelijke zaken zorgt ervoor dat er conflict en drama is, iets wat in deze film echt wel ontbreekt. Wij moeten het hier doen met shapeshifters, het meest versleten en overigens irritante concept uit onze recente filmgeschiedenis. Een gedaantewissel kan nog wel eens leuk zijn in een Mission: Impossible film, maar op een gegeven moment moet je toch met iets anders voor de dag komen.

***spoiler*** En van villain gesproken, er zit dus wel een grote omwenteling in het verhaal die je niet ziet aankomen. Voor de simpele reden dat het geheel onwaarschijnlijk is en compleet van de pot gerukt. De Kree zijn de slechteriken en de Krolls zijn “de vluchtelingen” die met de ruimtereis technologie net willen ontsnappen aan de vele invasies van de Kree. In wezen als je de comics leest kan je niet echt zeggen dat de Kree goed of slecht waren. Ze voerden lange oorlogen, en wilden op een gegeven punt ook wel de Aarde aanvallen, maar deze voorstelling in de film is wel duidelijk wit-zwart, om dan halverwege zwart-wit te worden. Een acteur als Ben Mendelsohn, die overigens bij het beste zit wat deze film te bieden heeft, is zowat de meest getypecaste villain geworden en speelt de eerste 60 minuten de rol van een gemene sadist, om dan nadien met knipoogjes en lachjes de brave man te spelen die zijn gezin wil beschermen.***end spoiler*** En toch willen de makers hiermee de kaart trekken van de ‘anti-oorlogsfilm’ om hiermee wat inhoud te brengen, ook al blinkt het vooral uit in naïviteit en oversimplificatie. En waar zit het feminisme waar je als vrouw mee kan uitpakken?

Zoals ik al eerder zei, de humor is slechts sporadisch aanwezig ook al hebben de makers er alles aan gedaan om humor in de film te steken. Bij humor heb je een gevoel voor timing nodig (wat een kwaliteit van de regisseur is) en een goede vertolking (wat dan weer de verdienste is van de acteur). Maar ondanks haar Oscar-beeldje is Brie Larson nu toch niet meteen de meest veelzijdige actrice. Je zou kunnen zeggen dat de Captain Marvel in de comics ook al niet veel emotie had, en dus is ze wel goed gecast, maar dan moet je de humor volgens mij op een totaal andere manier brengen. De treinscène waar ze een oudje een slag in het gezicht verkoop had een moment van humor moeten betekenen of op z’n minst een grappig schok-effect. In de bioscoopzaal was het muisstil. De enige humor in de film dat nog enigszins een beetje werkt is deze die geleverd wordt door Nick Fury (Samuel L. Jackson), en dan meestal wanneer er een kat bij komt kijken. En wat met die cgi verjongingskuur die Jackson kreeg! Geniaal!

Is dit de heldin voor de nieuwe generatie? Ik mag hopen van niet, want het karakter is compleet oninteressant. De heldin van de nieuwe generatie hebben we al gehad en deze heet Wonder Woman, en dat was op verschillende vlakken zelfs een veel betere film. Voor de rest worden karakters als Ronan (Lee Pace) en Minn-Erva (Gemma Chan) bijzonder slecht uitgewerkt en is de rol van de uiteindelijke Mar Vell gespeeld door Annette Bening (niet Jude Law dus) heel klein.

Wat betreft de visuele effecten, net zoals de klank-effecten, dit is van de orde van de Star Wars films. Niks op aan te merken en bijzonder knap. Dus wanneer je geen fluit geeft om karakter-ontwikkeling of plot, dan geef je die film meteen een 8/10. (Ik vermoed trouwens een 95% fresh rating op RT want hun reputatie staat op het spel, maar tel dan alstublieft niet manueel de scores van de journalisten op anders zou je wel eens een heel vertekend beeld kunnen hebben) In ieder geval, dat Industrial Light & Magic en Skywalker Sound achter deze productie zitten is te zien en te horen, en dus is het wel zijn filmticket waard. Toch ontbreekt het deze prent aan een zekere visuele stijl en karakter. Het was allemaal iets te passe-partout en je herkent er in geen geval een stempel van een regisseur. Het was ook niet duidelijk wat de film wilde worden, en bengelde tussen een buddy-cop-movie, een retro nostalgische half-komische prent en een sisterhood film, …? Maar blijf toch maar lekker in je stoel zitten, want er volgt niet alleen een mid-credit scene die zal aansluiten op Avengers: Endgame (2019), maar ook een end-credit uitsmijter. Is er een toekomst voor Captain Marvel, ik zit er niet echt op te wachten, maar anderzijds denk ik dat in andere handen dit karakter wel iets meer charisma kan vertonen. Laten we trouwens niet vergeten dat Thor (2011) ook een zwakke start heeft gehad. Er is dus nog hoop.

Captain Marvel is ondertussen uit op DVD, Blu-ray en UHD. Op de schijf kunnen jullie een intro beluisteren van het regisseursduo Anna Boden en Ryan Fleck, alsook een interessante audio-commentaartrack over de gehele film. Er zijn ook 6 deleted scenes en een pak making off filmpjes, dus deze schijf is zeker de moeite om aan te schaffen, ook al is de film wat tegengevallen.