Top 10 Beste en Slechtste Films van 2017

Er zijn gewoon te veel goede film in 2017 dat we ze onmogelijk allemaal in één lijst van 10 konden stoppen. We hebben dan maar de voorkeur gegeven aan de film die de grootste impact op ons heeft gehad. Wat betreft de Vlaamse producties is het dan toch niet zo een jaar geweest waar we achterover zijn gevallen.

Op vlak van de recettes was 2017 toch een tegenvaller voor de filmstudio’s, met een pak teleurstellende box-office cijfers van films waarvan heel wat meer was verwacht. Ik denk dan aan King Arthur: Legend of the Sword (2017), Mother! (2017), The Dark Tower (2017) en War for the Planet of the Apes (2017). Ondanks het feit dat de ticketprijs in de States ongeveer 30 cent duurder was tegenover vorig jaar, is er een verlies van bijna 3%. Ook wereldwijd was er een terugval van zowat 1 miljard dollar, en dat was allemaal te danken aan de teleurstellende zomerblockbusters, met een 14,7% verlies ten opzichte van 2016. Los van de cijfers, had 2017 op kwalitatief vlak bijzonder veel te bieden en hier is onze Top 10.

10. Ma Vie de Courgette (2017) Claude Barras

Sinds Pixar is overgenomen door Disney heb ik zowat gemerkt dat heel wat producties een beetje draaien op automatische piloot. Dat is iets wat je niet kan zeggen van deze Zwitsers-Franse animatiefilm Ma Vie de Courgette (My Life as a Zucchini), een bijzonder knappe, hartverwarmende en tevens donkere stop-motion animatiefilm over een jongetje van 10 die in een weeshuis geplaatst wordt na het overlijden van zijn moeder. Het is een sociaal drama à la gebroeders Dardenne, maar heeft wel iets opbeurend. Een pareltje die verwondering, hoop en vreugde weet te vinden in een wereld die gemeen en hard is.

9. Get Out (2017) Jordan Peele

Oh ja, Get Out is overroepen en is niet het meesterwerk die er sommigen van willen maken. En toch kan ik er niet omheen deze prent een plaats te geven in onze Top 10 omwille van zijn vermogen om het grappige te mengen met het angstaanjagende, zonder dat de film plat op zijn gat valt. Het is een horror-rollercoaster, en één met een dun laagje maatschappij kritiek. Het is tevens een verdomd goed gemaakte film, die voor een habbekrats is gemaakt (4.5 miljoen) en zowat 254 miljoen opbracht, met ijzersterke vertolkingen en een knap script.

8. It (2017) Andy Muschietti

En als je van een box-office succes spreekt dan kan je niet omheen It te vermelden. Deze Stephen King adaptatie is zowat de meest succesvolle horrorfilm ooit geworden. Een film valt op staat met je acteurs (iets wat Luc Besson nog moet leren maar ik kom hier later op terug), en dat is zeker het geval met deze prent. Stuk voor stuk briljante vertolkingen van een cast bestaande uit tieners, en als kers op de taart een angstaanjagende Bill Skarsgård als de gruwelijke clown. De film vergroot de gruwel in het klassieke verhaal van Stephen King zonder de ziel van het boek te verliezen. Het is tevens één van de weinige adaptaties die Stephen King goed vond.

7. A Ghost Story (2017) David Lowery

A Ghost Story is het soort film die me dagenlang heeft bezig gehouden, en niet zozeer omwille van zijn visueel vertier maar wel omwille van de betekenis van de film en de trip die de regisseur via deze film met ons maakt. Het is misschien niet voor iedereen, vooral niet diegenen die op zoek zijn naar snelle opwinding, maar het is wat ons betreft een wonderbaarlijk en poëtisch relaas over het leven na de dood en het menselijke verlangen met een filosofische grondlaag. Mochten jullie ook al eens gehoord hebben van de term ontologie of het werk van Jacques Derrida zal deze prent nog een extra dimensie geven. In tegenstelling tot een film als Mother! hebben we hier niet alleen maar een theoretische benadering, maar het is fantasierijk en onverwacht emotioneel in zijn weergave van de vergankelijkheid van het leven.

6. Lady Bird (2017) Greta Gerwig

Dat 2017 in het teken staat van de vrijgevochten vrouw die haar plaats in de maatschappij bevestigt en zich losrukt van de mannelijke dominantie kan niemand ontkennen, en een film als Lady Bird zet dat fenomeen enkel maar in de verf. De film is teven geschreven en geregisseerd door een vrouw, die wat ons betreft toch wel wat erkenning mag krijgen op de komende award ceremonies. Lady Bird is een opwindende en goed gemaakte coming-of-age-drama, met zowel emotioneel pakkende als grappige momenten, sterke dialogen en bijzonder knappe vertolkingen, zonder te vervallen in banale sentimentaliteit.

5. Baby Driver (2017) Edgar Wright

Ik heb een licht vermoeden dat Baby Driver een beetje aan de kant geschoven zal worden de komende maanden omwille van de aanwezigheid van Kevin Spacey, maar niet alleen is dit één van de beste musical/muziekfilms van de laatste jaren (sorry voor La La Land) maar ook Spacey zet hier wederom een fantastische rol neer. Deze prent is volgepropt met ongelofelijke achtervolgingen op een pulserende soundtrack met een vlijmscherpe montage en een uitzinnig knappe choreografie. Komt daar nog bij dat deze prent niet alleen bijzonder grappig is, buitengewoon leuke karakters heeft, maar tevens een hart op de juiste plaats. Dit is een popcorn film met een soort art house vibe.

4. Wonder Woman (2017) Patty Jenkins

Ik zei toch dat 2017 in het teken staat van de vrouw, en ook deze Wonder Woman is hiervan de bevestiging. Atomic Blonde had tevens ook in deze lijst kunnen staan, ook al is deze comic adaptatie toch net iets meer indrukwekkend, vooral omdat NIEMAND hier echt iets van had verwacht. Deze comic was net iets te bespottelijk om te vertalen naar een live action film en het personage net iets teveel van een sekssymbool. Toch maakte Jenkins hier één van de beste superhero films, om niet te zeggen dé beste met een vrouwelijke hoofdrol. Gal Gadot brengt een perfecte mix van moed in het slagveld en ongecompliceerde barmhartigheid, en belichaamt een heldin die we als kijker al lang op hebben zitten wachten.

3. Dunkirk (2017) Christopher Nolan

De grote kanshebber om Beste Film van het jaar te worden bij de Oscars is toch wel deze Dunkirk, en voor een stuk terecht. Nolan is één van de beste regisseurs in Hollywood en hij weet perfect waar hij zijn camera moet zetten om ons onder te dompelen in deze WO2 film. En zelden waren films over een aftocht zo heroïsch als deze. De enige kritiek die er was kwam van muggenzifters die vonden dat de ene soldaat het verkeerde hoedje droeg, of dat er te weinig soldaten van Arabisch/Afrikaanse origine te bespeuren vielen. Toch werd de film op handen gedragen door pers en publiek, en bracht 526 miljoen op wereldwijd, de grootste recette voor een WO2 film ooit.

2. Blade Runner 2049 (2017) Denis Villeneuve

Een film die niet door iedereen is gesmaakt is deze Blade Runner 2049, die een toch wel een teleurstellende bioscoop-release had. De film brengt niet alleen datgene wat je verwacht van een Blade Runner sequel, maar graaft ook meer in de psyche van androids en laat ons onderduiken in een fascinerende wereld van levensechte holograms, desolatie en hypnotiserende plekken en goddelijke tempels. Het is een aanlokkelijke mix van artistieke en blockbuster gevoeligheden die de tand des tijds zullen weerstaan, net zoals zijn baanbrekende voorganger.

1. Logan (2017) James Mangold

Maar de grootste verrassing van het jaar was toch wel deze Logan, misschien wel de eerste comic adaptatie die voelde als een echt volwassen western-drama. Het soort film waar de fans op zaten te wachten. Het acteerwerk, en dan in het bijzondere van Hugh Jackman – tevens ook van de kleine Laura gespeeld door Dafne Keen – was van die aard dat we zin hadden om elk van die personages te willen volgen. Spijtig genoeg komt er een einde voor heel wat karakters en de emotionele impact kan zelfs voor een traan zorgen. Zo intens in deze prent. Logan is een film die thema’s als leven en dood, de zin van het leven, de relatie tussen zoon/dochter en vader, afwisselt met gewelddadige actie-sequenties die ons naar adem doen snakken.

10. Alien: Covenant (2017) Ridley Scott

Zoveel talent voor en achter de camera, zo veel middelen die voorhanden waren om deze franchise tot een goed einde te brengen, en op het einde van de rit hebben we een ‘meh’ gevoel bij Alien: Covenant. Prometheus was al een moeilijk te verkopen project, maar het had op z’n minst de potentie om uit te groeien tot iets beloftevol. Deze sequel is het bekijken nauwelijks waard. Wat ben je met mooie fotografie en diepgaande ideeën over creatie, als de karakters en het verhaal je nauwelijks kunnen boeien. Dit is een dure onderneming geweest om een backstory te creëren voor een classic sci-fi horrorfilm … die eigenlijk geen backstory nodig had. A waste of time, energy, money and talent. Ondertussen zit Ridley al op tram 8, misschien had hij maar beter zijn tijd gestoken in andere filmprojecten.

9. The Dark Tower (2017) Nikolaj Arcel

De film It van Stephen King zit in onze Top 10 Beste films, deze Stephen King verfilming waar zowat iedereen heel wat meer van had verwacht, zit in de Worst Movies lijst. Het is een ware pijnhoop. Niks werkt, het voelt hoogdravend aan met buitengewoon ongelooflijke karakters. De regisseur is nu bezig met het schrijven van een miniserie. Eigenlijk hadden ze daarmee moeten beginnen, maar na deze film vermoed ik dat er weinig fans staan te springen om dit te zien. Idris Elba was ooit een interessante acteur, maar hij stapelt de ene flop na de andere op. Zelfs de actie avonturenfilm The Mountain Between Us (2017) met niemand minder dan Kate Winslet, is nauwelijks het bekijken waard.

8. Rings (2017) F. Javier Gutiérrez

Elk jaar krijgen we een karrenvracht aan afschuwelijk slechte horrorfilms te zien, en dit jaar was het niet anders (Leatherface, The Crucifixion, Dark Signal, Amityville: The Awakening, …). De film die er toch een beetje uitstak qua stink-gehalte, was deze Rings, de zoveelste uitmelk-poging van Ringu (1998). Het is een incoherent samenraapsel van al datgene wat al in de vorige films ad nauseum werd geëxploiteerd. Het doet ook een poging de franchise te rebooten voor de nieuwe generatie, maar slaagt daar wonderwel nooit in. Als je dan nog werkt met een actrice die niet kan acteren, dan is uw carrière in Hollywood bij deze afgeschreven.

7. Flatliners (2017) Niels Arden Oplev

De originele film had zijn zwaktes, maar deze Flatliners slaagt erin om al datgene wat goed was in de originele film, om zeep te helpen. De film is nog saaier dan een aflevering van “Stalker”. En nochtans is het concept nog steeds bijzonder interessant voor een hedendaagse thriller/horror, maar dan is er wel wat werk nodig om alles coherent en logisch te maken. Ik had de indruk dat zelfs de makers niet in de film geloofden. Kiefer Sutherland werd in eerste instantie gebruikt om een link te maken met de originele film, maar de plannen voor een sequel werden naar de prullenmand verwezen en zijn naam gewijzigd, omdat ze dachten dat 1.) niemand het origineel kende of 2.) het origineel niet goed vonden. Dat is een mooie basis voor een remake van een film die niemand kent en niemand wil zien, niet?

6. Valerian and the City of a Thousand Planets (2017) Luc Besson

Dat Valerian and the City of a Thousand Planets een flop werd hadden we op De Filmblog al een tijdje zien aankomen. Toch hadden we nooit gedacht dat de film ook nog eens zo slecht zou zijn. Visueel ziet het er indrukwekkend uit. Had dit een spotje geweest van 1 minuut voor een parfum, dan kreeg het van mij een spontane staande ovatie. Twee uur en 17 minuten was echter wel wat lang om naar twee houten planken te kijken, met name Dane DeHaan en Cara Delevingne. Zoals ik eerder zei met ‘It’, valt of staat een film met zijn acteurs en in dit geval was het een crash. Dane DeHaan was dit jaar tevens te zien Tulip Fever, een andere miserabele slechte film. Ik hoop dat studio’s eindelijk eens wijzer zullen worden in het kiezen van hun hoofdrolspelers.

5. The Mummy (2017) Christopher McQuarrie

Hoe iemand een dergelijke franchise om zeep kan helpen met zoveel talent voor de camera en een onbeperkt productiebudget, blijft voor mij een mysterie. Toch is Christopher McQuarrie er in geslaagd om van The Mummy een zooitje te maken waarbij zelf de hoofdacteur op een zeker ogenblik niet meer wist welke toon hij moest aanhouden. Het resultaat is een behoorlijk oninteressant, zinloze en emotieloze promofilm voor een toekomstige monster franchise…die er echter niet snel komen.

4. Fifty Shades Darker (2017) James Foley

De eerste film was al niet bijster goed, Fifty Shades Darker is dat nog minder. In Fifty Shades of Grey (2015) had je nog een gevoel dat Sam Taylor-Johnson nog een poging ondernam om er iets goed van te maken, maar dat was niet naar de zin van E.L. James, en er ontstonden conflicten tijdens de productie. In de sequel heeft Foley zijn cheque ontvangen voor de regie, maar volledige creatieve controle gegeven aan E.L. James, en het resultaat is eraan te zien: tenenkrullende dialogen, ordinaire glossy scènes, popsongs die de plot uitleggen, een onwaarschijnlijke helikopter crash met uiteraard soft erotische intermezzo’s.

3. Wolves at the Door (2017) John R. Leonetti

De beste zaken uit deze Wolves at the Door waren gestolen uit het veel betere The Conjuring (2013), een film waar Leonetti het camerawerk voor heeft gedaan. Voor de rest is het ordinaire exploitation van een waar gebeurd drama, die het nodig vond bepaalde scènes op te smukken omdat de moord op zich nog niet dramatisch genoeg was. En denken dat Tarantino’s versie van Charles Manson er binnenkort zit aan te komen, ik zit hier echt niet op te wachten.

2. Transformers: The Last Knight (2017) Michael Bay

Tegenwoordig kan je geen Top 10 Worst Movies meer maken zonder een Michael Bay film. Hij trekt zich echter niet al teveel aan van de kritiek, gezien zijn films toch behoorlijk veel geld opbrengen. Indien de mensen voorgekauwde pulp willen verpakt met mooie fotografie en cgi, dan zullen ze dat krijgen. Toch draaide het anders uit want Transformers: The Last Knight kreeg tijdens rijn bioscooprun een flinke knauw in de recette. Zou de Aziatische markt er ondertussen ook achter zijn gekomen dat deze films eigenlijk geen ballen waard zijn?

1. Justice League (2017) Joss Whedon

Maar de hoofdvogel werd deze keer afgeschoten door Justice League, de puinhoop van Whedon en Zack Snyder die The Avengers van hun voetstuk had moeten wegblazen, maar zowaar nog slechter was dan Batman v Superman: Dawn of Justice. Ook al was deze DCU-film een goed half uur korter dan BvS – wat meteen ook de enige verdienstelijke kwaliteit was – is deze Justice League om van te huilen. Los van de slechte cgi, de zwakke en inspiratieloze villain, de bovenlip van Henry Cavill, de miserabele vertolkingen van Mamoa en Affleck, de honderd flauwe grappen van The Flash, het verschil in dramatische tonaliteit, de shots van de kont van Gal Gadot, … is de plot van deze prent eigenlijk de moeite niet om na te vertellen.