Alien: Covenant (2017) **½ Blu-ray review

Ik zal het wel uit mijn bek wringen: “het is geen grote verbetering op Prometheus (2017)“. Ik had hier meer van verwacht. Dit zal geen eenvoudige review zijn, omdat ik van de franchise hou en het knaagt wat aan mij dat ik niet kan zeggen dat alle problemen van de vorige film van de baan zijn en we hier een geweldige Alien: Covenant (2017) hebben. Geen verkeerd woord over de nobele intenties en de diepe filosofie, toch blijf je wat op je honger zitten. Laten we hopen dat deze prequels de originele twee Alien films niet teveel gaan overschaduwen in negatieve zin. Op een gegeven moment zegt één van de karakters in de film: Dit houdt hier allemaal geen steek. Op dat ogenblik had je zoiets van: inderdaad!

Korte inhoud: We zijn in het jaar 2104. De bemanning van het kolonieschip Covenant is op weg naar Origae-6 , een verre planeet aan de andere kant van de Melkweg. Onderweg komt het schip terecht in een neutrino shockwave en ontstaat er brand in één van de hybernation capsules. Tijdens de reparatiewerken aan het zonnescherm onderschept Tennessee (Danny McBride) een menselijk signaal, wat afkomstig is van een nabij gelegen planeet. Wonder boven wonder lijkt deze planeet op het eerste gezicht ideaal voor kolonisatie en de crew besluit om een omweg te maken en de planeet te gaan verkennen. Daar komen ze terecht in een onbekend paradijs, wat de woonplaats van de ingenieurs blijkt te zijn. Toch is er geen leven te bespeuren. De enige bewoner blijkt de ‘synthetische’ David (Michael Fassbender) te zijn, een overlevende van de gedoemde Prometheus expeditie.

Ik kan van deze film geen review schrijven zonder te spoilen dus ga Covenant eerst gaan zien. Hoewel, veel spoilers zijn er niet want alles was nogal voorspelbaar gezien de auteurs vaak teruggrijpen naar de vorige edities. De opdracht van Ridley Scott leek wel om de franchise te koppelen aan de originele Alien (1979) film. En hiervoor was duidelijk wat ‘suspension of disbelief’ voor nodig; want toevallig was er een defect na een jarenlange reis, toevallig waren ze op een boogscheut van een andere planeet met atmosfeer en water die zowaar beter lijkt te koloniseren als de véél verdere planeet die ze hebben geanalyseerd, toevallig viel de gravitatie mee, toevallig was er zelfs zuurstof aanwezig en toevallig was deze planeet de thuisbasis van de ingenieurs waarop Elizabeth Shaw met David was geland … en eenmaal je dàt allemaal weet te slikken kan de rest er ook nog wel bij, want de nonsens stopt hier niet.

De hoofdpersonages zijn Walter en David, beiden zijn synthetische producten van de Weyland-Yutani Corporation, en beiden gespeeld door Michael Fassbender. David is het meer menselijke model, daar waar Walter het nieuwe prototype is, toch verschillen ze heel wat van mekaar in die zin dat de ene een ware duivel is geworden. Je weet van bij het begin dat ze elk hun agenda hebben en de plotwendingen komen niet meteen als een verrassing. Dat heb je nu eenmaal met prequels. Toch steekt er een interessante levensfilosofie achter de androids, een evidente knipoog naar Blade Runner (en ja, er zijn heel wat inhoudelijke overlappingen). De androids zijn niet in staat iets “artistiek” te creëren, wat ze echter wel kunnen is iets “wetenschappelijk” vorm geven. Dit is een eerste stap in de richting van hun “creator”, wiens plaats ze willen innemen. En wat beter via de creatie van een Xenomorph die op zijn beurt de mensen kunnen uitroeien. Het is een sluimerende competitiestrijd tussen mens en android, wat al in de proloog van de film in het lang en breed wordt uitgesmeerd. Weyland was zich bewust van deze drang van David om zijn plaats in de nemen en om deze reden werd Walter geschapen, meer plichtbewust en gespaard van menselijke ambities.

De rest van de personages zijn banale bijrollen, en dat is misschien wel het grootste pijnpunt. Je kent op het einde van de rit geen enkel van de karakters. Daniels (Katherine Waterston) is de nieuwe versie van Ripley, en het enige wat blijft hangen is dat ze bijna continu zit te janken om het verlies van haar partner en teammates. Daarnaast is er Oram (Billy Crudup) die de leiding van het schip op een onverwacht moment moet overnemen en hiervoor nog niet klaar is. Uiteraard doet het allemaal wel wat denken aan Aliens (1986) met Lieutenant Gorman (William Hope) die ook niet in staat was de missie te leiden. Je hebt dan ook nog Demián Bichir , Carmen Ejogo, Jussie Smollett, Callie Hernandez en Amy Seimetz, maar geen enkele van deze personages blijft hangen. Meer nog, ze zijn onderling uitwisselbaar. Het contrast met de eerste twee Alien films kon nauwelijks groter zijn. Daar wist je meteen wie ze waren. Misschien waren de karakters uit 1979 stereotypen, maar narratief werkte het en wanneer ze gegrepen worden door een alien was je meer emotioneel betrokken. Bij aanvang van de film sterven twee crew-leden, geen idee wie ze waren of wat ze deden. Het kon ons uiteindelijk geen fluit schelen. En herinneren jullie nog de discussie over het dragen van een helm op een vreemde planeet? Het zijn per slot van rekening hoog opgeleide ruimtereizigers die het zekere voor het onzekere nemen. Wel hier hebben ze deze discussie achterwege gelaten en de helmen vervangen door onnozele petjes met oorwarmers. Ter bescherming dan van de oren? Brute pech dat net daar alien-dna zich een weg kan banen. En ik zwijg nog over het feit dat deze hoog-opgeleide kerels ook graag hun hoofd steken in alien vegetatie of alien-eieren.

© 2017 20th Century Fox, All rights reserved.

Ridley staat garant voor zijn sterke acteurs-regie en zijn uitgekiende sets en dramatische fotografie. Tevens knap in beeld gezet door Dariusz Wolski, en het verhaal moet af en toe wel eens bezwijken voor het visueel vertier. De scène waar ze “bestuift” worden door het alien virus is geniaal en tevens ook de scène waarin een Neomorph deze keer voor de rug heeft gekozen om uit zijn host-lichaam te spatten, is het beste van wat deze prent te bieden heeft. De visuele effecten – van ondermeer de mannen en vrouwen van Framestore (King Arthur, Fantastic Beast, Doctor Strange) – zijn van een uitmuntend niveau. En dat mag wel met een productiebudget van 111 miljoen dollar. Ook de scènes waarin David zijn experimenten uit de doeken doet en zijn creatie van het perfecte organisme kon verwezenlijken met de zwarte vloeistof en de biologie van wespen en bijen, is de “science” waar menig SF-fan naar hunkert. Uiteindelijk krijgen we dan naast de Neomorph ook de alombekende Xenomorph te zien (die een instant-volwassen update heeft gekregen van David), en dat is op zich zijn filmticket waard. Ook de muziekscore van Jed Kurzel deed zijn werk. Was het script van John Logan en Dante Harper ook maar van hetzelfde niveau, dan had dit een uitstekende alien-film kunnen zijn. De leuke horror twist op het einde zet uiteraard de deur open voor een nieuwe reeks alien-films.

© 2017 20th Century Fox, All rights reserved.

De film is humorloos, en ik begrijp dat we hier te maken hebben met een horror-SF en humor vaak ongepast en destructief werkt op de angst, maar laat ons eerlijk zijn: zo angstaanjagend is de film nu echt niet. Herinner je nog de scène in Alien waarin Dallas in het ventilatiesysteem zat en we via zijn detectie-apparaat de alien hoorden naderen. Dit zijn scènes die angst genereren. Hier heb je veel expositie, een beetje alien, terug expositie, nog wat alien, nog meer expositie en een finale shoot-out waarin we dankzij de trailers eigenlijk alles vrij snel inschatten wat er gaat gebeuren. Dus ja, misschien hadden ze er dan wat meer humor moeten insteken – al was het maar om de karakters sympathieker te maken. En dat lag binnen de mogelijkheden, was het niet dat ze het meest ideale personage die comic-relief kon bieden uit de film hebben geschreven tijdens de eerste 15 minuten, met name het personage van James Franco. Hij kon als geen ander een beetje meer relaxatie brengen binnen deze geconstipeerde groep ruimtevaarders.

Kortom, een film die op technisch vlak de stempel draagt van Ridley Scott, die dit jaar 80 zal worden. Inhoudelijk houdt de eerste helft van Covenant ons in de tang, maar nadien verdwalen we in expositie en voelen we ons in een museum met een overijverige gids die alles wil gaan uitleggen. Het script overtuigt niet en je moet vaak vrede nemen met dialogen die wel geschreven lijken te zijn door een synthetisch wezen (wat niemand spreekt zo) en tot overmaat van ramp nog eens letterlijk verwoorden wat de acties zijn alsof we met de paplepel alles uitgelegd moeten krijgen. Ridley wil de nieuwe Alien-films laten gaan over “creatie” (de creatie van muziek tot de creatie van een nieuw wezen – u weet wel, het Frankenstein principe) en begint ook met een proloog waarin David zijn vader Peter Weyland (Guy Pearce) ontmoet. Een zaadje in het hoofd van deze android die zware gevolgen zal hebben. Spijtig genoeg zijn de andere personages ondergeschikt aan deze synthetische wezens en geen enkel van de karakters is echt memorabel. Er zit echter meer actie in deze film dan in Prometheus, ook al zijn bepaalde scènes echt wel slaapverwekkend en allesbehalve intrigerend en voelt het bij momenten ook aan als recyclage van Alien en Aliens. Gelukkig zijn er ook leuke momenten en kan je maar blijven hopen dat deze prequels eindelijk zullen slagen in hun opzet.

Toch zijn er redenen genoeg om vanaf vandaag Alien: Covenant in huis te halen op DVD of Blu-ray, want het heeft de audio-commentaar van meester Ridley Scott die jullie toch willen horen. Als zijn intenties worden er bloot gelegd en je krijgt een beter begrip van de keuzes die hij heeft gemaakt, ook al zou je in principe geen handleiding moeten nodig hebben om ervan te kunnen genieten. We hebben ook nog een aantal verwijderende en extended scenes, alsook wat making of filmpjes. De film kwam bij ons in première op 17 mei 2017.