Fifty Shades of Grey (2015) **½ Blu-ray review

De Fifty Shades of Grey (2015) film is zonder enige twijfel de hype film van het voorjaar, een beetje zoals The Da Vinci Code (2006), ook al gebaseerd op een mega-bestseller. En net zoals bij deze prent worden de hoge verwachtingen nauwelijks ingelost. Maar Sony ging zich geen zorgen maken, want deze verfilming van het stationsromannetje van E.L. James zou zijn lezerspubliek – zowat 2/3 van alle vrouwen op deze aardbol – wel overhalen om ook naar de bioscoop te trekken voor deze vrouw(on)vriendelijke porno.

Korte inhoud: Wanneer de literatuur studente Anastasia Steele (Dakota Johnson), de rijke Christian Grey (Jamie Dornan) gaat interviewen, als gunst aan haar kamergenoot Kate Kavanagh (Eloise Mumford), ontmoet ze een mooie, briljante en intimiderend man. Het onschuldige en naïeve meisje schrikt van het besef dat ze hem wil, ondanks zijn raadselachtige gereserveerdheid. Niet in staat om Anastasia’s schoonheid en onafhankelijke geest te weerstaan, geeft Christian Grey toe dat hij haar ook wil, maar op zijn eigen termen. Anastasia aarzelt als ze de particuliere smaken van Christian Grey ontdekt. Los van zijn multinationale ondernemingen, zijn enorme rijkdom en zijn liefhebbende familie, wordt Grey beheerst door de behoefte om alles te controleren. Als Anastasia dichter bij hem komt ontdekt ze zijn diepste seksuele verlangens en zet dit de deur open voor de ontwaking van haar eigen verlangens en dit terwijl Kate aanpapt met de broer van Grey, Elliot (Luke Grimes).

Uiteraard zijn de beschrijvingen in het boek net iets pikanter met zijn vele sensuele details, dan datgene wat we te zien krijgen op het witte doek. De regisseuse Sam Taylor-Johnson heeft tevens nooit haar stempel op de film kunnen zetten, want hier hebben we een veel te brave en getrouwe weergave van wat er in het boek staat beschreven, inclusief de wat slappe dialogen. Een cineast met enige stijl en visie, die ook niet te beroerd is om bepaalde scènes compleet te herwerken, had misschien nog iets appetijtelijk kunnen puren uit deze soft-erotische soap. De ‘Red Room’ of ‘Play Room’ ziet er ook net iets te gewoontjes uit, en daar had de regisseur net iets meer mee kunnen doen. De film had niet minder spannend en meeslepend geweest als Sam Taylor-Johnson gewoon zijn camera had gezet op iemand die het hele boek voorleest. En ja, waarschijnlijk zou ook dat een kassucces worden.

Qua acteerwerk deden de twee hoofdacteurs wat ze konden met het aangereikte materiaal, maar ook niets meer dan dat. Het is in ieder geval geen filmkoppel dat vonken gaf. Er was naar de aanloop veel te doen over de casting van Dakota Johnson, die volgens sommige lezers niet zo knap zou zijn als de beschrijvingen van Anastasia Steele in het boek. Persoonlijk vind ik dat complete nonsens. Dakota is niet alleen een knappe vrouw met een lip-bijt-fixatie, maar ze brengt ook met haar personage die kenmerkende mix tussen naïviteit en intelligentie. Ze is zowel kwetsbaar als behoorlijk vrijgevochten. Daarentegen vind ik Jamie Dornan een behoorlijk saai figuur. Hij is rijk en ziet er goed uit, maar hij heeft niet die onweerstaanbare aura om vrouwen in zweem te doen vallen. Hij heeft bij momenten meer weg van die stijve hark Patrick Bateman uit American Psycho met een onverwerkt verleden. Je vraagt je als kijker af wat de uiteindelijke aantrekking is. Waarom is Anastasia niet jaloers op haar vriendin die aanpapt maar haar veel knappere en normale broer van Christian. En als je als kijker niet gelooft in het samenzijn van het koppel, dan heeft de film toch wel een serieus probleem. Ik blijf het een spijtige zaak vinden dat Charlie Hunnam het project heeft verlaten. Het had een a-typische casting geweest, maar misschien wel een pak overtuigender.

© Universal Pictures Home Entertainment

Zijn Europeanen meer gewend dan Amerikanen, dat zal binnenkort wel blijken. Ik heb echter het gevoel van wel. Laten we er geen doekjes om winden, deze R-rated film wil uitpakken met zijn stoute erotiek in de Valentijnsperiode. Maar de SM die hier gepresenteerd wordt is eigenlijk SM voor beginners: een beetje bondage, een blinddoek, een zweepje en een riem, en zo hebben we het in deze meer dan twee uur durende film gehad. Naar Europese normen is dit PG-13 en zijn we mijlenver verwijderd van Lars Von Trier’s Nymphomaniac (2013). Zelfs die 80’ties film Nine 1/2 Weeks (1986) van Adrian Lyne is meer ondeugend dat deze Fifty Shades of nog dat gedrocht van een Vlaamse tv-film ‘SM Rechter’ gaat veel verder met zijn SM spelletjes. Het is uiteraard geen verdienste om verder te willen gaan dan de andere film met zijn ondeugendheid, maar de promo-campagne met zijn pikante trailers legt hier wel iets teveel de nadruk op. En dit terwijl de helft van de seks-scènes uit het boek geschrapt werden. Daarnaast zit er ook geen dreiging in de film. Je voelt ook nooit echt dat het personage twijfelt om zich over te geven aan iets gevaarlijks. Nul spanning en intrige.

Ik heb het niet zo om boeken te gaan vergelijken met films. Een film met een boek gaan vergelijken is een beetje zoals appels met peren vergelijken. De trilogie van E.L. James is trouwens geen meesterwerk, maar ja, ‘sex sells’ of zoiets zeker. Maar je kunt er niet omheen dat je net iets meer kan vertellen in een boek en de nodige nuances kan leggen die van belang zijn. In principe geldt dit voor zowat elk boek die een film-adaptatie krijgt. Ik verwijt scenariste Kelly Marcel ervan de verkeerde accenten te hebben gelegd en nevenpersonages iets te snel heeft weggeschreven. Op een gegeven moment wil Anastasia met haar moeder (Jennifer Ehle) praten, een beetje tegen de zin van Christian. Dit had een belangrijke ontmoeting moeten zijn voor de onzekere Anastasia en er wordt hier een beetje naar toe gebouwd. Spijtig genoeg krijgt de moeder nog geen twee zinnen te zeggen of Christian duikt op en de moeder wordt afgevoerd. Het dramatisch nut van die scène is mij dan één groot raadsel.

© Universal Pictures Home Entertainment

Fifty Shades of Grey is al even slaapverwekkend als een aflevering van de praatbarak ‘Bart & Siska’. Maar er zullen hier wel liefhebbers voor te vinden zijn, net zoals dat het geval was bij de verfilmingen van de boeken van Dan Brown. De film zou 40 miljoen dollar hebben gekost – bijna 3 keer het budget van de Amerikaanse The Loft (2014) – en ik heb geen idee naar waar dit productiegeld naar toe is gegaan. Zeker niet naar de acteurs of deze regisseur, want deze waren onbekend. Ook niet naar de speciale effecten, want die waren er niet. Zelfs niet naar de setdesign, want er werden klaarblijkelijk geen sets gebouwd maar gewoon gefilmd op locatie op een 5tal plaatsen. Zelfs de muziekscore van Danny Elfman was niets bijzonder – een beetje in contrast met de geslaagde nummers van ondermeer Beyoncé, The Weeknd en Ellie Goulding. Ik heb een flauw vermoeden dat de zakken van E.L. James werden gevuld, die ook nog eens een producer-credit had verkregen. Kortom, Fifty Shades of Grey was voor mij althans – om Christian Grey te quoten – “Fifty Shades of fucked up”.

Fifty Shades of Grey is vanaf 10 juni 2015 beschikbaar op DVD en Blu-ray en uitgebracht door Universal. Op de Blu-ray vinden we maar liefst 2 uur aan extra beeldmateriaal, gaande van set-rondleidingen, behind the scenes, videoclips, making-off filmpjes, alles over Christian en Ana. Wat al een beetje te verwachten was, vinden we geen audio-commentaar van de cineaste. Er is tevens ook nog een Digibook met een extra DVD met nog meer bonusmateriaal, voor mocht je er maar geen genoeg van krijgen. En om het echt leuk te maken is er ook nog een uncut versie van de film met 7 minuten extra naughty stuff (… don’t get your hopes up too much).