The Loft (2014) ** review

Ik had de film vorige week al in persvisie gezien, maar stond eigenlijk niet meteen te springen om er in allerijl een review over neer te pennen. We hebben er tevens lang, te lang, op moeten wachten. Er zijn overigens maar weinig mensen die hier echt op zitten te wachten. Eén keer was voldoende en de Hollandse remake of deze Amerikaanse The Loft (2014) blijft een vrij doorzichtige poging om krak hetzelfde concept aan anderstaligen te verkopen, in plaats om vanuit een creatieve overweging het verhaal te verbeteren. En gezien mijn sympathie voor de regisseur had ik nog wel een sprankel hoop. Maar deze Amerikaanse remake is wat mij betreft zelf een stap achteruit op de Vlaamse versie.

Korte inhoud: Vijf getrouwde mannen – Chris (James Marsden), Luke (Wentworth Miller), Vincent (Karl Urban), Marty (Eric Stonestreet) en Filip (Matthias Schoenaerts) – delen in het grootste geheim een loft waar ze stijlvol en in alle rust hun minnaressen en nieuwste veroveringen ontvangen. Een prima regeling, tot ze op een winterochtend het lijk aantreffen van een jonge vrouw. Geen van hen weet wie de vrouw is, waar ze vandaan komt en hoe ze terecht is gekomen in een loft waarvan alleen zij de sleutel bezitten. Noodgedwongen proberen de vrienden uit te zoeken wat er gebeurd is en waarom, maar al vlug beginnen ze elkaar te wantrouwen en zal blijken dat ze veel minder van elkaar afweten dan ze oorspronkelijk dachten.

Deze Loft is duidelijk bestemd voor mensen die de Vlaamse versie nog niet gezien hebben, want in principe is het vrijwel hetzelfde verhaaltje van Bart De Pauw uit 2008. Scenarist Wesley Strick er een versie voor dummies van heeft ontworpen, met nog meer intermezzo’s van verhoorruimtes waar de verdachte mannen nu nog eens letterlijk de motivaties van elkeen verbaal mogen verduidelijken. Of daar leek het toch op. Het resultaat is verveling troef. Regisseur Erik Van Looy die in een ver verleden nog les gaf op de filmschool het Rits, had toch moeten weten dat je een verhaal op de eerste plaats moet vertellen met beelden in plaats van met woorden. In The Loft houdt niemand zijn bek en wordt de toeschouwer met de paplepel bediend alsof hij mentaal niet in staat is de getelefoneerde intrige te doorgronden.

Wat deze Amerikaanse vertaling eigenlijk ook meteen bloot legt is dat het verhaal niet zo intelligent is als wat we 6 jaar geleden dachten. De 5 hoofdpersonages zijn kartonnen borden, en hiermee beledig ik een handig verpakkingsmateriaal. Hun motivaties zijn compleet van de pot gerukt en staan alleen in dienst van de ‘whodunit’ plot die voornamelijk uitblinkt in het veelvuldig gebruik van irritante flashbacks. We hebben de grofgebekte dikzak, de casanova, de emotionele ziel met een geweten, de agressieveling en de gebrilde nerd. Ook al hadden ze niets tastbaars gemeen, konden ze het toch goed met elkaar vinden tot zelfs hun intieme seksleven met vreemde vrouwen. Maar bij ons waren ’thrillers’ een rariteit. Van Looy had met zijn geslaagde De Zaak Alzheimer (2003) onze smaakpapillen verwend en het publiek snakte naar meer. Bijgevolg moeten we die opflakkerende extase niet alleen toeschrijven aan het verhaal, dan wel aan de vreugde die we toen hadden dat we hier ook in staat waren iets anders te brengen dan onderkoelde sociale drama’s en Jan Verheyen fastfood. Maar nu we het resultaat zien in een Amerikaans kleedje worden we toch koud gepakt met de gedachte: “What were we thinking?”

Visueel ziet The Loft er afgelikt uit. Director of Photography Nicolas Karakatsanis, wiens donkere werk we kennen van films als Rundskop (2010) en binnenkort het schitterende The Drop (2014) zit hier volledig in zijn glossy pub-mode, met high-angle-shift-and-tilt-close-up’s en beauty shots van schaarsgeklede vrouwen. Het eindresultaat ziet er behoorlijk braaf en steriel uit. Maar voor een eerste Amerikaanse film moet de DoP niet onderdoen voor zijn Amerikaanse collega’s. Toch denk ik dat hij deze prent niet meteen op zijn showreel moet zetten.

© Kinepolis Film Distribution

Geen enkele acteur kan overtuigen met zijn acteerwerk. De emoties zijn al zo onderkoeld als het decor. Bij momenten merk je dat de acteurs gaandeweg beseffen dat deze prent hun carrière geen nieuw leven zal inblazen en spelen ze op automatische piloot. Gelukkig heeft Matthias Schoenaerts het er uiteindelijk nog goed van afgebracht en is hij de meest succesvolle van de 5 geworden. De beste scène in de film is het moment waarin Karl Urban een vastgoed gigant – gespeeld door karakter-acteur Graham Beckel (LA Confidential) – op zijn plaats wil zetten zonder zijn stem te verheffen. Het is een kleine scène die uiteindelijk geen enkele directe impact heeft op de plot, maar toch knap werd gespeeld door deze twee mannen.

Aan de kant van de vrouwen zien we Isabel Lucas die spijtig genoeg het verkeerde moment heeft gekozen om uit te kleren te gaan, en actrices als Valerie Cruz en Rhona Mitra hebben net iets te weinig screentime om echt een overtuigende indruk te kunnen maken. En dan is er nog de blonde stoot Rachael Taylor die uiteindelijk niet zo’n groot acteertalent blijkt te zijn. Maar ze heeft wel een mooi figuur en zo is deze 104 minuten durende Loft nog wel verteerbaar. Het is een R-rated film, maar ik vroeg me achteraf wel af waarom. Los van één nodeloos shot had dit perfect PG13 kunnen zijn. Het lijkt er wel op dat de makers hun ballen hebben thuisgelaten en een veel te brave erotische thriller gemaakt. Basic Instinct is een pornofilm vergeleken met The Loft, en toch wil de trailer ons doen laten geloven dat het een “stoute film is met vuil manieren”.

Aan de overkant van de Atlantische Oceaan zijn ze er in ieder geval niet wild van en Universal heeft de Amerikaanse releasedatum geschrapt en overhandigt aan een derderangs horrorfilm genaamd As Above, So Below (2014)… hoe groot kan een afgang zijn? Toch hoopt Woestijnvis nog op een grote release in de States, onder invloed misschien van de buitenlandse box-office cijfers. Bij ons komt deze 14 miljoen dollar remake/reboot uit als opener op het Filmfestival van Gent op 14 oktober 2014 en de dag nadien in gans België.