5 redenen waarom King Arthur dit weekend flopte

Trump zou zeggen dat het de schuld is van ’the crooked press’ dat King Arthur: Legend of the Sword (2017) van Guy Ritchie niet kon overtuigen aan de box-office dit weekend. Met een recette van 43 miljoen wereldwijd scoort deze 175 miljoen dollar prent ondermaats en lijkt het nu al de 350 miljoen break-even lat niet te halen. Heeft dit te maken met Charlie Hunnam die niet zo “bankable” is als acteur? Nee, niet echt. Vin Diesel heeft evenveel flops als mega-successen. Mocht King Arthur gecast worden door een nobele onbekende, dan was dit een andere zaak geweest. Charlie Hunnam is geen onbekende en Jude Law al evenmin.

© 2017 20th Century Fox, All rights reserved.

Nochtans is King Arthur niet zo ‘rot’ als Rotten Tomatoes ons wil wijsmaken. Wat is dan de reden achter deze koele ontvangst? Het is een samenloop van verschillende factoren, die uiteindelijk allemaal weinig te maken hebben met de film op zich. Ik blijf het herhalen, een box-office heeft niks te maken met de kwaliteit van een film. De Transformers films brengen vrachtwagens vol met geld op, en nochtans zijn ze niet om aan te zien. Anderzijds moet je maar eens een discussie voeren met iemand die King Arthur slecht vond. Je zal weinig argumenten vinden die echt de kwaliteit van deze prent onderuit halen, en overblijven met “alle ja, ik vond het wa cliché”. Ja, het is geen meesterwerk en kreeg hier een 3/5 sterren. Toch hebben we ervan genoten, en wij staan niet alleen. Op Rotten Tomatoes is de rating van 9% naar 27% gestegen (ook al is de gemiddelde rating op 46%), maar de reviews van de 17,122 users lijkt met 79% toch een compleet ander beeld te schetsen dan de 102 rotten reviews van journalisten. Reden genoeg voor een post over mogelijke redenen van deze ontsporing. Want ja, hoe kon het publiek een oordeel vellen over de film zonder deze gezien te hebben?

1. Negatieve reviews bij niet-franchise films

De impact van de pers op de uiteindelijke box-office is minimaal, om niet te zeggen vrijwel onbestaand. De reden is dat er ‘verschillende meningen’ zijn. De impact vergroot wanneer de meningen gelijklopend én negatief zijn bij een niet-franchise film. The Lost City of Z (2016) – ook al met Charlie Hunnam – werd op handen gedragen door voltallige pers (kreeg zelfs een 88% fresh rating op RT), maar geen kat heeft deze film gezien. Anderzijds vond iedereen Resident Evil: The Final Chapter (2016) een garbage film maar het is een franchise en met zijn productiebudget van 40 miljoen haalde het 312 miljoen op aan de box-offce en dus een mega-succes. King Arthur was geen franchise film (en heeft dus geen fan-base), en wanneer de eerste lichting van de reviews allemaal schreeuwend slecht zijn, lijkt de trend moeilijk te stoppen en hebben journalisten ook zoiets van wat ik in het puntje 5 zal aanhalen.

2. De pers rook bloed

Journalisten haten embargo’s! Er blijft altijd een sluimerend gevoel dat de distributeur hen monddood wil maken. En dat was zeker het geval bij deze King Arthur. Embargo’s zijn nuttig om ervoor te zorgen dat belangrijke plotwendingen niet worden gelekt naar het publiek, zoals bij Star Wars: The Force Awakens (2015), maar zijn anderzijds een compleet van de pot gerukte remedie om alsnog “de mogelijke schade” te beperken. Hier had je een historische prent van een iconisch figuur die in een hedendaags kleedje werd gezet, en dus was er wel een beetje goodwill nodig van de pers. Komt daar nog bij dat de productie een paar keer werd uitgesteld (had in 2016 moeten uitkomen), wat al heel wat wenkbrauwen deed fronsen. En dus heb je een deel van de journalisten die tot op heden zelfs nog geen review hebben gepost en een ander deel die met een kritisch gevoel deze film is gaan zien en ook nog eens de mond werd gesnoerd tot de dag van de release.

3. De marketing sloeg de bal mis

Ik heb zelden zo’n slechte marketing gezien als bij deze prent. Mensen wisten niet waarin ze terecht gingen komen. Was het een historische film, een actieprent, een sarcastische Guy Ritchie film, …? Ook de mengeling van GoPro beelden met fotografisch epische beelden van Jude Law die met zijn hand de menigte onderdrukte, staat als een tang op een varken in een korte trailer – ook al zit er een zekere esthetische logica in wanneer je de film in zijn totaliteit aanschouwt. Narratief is een trailer van 90 seconden iets compleet anders als een verhaal van 120 minuten. Het doel moet zijn zo min mogelijk te verklappen en zoveel mogelijk bezoekers warm maken om een filmticket te kopen. Wat je niet moet doen is teveel vragen oproepen of de kijker achterlaten met het gevoel dat hij niet weet wat voor soort film dit uiteindelijk is. En deze poster of deze ruikt naar B-film materiaal, ook al was de ambitie de epische toer op te gaan in de stijl van The Hobbit. De posters kwamen tevens van Art Machine, diezelfde kerels die de Hobbit campagne hebben verzorgd. Deze film is geen LotR en ook geen Game of Thrones en het daarmee vergelijken heeft evenveel zin als Kick-Ass (2010) te vergelijken met Batman Begins (2005)

4. De figuur van King Arthur is niet zo sexy

Ritchie heeft deze wel sexy gemaakt met de gespierde Charlie, maar de figuur op zich is niet zo aantrekkelijk. Deze prent is eigenlijk meer bestemd voor een jong publiek, maar daar waar Sherlock Holmes nog enigszins bekend in de oren klinkt moet men voor King Arthur terug gaan naar het sterk verouderde Excalibur (1981) – die geen enkele jongere heeft gezien. Zelfs de meer recente King Arthur (2004) was een miserabele prent. Wat Robert Downey Jr. deed met Sherlock heeft Hunnam een beetje kunnen brengen met deze ridder van de Ronde Tafel, toch liep hij wat in de schaduw van de vele andere personages en leek het bij momenten op een soort gang-film dan over een King Arthur zelf. Eigenlijk ging deze prent zelfs niet alleen over de bende van King Arthur, maar werd het een Guy Ritchie film, en zijn stempel is overheersend. Mensen die niets afwisten van King Arthur waren enerzijds al niet aangesproken en zij die het personage wel kenden, vonden hem niet terug in de trailers.

5. Geen mond-aan-mond reclame

“Ik hou van de film, maar ik zal zwijgen omdat mijn mening niet overeenstemt met wat de anderen denken”. Dat was zowat de teneur van heel wat collega filmbloggers met wie ik sprak en zal zich ook wel weerspiegelen in de slechte mond-aan-mond reclame bij het publiek. Soms wordt een film neergesabeld door de pers maar is er een vrij goede mond-aan-mond reclame, en dat zorgt ervoor dat een Suicide Squad (2016) nog voldoende scoort aan de kassa (cf. een franchise film mét horden fans). Laat ik dus duidelijk zijn voor iedereen: Je hoeft geen schaamte te voelen omdat je mening afwijkt van de massa. Los van de mening van een recensent of de score op Rotten Tomatoes heb je het recht op uw eigen mening en deze is niet meer of minder waard dan dat van een ander. Films zijn en blijven subjectief en ook al begrijp ik niet waarom X,Y, Z uiteindelijk Transformers goed vonden, hebben ze wat mij betreft het recht dat te denken. Rotten Tomatoes heeft de Ghostbusters (2016) remake een fresh rating gegeven met 73% daar waar de users slechts 53% gaven. Denk daar maar eens over na.

De grote verantwoordelijke voor deze flop aan de businesskant is zonder twijfel de studio-executive die dacht dat 175 miljoen dollar voor dergelijke film zijn geld wel zou terug winnen. King Arthur had 80 miljoen moeten kosten. Maar los van dit alles, ga zeker kijken naar King Arthur: Legend of the Sword en vorm uw eigen mening. Ik ben er zeker van dat 3/4 dit een leuke prent zal vinden.

***Related Posts***
10/05/2017: King Arthur: Legend of the Sword filmbespreking
24/01/2017: King Arthur: Legend of the Sword draagt de Guy Ritchie stempel