King Arthur: Legend of the Sword (2017) *** review

Ook bij deze King Arthur: Legend of the Sword (2017) was er een review-embargo, en dat deed bij menig filmcriticus de wenkbrauwen fronsen. En ja de film heeft heel wat problemen en de uiteindelijke flop was deels voorspelbaar. En toch heb ik genoten van deze Guy Ritchie film, ondanks de geheel onverdiende 27% op Rotten Tomatoes. Feit is, iedereen verwachte hier heel veel van, en wanneer het niet de ‘King Arthur’ film was waarop iedereen had gehoopt werden de fakkels en de drietand bovengehaald.

Korte inhoud: De jonge Arthur (Charlie Hunnam) heerst over de steegjes van Londonium (Londen uit de Romeinse periode), maar is zich niet bewust van het leven waarvoor hij is voorbestemd, tot op de dag wanneer hij het zwaard Excalibur in handen krijgt en direct uitgedaagd wordt, staat Arthur voor belangrijke keuzes. Hij sluit zich aan bij het verzet met de hulp van een mysterieuze jonge vrouw genaamd The Mage (Astrid Bergès-Frisbey) en Bedivere (Djimon Hounsou), moet hij de magische kantjes van het zwaard leren gebruiken. Wat Arthur te doen staat is zijn demonen confronteren en de mensen te verenigen om zich te wreken over de tiran Vortigern (Jude Law) die zijn kroon heeft gestolen heeft en zijn vader (Eric Bana) en moeder heeft vermoord.

King Arthur brengt een geslaagde mix van Game of Thrones en Sons of Anarchy, geheel in Guy Ritchie mode, inclusief de slow motions, het heftig camera-geschud, de sarcastische boefjes en het scherpe montagewerk. Like it or hate it! Het is geen Lord of the Rings film en heeft daar op geen enkel moment de intentie voor. Toen ik de trailer zag had ik het gevoel dat de Guy Ritchie stijl misschien niet compatibel zou zijn met het ‘medieval fantasy’ genre, maar niet dus. Meer nog, het is verfrissend en het laat je nauwelijks op adem komen. De intro vertelt op 15 minuten tijd waar we zijn, wat het conflict is, wie de karakters zijn, en hoe Arthur de aanslag als peuter heeft overleefd en uiteindelijk is opgegroeid in de straten van Londinium van klein boefje tot een soort ringleider. Een andere regisseur had hier gemakkelijk 90 minuten voor nodig gehad. Guy Ritchie vertelt datgene wat essentieel is voor de kijker en doet het op een manier die bijzonder aanstekelijk is. Uiteraard, dit is geen getrouwe weergave van de legende.

Mijn initiële vrees was dat er weinig ‘magie’ aan te pas zou komen met een actie-regisseur aan het roer. Helemaal niet. Meer nog, de film zit boordevol magie. Het is een loepzuivere ‘fanatasy film’ zoals ik ze wil zien met gigantische olifanten, magiërs, reuzenslangen, vuur-spells en duistere rituelen met offers aan octupus-achtige nymphen. Het is een spektakelfilm met een Charlie Hunnam die bijna een kwart van de film in blote gespierde torso rondloopt en de zintuigen van elke vrouw wel zal prikkelen. En qua spieren was het echt wel indrukwekkend. Kleine anekdote; Hunnam was zwaar afgevallen bij het laatste seizoen van SoA en hoewel Ritchie overtuigd was door zijn acterend vermogen had hij zijn twijfels over de fysiek van de acteur en deed tevens ook audities met Henry Cavill en Jai Courtney.

Charlie wist dat zijn fysiek uiterst belangrijk was voor de rol en zei de regisseur: “Look, dude, you keep bringing this up, the physicality. Its obviously your primary concern. So if you want to do away with all this auditioning bollocks, I’ll fucking fight those other two dudes. I know who they are. You can bring them both in here. I’ll fight them both. The one who walks out the door gets the job.” Na dit kreeg hij meteen de rol toebedeeld. Charlie begon nadien aan zijn 16u/dag workout met 500 tot 100 push-ups en liet zijn gewicht stijgen naar 86 kilo. Was dat noodzakelijk voor het verhaal? Wel, ja. Hij was een ringleider en moest in bepaalde scènes toch fysiek kunnen overtuigen. Daarnaast zijn de zwaarden waarmee ze vechten behoorlijk zwaar.

© 2017 20th Century Fox, All rights reserved.

Het verschil met een film als King Arthur (2004), dat het verhaal vertelt van de ridders van de ronde tafel, kon haast niet groter zijn. Dit was een levenloze prent. In Legend of the Sword ga je meevoelen met elk van de personages. Zelfs de kleinere bijrollen, gespeeld door Aidan Gillen, Freddie Fox, Craig McGinlay, Tom Wu, Kingsley Ben-Adir, Neil Maskell en Annabelle Wallis bieden misschien geen diepgang maar wel heel wat reliëf aan het verhaal. Maar één van de betere vertolkingen – ook al had de acteur een kleine rol – was deze van Eric Bana, die perfect gecast was als de koning.

Ritchie is zijn carrière begonnen met verhalen over bendes (Lock Stock, Snatch, …) en dit script van David Dobkin en Joby Harold, met de hulp van scenarist Lionel Wigram, volledig naar zijn hand gezet. Zelfs de vechtscènes zijn van een degelijk niveau. Maar wat had je verwacht van een regisseur met een zwarte band in Jiujitsu. De eerste act is het beste van de film, de tweede act steekt bijzonder slordig in mekaar, en ook de derde act had misschien nog een rewrite kunnen gebruiken. Hier voel je in ieder geval dat de vele reshoots deze productie niet hebben geholpen. Mits een beter script had Charlie Hunnam ook iets verder van Jackson ‘Jax’ Teller kunnen komen en iets dichter bij een persoonlijke vertolking van King Arthur. Vaak heb je de indruk dat “cool” zijn net iets belangrijker was dan “geloofwaardig” en “consistent”.

Net zoals in heel wat films is de muziek een belangrijke factor, en ook in King Arthur: Legend of the Sword is de muziek van Daniel Pemberton een geslaagd experiment geweest. En ook al waren de visuele effecten niet altijd van een even overtuigend niveau, de fotografie van John Mathieson is bijzonder knap. Toch waren er een aantal interieur-scènes die misschien net iets meer licht en sfeer konden gebruiken. Toch had deze film 175 miljoen gekost en weet dus niet waar al het geld naar toe is gegaan. Anderzijds voel je het enthousiasme van de cast en die kleine cameo-rollen, zoals deze van David Beckham, zijn gewoon te gek. Er zit veel humor in deze prent, maar dit is een Guy Ritchie film, en je voelt dat het menens is.

Normaal duurt de productie van een langspeelfilm tussen de 6 en 9 maanden, Ritchie heeft 3 jaar aan deze prent gewerkt en dit voor een beperkt loon, ook al was het productiebudget gezet op 175 miljoen, voornamelijk ten koste van de cast, de sets, de kostuums en vooral de visuele effecten waar ze met honderden aan gewerkt hebben (spijtig genoeg niemand van ILM of Weta Digital). Mocht deze film een succes zijn, dan zouden er nog 5 sequels volgen! (ook al zal het niet eenvoudig zijn met de tegenvallende marketing en de zwakke reviews) Toch hoop ik op een vervolg, want ik heb echt genoten van deze rollercoaster en heb volledig de smaak te pakken. De pers heeft kritiek op het zwakke script, de onduidelijke accenten, het gebrek aan sterke vrouwen en de overheersende stijl van Ritchie. Volgens mij waren ze ook voor een stuk bevooroordeeld door de vele vertragingen, reshoots en de uiteindelijke review-embargo, maar ook door de verwachting van een serieuze R-rated Hollywood adaptatie (ipv. een keuke Britse actieprent). Wel, ik heb hier meer van genoten dan om het even welke Transformers film. Als je houdt van Guy Ritchie en video-games (Er zit bvb. een boss-fight in op het einde van de film!), dan zal je hier met volle teugen van genieten.

Deze week op 13 september 2017 komt King Arthur uit op DVD, Blu-ray en Blu-ray 3D. Op de schijf staan verschillende making of filmpjes. Spijtig genoeg geen audio-commentaar van de regisseur.