“True Detective: Night Country” (2024) seizoen 4 **½ recensie

De belofte die de eerste aflevering met zich meebracht, bevriest helaas in een eindeloze nacht van teleurstellingen. Zelfs met de meest welwillende blik kan ik me niet scharen achter de 92% Fresh Rating op Rotten Tomatoes. De serie lijkt te veel te willen zijn als het eerste seizoen, maar slaagt er niet in om dezelfde mate van spanning of intrige te bevatten. Het onwaarschijnlijke element van het bovennatuurlijke wordt er zelfs aan toegevoegd, maar zelfs met slechts 6 afleveringen ontbeert het seizoen substantieel aan VERHAAL. Mijn inziens had dit beter tot zijn recht gekomen in een compacte film van twee uur, waarbij overtollige scènes geëlimineerd hadden kunnen worden. Scènes die bedoeld zijn om ‘karakterontwikkeling’ te bevorderen, vatten nauwelijks de essentie van deze intentie. De twee hoofdpersonages blijven vrijwel onveranderd, omgeven door een verhaal dat weinig coherentie vertoont. De aanwezigheid van Jodie Foster en de getatoeëerde voormalige boks-kampioene lijkt slechts een afleiding te zijn, aangezien hun chemie samen te wensen overlaat. “True Detective: Night Country” seizoen 4 presenteert zich als een inspiratieloze en voorspelbare nachtelijke odyssee.

© HBO MAX – design by Arsonal

Korte inhoud: Het is eind december en elke winter komt de zon een paar weken lang nooit op; het dagelijkse leven in Ennis, Alaska, speelt zich af te midden van de inktzwarte duisternis van de nacht. En op één van die nachten verdwijnen de acht mannen die het Tsalal Arctic Research Station exploiteren spoorloos, tot ze iets verderop naakt in het ijs teruggevonden worden, met hun schreeuwende gelaatsuitdrukkingen vastgevroren. Om de zaak op te lossen zullen rechercheurs Danvers (Jodie Foster) en Navarro (Kali Reis) het hoofd moeten bieden aan de duisternis die ze in zich dragen. Reis is ervan overtuigd dat de dood van onderzoekers verband houdt met de cold case-moord op een inheemse vrouw die ze nooit hebben opgelost.

De serie leent inspiratie uit films als The Thing (1982), Wind River (2017), Fargo (1996) en de “Twin Peaks” serie, echter zonder een significante toegevoegde waarde te bieden. Verplaats de setting van het hoge noorden naar New York en het resultaat wordt al snel alledaags. Deze franchise lijkt vanaf het begin gedoemd te zijn. Het eerste seizoen was indrukwekkend en op zichzelf staand, doordrenkt van een meeslepende neo-noir sfeer. Hoewel het seizoen veel opgeblazen dialogen bevatte (voornamelijk geschreven door Nic Pizzolatto), wist Matthew McConaughey deze om te toveren tot iets buitengewoon aantrekkelijks. Het voortzetten van dit seizoen blijkt echter een helse, zo niet onmogelijke taak te zijn, waardoor vervolgseizoenen altijd al een misfit leken, ondanks het aanwezige acteertalent. Sommige series zijn simpelweg niet vatbaar voor herhaling, en “True Detective” is daar één van. Deze serie had gewoon ‘Night Country’ moeten heten zonder al te hoge verwachtingen. En dat was ook de intentie van López toen ze het concept van “Night Country” had gepitched aan HBO, maar het was HBO die er een True Detecive serie van wou maken. Dit is mijn inziens niet gelukt.

Dat de serie nu wordt geleid door twee vrouwen, lijkt op zichzelf niet veel uit te maken. Hoewel dit wellicht aantrekkelijk is geworden in onze tijdsgeest, blijven de personages zelf onderbelicht, wat resulteert ijzig kille interacties. Liz Danvers heeft een wisselvallige relatie met Ted Connelly (gespeeld door Christopher Eccleston), maar deze relatie lijkt weinig tot geen impact te hebben op het verloop van het verhaal, waardoor men zich afvraagt wat het doel ervan is. Het is weliswaar een welkome afwisseling te midden van de anders zo sombere en humorloze nacht die geen einde lijkt te kennen. Niemand lijkt te slapen en het contrast met Insomnia (2002), waarbij de protagonist geconfronteerd werd met een voortdurende zonsondergang, kon niet groter zijn. De impact van dit natuurverschijnsel woog zwaar op het hoofdpersonage, hier heb je niet dat gevoel.

Showrunner, co-schrijver, regisseuse en uitvoerend producente Issa López (Tigers Are Not Afraid), die Pizzolatto heeft vervangen (ook al krijgt hij nog een productie credit), verdient zeker de eer voor het weer op de rails zetten van de serie en het had zeker zijn momenten. Trouw aan haar horrorroots bekleedt López dit seizoen met een bovennatuurlijk fineer, dat met afgemeten hand wordt aangebracht in alle zes afleveringen. Maar ik denk dat de ster van de serie hoe dan ook Jodie Foster blijft. Het was misschien geen vertolking van het niveau van Nyad (2023) maar zij heeft er wel voor gezorgd dat ik bleef kijken ondanks de slaapverwekkende 2de en 3de episodes. Maar ook John Hawkes en Finn Bennett waren leuke aanwinsten en persoonlijk vond ik het zelfs iets beter dan seizoen 2 en seizoen 3.

Kortom, ik was zelf geen al te grote fan van deze serie, ook al ben ik me ervan bewust dat er ergens een schitterend verhaal te vertellen was. Echter, het had substantiëler moeten zijn, vooral gezien de onthullingen aan het einde. De makers proberen ongetwijfeld belangrijke kwesties aan te kaarten, zoals geweld tegen inheemse vrouwen, en verpakken dit alles in een mix van poolijs, sporadische horror, noir-detective, culturele toe-eigening, milieubeschadiging, magisch realisme, en uiteraard toxisch mannelijk gedrag. Zoals eerder aangehaald, zou dit beter tot zijn recht komen als een compacte film van twee uur. De serie kunnen jullie zien op Streamz sinds 14 februari 2024. En nu op naar het 5de seizoen van True Detective die nu al wordt geschreven. En dat zal Nic Pizzolatto niet graag horen want hij was echt niet tevreden met dit seizoen en op social media ook wel actief was om dit seizoen te ondermijnen. Ook al ben ik het met hem eens zou hij beter zijn mond houden over deze serie. Als creator van de serie moet je je kunnen distantiëren van bewerkingen en zoals het er naar uitziet heeft dit seizoen wel succes gehad, anders zou HBO niet meteen het 5de seizoen in ontwikkeling brengen.