Naast de leutige, vrolijke en hartverwarmende post-kerstfilms heb je dan deze Pieces of a Woman (2020) waar je gewoon depressief van gaat worden. Het verhaal op zich stelt eigenlijk niet zo heel veel voor, maar beschouw dit als een acteursfilm en wat voor vertolkingen krijgen we hier voorgeschoteld. Wat mij betreft toch één van de betere prestaties van Vanessa Kirby, die wat mij betreft ook al indruk kon maken in de top-serie “The Crown” (2016-) .
Korte inhoud: Het jonge stel Martha (Vanessa Kirby) en Sean (Shia LaBeouf) verliest hun baby bij een thuisbevalling. Vooral Martha weet zich met haar emoties geen raad. In deze droeve periode moet ze tevens leren omgaan met de gevolgen van haar relaties met haar echtgenoot enerzijds en haar vervreemde moeder Elizabeth (Ellen Burstyn) anderzijds.
De thuisbevallingsscène is één van de meest aangrijpende filmsequenties van de laatste jaren, en vermoedelijk was dat ook de reden waarom deze film werd gemaakt. De Hongaarse regisseur Kornél Mundruczó is een beetje van een rare vogel, maar deze film zou wel eens zijn meest toegankelijke prent kunnen zijn. Het is in ieder geval zijn eerste volledig Engelstalige prent. Het script werd geschreven door Kata Wéber met wie de regisseur een nauwe band heeft.
Pieces of a Woman is een Bron Studio‘s film. Het is een Canadese filmmaatschappij die ten noorden van Hollywood ligt net over de grens in Brits Columbia. Dit is tevens de plaats waar heel wat filmproducties en tv-series hun toevlucht hebben genomen tijdens de Covid-19 uitbraak met zijn verschillende lockdowns. 2018 was een gouden jaar voor de studio met heel wat producties gaande van The Nightingale (2018), A Simple Favor (2018) tot films als Tully (2018) en commerciële films als The Spy Who Dumped Me (2018). En vorig jaar was er nog de niet onaardige Operation Brothers / The Red Sea Diving Resort (2019) en de onthutsende Bombshell (2019) #MeToo film.
De film werd opgenomen in Canada ook al speelt het verhaal zich af in Boston, Massachusetts. Vermoedelijk omdat er op deze plaats veel verschillende gemeenschappen dicht op mekaar leven en dat “thuisbevallen” ook legaal is, want ik vermoed dat zoiets niet het geval is in alle staten of toch niet zonder een geschoolde verpleegster indien deze niet al actief is in een ziekenhuis. Daarnaast is er ook een verzekerings-issue, want ik vermoed dat verzekeringen ook niet de volle dekking zullen geven bij een thuisbevalling.
Het basisidee voor de film was om twee verschillende verwerkingsprocessen te volgen. Terwijl Martha volledig geïsoleerd is en verlangt naar haar verlorene – voor haar is de verlorene [haar pasgeboren dochter] een aanwezigheid, iets dat bijna leeft – voor Sean is het net het tegenovergestelde. Hij wil verder, maar door terug te gaan naar de gelukkige tijden. Hij wil gewoon de ‘oude Martha’ terug, de vrouw die hij kende voordat die tragedie plaatsvond. Dat is de dynamiek achter hun relatie, en het enige dat kan gebeuren, is dat ze uit elkaar vallen, hoewel ze diep van binnen nog steeds van elkaar houden, op de één of andere manier. Dat is wat Sean ertoe aanzet om weer op het goede spoor te komen en zijn vrouw ook te pushen, maar te vroeg. Dan begint Sean zichzelf te vernietigen, wat een neiging is die verband houdt met zijn verleden, en hij gelooft dat Martha verder zal gaan als hij weggaat. De scène op het vliegveld laat doorschemeren dat ze nog steeds verliefd zijn: er was geen ruzie, maar ze moesten gewoon uit elkaar.
© Netflix
De film deed me wat denken aan Marriage Story (2019), wat ook al een deprimerend verhaal was van een koppel die echt moest zoeken naar redenen om samen te blijven. Het zijn beide acteerfilms waar het samenspel tussen de twee protagonisten essentieel is voor het succes van de film. Er zit ook iets van A Woman Under Influence (1974) van John Cassavetes. Het voelt een beetje aan als een toneelstuk, en voor dit soort werk heb je hele goede acteurs nodig. Het verwonderde mij niet dat Vanessa Kirby bekroond werd op het Venice International Film Festival voor Beste Actrice. Er zit wel weinig diepgang in het script en bijgevolg denk ik niet dat deze prent opgepikt zal worden voor de Oscars. Het zal een jaar worden waarin Nomadland (2020) van Chloé Zhao met Frances McDormand de show zal stelen.
Het is ook een low budget film (ik vermoed rond de 3-5 miljoen dollar) gedraaid met Covid-restricties en bijgevolg werd ook met een kleinere crew gewerkt, bemand met een gymball in plaats van een professionele steadycam systeem, met één Panavision zoomlens. En het werkt! De camera werkt nogal “spiritueel”, bijna als een ziel die rond de personages zweeft. De film werd opgenomen in 30 dagen en duurt 2u en 6 minuten. Dat is 4-5 minuten van bruikbaar materiaal per dag. Dat is héél véél. Het gemiddelde ligt meestal net iets onder de 3 minuten per dag. Europese films hebben wel gemiddeld 45 draaidagen. Pieces of a Woman komt vandaag uit op Netflix op 7 januari 2021.
Review Pieces of a Woman (2020)
Recensie door Natalie op 7 januari 2021
