Zoals gewoonlijk zit het beste van het jaar alweer in de staart, zo is er de hilarische Wall Street prent The Wolf of Wall Street (2013) van Martin Scorsese, die reeds in persvisie was maar pas voor het publiek te zien is vanaf 8 januari 2014, maar ook American Hustle (2013) van David O. Russell, die opnieuw indruk weet te maken met zijn overheerlijke karakters. Maar zeker ook 12 Years a Slave (2013), de nieuwe film van Steve McQueen (Hunger, Shame) zal binnenkort heel wat awards in de wacht slepen. Drie Oscar-waardige films die spijtig genoeg gezien hun late release net uit de boot vallen voor de Top 10 lijst, maar grote kandidaten zijn voor 2014.
Het was Iron Man 3 (2013) van Shane Black die de grootste box-office recette op zijn naam kan zetten, met iets meer dan 1,2 miljard dollar wereldwijd, en hiermee The Hobbit: The Desolation of Smaug (2013) van Peter Jackson ver weg achter zich zal laten, ook al moet deze laatste nog een tijdje in de bioscoop draaien. Aan de andere kant van het spectrum stond de Johnny Depp film The Lone Ranger (2013) met een put van meer dan 150 miljoen dollar.
Als films die net uit de Top 10 vielen maar zeker het vermelden waard zijn, moet ik zeker Wadjda (2012) vermelden, de Saoedisch-Arabische film van Haifaa Al-Mansour. Een regisseuse die vanuit een ingepakt tentje deze film moest regisseren, maar een onthutsend en eerlijk beeld schetste van een meisje die opgroeit in een vrouwonvriendelijk regime. Anderzijds was er La Grande Bellezza (2013) die Italiaanse cinema uit de periode van Fellini opnieuw op de kaart heeft gezet. En uiteraard ook de Chinese Drug War (2012), een zeer intelligente, spannende en uitermate ontspannende misdaad thriller voor volwassenen, die bij ons zijn bioscoop-release heeft gemist.
10. Captain Phillips (2013) Paul Greengrass
Dat Tom Hanks een briljant acteur is, dat wist iedereen al. Maar in Captain Phillips ontbloot hij een nieuw facet van zijn acterend vermogen. Zelfs de leider van de piraten, Barkhad Abdi, die hier zijn filmdebuut maakt, zet een indrukwekkende vertolking neer. We komen amper tot adem en de spanning is vaak ondraaglijk en dat is uiteraard ook deels te danken aan de slimme aanpak van de regisseur, die geheel in docu-stijl deze productie heeft aangepakt met handheld-camera.
9. La Vie d’Adèle (2013) Abdellatif Kechiche
Wat mij betreft de beste Franstalige film van het jaar was deze La Vie d’Adèle (Blue is the Warmest Color) van de Tunesische regisseur Abdellatif Kechiche. Het is een intimistisch en complex liefdesverhaal. Een ode aan de grillen van het hart met explosies van lust, verdriet, woede en hoop, briljant gespeeld door Léa Seydoux en Adèle Exarchopoulos. Er was heel wat om te doen rond deze prent, maar de controverse zal nooit de menselijke integriteit van deze prent kunnen aantasten.
8. The Conjuring (2013) James Wan
The Conjuring is een old-school-haunted-house horrorfilm die in schril contrast staat met die stortvloed aan goedkope gore horrors die ons de laatste jaren hadden overstelpt. Met een sterke cast en een beangstigende sfeer dat ondanks de catalogus van onmiddellijk herkenbare scare tactics, er in slaagt meer te zijn dan zijn individuele spook-in-de-kast-en-in-de-spiegel-momenten. Misschien niet meteen bestemd aan die hard horrorfans, maar in ieder geval voor een publiek die de meer subtiele horrorfilms kan smaken.
7. The World’s End (2013) Edgar Wright
Het duo Edgar Wright en Simon Pegg zijn weer samen en hebben met The World’s End dé komediefilm van 2013 in elkaar gestoken van hetzelfde niveau als hun overheerlijke Shaun of the Dead (2004). Het is meteen ook één van de meest inventieve komedies van het jaar, gekruid met zalige actie-scènes en als kers op de taart een bijzonder slim uitgewerkt science-fiction verhaal.
6. The Broken Circle Breakdown (2013) Felix Van Groeningen
Om eerlijk te zijn was ik geen al te grote fan van het verhaal en vond ik het einde van The Broken Circle Breakdown wat voorspelbaar, maar de acteurs in deze prent sleuren je mee in het verhaal en alle krediet moet gaan naar scenarist en acteur Johan Heldenbergh en actrice Veerle Baetens, naast uiteraard de muziek die hier ook wel op de voorgrond treedt. Het is misschien ook wel de meest Amerikaanse film van Felix, ook al is dit wel een heel vertrouwelijk verhaal uit eigen bodem. Je wordt er niet vrolijk van, maar het is een drama die blijft plakken en je niet zo snel zal vergeten.
5. Before Midnight (2013) Richard Linklater
Na Before Sunrise en Before Sunset is dit derde deel uit de trilogie misschien wel het beste. Het probleem met die eerste twee films lag bij hun vederlichte scenario’s … Hier worden de zaken op een veel sappigere manier uitgewerkt met thema’s als ontrouw, echtscheiding, wrok en alle andere ziel-ontmoedigende dingen waarmee we als 40’er geconfronteerd worden. Een andere reden waarom Before Midnight zo genietbaar is, is omwille van de vlotte dialogen tussen Ethan Hawke en Julie Delpy.
4. The Master (2013) Paul Thomas Anderson
Voor wie er mocht aan twijfelen, Amerikaanse filmmakers zijn zeker in staat zijn te schilderen met nuances? En het mooiste voorbeeld hiervan is The Master, een psychologisch diepgaand portret van een man die in een crisis verzeilt nadat hij geconfronteerd wordt met zijn eigen tekortkomingen. Het is de innerlijke kracht en de schoonheid van het verhaal die hier van tel zijn. De film is een onthutsende en fragiele zoektocht naar het lot van een man, een onzekere lot, maar wel een vrij lot, briljant geacteerd door een Joaquin Phoenix en meesterlijk in beeld gezet door Paul Thomas Anderson.
3. Lore (2013) Cate Shortland
Toch weer geen nazi-film? Jazeker, maar Lore is nu één die verteld wordt via het standpunt van een Duits meisje die met haar nazi-gezin na de oorlog op de vlucht is, en dit alles op briljante en aangrijpende manier verfilmd door de Australische cineaste Cate Shortland. Actrice Saskia Rosendahl brengt hier een indrukwekkend vertolking, gespleten tussen de intentie om haar overgebleven familieleden te beschermen en haar groeiende afkeer voor waar haar ouders voor staan. Het is geen gemakkelijk onderwerp, maar de filmmakers hebben dit project met bijzonder veel gevoel voor nuance en authenticiteit in elkaar gestoken en is wat mij betreft één van de meest opmerkelijke films van 2013.
2. Inside Llewyn Davis (2013) Ethan Coen & Joel Coen
Ik blijf een grote fan van het werk van de Coen Brothers en ook deze Inside Llewyn Davis is alweer een serieus schot in de roos. Veel films voeren artiesten op, maar weinige prenten handelen over artiesten die hebben gefaald. Het is uiteindelijk een scherpzinnige en intieme karakterstudie die meerdere viewings nodig heeft om ten volle gewaardeerd te worden. De film had in ieder geval niet zo knap geweest zonder de opmerkelijke vertolking van Oscar Isaac als een dwalende folkzanger.
1. Gravity (2013) Alfonso Cuarón
Dat Alfonso Cuarón een regisseur is om te volgen, was al duidelijk na zijn Children of Men (2006). Met Gravity bevestigt hij zijn status als één van de meest talentvolle cineasten in Hollywood. Zeldzaam zijn de films die een perfect evenwicht vinden tussen computer-animaties en emotionaliteit. Het acteerwerk van George Clooney, maar vooral van Sandra Bullock zorgt ervoor dat we met hen meeleven, op het puntje van onze stoel, van begin tot eind. En dat allemaal met een plot die op een bierkaartje geschreven kan worden en met een minimum aan acteurs en locaties, én zonder ook maar één alien of vuurwapen.
10. The Counselor (2013) Ridley Scott
Een film waar ik naar uitkeek was The Counselor, zeker met zijn overweldigende cast (Bardem, Pitt, Diaz, Cruz en Fassbender), zijn talentvolle regisseur en zijn talentvolle scenarist, Cormac McCarthy. Maar het resultaat was behoorlijk teleurstellend, tot zelfs ronduit bespottelijk. En gezien het aanwezige talent, was er geen enkel excuus om deze prent niet in de bottom 10 te zetten. De op tilt geslagen scenarist was zo verliefd op zijn eigen dialogen dat hij vergeten was om een coherent of zelfs nog maar een boeiende verhaal te vertellen. Ik heb een flauw vermoeden dat de cast en crew overtuigd waren aan een verheven intellectuele prent te werken, zo overtuigd dat ze het script nauwelijks in vraag durfden stellen. Gelukkig was er nog Cameron Diaz die nog maar eens over de motorkap van een voertuig mocht kronkelen.
9. The Family (2013) Luc Besson
Ik moet toegeven, op de casting van The Family kan je niet veel op aanmerken. Zelfs de 27 jarige Dianna Agron leek perfect gecast als de high school girl met een femme fatale temperament. Maar het script van Besson slaat nergens op en blinkt uit in clichés en luiheid. De film is voor geen seconde geloofwaardig, de personages zijn lachwekkend en de brutaliteit van de geweldscènes zijn erover. The Family vermomt zich als een lichtvoetige zwarte komedie, maar wil al zo brutaal zijn als Taken (2008) en zo geslepen als Goodfellas (1990). Het wil zowel inspelen op de binnenlandse markt als op de Amerikaanse markt. Maar uiteindelijk is het een platte wegwerp-sitcom die snel vergeten zal worden.
8. The Internship (2013) Shawn Levy
Normaal hadden The Hangover part III en Kick-Ass 2 hier moeten staan, maar toen kwamen er films als The Internship en dat bracht de lat nog een stuk lager. Wat een soort Google Crasher (cf. Wedding Crashers) had moeten zijn werd een zeemzoet en humorloze reclamespotje voor Google, met wat gratuite blote borsten-scènes en karakters met het intellectueel niveau van een kikkervisje. Het bedrijf zou zich zelfs schuldig moeten voelen dat mensen hier nog voor moeten betalen.
7. G.I. Joe: Retaliation (2013) Jon M. Chu
Ik heb geen flauw idee wat ik zonet heb gezien. Op de cover stond G.I. Joe: Retaliation, ik heb wat heen en weer geschiet gezien, een paar ninja shurikens, ook Bruce Willis stak even zijn kale knikker in beeld, maar voor de rest ben ik waarschijnlijk ingedommeld door het geluid van zinderende onzin. Ik had echt de indruk dat de lat niet hoger kwam dan de leeftijd van 8 tot 10 jarigen, hoewel ik vermoed dat de verhaaltjes die zij in gedachten hadden terwijl ze met hun G.I. Joe toys speelden van een iets hoger niveau waren. Misschien hadden de scenaristen zich beter hierop gebaseerd. Alles was beter dan wat ze hier bijeen hebben geschreven.
6. After Earth (2013) M. Night Shyamalan
De regisseur, die ooit werd omschreven als de nieuwe Spielberg met films als Unbreakable, The Sixth Sense, Signs, is nog maar een schim van wat hij ooit geweest zou kunnen zijn. Tegenwoordig weet hij niet meer hoe hij een verhaal moet vertellen. Zelfs de karakters uit After Earth (2012) zijn levenloze figuren waar we als toeschouwer nauwelijks om geven. De structuur van de film is zo’n een puinhoop dan je op een gegeven moment zelfs verlangt naar een onnozele M. Night Shyamalan twist om alles wat leven in te blazen. Dat papa Smith de carrière van zoontje Smith wil lanceren is overduidelijk. Hopelijk heeft hij het met deze film niet voor eens en altijd bezegeld.
5. Olympus Has Fallen / White House Down (2013) Antoine Fuqua / Roland Emmerich
De ene is al dommer dan de andere maar zowel White House Down als Olympus Has Fallen zijn twee schijtfilms die ons doen verlangen naar de goede oude tijd van pretentieloze, geslaagde actievehikels als Die Hard, Point Break of Lethal Weapon. Beide films zijn veel luidruchtiger dan de geciteerde voorbeelden, maar omwille van hun getelefoneerde formule-script zijn ze al zo saai als slechte horrorfilms waar de slachtoffers er alles aan doen om zichzelf in gevaar te brengen. Je hebt zelfs de indruk dat de acteurs hun scènes niet au serieus nemen. Echte spanning resulteert uit een geloofwaardige opzet met sterke karakters, in plaats van een absurd spektakel waarbij de visuele effecten de karakterloze pulp moeten maskeren.
4. A Good Day to Die Hard (2013) John Moore
En wanneer je dacht dat het niet slechter kon, zien we een films als A Good Day to Die Hard verschijnen. In een ver verleden nog een steengoeie actiefilm is doorheen de verschillende sequels verwaterd tot de meest platvloerse parodie, en bij deze misschien wel de laatste nagel in de kist van John McClane die nu echt wel DOOD is. De film heeft zelfs niets meer te maken met datgene wat de franchise zo knap maakte. Het kon evengoed een soort straight-to-dvd B-film zijn met Steven Seagal in de hoofdrol. Ondanks zijn productiebudget van bijna 100 miljoen dollar ziet de film er spuuglelijk uit en is het script niet meer dan een aaneenschakeling van slecht geregisseerde actiescènes om schaamrode wangen van te krijgen, om nog maar te zwijgen van plaatsvervangende schaamte voor de mensen die hier aan hebben meegewerkt.
3. Grown Ups 2 (2013) Dennis Dugan
De eerste Grow Ups fim zat al in onze Top 10 Worst Movies of 2010 en ook deze Grown Ups 2 mag hier niet ontbreken. Adam Sandler is tevens een vaste waarde in dergelijke lijstjes. De film vervalt van de ene groteske scène naar de andere, zonder zich ook maar te bekommeren over enige logica of continuïteit. Bij momenten had je de indruk dat de film compleet geïmproviseerd werd op het moment zelf, en als ze geen flauwe grappen meer hadden, gewoon naar een andere locatie trokken. Ik heb geen idee voor wie deze film uiteindelijk bestemd is, maar in ieder geval niet voor mensen die beschikken over ‘hersenen’, laat staan ‘smaak’.
2. Texas Chainsaw (2013) John Luessenhop
Er is geen enkele bestaansreden voor Texas Chainsaw 3D, los van de onwetende bezoekers 12 euro af te persen voor een flauw excuus van een TCM sequel. Dommer dan deze komen ze niet en het is een aanfluiting voor de originele cultfilm waarop deze franchise is gebaseerd. Al de beste zaken zaken in deze Texas Chainsaw komen uit de originele film van Tobe Hooper, de rest is zelfs een ordinaire tv-film onwaardig. Dit hadden ze beter Texas Roadkill genoemd. Niets in deze prent maakt zin, tot zelfs de 3D die los van een idioot kettingzaag shot geen enkele toegevoegde waarde heeft. Het enige positieve aan deze bespottelijk slechte 3D misschien zal meehelpen om 3D volledig te bannen uit de bioscoop. Leatherface is hier zelfs een loser, how fucked-up is that?!
1. Movie 43 (2013) Peter Farrelly en co.
Het absolute dieptepunt van 2013 werd toch bereikt door Movie 43, een samenraapsel van de meest platte vulgariteiten wat een mensenbrein kan bedenken. En of een scrotum als strottenhoofd of strontseks nog niet plat genoeg was, zouden de makers een scène met necrofilie hebben geknipt uit de finale versie. Je vraagt je af waarom ze niet de volledige film hebben geknipt. Ik denk dat een 12-jarige hier nog wel plezier aan kan beleven, of iemand onder invloed van alcohol.
***Related Posts***
17/12/2012: Top 10 Best & Worst Movies of 2012
29/12/2011: Top 10 Best & Worst Movies of 2011
30/08/2011: Top 10 Worst Movies of 2010
29/12/2010: Top 10 Best Movies of 2010 (Karen)
23/12/2010: Top 10 Best Movies of 2010
06/01/2010: Top 10 Best & Worst Movies of 2009
26/12/2008: Top 10 Best & Worst Movies of 2008
22/12/2007: Top 10 Best & Worst Movies of 2007
16/12/2006: Top 10 Best & Worst Movies of 2006
23/12/2005: Top 10 Best & Worst Movies of 2005