Kijk eens aan, Luc Besson heeft nog eens een film geregisseerd. Zijn laatste prent die ik nog de moeite vond was Léon (1994), en dat is ondertussen bijna 20 jaar geleden. In tussentijd heeft Besson nog 8 films geregisseerd die voornamelijk uitblonken in leeghoofdigheid (Angel-A, Adèle Blanc-Sec) en stuitende saaiheid (Arthur et les Minimoys, The Lady). Besson is ondertussen een pionier geworden in Frankrijk, en stilaan ook in Hollywood, als producent van mooi gefilmde maar oeverloos domme B-films die gigantisch veel geld opbrengen.
En ook al krijgen we nu en dan een leuke guilty-pleasure-rollercoaster te zien, à la Taken (2008), wordt je niet echt opgewonden door het Besson-script, dan wel van het visuele, kinetisch-ontvlambare vertier op het scherm en de charismatische acteurs. En je kan ook nog wel lachen met de waslijst aan film clichés waar hij iedere keer schijnbaar mee wegkomt (cf. Eiffeltoren-cliché om Parijs te situeren of een Fransman typeren als iemand met een stokbrood onder de arm, …). Besson is een waardeloos scenarist, die zijn publiek beschouwt als dom kijkvee of zelf de intelligentie mist om het niveau van zijn films op te krikken. Hij doet me een beetje denken aan producer Charles Band, die op de begingeneriek van heel wat horrorfilms getiteld staat als ‘from an original idea of Charles Band’, ook al had de man met zijn 262 filmproducties in zijn leven geen enkel origineel idee.
Besson komt op een idee (een basis plot), en dat laat hij uitwerken door een scenarist. Dit is een job die gemakkelijk door 85% van de inwoners van mijn straat volbracht kan worden. Iedereen kan een idee voor een film bedenken, maar de uitwerking ervan is vaak waar de echte creatie tot stand komt. Besson lijkt zelfs op regie-vlak weinig vernieuwing aan de dag te leggen. Besson is vervallen van een beloftevolle filmmaker (Nikita, Le Grand Bleu) tot een meedogenloze moneymaker, en dat begint zich ook af te stralen op zijn regie-werk. Ik heb er niets op tegen dat een regisseur commerciële films maakt, of nog, platte commerciële films om zo voldoende budgetten vrij te krijgen voor een meer persoonlijke film. Maar deze persoonlijke films zijn gewoon van even slechte kwaliteit. Angel-A is hiervan een schoolvoorbeeld. Het is een film met een flut-scenario waar de fotografie van Thierry Arbogast (Nikita, Léon) het enige verdienstelijke is.
En het is nog steeds met diezelfde Arbogast dat Besson binnenkort The Family (2013) uitbrengt. Een film gebaseerd op het boek Malavita van Tonino Benacquista en een script van Besson en Michael Caleo. Na het zien van de trailer had ik zo een gevoel van: “Dit heeft een vies Besson geurtje”.
Korte inhoud: De Manzoni-clan, een beruchte maffia-familie uit New York, wordt naar Normandië in Frankrijk overgeplaatst als onderdeel van het witness-protection programma. De familie past zich echter moeizaam aan in de nieuwe omgeving en oude gewoonten blijken moeilijk af te leren. Al gauw beginnen ze de zaakjes dan ook op hun eigen manier af te handelen.
Het lijkt wel Flodder goes maffia, maar dan in Frankrijk met Hollywood sterren. Voor eerst is er het duo Robert De Niro die er heel oud uitziet in de film en de 15 jaar jongere Michelle Pfeiffer die nog steeds buitengewoon aantrekkelijk is. In ieder geval twee acteurs die ik graag bezig zie. Ook Tommy Lee Jones is van de partij, nog een veteraan met veel rimpels die hier de rol van een CIA Agent vertolkt. De dochter in de film wordt vertolkt door de 27-jarige Dianna Agron die hier blijkbaar een teenager moet neerzetten, en maffia-cliché Vincent Pastore mag ook nog eens zijn typetje komen spelen.
Het begin van de trailer lijkt wel een rip-off van een Scorsese film, en ja, Martin Scorsese is zelfs uitvoerend producent op de film. Ik vraag me af in hoeverre hij betrokken was op de set, gezien hij waarschijnlijk al werk genoeg had met de productie en regie van The Wolf of Wall Street (2013). The Family wordt in ieder geval verkocht in de trailer als “from executive producer Martin Scorsese” in plaats van “a Luc Besson film”. Ergens te midden van de trailer lees je wel “from Luc Besson, producer of Taken” (zelfs geen verwijzing naar eigen regie-werk), maar de shots van mensen die worden geslaan, het bazooka shot en de vele explosies laten er wel geen twijfel over bestaan dat we hier met een Besson prent te maken hebben. Het is in ieder geval een R-rated actieprent gemaakt vóór het Amerikaanse publiek, met Engels met Frans accent. De grap waarin Michelle Pfeiffer in het Frans Pindakaas wil zeggen komt dan ook niet goed over, gezien hier iedereen Engel praat. Ik heb er niet zo’n goed gevoel bij, maar we zullen zien wanneer deer R-rated film in de zalen draait vanaf 23 oktober 2013.
Spijtig dat al die grote acteurs uiteindelijk in B-films moeten meespelen. Kijk naar Brando in “The Island Of Doctor Moreau”, of nog “The Freshman”. Zielig.
brando in the freshman was geweldig, en de fifth element is naast leon de enige goede film die besson heeft gemaakt. zijn ware goede gave is dat hij top mensen weet te strikken voor zijn projecten, zoals uwe boll het ook voor mekaar krijgt, alleen pakt het bij besson soms goed uit