Top 10 Best & Worst Movies of 2009

Ik wens de lezers van deze filmblog een voortreffelijk filmjaar toe! 2009 was een jaar vol verrassingen maar ook een jaar met een aantal teleurstellingen. De moment is dus ook rijp voor de eindejaarstlijstjes. En zoals de traditie dit wil heb ik zowel mijn Top 10 van de Beste Films, alsook mijn Top 10 van de Slechtste films uit 2009.

Uiteraard zijn die lijstjes uiterst subjectief en kunnen de meningen wel eens uiteen lopen. Gelieve dit dan ook kenbaar te maken op smakelijke wijze in de reacties. Ik heb niet ALLE films gezien die in 2009 zijn uitgekomen (er zijn er dan ook een slordige 5’000), maar toch een behoorlijk aantal. Voor de lijst van de slechtste films heb ik voornamelijk films opgesomd die veel beter konden. Het heeft trouwens geen nut om derderangs B-films te nemen die nauwelijks de intentie hadden beter te doen. Een film die ik niet meteen wist onder te brengen was Paranormal Activity. Op zich een knap staaltje cinema, was het niet dat de film eigenlijk niet zo heel fel verschilt van The Blair Witch – met dit verschil dat er in deze laatste toch heel wat meer gebeurt en Paranormal Activity nog veel verder kon gaan in de terreur.

The Best of 2009

10. The Hangover (2009) Todd Phillips
The Hangover was de meest geslaagde komedie uit 2009, ook al was dat geen al te moeilijke bevalling. Zeker met belabberde films à la The Ugly Truth, The Proposal, The Pink Panther 2 of Bride Wars die de lat toch wel zeer laag hebben gelegd. Ook al zijn de karakters in The Hangover niet zo goed uitgewerkt, moet je toegeven dat het verhaal toch heel wat originaliteit aan de dag legt. Regisseur Todd Phillips bewijst opnieuw dat hij een buitengewoon talent heeft voor timing en ritme, maar ook het lef heeft om risico’s te nemen. De grappen zijn niet allemaal voltreffers (de gehele episode met Mike Tyson) maar als ze werken zijn ze simpelweg geniaal (met de compleet misplaatste masturberende baby op kop). Er zitten heel wat schunnige moppen in maar Phillips vertelt het met zoveel enthousiasme en schwung dat je er toch mee moet lachen. Indien dit scenario verteld werd door een B-regisseur viel deze Hangover plat op zijn gat. Ook de cast zit snor, met grotendeels onbekende gezichten die perfect op elkaar zijn afgespeeld en voldoende sympathie kunnen verwekken bij het publiek. Soms hoeft een film niet meer te zijn dan dat om ons te bekoren.

9. Avatar (2009) James Cameron
In tegenstelling tot wat beweerd wordt was Avatar met zijn productiebudget van 230 miljoen dollar niet de duurste film ooit (Pirates of the Caribbean had al in zijn eentje een productiebudget van 300 miljoen dollar – volgens Imdb) en was ook niet de grootste box-office recette tijdens het openingsweekend, want met zijn 77 miljoen dollar komt hij nog niet aan de hielen van pakweg The Dark Knight die meer dan het dubbele opbracht. Maar science-fiction/fantasy films zijn, in tegenstelling tot familiefilms, veel moeilijker te verkopen. En nochtans kan de film nog steeds uitgroeien tot één van de meest succesvolle films oot. Het is een opmerkelijke film die visueel overbluft en ons een filmbeleving bezorgt die we nog niet hadden ervaren maar tevens inhoudelijk niet teleurstelt. Avatar vertoont voldoende subtext voor menig debat over de ‘clash van civilisaties’ of de kritiek op de hoog-technologische oorlogsmachine die de laatste jaren al vele malen voor destructie heeft gezorgd. Maar het inhoudelijke blijft ondergeschikt aan de pracht die we te zien krijgen. Het lijkt er wel op dat Mr. Cameron nog steeds in zijn jeugdjaren zit en nog steeds verzot is op rollercoasters, en dat inhoud en karakterstudies in functie staan van het visueel geweld en niet omgekeerd. Maar Cameron blijft wel een van de betere cineasten om dergelijke films in beeld te brengen, zeker beter dan pakweg een Michael Bay – die nog meer met het visuele aspect bezig is. Hij weet alles goed te timen en te doseren, zuigt ons zo compleet in het verhaal en doet ons een beetje vergeten dat we toch voornamelijk naar cgi aan het kijken zijn. Dat we deze prent ook nog eens in 3D kunnen bewonderen, is mooi meegenomen (opgepast voor de mensen met hoogtevrees!) maar je zal er evenveel van kunnen genieten in 2D – ook al is dit misschien de eerste fictiefilm die met zijn 3D iets wezenlijks kan toevoegen.

8. Moon (2009) Duncan Jones
Het jaar 2009 was voor mij een jaar waar de science-fiction films terrein hebben gewonnen op de comic-book adaptaties, te beginnen met deze originele en inspirerende Moon. Een intelligente thriller die ons even deed terugdenken aan Stanley Kubrick’s 2001: A Space Odyssey, maar dan iets meer ingetogen. De film is niet 100% accuraat maar het roept toch een resem interessante vragen en stellingen op. Desondanks zijn complexiteit straalt de film ‘eenvoud’ uit en dat maakt deze film ook zo bijzonder. Je voelt letterlijk de isolatie van de ruimte, via de koude settings en de vaste kadrages. Ook al is de film beangstigend, wordt dit toch bij momenten ontkracht door sporadische momenten van humor. Moon is een verfrissende verademing op de science-fiction troep die we geregeld voorgeschoteld krijgen en de bioscopen gedomineerd in recente jaren.

7. The Girl with the Dragon Tattoo (2009) Niels Arden Oplev
Niet Antichrist van de Deen Lars Von Trier, maar wel de Zweedse film The Girl with the Dragon Tattoo maakte het meest indruk op mij. Het is een kille thriller met karakters van vlees en bloed en een verhaal die meteen naar de keel grijpt. Het feit ook dat je niemand van de acteurs kent, en deze ook nog eens knap staan te acteren, wordt je hierdoor volledig in het verhaal gezog
en. De ‘mannen’ in de film hebben zeker wel een kwalijke reputatie maar het verhaal (die als een trilogie zal uitkomen) is allesbehalve gratuit. Het is een adembenemend verhaal over een serie-moordenaar in een corporate wereld met rijke industriëlen. Er komen weinig merkwaardige filmproducties uit Zweden, maar deze is een voltreffer.

6. Inglourious Basterds (2009) Quentin Tarantino
Als Tarantino een film maakt dan weet je meteen dat je iets ongewoons zal aantreffen. Net zoals elke filmgeek is de regisseur ook verzot op filmgenres en met deze nazi-film vond hij het een uitstekend idee om er een western van te maken. En enkel Tarantino komt hier ook mee weg. De muziek, de kadrages, de opbouw en sfeer van Inglourious Basterds, alles klopt. Maar de film is meer dan een genrefilm die blijft steken op het niveau van hommage of parodie. Er wordt niet alleen voortreffelijk geacteerd door Mélanie Laurent en Christoph Waltz, maar door de voltallige cast, die ook voldoende ruimte krijgen om hun personages een gezicht te geven. De originaliteit, de kwaliteit van de dialogen en de set-up van elke scène zijn buitengewoon fascinerend. Misschien had hij hier en daar de sequenties naar het einde wat mogen inkorten, maar het blijft toch één van de betere Tarantino films.

5. Drag Me to Hell (2009) Sam Raimi
Wat mij betreft is Drag Me to Hell de beste horrorfilm van de laatste jaren. Meester Sam Raimi keert terug naar zijn Evil Dead periode en laat hier zien dat hij nog niets van zijn pluimen heeft verloren. De titel van de film nestelt zich al volledig in het B-film circuit waar het juist zijn kracht put om ons de stuipen op het lijf te jagen en ons tezelfdertijd ontzettend veel plezier verschaft. Sam Raimi heeft niet de bedoeling een serieuze horrorfilm te maken, maar vervalt evenmin in de parodie. Het is die ziekelijke, zwarte humor die we kennen vanuit zijn begin-periode. Op acteervlak levert de scream queen van dienst, Alison Lohman, een bijzonder knappe prestatie, en weet ze precies waar de regisseur naar toe wil met deze film. Niet iedereen zal de humor van de regisseur aanvoelen, maar fans van The Evil Dead films zullen hier zoals mij hun vingers van aflikken.

4. Watchmen (2009) Zack Snyder
Snyder snuift met Watchmen de overgestileerde sfeer van de comic op, de verschillende lagen van het verhaal en de karakters; en maakt een eigenzinnige, niet-commercieel, niet-mainstream, cinematografisch meesterwerk waar de verbluffende inhoud primeert op de impressionante vorm. Het is een triomf van de comic-adaptatie die sinds Spider-Man 2 (2004) de 7de Kunst nieuw leven inblaast op een visionaire en intellectuele manier. Watchmen serveert geen hapklare entertainment en brengt zelfs niet meteen datgene wat we verwachten. Het is zelfs confronterend. En is dat nu net de essentie van wat filmkunst vertegenwoordigt. Alles blijft in zijn context heel geloofwaardig, al moet je in het begin de drempel wel oversteken. Het is een comic-adaptatie waar je je even schrap moet voor zetten. De ideeën en de emoties komen hier op de voorgrond. En op het einde van de rit besef je dat de beste momenten niet die scènes zijn waar individuen elkaar klappen verkopen, of de één of andere explosieve stunt of nog de vernuftige cgi-beelden. Een comic-adaptatie volledig naar mijn smaak.

3. Up (2009) Pete Docter & Bob Peterson
Elk jaar komt Pixar met een hoogvlieger voor de dag, en met de film Up kunnen we dit zelfs letterlijk nemen. De mensen van Pixar onderscheiden zich van de andere animatiehuizen door hun oog voor detail, hun voorliefde om risico’s te nemen op visueel én inhoudelijk vlak en hun verhaal dat zowel een jong als een iets ouder publiek weet aan te spreken. De actiescènes zijn fantastisch in beeld gezet – met heel wat knipoogjes naar avonturenfilms uit de jaren 30, en de humor is vaak hilarisch. Pixar heeft alweer een pareltje afgeleverd.

2. Star Trek (2009) J.J. Abrams
Ik ben geen hopeloze fan van de Star Trek serie. Een stel nichterige acteurs in pastelkleurige pyama’s die in een studio dingen staan te roepen als “We were just HIT with an ion-canon in sector C4-8! Put the shield on and go to warp-speed.” terwijl de camera heen en weer schommelt. Het was me allemaal een beetje te belachelijk. Maar ik ben hoe dan ook verzot op de Star Trek film. Mijn verwachtingen waren misschien wat aan de lage kant, maar dit oversteeg mijn wildste dromen en verbaasde me in positieve zin op verschillende vlakken. En veel is te danken aan het acteerwerk van Chris Pine die in deze film een knappe Captain Kirk neerzet. De dynamische cinematografie van Daniel Mindel met zijn overvloed aan lichtflitsen en lensflares, zoals we dit al konden ervaren in M:I 3 eveneens van J.J. Abrams, werkt perfect voor dit genre film en sluit nauw aan met de bijna feilloze cgi. Dit was trouwens de enige film dit jaar waar ik nu al op de mogelijke sequel zit te hunkeren. Waar de originele reeks vooral houterig en moeizaam op gang kwam, is deze reboot fris, bijzonder grappig, bijzonder goed geacteerd en ad
embenemend, met verkwikkende actie-sequenties die geen beroep moeten doen op een opgefokte stress-montage. De plot zelf heeft wellicht wat twists die het grote publiek niet zal smaken, maar alles zit in feite nog redelijk goed in elkaar voor zo’n grootschalige sci-fi productie.

1. District 9 (2009) Neill Blomkamp
De film die dit jaar bij mij het meeste indruk heeft gemaakt is District 9, het regiedebuut van de Zuid-Afrikaan Neil Blomkamp. De film trekt op een orginele en goed onderbouwde manier een parallel met het apartheidsregime in Johannesburg. De aliens in de film genaamd de Prawns, worden met de vinger gewezen en beschouwd als subwezens zonder veel bestaansrecht. Een liga voor de alien-rechten bestaat er niet en de wezens zijn gedoemd om de oppressie van het menselijke ras te ondergaan, ook al bestaat er een bureaucratische schijnwetgeving die de illusie moet wekken dat er gelijke rechten zouden zijn. Het is bovenal een spannend verhaal die adrenaline en brains perfect weet af te wisselen, met een knappe documentair-achtige beeldvoering die ons geen seconde rust gunt. Children of Men was misschien nog net iets beter, maar dit is veruit de meest indrukwekkende film uit 2009.

The Worst of 2009

10. Angels & Demons (2009) Ron Howard
Ik zou dit lijstje vol kunnen zetten met films als Street Fighter Legend of Chun-Li, maar waarom zou ik. Het is niet dat we bij dergelijke troep hoge verwachtingen hadden. Daarentegen waren de verwachtingen wel stukken hoger bij Angels & Demons. Ron Howard had opnieuw een dikke portefeuille om deze Vanticaan-thriller in kannen en kruiken te gieten, en hij kon ook leren uit de fouten van zijn vorige The Da Vinci Code. Maar spijtig genoeg was het opnieuw huilen met de pet op. Meer nog, ik had de indruk dat de regisseur iets teveel zijn fouten wou herstellen en hierbij vergat om een spannend verhaal te vertellen. Op een gegeven moment vraagt Langdon (de droge versie van Indiana Jones) een kaart van alle kerken in Rome, wat op zich al een vrij hilarische quote is. Hij had evengoed een map kunnen vragen met alle bistro’s in Parijs. Dit laatste had misschien wel een betere film afgeleverd. Angels & Demons is 2 uur lang staren naar een saai personage dat van de ene kant naar de andere loopt, terwijl het publiek zich afvraagt waarom ze hiervoor 9,20 euro voor betaald hebben. Er was zelfs nergens een zelfkastijdende albino monnik te bespeuren! WTF!

9. Obsessed (2009) Steve Shill
Obsessed had de nieuwe Fatal Attraction moeten worden, maar werd uiteindelijk een domme thriller waarin Beyoncé kan fungeren als de ultieme crowd pleaser voor Afro-Amerikaanse vrouwen die met veel hilariteit kunnen genieten hoe een slanke, blanke, sletterige blondine op haar bek krijgt. En mocht je al in een zaal zitten met een dergelijk publiek zou je in de waan zijn een show van Jerry Springer bij te wonen. Het hoofdpersonage, gespeeld door The Wire acteur Idris Elba, in tegenstelling tot Michael Douglas in Fatal Attraction is de perfecte rijke zakenman. Hij doet niets verkeerd – zegt niets verkeerd – gedraagt zich niet verkeerd, hij is het stereotype van de ideale man zonder fouten of zonden; Mr. Proper als u wilt. En ook al draait het “drama” rond hem, maakt deze karakterisering hem juist compleet oninteressant als filmpersonage. Zelfs de eerste de beste tekenfilm brengt meer diepgang en dualiteiten in hun karakters dan deze film. Obsessed is een erotische thriller zonder erotiek (laat staan een hint van een naakte bil) en zonder thriller (eigenlijk een niet-intentionele komedie), met een idioot script bestaande uit clichés. Het is trouwens een film waar je met schaamrode wangen de filmzaal uitloopt in de hoop niemand jou hier aantreft.

8. Whiteout (2009) Dominic Sena
Ik dacht, een film met Kate Beckinsale on ice kan toch zo slecht niet zijn, en regisseur Dominic Sena (niet meteen de meest fijnzinnige cineast) weet ons toch altijd wel te ontspannen met opwindende actie-sequenties. Maar was deze Whiteout een gigantische teleurstelling. In vergelijking met die andere Zuidpool-whodonit The Thing is deze een smaakloze B-film die ons helemaal ‘ijskoud’ laat. Slecht acteerwerk, slechte dialogen, slechte cgi, een idioot verhaal, het was zelfs slechte camp. Nieuwkomer Gabriel Macht (The Spirit) is er in ieder geval in geslaagd om twee jaar op een rij te spelen in films die in mijn Top 10 Worst Movie List staan. Maar de man kan ook niet acteren. Ik weet niet met welke studio-exec hij geslapen heeft maar het is niet normaal dat zo iemand in dergelijke Hollywoodfilms wordt gecast. Als hij in beeld is, is het altijd lachen geblazen en hij slaagt erin om zijn dialogen nog ridiculer te doen klinken dan ze al zijn. Hij was zowaar de enige penguin in de film. Los van het feit dat je al na 10 minuten weet wie de dader is, worden we nog eens bekogeld met irritante, geel-getinte flash-back’s die we uiteindelijk kunnen missen als kiespijn. Spijtig genoeg was er in de bioscoop geen black-out tijdens deze Whiteout…

7. Jennifer’s Body (2009) Karyn Kusama
Met lichte druk van wat vrienden ben ik er toch in geslaagd om deze Jennifer’s Body twee keer te zien, en bij de tweede visie was alles trouwens nog een stuk slechter. Had ik hoge verwachtingen? Wel, ik was me ervan bewust dat de scenariste van deze prent niemand minder was dan Diablo Cody die toch het oscarwinnende script van Juno heeft geschreven. Maar dit is niet meer dan een slasher-horrorgrap. De enige reden om naar deze film te gaan is Megan Fox (let’s face it), en uiteindelijk gaan de oneliners haar nog goed af en met haar komische timing zit het wel snor. Alleen krijg je niet de indruk dat ze daar nu echt serieuze inspanningen voor heeft moeten leveren. Maar mijn kritiek was minder bij Fox, dan wel bij de regisseuse van dienst Karyn Kusama, die er zelfs niet in slaagt om met een actrice als Fox een sexy prent af te leveren. De hoofdactrices zijn mooi om naar te kijken, ja, maar om een opwindende scène op te bouwen dien je best ook wel iets méér te doen dan even in te zoomen op het decolleté van Megan Fox. Het sfeertje is een beetje stout, maar niet stout genoeg. Opwindend is het al evenmin. Kusama doorbreekt constant de spanning door bruusk te verspringen van een griezelige scène naar komisch intermezzo. Iets wat aanvoelt als met een deux-chevaux op de autosnelweg van 4de naar 1ste te schakelen en terug. Dit scenario in handen van een meer bekwaam regisseur had misschien alles naar een hoger niveau kunnen tillen. Het hoogtepunt van de film is een onbedoeld hilarische scene waar Kusama een cross-cut maakt tussen Fox die een slachtoffer verorbert en Seyfried (de nerdy vriendin) die haar maagdelijkheid verliest. Uiteindelijk is het een zware teleurstelling voor heel wat zaterdag-avond filmkijkers die veel seks en bloed verwachten, want Jennifer’s Body is uiteindelijk een heel braaf filmpje.

6. Surrogates (2009) Jonathan Mostow
Surrogates is niet alleen een slechte film, het is één van de zwaarste teleurstellingen uit 2009 gezien de film gebaseerd is op de verheven graphic novel van Robert Venditti en Brett Weldele. Dit had een spannende science-fiction mysterie thriller kunnen zijn, maar is uiteindelijk al even interessant als 85 minuten lang kijken naar een Duracell-konijntje in beweging. Het is Blade Runner gemaakt door een 10-jarige. Het script van de film lijkt het werk van twee robotten op automatische piloot die elke emotie in de kiem hebben gesmoord, de belichting is al zo krankzinnig als het blonde toupetje van de Bruce Willis avatar (het ideale beeld dan nog wel!), de stijl is voornamelijk vorm boven inhoud en Bruce Willis zelf probeert zijn voorgevoel dat dit een flop zal worden zoveel mogelijk te verbergen. En als ik niet beter wist zou ik denken dat niemand op de set de intentie had een goede film af te leveren en tevreden was met een monotone cliché-formulefilm. Een emotieloze troep die zichzelf teveel au serieus neemt en zich nauwelijks bekommert om de wereld en zijn personages te exploreren. Ik had hier naar uitgekeken, en ergens tijdens de voorstelling was het net of ze bij mij de stekker uit het stopcontact hadden getrokken.

5. The Unborn (2009) David S. Goyer
Ik heb er in ieder geval het raden naar waarom een talentvol acteur als Gary Oldman hierin verzeilt is geraakt. Mocht het een Jason Statham of een Nicolas Cage zijn zou ik het nog begrijpen, maar Oldman leek me toch een intelligente acteur te zijn met heel veel inzicht en smaak. De scène met de Nazi-dokters die met naalden in de oogbollen van kinderen prikken had toch een duidelijke aanwijzing moeten zijn dat dit een belachelijke B-film zou worden. The Unborn is een samenvatting van alle creepshow-clichés uit de aziatische horror-markt van de laatste 10 jaar, gebundeld in een voorspelbare montage die iets meer dan 80 minuten duurt. Het was op de koop toe zelfs een beetje van een rip-off van Mirrors (2008), want ook hier zijn spiegels de bron van alle ellende. En voor wie The Reader van Stephen King heeft gelezen zal hier ook wel een déjà-vu gevoel aan overhouden. Hoe verder naar het einde toe, hoe meer de regisseur de pedalen kwijtraakt en hoe minder spannend of griezelig het allemaal wordt. De film is ZO slecht dat hij zelfs NOOIT goed wordt.

4. G.I. Joe : The Rise of Cobra (2009) Stephen Sommers
G.I. Joe : The Rise of Cobra is nog zo’n zware teleurstelling uit 2009. Het is iets beter dan een Transformers-prent met iets leukere actie-sequenties, maar dit kan je moeilijk zien als een compliment. Het verhaal is ontdaan van elke mogelijke logica of interessant verhaalelement, en gebracht naar het niveau van een puber. Eye-candy Sienna Miller is het enige lichtpuntje in deze film, en doet volledig het personage van de zwak acterende Channing Tatum vergeten, die uiteindelijk de hoofdrol speelt.

3. Transformers: Revenge of the Fallen (2009) Michael Bay
Transformers: Revenge of the Fallen heeft een onsamenhangend non-verhaal dat letterlijk alle kanten uitzwiert, met een debiele plot die Eddy Wally had kunnen bedenken. Voeg daar nog wat personages aan toe die veel weg hebben van stereotype kartonnen borden, een ongegeneerde liefdesverklaring aan het Amerikaanse leger, een ADHD-montage, een tinitus-verwekkende klankband en een slordige videoclipstijl waarbij de camera geen nanoseconde stil staat, en je krijgt de perfecte cocktail voor 150 minuten oeverloze irritatie druipend uit de anus van worstendraaier van dienst, Michael Bay. Waar de eerste Transformers-film nog sporadisch het evenwicht vond tussen actie, avontuur en humor, is deze Bigger-Faster-Better een samenraapsel van cgi-beelden met onherkenbare robotten die elkaar te lijf gaan en waarbij de menselijke factor tot een minimum herleid wordt.
Het veel te lange stuk in Egypte dat de ultieme climax moet voorstellen is dan ook nog eens een verschrikkelijk overbodige oefening in het opblazen van alles wat lichtontvlambaar is en een zoveelste excuus om de borsten van Megan Fox in beeld te brengen. Je kunt het vergelijken met zo’n all-in buffet, waar het vlees niet warm genoeg is, de groenten slap, de frisdrank met teveel water vermengd en de dessert smaakloos is. Maar je keert er niet terug van de honger.

2. Dragonball Evolution (2009) James Wong
Ik had moeten weten dat een film met ‘Evolution’ in zijn title te mijden is als de pest, maar tegen beter weten in heb ik toch Dragonball Evolution gezien. Mijn verwachtingen waren laag maar zo’n opgefokt, van de pot gerukt tienerspektakel had ik niet verwacht. De fout van de makers was dat ze iets te trouw aan de originele cartoon hebben vastgehouden, en was deze film nu net het omgekeerde wat ze hadden moeten doen. We worden niet alleen geconfronteerd met een ridicuul plot maar ook het acteerwerk is van een pathetisch over-acting niveau. Indien je beelden uit de comic had verwerkt in de film, had je met moeite het verschil gezien. Kortrom, de regisseur heeft er een puinhoop van gemaakt en leefde in de waan de fans te kunnen bekoren door dicht bij het bron-materiaal te blijven. Dat die fans nu allemaal hun maturiteit hebben bereikt en zelfs kinderen hebben die te oud zijn om nog naar Dragonball te kijken, is de regisseur compleet ontgaan. A complete waste of money and my time!

1. New Moon (2009) Chris Weitz
Wie dacht dat met New Moon een spannende vampieren-sequel aan te treffen is van een saaie en levenloze reis teruggekeerd. New Moon is misschien al even slaapverwekkend als het origineel, maar deze sequel doet nog erger met rommelige cgi, houterige acteerprestaties die een paspop doet blozen, een verhaal die niet alleen vampieren koud laat, en ons fortune coockie wijsheden verkoopt over de liefde, verbloemd met zwaarwichtige en zwartgallige terminologieën. De twee hoofdfiguren, Edward en Bella, hebben al evenveel chemistry met elkaar als Tobey Maguire en Kirsten Dunst in de Spider-Man films. De film neemt zich ook teveel au serieus met personages die het gewicht van de wereld op hun schouders dragen en herhaaldelijk pseudo-intellectueel zwartgallig gezwets uitkramen. En of dit nog niet allemaal genoeg was, stinkt deze prent naar platvloerse marketing bestemd voor tiener-meisjes die hopelijk allemaal ook de soundtrack zullen kopen met alle popnummers die gepast en ongepast de revue passeerden. Ze zouden misschien beter hun geld sparen voor de dvd-box van True Blood.

***Related Posts***
17/12/2012: Top 10 Best & Worst Movies of 2012
29/12/2011: Top 10 Best & Worst Movies of 2011
30/08/2011: Top 10 Worst Movies of 2010
29/12/2010: Top 10 Best Movies of 2010 (Karen)
23/12/2010: Top 10 Best Movies of 2010
06/01/2010: Top 10 Best & Worst Movies of 2009
26/12/2008: Top 10 Best & Worst Movies of 2008
22/12/2007: Top 10 Best & Worst Movies of 2007
16/12/2006: Top 10 Best & Worst Movies of 2006
23/12/2005: Top 10 Best & Worst Movies of 2005