Road House (2024) ** recensie

Neen, regisseur Doug Liman (Edge of Tomorrow, The Bourne Identity) heeft na veel trekken en sleuren dan toch geen bioscoop-release gekregen. Hoofdacteur Jake Gyllenhaal heeft zelfs op de boot van Jeff Bezos een privé visie georganiseerd voor de film, maar het mocht niet baten. Amazon wou deze Road House (2024) exclusief voorbehouden aan Amazon Prime Video streamers. Een dikke streep door de rekening van heel wat potentiële toeschouwers. Nochtans had dit een zuivere bioscoop-film moeten zijn, maar het zal snel zonneklaar worden dat Bezos niet voor niets een talentvolle CEO is. Achteraf werd tevens duidelijk dat dit uiteindelijk het akkoord was die Liman met Amazon had gesloten, ook al liet hij uitschijnen dat dit niet het geval was.

© Amazon Prime Studios

Korte inhoud: De suïcidale Dalton (Jake Gyllenhaal) is een voormalig UFC-vechter die op een avond een aanbod krijgt om een bouncer te worden in een Road House bar (maar dan wel ene waar de “road” is vervangen met een strand) in Florida Keys. Al snel komt hij erachter dat niet alles is wat het lijkt in dit tropische paradijs. Het complot begint als Ben Brandt (Billy Magnussen) van Dalton af wil, zodat hij de Road House kan overnemen om zijn droom-resort te verwezenlijken. Waren zijn handlangers maar niet zo onhandig!

Ja dit is een remake, met veel gelijkaardige scènes (tot de band in een kooi) en gelijkaardige quotes (“Nobody ever wins a fight”), maar toch is er een nieuw element toegevoegd aan de film, en dat is MMA. En wie beter om Conor McGregor te hebben als de grote aartsrivaal van Gyllenhaal. Ik dacht in het begin dat het zou gaan om een cameo, maar de man heeft effectief een volwaardige rol. Naast het filmdebuut van Conor zien we ook rollen voor Daniela Melchior, Billy Magnussen, Jessica Williams, Joaquim de Almedia, Lukas Gage, Arturo Castro, B.K. Cannon, Beau Knapp en Darren Barnet. En er hebben maar liefst 3 scenaristen geschreven aan deze film: Anthony Bagarozzi, R. Lance Hill en Chuck Mondry.

De originele film is een zoveel betere dan dit, en indien je een remake maakt kan je er niet omheen om te vergelijken. Mijn grootste probleem met deze prent is dat het vaak fake aanvoelt. Niets voelt echt authentiek aan. Van het uit de hand gelopen MMA gevecht van Dalton (referees hadden het nooit zover laten komen) en je weet trouwens nooit echt wat de aanleiding was (is Dalton gewoon een psychopaat? “When I get angry, I just can’t let go”), de Road House bar is zoiets van een tropisch Club Med bar waar de “barfights” er gewoon met de haren zijn bijgesleurd, de jacht-scène naar het einde is bespottelijk met visuele effecten die uit een Meg film hadden kunnen komen, het personage van Knox is leuk om bezig te zien op een Jason Momoa manier en McGregor wil ik nog zeker zien opduiken in een Guy Ritchie film (met véél betere acteurs-regie), maar hier is hij gewoon een cartoony-opgeblazen-kloon van zichzelf waar NUL-dreiging uit voorkomt. Maar het ergste is toch wel het verhaal en dialogen. Patrick Swayze had veel meer charme dan Gyllenhaal, en als kijker ga je nooit echt 100% achter de nieuwe Dalton staan. Maar Jake is wel geloofwaardig als bouncer. Toch was de Dalton in de originele Road House (1989) eerder iemand die geweld kost wat kost wou mijden, daar we hier iemand hebben die er plezier in heeft om botten te breken. En waardige vervangers voor Kelly Lynch en Sam Elliott zijn er ook niet echt gevonden – en er is zelfs geen chemie tussen Dalton en Ellie.

© Amazon Prime Studios

Het vreemde is dat je nu met deze film echt wel de kwaliteiten van de originele film gaat inzien. Dalton in de originele film had ook een donker verleden maar dit was onderbouwd en Tai Chi was zijn manier om zijn agressie te kanaliseren. Deze film heeft dit duidelijk niet gevat en als kijker weet je ook niet goed wat de bedoelingen zijn van Dalton, en dan is het ook moeilijk om enige sympathie voor hem te voelen – ook al ben je een grote Jake Gyllenhaal fan. De remake mist ook een personage als Sam Elliott die niet alleen Dalton meer zal inkleuren maar ook voor een trigger zal zorgen. In deze film zijn er niet echt triggers gezien de relaties veel te losjes zijn. Billy Magnussen is wel geknipt als villain en bizar genoeg vond ik zijn scènes nog wel ‘ok’, ook al komt hij niet aan de knieën van Ben Gazzara. En ja, ik mis de muziek uit de originele film – niet alleen de muziek van Jeff Healey (hier heb je meerdere muziek-bandjes) alsook de muziekscore van Michael Kamen (twee muzikanten die spijtig genoeg zijn overleden).

De film is R-rated maar voelt bizar genoeg PG-13 aan, daar waar de originele film véél meer R-rated is met veel meer geweld en seks. Het enige bloot dat je ziet zijn blote mannen – met ontblote torso’s en billen. Is dat belangrijk? Wel, het is het rauwe kantje van de oorspronkelijke Road House die eigenlijk perfect past in dat nachtleven kader. De homo-erotiek in deze film wordt voornamelijk gebruikt als comic-relief. De palmbomen en strandstoelen in de nieuwe setting helpt ook het ‘thriller’ aspect niet. Ja, de oorspronkelijke film was toch wel iets meer van een thriller, daar waar deze film bijna een komedie is geworden, ook al neemt het zichzelf bij momenten veel te serieus. Het finale gevecht tussen Dalton en Knox heeft zijn momenten maar ook dit voelt fake aan en wordt zelfs verprutst met cameratruukjes.

Kortom, ik denk dat Bezos ook wel had ingezien dat dit ver onder de originele film was en de film misschien niet de zomer-kaskraker zou worden die iedereen had gehoopt. Het mist emotie, spanning en intrige en voelt vrij goedkoop aan. De Road House zelf is slechts een decorstuk en veel gevechten spelen zich af buiten de bar en op boten. Jake straalt finesse uit door de tientallen jongens uit te schakelen die hem in elkaar willen slaan, maar zijn motivatie is echter onderontwikkeld en Gyllenhaal levert meer actie dan emotie. De remake heeft een aantrekkelijke cast en Florida is op z’n minst schilderachtig, maar daar blijft het spijtig genoeg bij. Hier was zoveel meer mee te doen. Road House wordt nu gestreamd op Prime Video vanaf 21 maart 2024.