Bij sommige films zijn de verwachtingen zo laag dat je er uiteindelijk nog kan van genieten. Het plot van Chaos (2005) leek me iets te voorspelbaar en acteur Jason Statham heeft na zijn flirt met Uwe Boll bij mij een wrange smaak nagelaten. Hij is overtuigend wanneer regisseur Guy Ritchie achter de camera staat, en deed wat hij moest doen in The Transporter (2002), maar daarbuiten blijft hij een kale stoere bink met Brits accent en mist een beetje de flexibiliteit en spontaniteit van een Bruce Willis om echt vonken te geven op het scherm. Hij kan wel degelijk klappen uitdelen, maar vraag hem niet om emotioneel geladen scènes te spelen want acteren is niet zijn sterkste kant.
En dat bleek ook in deze film. Statham speelt er een oneervol ontslagen detective genaamd Quentin Conners, wiens hulp wordt ingeroepen bij een gijzeling in een bank. Bankovervaller Lorenz (Wesley Snipes) vraagt naar Conners als onderhandelaar. Niemand van de ordediensten is hiermee opgezet gezien een vorige gijzeling nogal bloederig afliep voor zowel de dader als voor diegene die werd gegijzeld. Conners krijgt zijn badge terug en mag deze houden ook al is de schurk hem bij de bankoverval te slim af geweest. Conners krijgt ook een partner mee, de nog jonge Shane (Ryan Phillippe). Chaos verloopt verder volgens het vertrouwde patroon van de B-actiefilm: vooral voorspelbaar en op momenten onwaarschijnlijk.
De film hamert een beetje op het chaos-principe, voor zolang het de gaten in het scenario kan opvullen. Hoe dan ook, had ik “echte” chaos verwacht in de zin van zware vuurgevechten, compleet geflipte woede-uitbarstingen, duizelingwekkende explosies en dit alles met een slim plot die in al die chaos een schitterend portret maakt van de karakteristieken van chaos. Maar neen, het verhaal werd heel braafjes ontvouwd en je ziet het einde al aankomen van mijlenver.
Wesley Snipes mocht dan weer deze rol nooit aanvaard hebben, want dit is beneden zijn kunnen. Hij speelt de karikatuur die hij in vroegere actiefilms speelde, en valt niet echt op tussen de andere karikaturen. Regisseur Tony Giglio was er ook niet altijd met volle aandacht bij. In de beginscène horen we de stem van de bankovervaller (gespeeld door Wesley Snipes) via een stem-vervormer. Een wel heel speciale stem-vervormer want hij vertaalt het snelle en bewogen spreekritme van Snipes in een trage monotone stem. De regisseur wou een neutrale stem (om dit later te kunnen gebruiken voor iets anders) maar vergat te vragen aan Snipes om zijn acteerspel iets in te tomen. En dit is iets wat een constante is in de film. Snipes schakelt onverwacht van de coole intelligente schurk naar de cocky blak guy. Ryan Philippe steelt dan uiteindelijk de show, geheel onverwacht. Hoe dan ook is hij nog geen acteur die een film kan dragen, en dus blijven we een beetje op onze honger zitten op het einde.
In het genre bankovervallen steken films zoals Heat (1995) of zelfs Inside Man (2006) hier met kop en schouders boven. Het concept spreekt me nochtans aan, maar de uitwerking mist creativiteit en goed uitgeschreven scènes.
De film heeft ook zijn goede momenten. Ik kan er zo niet meteen opkomen, maar ik denk dat er vast wel een paar ogenblikken tussen steken waar je even met het hoofd gaat knikken van “tiens, dat ziet er knap uit”. Op de special edition van de DVD vinden jullie ook nog twee reportages van FBI-agenten in actie, maar hebben verder weinig van doen met de film. Voor mij was dat even een moment om de voorgaande film door te slikken en heb ik al bij al nog genoten van de DVD.
Beoordeling: 1 / 5
Recensie door Dave op 9 augustus 2006
Het is inderdaad een hele matige politiethriller met een vergezocht verhaaltje. Wesley Snipes irriteert en verschijnt slechts sporadisch in beeld. Ryan Phillipe’s personage als lefgozertje en groentje komt helemaal niet over. Zijn al te softe verschijning komt meer tot zijn recht in teenager filmkes, duidelijk niet in harde thrillers. Verder zien de actiescenes er wel gelikt uit maar is het duidelijk dat het opgezette actiescenes zijn waardoor het niet geloofwaardig overkomt. Het uiteindelijke plot is niet alleen heel voorspelbaar maar eveneens belachelijk waardoor het laatste restje realiteit van de film verdwijnt.
Chaos zal de verwende filmliefhebber niets te bieden hebben en kan rustig worden overgeslagen.