Sting spint een web van horror op het BIFFF

Hebben jullie nog angstzweet bij de gedachte van de scene uit Arachnophobia (1990) waarin Jeff Daniels onder een wijnrek ligt in een muffe kelder terwijl een gigantische giftige spin zich een weg baant naar hem? Wel op het BIFFF is er een nieuwe film om jullie angst voor spinnen op de proef te stellen, met name Sting (2024).

© StudioCanal

Korte inhoud: Op een koude, stormachtige nacht in New York City valt een mysterieus object uit de lucht en slaat door het raam van een vervallen flatgebouw. Het is een ei, en uit dit ei komt een vreemd spinnetje tevoorschijn… Het wezen wordt ontdekt door Charlotte (Alyla Browne), een rebels 12-jarig meisje dat geobsedeerd is door stripboeken. Ondanks de inspanningen van haar stiefvader Ethan (Ryan Corr) om contact met haar te maken via hun co-creatie van de comic Fang Girl, voelt Charlotte zich geïsoleerd. Haar moeder Heather (Penelope Mitchell) en Ethan worden afgeleid door hun nieuwe baby en hebben moeite om ermee om te gaan, waardoor Charlotte een band met de spin krijgt. Ze houdt het als een geheim huisdier en noemt het Sting. Naarmate Charlotte’s fascinatie voor Sting toeneemt, neemt ook de omvang ervan toe. Stings honger naar bloed groeit in een monsterlijk tempo en wordt onverzadigbaar. De huisdieren van de buren worden vermist, en daarna de buren zelf. Al snel beseffen Charlotte’s familie en de excentrieke karakters van het gebouw dat ze allemaal in de val zitten, opgejaagd door een vraatzuchtige supergrote spinachtige met een voorliefde voor mensenvlees – en Charlotte is de enige die weet hoe ze dit moet stoppen.

Schrijver en regisseur Kiah Roache-Turner staat op het punt deze wijdverbreide angst naar een episch nieuw niveau te tillen in zijn nieuwste horrorfilm, want het is echt wel een geslaagde prent. Deze angstaanjagende film is niet voor mensen die snel schrik krijgen, maar als je dapper genoeg bent om de film te trotseren, dan ga je een spannende en schrikwekkende 91 minuten tegemoet.

Buiten woedt een ijsstorm, waardoor de andere bewoners binnen opgesloten blijven en bezwijken voor hun ergste impulsen. Er zit wat humor in de film maar deze komt niet tot zijn recht met de vertolkingen en het valt op dat de regisseur van Wyrmwood (2014) nu niet meteen de meest fijnzinnige acteursregisseur is. Karakters als Frank gespeeld door Jermaine Fowler worden regelmatig in de steek gelaten door een script dat hem reduceert tot een karikatuur van een zwarte man. Structureel zou Sting kunnen werken als een claustrofobische thriller in de stijl van zoiets als Attack the Block (2011), ook al had deze film meer sociaal commentaar, en spijtig genoeg verzandt Sting in goedkoop melodrama en neigt het naar een pathologische verhaallijn in plaats van een psychologische ontwikkeling.

Sting is een regelrechte monsterfilm, en al de rest – gezien het niet bijzonder origineel geschreven is – valt is eigenlijk ballast. De constructie van het gezin, de problemen van de vaderfiguur die niet aan de verwachtingen voldoet, de moeder die te veel banen balanceert en het verbergen van elementen van Charlotte’s biologische vader, … het is allemaal onnodig. De enige goed ontwikkelde rol is die van Frank, die bijna volledig komisch en zoals gezegd karikaturaal is, hoewel zelfs hij momenten krijgt om te verspillen met dialogen over zijn geërfde bedrijf en onbetaalde facturen. De vreselijk onbelangrijke details doen weinig anders dan de speelduur verlengen, maar brengen niets bij tot het verhaal. In Arachnophobia waren er discussies over een oude wijnkelder wat later een belangrijke factor zou zijn of nog veel scenes over de fobie van spinnen van het hoofdpersonage. Allemaal zaken die van belang zijn. Hier heb je veel gepraat voor niks. Sympathie en empathie wek je trouwens niet op met fletse personages. Maar de horror is wel aanwezig en dat is uiteindelijk zijn ticketprijs waard. Sting is vanavond 20 april 2024 te zien op het BIFFF om 21u30.