Het is toch fascinerend dat Marvel na Avengers: Endgame (2019) er niet meer in slaagt om een geslaagde standalone superhelden-film te maken in hun Phase 4 (cf. Black Widow, Eternals, Thor: Love and Thunder, Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings, Doctor Strange in the Multiverse of Madness, …). Ik keek uit naar deze Ant-Man and the Wasp: Quantumania (2023) van Peyton Reed, als laatste sprankel hoop op een geslaagde terugkeer van de MCU met een nieuwe start in hun Phase 5, maar wat was mijn teleurstelling groot. En ik denk dat ik het probleem heb gevonden.
© Walt Disney Studios Home Entertainment
Korte inhoud: Nadat Scott Lang (Paul Rudd) samen met de Avengers de wereld heeft gered van Thanos, besluit hij zijn persoonlijke verhaal uit te doeken te doen in een boek dat hem ongekende roem brengt. De faam drijft hem echter steeds verder weg van zijn dochter Cassie (Kathryn Newton) en de rest van zijn gezin. Maar dan gebeurt er een bizar ongeluk waardoor het gezin wordt opgeslokt in een andere dimensie. Ant-Man, Hope Van Dyne (Evangeline Lilly), Hank Pym (Michael Douglas), Janet Van Dyne (Michelle Pfeiffer) en Cassie Lang/Ant-Girl komen in een rijk die geleid wordt door Kang (Jonathan Majors). Een karakter die Janet heeft leren kennen tijdens haar 30 jaar in de Quantum-universum, een geheim die ze blijkbaar verborgen hield – tezamen met nog vele andere geheimen.
Laat ik misschien beginnen met de positieve elementen. Jonathan Majors is perfect gecast als Kang The Conqueror. Hij is wat mij betreft een enorme aanwinst. Hij brengt ons een vertolking die totaal anders is dan die van pakweg Thanos of Loki. Hij is en ambitieuze tijdreiziger die zich gehinderd voelt door het Quantum Realm. Meer nog, de beste scènes uit Quantumania hebben allemaal betrekking op Majors en geen van de oogverblindende speciale effecten kan hem overtroeven. En gezien hun eerdere ontmoeting is de dynamiek tussen Kang en Janet ook groter dan deze met Ant-Man. De film begint trouwens met hun eerste ontmoeting. Pfeiffer krijgt zowaar voor het eerst een volwaardige rol in deze franchise. En Kang heeft een duidelijk doel en we voelen de enorme dreiging die van hem uitgaat.
Het persoonlijke aspect van het verhaal van Scott Lang was humoristisch en vertederend in de eerste Ant-Man-film. Er zat ook veel humor in de film, mede door Paul Rudd en Michael Peña. De tweede Ant-Man-film, Ant-Man and the Wasp (2018), met Michelle Pfeiffer als Janet en Evangeline Lily als Hope van Dyne, werd ingewikkelder maar nog steeds aangenaam, ook al was het verhaal rond Ghost (Hannah John-Kamen) niet echt overtuigend. Maar het grootste verschil met de twee vorige films en deze Quantumania is dat het niet meer is geschreven door het vorige schrijversteam (inclusief Paull Rudd) maar wel alleen door Jeff Loveness…een kerel die schrijft voor de Jimmy Kimmel Live! show…I shit you not! En hier zijn we meteen ook gekomen aan de essentie van de neergang van de MCU: ze hebben massaal beroep willen doen op tv-scenaristen en/of mensen met weinig echte filmervaring, vermoedelijk in een poging meer controle te kunnen uitoefenen op het verhaal alsook met het idee dat de MCU meer “episodisch” moest worden zoals een serie. Dit is meteen ook waarom de films niet echt als standalone films aanvoelen.
Eternals (2021) was geschreven door Chloé Zhao, Patrick Burleigh, Kaz en Ryan Firpo. Geen van hen had echt ervaring met het schrijven van langspeelfilms. Hetzelfde kan gezegd worden van Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings dat werd geschreven door de B-scenarist Dave Callaham (Doom, Mortal Kombat, The Expendables) en Destin Daniel Cretton (The Shack). Ook voor Doctor Strange in the Multiverse of Madness (2022) werd een tv-scenarist ingeschakeld met name Michael Waldron. Zelfs regisseur Taika Waititi ging voor Thor: Love and Thunder (2022) werken met de nog onervaren tv-scenariste Jennifer Kaytin Robinson, net zoals regisseur Ryan Coogler ging samenwerken met de onervaren Joe Robert Cole. Daarvoor werkte hij ook al met de toen nog onervaren Eric Pearson, die nota bene het zwaar tegenvallende Black Widow (2021) schreef. Om dat maar in perspectief te zetten, Iron Man werd geschreven door een Oscar-genomineerde drama-scenarist genaamd Mark Fergus.
Eén van mijn grootste ergernissen in deze film was MODOK. MODAK was belachelijk! Ik kende het personage uit de comic’s en neen, het is niet omwille van de lullige CGI maar meer nog doordat de makers het personage hemmen omgetoverd tot comic relief in plaats van een karakter die slim en dreigend was! Fuck, MODAK kon een gecht aan met Captain Marvel, met de Hulk en kon met zijn beams zelfs Captain Marvel kwetsen. Op een bepaald punt in de film moet hij zelf vragen aan Cassie wie hij werkelijk is? Ik bedoel, hoe erg kan je het maken? Hij moest zelfs niet in de film zijn! Ik snap niet dat ze zo’n personage erbij betrekken enkel als comic relief?! WTF! We hadden al comic relief met die onnozele barbapapa-with-no-holes.
Kortom, deze film was een complete puinhoop. Visueel is het een beetje Star Wars / Avatar / Tron maar kan op geen enkel moment tastbaar worden. De film zit ook vol van vreemde snuiters maar het is allemaal opvulling zonder echte meerwaarde. De cgi zag er trouwens in bepaalde scènes behoorlijk fake uit (cf. de levende gebouwen). De schurken zijn bizar en oppervlakkig. De helden ontwikkelen zich niet echt of krijgen te weinig screentijd om dat te doen. De dialogen zijn verschrikkelijk en het einde is één groot wtf-moment. De neiuwe aanwinst Kathryn Newton is ‘ok’, maar ze kan op geen enkel moment echt de comic relief van Peña vervangen en lijkt ook twee druppels op Amber Heard, wat toch een vervelende afleiding was. De romance tussen Scott en Hope gaat nog steeds goed, maar we zien ze hier zelden samen, vrijwel alle menselijke relaties liggen trouwens begraven onder de chaotische drukte van deze cgi Quantum-wereld. Het geheel is een doelloos projectiel die alleen was gemaakt om de volgende film in de MCU te lanceren, en dat is een beetje het probleem bij heel wat hedendaagse blockbusterfilms. De humor in de film is hit en miss (inclusief de flauwe humor rond een personage zonder ‘holes’). Ant-Man and the Wasp: Quantumania kwam deze week uit op 15 februari 2023.
Review Ant-Man and the Wasp: Quantumania (2023)
Recensie door Dave op 19 februari 2023
Er was nul dreiging in deze film, vooral veel flauwe grappen zoals de M.O.D.O.K. wat echt belachelijk was en gewoon niet past in het plaatje van deze Kang film. Beeld je dit personage in Iron Man of in om het even welke Avenger film. Het past zelfs niet in een Guardians film. Het zag er fake uit!!