The Dark and the Wicked (2020) *** recensie

In The Dark and the Wicked (2020) zien we een broer en zus die terugkeren naar hun familieboerderij om afscheid te nemen van hun stervende vader en geconfronteerd worden met mysterieuze verschijnselen. Het concept lijkt er één van de oude horror-doos, maar regisseur Bryan Bertino (The Strangers) heeft toch een zekere schrikwekkende sfeer in de film gebracht. Het enige puntje van kritiek lijkt dat hij misschien iets teveel gruwel in de film heeft gestoken dat het op een gegeven moment overdaad wordt en alles net minder griezelig maakt. ‘More is Less’, als u wilt.

Korte inhoud: Op een afgelegen boerderij op het platteland in Texas ligt een man op zijn sterfbed. Zijn twee kinderen zijn naar het ouderlijke huis afgereisd om afscheid van hem te nemen. Louise (Marin Ireland) en Michael (Michael Abbott Jr.) krijgen er echter nachtmerries te verduren en hebben een naar voorgevoel over hetgeen hen te wachten staat. Ze worden omringd door duisternis. Hun bejaarde vader (Michael Zagst), die al vele jaren ernstig ziek is, is achteruitgegaan en is in wezen comateus. Hun moeder (Julie Oliver-Touchstone) is duidelijk ernstig emotioneel beschadigd door de inspanning om voor hem te zorgen en is ervan overtuigd geraakt dat zijn kwaal duivels van aard is – hoewel ze niet bijzonder opgelucht lijkt door de komst van haar lang afwezige kinderen. Ze heeft een verzameling miniatuurkruisbeelden verzameld, die haar kinderen verbazen omdat ze nooit religieus is geweest.

Wanneer je de korte inhoud leest zou je meteen denken dat het veel weg heeft van Shyamalan’s The Visit (2015), maar in tegenstelling tot deze film is het jump scares van begin tot einde. In het huis maken ze ook kennis met een klusjesman (Tom Nowicki), een diep religieuze verpleegster (Lynn Andrews), een mysterieus jong meisje (Ella Ballentine) en een bizar en griezelige priester (veteraan Xander Berkeley, die een onuitwisbare indruk maakt ondanks zijn kleine rol). Naarmate de toestand van hun vader in de loop van een week verslechtert, lijkt het spook van zijn naderende ondergang zich fysiek in het huis te manifesteren, wat leidt tot een overdosis van huiveringwekkende verschijnselen. En ondertussen begint Michael’s psychische toestand ook te verslechteren.

De creepy sfeergeluiden, de verontrustende muzikale score, de desoriënterende beelden en de subtiele speciale effecten dragen enorm bij aan de algehele impact van deze prent, maar het zijn vooral de knappe vertolkingen van Ierland die de film echt aangrijpend maken. Ierland (wiens filmcredits onder meer Martin Scorsese’s The Irishman en Netflix’s The Umbrella Academy omvatten), brengt een fascinerende mix van kwetsbare kwetsbaarheid en staalharde koelheid over die ons volledig meeneemt in de oprukkende terreur en aanhoudende schuld van haar personage. The Dark and the Wicked heeft de ambitie een soort psycologische horror te worden, maar het mist een intelligent script om aan deze voorwaarden te voldoen. Maar bepaalde scènes blijven hoe dan ook hangen, dus er is zeker hoop dat de regisseur in de toekomst nog beter zal worden.

Net zoals bij vele films die uitkomen in corona-periode is het een beetje triestig dat ze hun dag in de bioscoop missen. Rond 6 december 2020 zou deze film toch moeten opduiken op een streamingplatform.