Je hebt domme actiefilms die nauwelijks de moeite zijn om te (her)bekijken en je hebt domme actiefilms die je met plezier wil terug zien, al was het maar als guilty pleasure, en deze Days of Thunder (1990) hoort daar zeker bij. En ook deze race-film heeft van Universal een 4k boost gekregen en hopelijk hebben ze hierbij niet vergeten om de klank ook te fine tunen naar hedendaagse normen. Want geloof het of niet, deze prent verkreeg een Oscar-nominatie voor zijn klankband, maar uiteindelijk ging het gouden beeldje naar Dances with Wolves (1990), ook al had het eigenlijk moeten gaan naar The Hunt for Red October (1990).
Korte inhoud: Door de week zwijgen de motoren op het circuit. Maar in het weekend breekt de dag des oordeels aan. Dan denderen de stockcars over de baan met een snelheid van 300 km per uur. Cole Trickle (Tom Cruise) heeft zijn zinnen gezet op de overwinning in een van de zwaarste autoraces van de wereld: de Daytona 500. Maar voor het zover is heeft Cole nog het een en ander uit te vechten met zijn teambaas Harry Hogge (Robert Duvall). Hij zet niet alleen zijn leven op het spel, maar ook de liefde van zijn vriendin, de mooie dokter Claire Lewicki (Nicole Kidman).
Tom is een filmster en je kunt hem niet zomaar inwisselen. Hij is eye candy voor heel wat meisjes en een mogelijks rolmodel voor heel wat jongens. Hij is knap, heeft wat acteertalent en hij is een acteur die een film kan dragen. En toch is het geen veelzijdig acteur. Tom is goed in actiefilms, maar steek hem in een ander genre en je zal voelen dat een andere acteur misschien net iets meer gewicht had kunnen steken in de vertolking (cf. Valkyrie). Maar zijn komische interventie in Tropic Thunder (2008) was wel leuk ook al zou ik Tom nooit casten in een komedie. En toch is hij ietwat van een alien en wanneer hij er voor gaat is hij in staat om ons altijd te verrassen.
Hier wordt hij niet uitgedaagd om de natuurlijke grenzen van zijn talent te overschrijden, zoals misschien in Magnolia (1999), en probeert hij gewoon in elk frame knap te zijn en de macho uit te hangen. Ik zou zelfs durven zeggen dat dit zijn meest passieve vertolking is uit zijn gehele carrière. En misschien was dat wel het gehele concept om een contrast te brengen op de snelle wagens. Hij ondergaat ook heel wat scènes in plaats van zelf de man van de actie te zijn. Mensen bedriegen altijd Trickle op de een of andere manier en je krijgt er zelfs compassie mee. En daartegenover staat dan een zelfzekere dokter gespeeld door Nicole Kidman. Op papier zou je denken dat het vuurwerk oplevert, maar er zijn maar een handvol acteurs die passiviteit kunnen omzetten in vuurwerk (zoals iemand als Marlon Brando).
De regie van de film was in handen van Tony Scott die eerder al met Tom had gewerkt in Top Gun (1986). Het script was afkomstig van Robert Towne (Mission Impossible, Chinatown) en blijkbaar zou hij met Tom Cruise gewerkt hebben aan het verhaal. Tom zou het concept voor de film gepitched hebben. En ik moet toegeven dat ik niet zo goed weet wat de bijdrage was van Towne want dit is een standaard sport-film zoals er honderden zijn, en ze hebben allemaal dezelfde plotwendingen: de botsing tussen de onbezonnen jonge kerel en de wijze oude professional, het falen en verlies van vertrouwen om dan opnieuw vertrouwen te krijgen en te winnen en de concurrentiestrijd tussen twee talentvolle sportmannen. Maar toch zitten er heel wat leuke én ontroerende scènes in, zoals de race doorheen de straten tussen twee rivalen of nog de scene waarin Robert Duvall zijn frustratie kenbaar maakt aan het karakter van Randy Quaid en dan later zien we hem in gesprek met het voertuig die hij wil bouwen. Robert Duvall was echt een meerwaarde aan deze prent, en dat is dan weer het krediet van Tony Scott die perfect zijn acteurs weet te casten. Op basis van het eenvoudige en lijnrechte script geeft Duvall zijn scènes onverwachte wendingen. Duvall is altijd de moeite van het kijken waard.
© Paramount Pictures
Dit moet ook één van Tony Scott’s minst indrukwekkende film zijn op vlak van fotografie. Cinematograaf Ward Russell is zeker wel talentvol maar heel wat shots werken visueel niet. Tevens had je iets meer dramatiek verwacht op de racebaan, maar je zit in de meeste gevallen te kijken naar een trillende close-up van een race-conducteur. En close-ups zijn belangrijk, denk maar aan een film als Rush (2013), maar je verwacht ook iets meer choreografie met de wagens en hier zat ik toch wat op mijn honger. Een tweede zaak wat enigszins tegenviel is die gruwelijke soundtrack, die uiteraard een poging was om te surfen op het succes van de nummers in Top Gun. Spijtig genoeg waren de nummers niet echt goed. Gelukkig was er nog Hans Zimmer die voor een betrouwbare muziekscore kon zorgen.
Producenten Don Simpson en Jerry Bruckheimer (Top Gun, Crimson Tide, The Rock) hebben zowat 60 miljoen dollar op tafel gelegd voor deze prent met de ondersteuning van Paramount (wat enorm veel was in die tijd) en bracht een slordige 160 miljoen dollar op in de bioscoop en werd vervolgens een home cinema hit. Soms is het grappig, soms spannend en nooit te saai of aanstootgevend. En het was wel leuk om die film eens te herontdekken in 4k resolutie. De UHD van Days of Thunder is vanaf 1 juli 2020 overal te koop.
Review Days of Thunder (1990)
Recensie door Dave op 7 juli 2020
Ik kan niet geloven dat deze film al 30 jaar oud is 😮 De tijd gaat snel!
Blijft zalige film, en die soundtrack is wel geslaagd. Bij momenten melig maar het werkt wel.