X-Men: Dark Phoenix (2019) *½ Blu-ray recensie

En ik die dacht dat ze met X-Men: Apocalypse (2016) echt wel het dieptepunt hadden bereikt, komen ze met Dark Phoenix (2019) op te proppen. Een film die zelfs niet beter is dan dat treinongeluk X-Men: The Last Stand (2006). Die film had op z’n minst nog een verhaal.

Korte inhoud: In Dark Phoenix staan de X-MEN tegenover hun meest formidabele en krachtige vijand: tevens één uit hun eige rangen, Jean Gray (Sophie Turner). Tijdens een reddingsmissie in de ruimte wordt Jean bijna gedood wanneer ze wordt geraakt door een mysterieuze kosmische kracht. Als ze eenmaal thuis is, maakt deze kracht haar niet alleen oneindig veel krachtiger, maar veel onstabieler. Worstelend met deze entiteit in haar, ontketent Jean haar krachten op een manier die ze niet kan begrijpen of bevatten. Nu Jean lijkt te ontsporen en de mensen die om haar gaven pijn zal doen, begint ze tevens de band te ontrafelen die de X-Men bij elkaar houdt. Nu dat het team uit elkaar aan het vallen is, moeten ze een manier vinden om zich te verenigen – niet alleen om de ziel van Jean te redden, maar om onze planeet te redden van buitenaardse wezens die deze kracht willen bewapenen om het universum te regeren.

Mag ik zeggen dat debuut-regisseur Simon Kinberg geen kloten waard is en misschien maar best films blijft produceren in plaats van ze te regisseren. Hoewel, hij is verantwoordelijk voor The New Mutants puinhoop. Misschien moet hij maar beter gewoon zijn laatste levensjaren spenderen als scenarist … of niet. Hij is verantwoordelijk voor het Fantastic Four (2015) script én het X-Men: Apocalypse script. Hoe dan ook, hij heeft hier een waardeloze afsluiter van een wankele franchise gebracht, die nochtans een paar jaar geleden met Logan (2017) bewees dat de lat ook heel hoog kon liggen. Hier gaat men onder de lat en kruipt men zelfs voor een stuk onder de grond.

Laten we beginnen bij het grootste pijnpunt en dat is het script, wat uiteindelijk de korte inhoud is geworden met wat dialogen. De motivaties en karaktertrekken van elk personage staan volledig in functie van de actie-sequenties die Kinberg wou verfilmen. Iedereen is in oorlog met iedereen. De bende van Charles (James McAvoy) krijgt het wederom aan de stok met de bende van Eric (Michael Fassbender), zij krijgen op hun beurt af te reken met aliens onder leiding van Vuk (Jessica Chastain), Phoenix zelf is in oorlog met haarzelf en ook wel met de bende van Eric en Charles, de flikken willen iedereen opsluiten en terwijl iedereen met iedereen in conflict zit vraag je jezelf af waarover deze film uiteindelijk gaat. Zelfs de aliens in de film zijn uiteindelijk een nevenplot van weinig belang. In wezen zou je hen uit de film kunnen snijden en substantieels niets veranderen.

Vanaf hier zitten een aantal ***spoilers***, bij deze zijn jullie gewaarschuwd. Het zou kunnen gaan over “parenting” waarbij we zien dat de vader van Phoenix (Scott Shepherd) zijn dochter heeft laten zitten nadat hij om één of andere reden vermoedt dat zij de oorzaak is van het auto-ongeluk die zijn vrouw en haar moeder fataal was. Of nog de surrogaat vader Charles die blijkbaar heeft zitten klooien met haar geheugen, ook al heeft elke mutant wel een ingewikkelde jeugd gehad en was het mij niet geheel duidelijk waarom Phoenix niet mocht weten dat haar vader nog leefde. Maar echt slechte vaders waren het niet. De ene was getraumatiseerd en wist niet hoe hij moest omgaan met zijn mutant dochter en de andere probeerde het voor de mutant zo aangenaam mogelijk te maken en haar een doel te geven in het leven.

Toch krijgen we hier een Charles voorgeschoteld die niet in overeenstemming is met de vorige films. Blijkbaar zou hij de slechte herinneringen bij Phoenix mentaal hebben geblokkeerd. Bijgevolg krijgt hij dan ook een preek voorgeschoteld van Hank McCoy (Nicholas Hoult) dat hij een gevaar is voor alle kinderen in de school. Dit alles voelde wat misplaatst en kwam geforceerd over. Een geslaagd drama kan je niet faken. Er moet iets tastbaars zijn aan het conflict anders ben je als kijker niet helemaal betrokken. Ook de tegenkanting van Raven (Jennifer Lawrence ) tegenover Charles was mij allemaal iets te getelefoneerd alsof je wist dat iets ergs met haar ging gebeuren en dat het de fout van Charles zou zijn. Maar indien de makers echt de psychologische toer wilden opgaan, dan doe je dat niet met dialogen als “Why can’t you admit you were wrong?” of nog “She’s not your little girl anymore.” Dergelijke zinnen zijn niets minder dan luie quotes van een luie scenarist, in dit geval Kinberg zelf. In wezen hadden ze de aliens moeten uitschrijven en meer ingezet op de X-Men karakters.

Gezien deze film in wezen gebaseerd is op dezelfde comic als X-Men: The Last Stand (2006) krijg je wat Phoenix betreft toch wel iets van een déjà-vu gevoel. Ook het feit dat Captain Marvel (2019) in wezen een gelijkaardige superkracht had en ook achtervolgd werd door shapeshifting aliens, hielp deze film niet. Seen this, done that. Niks originaliteit of nog maar een verrassende plotwending.

Slecht acteerwerk troef. Ik hield van Sophie Turner in Game of Thrones en ze had wat mij betreft gerust op de IJzeren Troon mogen kruipen, maar in deze film overtuigt ze niet altijd, en dat is hoofdzakelijk te danken aan de slechte coaching van Kinberg. Sophie is wel een goede casting maar haar vertolking was niet op niveau. Sophie lijkt wat verloren in haar rol, heeft zo goed als geen persoonlijkheid en weet niet precies hoe ze haar karakter meer gestalte kan geven. Ze heeft ook nog eens een relatie met Scott Summers (Tye Sheridan), een karakter die van begin tot einde een donkere zonnebril draagt waarbij je zijn ogen nooit ziet, en dat bevordert in geen geval de chemie tussen die twee. Ook Jessica Chastain loopt hier verdwaald rond gezien ze uiteindelijk weinig te doen heeft en we niets over haar te weten komen. En misschien een detail, maar de beslissing om haar platina blond te maken was ook zoiets compleet van de pot gerukt. Jessica heeft lichte wenkbrauwen en je zal merken dat make-up artiesten haar in de meeste van haar films iets vollere en donkere wenkbrauwen geven. In deze film kleuren ze de wenkbrauwen blond en in veel scènes heb je de indruk dat ze geen wenkbrauwen heeft. Jessica is niet meteen de meest geliefde actrice, maar als je van haar nog eens een halve abino maakt, dan maak je het voor de actrice niet eenvoudig om charisma uit te stralen. Komt daar nog eens bij dat ze acteert als een robot, ontdaan van elke emotie. Als je al een regisseur aan boord hebt die geen flauw benul heeft van hoe hij/zij een goed vertaal moet vertellen, kan je op z’n minst hopen dat hij weet hoe hij coole karakters kan neerzetten. Helaas pindakaas.

De enige scène die wat beter in elkaar stak was de eindscène in de trein, ook al voelde deze gehele trein sequentie als iets uit een andere X-Men film. Gisteren ben ik te weten gekomen dat deze scène eigenlijk achteraf bij de reshoot werd toegevoegd, en dat verklaart veel. Hoe dan ook, die ene scène was een beetje ’too little too late’.

© 2019 Twentieth Century Fox Film Corporation

Kortom, Dark Phoenix is een 200 miljoen dollar misfire met een belachelijk en veel te braaf script, zwakke vertolkingen en overladen met cgi en actie-sequenties die we al eerder hadden gezien in veel betere films. Het voelt aan als een zoveelste rewrite van The Last Stand, maar dan geschreven door dezelfde miskleun. Los van de trein-scène, is de muziekscore van Hans Zimmer ook wel geslaagd en gewoon spijtig dat de film niet hetzelfde niveau had. Na de verkoop van Fox aan Disney lijkt deze film eigenlijk compleet overbodig en had je de indruk dat iedereen die hier aan had meegewerkt dat ook daadwerkelijk wist en zonder veel passie dit non-verhaal hebben ingeblikt en verkocht in de hoop dat het publiek massaal deze rommel zal lusten. Het is enkel spijtig van al dat talent voor de camera.

Dark Phoenix is vanaf vanaf 2 oktober 2019 verkrijgbaar op DVD, Blu-ray & UHD en neen, ik kan deze film niet aanraden. Zijn er post credit scenes? Geen idee, ik geraak zover niet en het kan me eigenlijk gestolen worden indien er nog een aanhangsel is.