Top 50 Beste TV-series

Dit is een lijstje waar heel wat mensen op zitten te wachten. Het begon met een top 25 favoriete tv-series, maar deze heeft ondertussen een update gekregen naar 50. Opgelet, sitcoms not included! Dus hoewel ik zelf verzot ben op “The Simpsons” (1989), “Friends” (1994), Arrested Development (2003), “The Office” (2005) of “How I Met Your Mom” (2005), heb ik deze niet opgenomen in de lijst. Maar hiervoor kan je terecht in onze Top 10 Beste Sitcom.

Tv-series zijn tegenwoordig enorm innoverend en overtreffen qua scenario-structuur vaak de doorsnee bioscoopfilm. Een aantal jaren geleden werden de filmsets nog bevolkt met regisseurs die afkomstig waren uit de reclame-sector; stilaan is er een nieuwe trend op komst waarbij heel veel cineasten komen uit het televisie-circuit. Vaak merk je dat de actie mise-en-scènes niet zo vlot lopen als bij echte film-regisseurs, maar op vlak van karakter-ontwikkeling gaan ze tot het uiterste en verleggen in vele gevallen de grenzen.

50. “Scandal” (Shonda Rhimes)
Van de maker van het 10-seizoenen tellende “Grey’s Anatomy” en de 6-seizoenen tellende “Private Practice”, twee tv-series uit de medische sector, komt een boeiende saga met verboden relaties, machtsmisbruik, en schokkende politieke intriges. De ABC-serie
Scandal van Shonda Rhimes werpt een blik achter de gesloten deuren van Washington DC. Het is in ieder geval een verademing op al die getelefoneerde crimi-series uit binnen- en buitenland waarbij je een lichte vorm van narcolepsie ontwikkelt, naast occasionele migraines en misselijkheid. Elke aflevering lijkt ons telkens weer te verrassen. Nu is het nog afwachten op de komende seizoenen deze kwaliteit zullen verder zetten.

49. “The Mentalist” (Bruno Heller)
Eigenlijk had het veel weg van een ordinaire zondags-series zoals die vele andere CBS tv-series zoals “Cold Case” en “NCIS”, en misschien iets minder charismatisch dan hun top-reeks “CSI” met al zijn spin-offs (CSI: Miami, CSI: New York). Er was tevens al een gelijkaardige serie op de markt, genaamd Psych. Je zit niet meteen op het puntje van je stoel, maar het is net zoals fastfood, je komt er snel aan gewend. Het positieve van de serie is dat de schrijver van The Mentalist Bruno Heller er wel voor zorgt dat de kwaliteit van de serie een zekere niveau haalt. De dialogen blijven consistent doorheen alle afleveringen en seizoenen. Maar de gehele serie berust toch wel op de charmes van Simon Baker en zijn subtiele acteerspel.

48. “Alias” (J.J. Abrams en Alex Kurtzman)
Ik heb nooit begrepen dat Alias zo’n succes zou worden. Stond iedereen te wachten op een nieuwe Femme Nikita? Je zou als onervaren snuit dit concept moeten pitchen, dan hadden de studio’s jou waarschijnlijk een schop onder uw viool gegeven. Abrams moet een overtuigend spreker geweest zijn, want hij kon Alias voorzien van het nodige geld. Maar er steekt toch wat meer vlees aan deze spionnenfilm met sexy pakjes en een collectie uitzinnige pruiken dan je op het eerste gezicht zou vermoeden. Alias is goed geschreven, het is grappig, spannend, dramatisch, romantisch en heeft ook fijne karakters. Uiteraard is de hoofdattractie van de film, Jennifer Garner, in de rol van de speciale agente Sydney Bristow, een streling voor het oog. De serie steekt in ieder geval met kop en schouders boven “Nikita”, die net buiten deze lijst is gevallen.

47. “Justified” (Graham Yost en Elmore Leonard)
Raylan Givens (Timothy Olyphant) is een flik die wel uit een western lijkt te komen, waarbij zijn gevoel van rechtvaardigheid primeert op de letter van de wet. Iets wat hem niet meteen populair maakt bij zijn oversten en al venmin bij de criminelen die hem maar al te graag zien als doelwit. Justified is één van die series die beter wordt naargelang het verhaal vordert. Zo vond ik het eerste seizoen maar zwak, maar het tweede seizoen was al wat beter. Het is net zoals vele andere series in deze lijst een soort hillbilly-noir film (neo noir uit de Zuidelijke Amerikaanse staten), met dit verschil dat je hier iets meer galgenhumor aantreft met een Olyphant als een soort goedaardige Engel des Doods. Maar het is vooral de inspiratie van Elmore Leonard die deze karakters zo aantrekkelijk maakt.

46. “Band of Brothers” (Steven Spielberg & Tom Hanks)
Band of Brothers is een geslaagde 10-delige spin-off serie die in goede banen werd geleid door de makers van de film, Hanks en Spielberg, en de focus ligt op de Easy Company van het 506th Parachute Infantry Regiment, US 101st Airborne Division. De serie begint met de boot-camp in Amerika voorafgaand aan de landing in Normandië en eindigt in het befaamde ‘Adelaarsnest’ van Adolf Hitler, aan het einde van de oorlog. Dit jaar komt trouwens “The Pacific” uit, een nieuwe 10-delige serie, van dezelfde makers. Deze serie zal de Tweede Wereldoorlog in Azië belichten. Zowel de regie, als de dialogen als het acteursspel is uitmuntend. Enkel de karakter-uitwerking viel me wat tegen, en daarom ook mijn iets lagere quotering. De serie is bij momenten ook iets te nostalgisch en vaart wat mij betreft te weinig een eigen koers. Ook de muziek viel wat tegen. Maar het gevoel dat het maar een aanhangsel is van de film (met dezelfde kadrages en gelijkaardige kleurcorrecties) verdwijnt al snel en maakt plaats voor een boeiende kijk in de wereld van de soldaten uit de 2de W.O.. Maar Saving Private Ryan (1998) blijft echter superieur.

45. “Supernatural” (Eric Kripke)
Supernatural gaat over de broers Winchester die in de voetsporen van hun vader lopen en het opnemen tegenover bovennatuurlijk kwaad. Dankzij hun vader groeien Sam en Dean op als demonenjagers en in elke aflevering lossen ze een mysterie op door met een bovennatuurlijke tegenstander af te rekenen. De mysteries hebben meestal iets te maken met kwaadaardige geesten, maar ook vampiers, weerwolven en andere demonen passeren de revue. Ondertussen zit de serie al aan zijn 10de seizoen en het blijft ontspannend als intrigerend. Het is geen serie die bij mij blijft nazinderen, maar doorheen de verschillende seizoenen hebben ze toch met succes heel veel risico’s durven nemen.
Supernatural begon met een vrij eenvoudige premisse – twee binken doden griezelige dingen – maar daar bleef het niet bij. De personages zijn letterlijk naar de hel en terug geweest, en langs hun pad hebben ze een ingewikkeld en meeslepende mythologie gecreëerd.

44. “Lost” (J.J. Abrams)
Lost geniet van een royaal productiebudget en overschot aan acteertalent, maar slaagt er niet altijd in om een verhaal te vertellen die kant noch wal raakt. Maar het is bij momenten fun om de kijker aan het lijntje te houden met het mysterie van wat er nu echt is gebeurd. Het is dan ook wel verdienstelijk te noemen dat J.J. Abrams er in slaagt een aantrekkelijke serie te maken aan de hand van tweederangsmateriaal, maar je moet als kijker wel een beetje geduldig zijn. In Lost zal je geen realisme vinden als in series als The Wire maar de karakters zijn bijzonder goed gedetailleerd en uitgewerkt, mede dankzij de flash-backstructuur. Op locatie gefilmd in Hawaii met science-fiction elementen blijft de serie wel iets exotisch uitstralen en is het ideaal escapisme voor een publiek die na een zware werkdag liever eens wil doorzakken met een charismatisch drama en occasionele schrikmomenten.

43. “Starsky & Hutch” (William Blinn)
Wat mij betreft is Starsky and Hutch de beste serie uit de jaren ’70. Twee knappe undercover agenten, Det. Dave Starsky (Paul Michael Glaser) en Det. Ken “Hutch” Hutchinson (David Soul) die in een glansrode Ford Torino met een witte Nike-streep door de straten van L.A. scheuren en regelmatig afgeblaft worden door hun kapitein en tipjes krijgen van de flamboyante pooier Huggy Bear. “The fiery Torino sped into the street and they spilled into action.”

42. “The Borgias” (Neil Jordan)
Gezien de hoge kostprijs en de ietwat tegenvallende kijkcijfers is The Borgias afgevoerd en komt er geen 4de seizoen. Ook de filmversie die de serie had moeten afronden werd van tafel geveegd omwille van het te hoge prijskaartje. Iets wat spijtig is want de serie zat heel knap in mekaar en de aanwezige cast kon echt wel indruk maken, zeker Jeremy Irons in zijn rol van Rodrigo Borgia en later als paus Alexander VI. Toch mist de serie een scenarist die de verhalen iets beter weet uit te werken en de intrige wat kon aanscherpen. Alle ingrediënten zijn aanwezig, maar er is een reden waarom het publiek massaal is beginnen afhaken.

41. “Miami Vice” (Michael Mann & Anthony Yerkovich)
Niet alle stories in Miami Vice zijn de moeite en sommige zijn zelfs ronduit melig en corny, maar sommige afleveringen zijn ronduit geniaal. Er werken dan ook meer dan 20 regisseurs aan de serie (gaande van the worst, zoals een Rob Cohen, tot the best Abel Ferrara). Wat de serie zo speciaal maakt is niet alleen het gestileerde en kleurrijke 80’ties Miami decorum, maar ook het gebruik van pop-muziek. Op bepaalde ogenblikken is het net alsof je aan het kijken bent naar een videoclip. Maar ook de karakters Det. James ‘Sonny’ Crockett (Don Johnson) en Det. Ricardo ‘Rico’ Tubbs (Philip Michael Thomas) waren zowel tragisch als enorm charismatisch. Tubbs verliest wel heel wat vrouwen op brutale wijze en met de gescheiden Crocket is het ook niet veel beter.

40. “American Horror Story” (Ryan Murphy & Brad Falchuk)
American Horror Story is net zoals True Detective een anthology tv-serie, wat betekent dat bij elk nieuw seizoen we een nieuw verhaal krijgen met andere acteurs, maar de conventies en de stijl worden wel overgedragen. Een aantal van de hoofdrolspelers zien we wel opduiken in meerdere seizoenen, maar telkens in een andere rol. In het eerste seizoen volgen we de familie Harmon van Boston naar Los Angeles is verhuist nadat moeder Vivien een bevalling met een doodgeboren kind achter de rug heeft. Ze probeert haar relatie met haar man terug op de sporen te krijgen nadat die een relatie heeft gehad met één van zijn studenten terwijl haar dochter Violet te kampen heeft met een zware depressie. In Los Angeles aangekomen trekken ze in een gerestaureerd herenhuis in, onwetend dat het huis bezeten is. De serie is ingewikkelde maar desondanks behoorlijk efficiënt, American Horror Story is zo een beetje van een buitenbeentje, bloederig en voldoende geflipt om onze aandacht vast te houden.

39. “CSI: Crime Scene Investigation” (Anthony E. Zuiker)
Je kan veel kritiek uiten op een man als Jerry Bruckheimer, maar de man is een talentvol producer die van de meest ordinaire dingen iets sexy kan maken. De forensische detectives zijn in het echte leven waarschijnlijk al even saai als politiekers, maar hier zien ze er flashy en trendy uit. De visuele effecten in CSI zijn verbluffend, met voor het eerst een overvloedig gebruik van realistische 3D-animatie en uitgekiende digitale kleurcorrecties, zonder dat de verhalen hierdoor op de achtergrond geraken. CSI: Miami neigt dan weer iets teveel te vervallen in té mooie beeldjes maar je blijft gefascineerd kijken.

38. “Fringe” (J.J. Abrams en Alex Kurtzman)
Waar J.J. zijn inspiratie haalt om de ene na de andere indrukwekkende serie uit de grond te stampen is mij een mysterie, maar ook Fringe moet ik in dit lijstje opnemen. De reeks draait rond FBI agente Olivia Dunham (Anna Tory), de verwarde maar geniale professor Dr. Walter Bishop (John Noble) en zijn zoon Peter (Joshua Jackson), die worden belast met een aantal vreemde zaken die over de hele wereld gebeuren. Al die vreemde gebeurtenissen zijn blijkbaar op de een of andere manier aan elkaar gelinkt: er is duidelijk ‘een patroon’ te herkennen dat over alle zaken heen loopt. Het patroon kan tevens gelinkt worden aan ‘Massive Dynamic’, een firma die een aantal patenten houdt op een aantal nieuwe technologieën en enkele mysterieuze onderzoeken doet. Alle zaken draaien rond Fringe science, een tak van de wetenschap die zeer speculatief en omstreden is. Voorbeelden van deze tak van de wetenschap zijn levitatie, telepathie en onzichtbaarheid. Het duurt wat alvorens de serie op dreef is, maar eenmaal in de ban van het verhaal, zit je op het puntje van je stoel. Hopelijk een minder idioot slot als bij “Lost”.

37. “Vikings” (Michael Hirst)
Een beetje in de schaduw van Game of Thrones hebben we de Canadees-Ierse Vikings. De serie vertelt de saga van de Viking Ragnar Lothbrok (Travis Fimmel), die naar roem stijgt na zijn succesvolle invallen in Engeland met de steun van zijn familie en medestrijders. In tegenstelling tot veel andere hystorische drama’s hebben we hier geen seks-getinte intermezzo’s, maar blijft alles gefocust op karakter-ontwikkeling. Maar ook het geweld en de gore is gedoseerd, enkel spijtig dat er zo weinig intrige is. Het is een geslaagde serie maar gezien de kwaliteit van de soortgelijke series schiet deze toch wat tekort.

36. “Rectify” (Ray McKinnon)
Het terdood veroordeeld hoofdpersonage in Rectify wordt na 19 jaar vrijgelaten uit een staatsgevangenis na nieuw bewijsmateriaal in een verkrachtings- en moordzaak van een 16-jarig meisje. Hij komt terecht in een wereld die niet helemaal bereid om hem terug te accepteren. In de loop van het eerste seizoen van zes afleveringen, die elk een dag vertellen in Daniel’s (Aden Young) bestaan na zijn opsluiting, schildert McKinnon een tragisch beeld van hoe één gruwelijke daad de harmonie van een kleine stadje voor eeuwig kan verstoren. Met zijn lusteloze fotografie, trage verloop en luchtige dialogen is Rectify een modern gotisch verhaaltje uit de Zuiderse staten van Amerika, die tegelijk angst uitstraalt en misplaatste hoop terwijl de serie de klemtoon blijft leggen op de zelfontdekking en ontwikkeling van de personages.

35. “Hannibal” (Bryan Fuller)
Nog een serie die gebaseerd is op een succesvolle film is Hannibal. Net zoals Bates Motel hebben we hier te maken met een prequel reeks op datgene wat zich heeft afgespeeld vóór de gebeurtenissen in The Silence of the Lambs. De ster van de serie is zonder twijfel Mads Mikkelsen, terwijl Hugh Dancy en Laurence Fishburne gedoemd zijn een beetje in de zijlijn te spelen. Maar de serie heet ook Hannibal, dus in principe is er niets verkeerd om het accent te leggen op het karakter van Hannibal. De tweede hoofdrol lijkt in ieder geval te gaan naar de gore en de gruwel, want zeker wel de ene kijker meer zal aantrekken dan de andere. Hannibal is niet zozeer een politie-drama, dan wel een gewiekste serial-killer thriller.

34. “Bates Motel” (Anthony Cipriano)
Een hedendaagse prequel op de Hitchcock klassieker Psycho (1960). Niet meteen een eenvoudige klus maar Bates Motel slaagt behoorlijk goed in zijn opzet, en dat zeker met de hulp van twee talentvolle acteurs, enerzijds Norman gespeeld door Freddie Highmore en de moeder gespeeld door Vera Farmiga. De serie speelt zich ook af in een andere fictieve met typische jaren 60 elementen (zoals de auto van Norma, de kleding, …) in een hedendaags kader. De serie begint na de dood van Norma’s man, die onder vreemde omstandigheden word gevonden door Norman. Het tweede seizoen vond ik ook iets beter dan het eerste seizoen, dus ben ik wel benieuw naar de komende episodes.

33. “Prison Break” (Paul Scheuring)
Het uitgangspunt van Prison Break is zeer attractief. Een man wil zijn onterecht ter dood veroordeelde broer helpen ontsnappen uit de gevangenis, en zet hiervoor een tatoeage op zijn lichaam met de plattegrond van het gebouw en laat zich nadien oppakken na een opgezette bankroof. Schitterend! Het enige probleem is dat je zou denken dat dit concept niet oneindig lang kan worden aangehouden doorheen verschillende episodes. Aanvankelijk waren er dan ook 13 afleveringen besteld, maar door het grote succes werd dit aantal uitgebreid tot 22 afleveringen. En dat was nog maar het begin want de makers hebben ondertussen 4 seizoenen afgewerkt. En dat zal ook wel iets te maken hebben met de charmes en het charisma van hoofdrolspeler Michael Scofield, gespeeld door Wentworth Miller, alsook van de vertolking van de broer Lincoln Burrows gespeeld door Dominic Purcell en de knappe Robin Tunney die de rol van Veronica Donovan voor haar rekening neemt. Net zoals “24” is dit een zuiver plot-driven-quilty-pleasure-tv-series die het hoofdzakelijk moet hebben van zijn creatieve en intelligente plotwendingen, alsook van zijn heftige actie-sequenties. De adrenaline wordt hier dus hoog gehouden en dit alles in een The Shawshank Redemption-achtige omgeving. Het enige minpuntje aan de serie is dat het na verloop van tijd op de zenuwen begint te werken, en dit voornamelijk omdat er met logica en realiteit toch wel een loopje wordt genomen. En dit valt tegen gezien de serie, in tegenstelling tot een tv-serie als Lost, alles zo waarheidsgetrouw mogelijk wil houden.

32. “Sherlock” (Mark Gatiss & Steven Moffat)
Deze hedendaagse take op Sherlock is een verrassend spannende serie geworden met sublieme vertolkingen van Benedict Cumberbatch en Martin Freeman. Elk seizoen bestaat uit 3 episodes en bijgevolg hebben we hier te maken met een zeer compacte serie. De serie is een adaptatie van de verhalen van Sir Arthur Conan Doyle en speelt zich af in het heden, wat met zich meebrengt dat Holmes – gekleed in Spencer Hart pakken – gebruik maakt van cell phones en computers. Ook de pijp heeft mogen plaatsruimen voor de nicotinepleisters. Het resultaat is een geestig en goed onderbouwd drama, met dezelfde flair als de originele films en series. De makers hebben begrepen dat het personage het meer moet hebben van zijn charisma dan van het ingenieuze plot. En met een Cumberbatch in de hoofdrol zit je wel goed.

31. “Firefly” (Joss Whedon)
“Firefly” is een serie die blijft plakken. Joss Whedon is de eerste die het western genre combineerde met het science-fiction genre, en met succes. Niets te vergelijken met de puinhoop die Jon Favreau creëerde met Cowboys & Aliens (2011). De serie – die zich afspeelt in het jaar 2517 op verschillende planeten en manen in een door de mens gekoloniseerd sterrenstelsel – is vernoemd naar de protagonist, het ruimteschip van het type Firefly dat de vorm van een vuurvliegje heeft, en waarvan het achterlijf licht uitstraalt.

30. “Rome” (John Milius)
Het is geen eenvoudige taak om een film/tv-serie te maken rond een historisch figuur en dan zeker niet over iemand uit de periode vóór Christus. Een dergelijke serie kost veel geld (kostuums, decors, props,…) en is niet altijd bestemd voor een groot publiek. Maar met Gladiator (2000) kwam er een nieuwe wind en hebben filmmakers als John Milius (Conan the Barbarian) en Bruno Heller met het idee gespeeld om de moord op Caesar in een tv-serie te gieten. En met succes. Hoewel er behoorlijk wat kritiek kwam op Rome van oud-historici op de historiciteit van de plot. Maar dit was te verwachten gezien er een flinke dramatisering nodig is om een boeiende serie op de been te brengen. In grote lijnen komt het verhaal wel overeen met wat er in werkelijkheid is gebeurd, maar er zijn personages gecreëerd die nooit hebben bestaan, en er gaan enkele personages romantische relaties met elkaar aan terwijl er geen bewijzen zijn dat deze relaties ooit bestaan hebben. Hoe dan ook is de grote verdienste van de serie dat het een goed sfeerbeeld geeft van het tijdperk en enkele clichés uit de wereld helpt over het oude Rome zijn dictatoriale bestuur die berust op angst, geweld, onderdrukking en slavernij. Het spijtige aan de serie is dat het slechts 2 seizoenen telt, nadat letterlijk de studio in Rome in vlammen is opgegaan, maar vooral omdat het kostenplaatje (een slordige 100 miljoen dollar per seizoen) en de productie met zijn talrijke vertragingen toch wel een zenuwslopende bezigheid was voor de filmstudio.

29. “Person of Interest” (Jonathan Nolan & J.J. Abrams)
Dat iemand als Jonathan Nolan en J.J. Abrams achter Person of Interest stonden, was al voldoende om de serie te ontdekken, en ik was niet teleurgesteld. De kracht ligt hem in de kwaliteit van het script en het sterke acteerwerk van de personages. Het is ook een serie die uiteindelijk oneindig lang kan doorgaan. Na het zien van de eerste afleveringen denk ik dat ze net zoals de serie “24” hier minstens 5 kwaliteitsvolle seizoenen kunnen uit puren. Nadien zal waarschijnlijk gebeuren wat met de meeste series overkomt, de franchise zal iets teveel in herhaling vallen en heel wat van zijn kracht verliezen. Het kostte me een paar afleveringen om hieraan verslaafd te raken, maar het is wel degelijk een fascinerende serie.

28. “Twin Peaks” (David Lynch)
Twin Peaks is bekend als één van de meest fascinerende en grensverleggende projecten uit de geschiedenis van de televisie. Inhoudelijk is de serie niet alleen een uitzonderlijk geestige satire op de soap, maar graaft ook dieper in de obscure thema’s die David Lynch in zijn verschillende films aanhaalt. Ik denk zelfs dat Twin Peaks een goeie handleiding is om het werk van de regisseur beter te begrijpen, maar op de eerste plaats is de serie pure fun.

27. “Millennium” (Chris Carter)
Frank Black (gespeeld door één van mijn top-acteurs, Lance Henriksen) is een voormalig FBI agent die samen met zijn gezin terugkeert naar zijn thuisstad Seattle. Black heeft een speciale gave, hij kan namelijk als het ware in de huid kruipen van moordenaars. Millennium is het soort serie waarvoor ik op zou blijven indien voor een laatavond millennium-marathon. Elke harde, donkere en gruwelijke episode begint met een onheilspellend spreuk van Nostradamus. De regie, het acteerwerk, de muziek, het plot, de dialogen en de toon van deze serie zijn ondraaglijk sterk.

26. “Misfits” (Howard Overman)
Misfits is een Britse sci-fi reeks over een groep jonge delinquente twintigers die als straf enkele weken maatschappelijke dienstverlening hebben opgelegd gekregen. Maar tijdens een bizarre elektrische storm wordt de groep door de bliksem geraakt, en ontwikkelen ze allemaal superkrachten.. Het verhaal speelt zich af in Wertham, een fictieve buurt in Londen. Het resultaat is een dikke portie Britse humor met vernuftige speciale effecten. Het uitgangspunt lijkt van de pot gerukt, en dat is het ook. Maar de serie is ook briljant geschreven en bij momenten grijpt ze echt wel naar de keel en op andere momenten lig je dubbel van het lachen.

25. “Masters of Sex” (Michelle Ashford)
Ik was aangenaam verrast door Masters of Sex . Op het eerste gezicht een wat oubollig drama met een seksueel getint onderwerp, maar de serie is zoveel meer. Het is een aanstekelijk en genuanceerd drama over de pioniers van de wetenschap van de menselijke seksualiteit wiens onderzoek aan de basis ligt van de seksuele revolutie. Michael Sheen en Lizzy Caplan zijn ook twee geweldige acteurs die voldoende diepgang en humor weten te brengen aan het verhaal. De personages worden beter en complexer naar gelang het verhaal zich ontvouwt en vreemde dingen gebeuren.

24. “Dexter” (James Manos Jr.)
Het uitgangspunt van Dexter is vrij origineel, gezien we starten van een personage dat ‘vendetta-gewijs’ zich enkel vergrijpt op andere moordenaars die door de netten van het gerecht zijn geglipt of die simpelweg nog nooit zijn betrapt. Daarnaast leren we ook iets over zijn woelige jeugdjaren waar een zware traumatische ervaring zijn gevoelens compleet overhoop haalde. Maar het mooiste aan het plot is dat Dexter werkt als forensisch expert, gespecialiseerd in bloedspatten. En wanneer een andere serie-moordenaar op een heel ingenieuze manier zijn lichamen decapiteert, is hij meteen ook zijn grootste fan. Maar zijn fascinatie zal stilletjes uitlopen tot een ware nachtmerrie. Maar ik denk dat het grootste pluspunt van de serie de vertolking is van Dexter, door niemand minder dan Michael C. Hall (David Fisher uit de top-serie Six Feet Under”). De serie is gebaseerd op de roman van Jeff Lindsay, Darkly Dreaming Dexter, en speelt zich af in Miami waar de onopgeloste moorden worden opgestapeld. Maar wees gerust, het is toch wel verschillend van “CSI: Miami” (2002). Hier gaat het niet zozeer om de mooie kadrages, de kleurcorrecties en de coole Horatio, dan wel over een man die zijn moorddadige impulsen tot iets goeds wil ombuigen – en dat dankzij de opvoeding die hij kreeg van zijn pleegvader gespeeld door James Remar.

23. “Desperate Housewives” (Marc Cherry)
Ik had nooit gedacht dat ik één aflevering kon uitkijken van Desperate Housewives, maar toen viel mij iets op; die serie is verschrikkelijk goed geschreven en de personages, alsook de actrices die de vertolkingen doen, zijn buitengewoon sterk. Mijn favoriete karakter is Bree Van De Kamp (Marcia Cross) en op de tweede plaats komt Lynette Scavo (Felicity Huffman). Maar ook Gabrielle Solis (Eva Longoria), Susan Mayer (Teri Hatcher) en Edie Britt (Nicollette Sheridan) zijn verrukkelijk. Ook het tweede seizoen ontgoochelt niet, want de opgebouwde intrige krijgt hier nog een venijnig staartje.

22. “Carnivàle” (Daniel Knauf)
Wat mij het meest raakte is de fantastische sfeer die deze serie kenmerkt: de sombere tijdsgeest, de outcasts die op de kermis werken, de weinig gemotiveerde verlosser… Carnivàle gaat over de oerstrijd tussen goed en kwaad, vertolkt door een stel talentvolle acteurs (Clancy Brown, Carla Gallo, Nick Stahl,…) in de meest bizarre rollen. Met een geweldige cast in de rollen van hun leven, schitterende locaties en een tijdsgeest die tot in de details is uitgewerkt, neemt Carnivàle ons mee naar die stoffige, woelige dustbowl periode uit de Amerikaanse geschiedenis. Qua vormgeving, foto- en cinematografie, kostuum en sfeer moet het één van de strafste reeksen van de laatste jaren zijn. Het thema is misschien eeuwenoud, maar het werkt nog steeds. Tot mijn grote spijt heeft HBO een derde seizoen van de reeks afgeblazen. Ondertussen zitten we met een pak onbeantwoorde vragen na het zien van de laatste aflevering van het tweede seizoen.

21. “Orange is the New Black” (Jenji Kohan)
Qua komedie-series zijn er niet zo heel veel die in deze lijst staan. Dergelijke series vind je ook meestal terug in het formaat van de sitcom. Maar deze Orange is the New Black is de uitzondering op de regel. Het is het verhaal van Piper Chapman (Taylor Schilling) die eigenlijk zo goed als onschuldig in de vrouwengevangenis belandt. Het is uiteindelijk een scherpe mix van zwarte humor en drama met sterke karakters en een intelligente flash-back structuur. Met de nodige cliffhangers is het ook een zeer verslavende serie, jullie zijn bij deze gewaarschuwd.

20. “House of Cards” (Beau Willimon & David Fincher)
Met House of Cards is de meer geraffineerde versie van “The West Wing”, met meer politieke intrige, chantage, duisternis maar tevens cinematografisch een streling voor het oog. Kevin Spacey speelt er de hoofdrol als Francis “Frank” Underwood, een genadeloos en ambitieus politicus in Washington D.C. De serie is gebaseerd op de gelijknamige Britse miniserie uit 1990. Ook al komt het idee van Beau Willimon, heeft Fincher echt wel de toon bepaalt van deze reeks. Fincher regisseerde 2 afleveringen en blijft betrokken als uitvoerend producent. Het script is spijtig genoeg niet van het niveau van een Aaron Sorkin (The West Wing, The Newsroom), maar de casting met namen als Robin Wright, Kate Mara, Corey Stoll en Michael Kelly trekt het niveau toch naar boven.

19. “Nip/Tuck” (Ryan Murphy)
Normaal loop ik niet echt warm van al te lichtvoetige series zoals Sex and the City waar constant wordt geleuterd over seks en Gucci-schoenen, maar Nip/Tuck is heerlijk stout en geeft in één episode meer maatschappij-kritiek dan in een compleet seizoen van Sex in the City. De drama-reeks is echter niet geschikt voor een al te jong publiek, niet zozeer omwille van de chirurgische ingrepen die in beeld worden gebracht maar voornamelijk omwille van de weinig verhullende seks (al even open en bloot als Rome), de geweldscènes en de volwassen onderwerpen zoals homoseksualiteit, transseksualiteit, promiscuïteit, abortus, euthanasie, mid-life crisis, silicone-botox-lipo ingrepen, … Nip/Tuck, die de vertelstructuur heeft gekopieerd van Six Feet Under, blijft onversneden quilty pleasure. Maar net omwille van het skin-deep verhaal, maakt het de wereld van de plastische chirurgie des te aantrekkelijker. Komt daar nog bij dat die oppervlakkigheid voortreffelijk gedragen wordt door de lichte trendy muziek, de elegante Armani-pakken, en de charismatische vertolkingen. Nip/Tuck is een serie met een duidelijk uitgangspunt om ons te vermaken en slaagt daar ook perfect in. Het enige teleurstellende aan de serie is de soms erbarmelijke production design, met een iets te nadrukkelijk niet-intentioneel studiogevoel, en in tegenstelling tot Dexter of CSI Miami krijg je ook vrijwel niets te zien van Miami.

18. “The Walking Dead” (Frank Darabont)
De serie “The Walking Dead”, gebaseerd op de gelijknamige post-apocalyptische strip Robert Kirkman, begint groots, met een groep mensen die trachten te overleven in een wereld volgepakt met zombies. De pilot aflevering is adembenemend, ook al blijft de dramatische boog net altijd even groot in de volgende afleveringen. Maar toch houdt Frank Darabont er de spanning in en verlegt grenzen in het genre. Het is een serie waar het menselijk drama al even belangrijk is als de zombie-terreur, en dat maakt dat deze serie zeker niet mag ontbreken aan deze lijst.

17. “House M.D.” (David Shore)
House M.D. volgt de levenswandel van de anti-sociale, aan pijnstillers verslaafde, geestige maar arrogante arts Gregory House. De dokter lijdt ook aan een geweldige pijn in zijn rechterbeen en loopt rond in het hospitaal met wandelstok. Hij en zijn team van artsen proberen om zwaar zieke mensen te genezen op een soms heel onconventionele manieren en we zien de genialiteit van House voor een stuk afstralen op zijn pupillen. De kracht van de serie zit hem niet alleen in de knappe vertolking van Hugh Laurie, die als Brit een bijna feilloos Amerikaans accent neerzet, maar zeker ook in het script die zich duidelijk heeft laten sturen door de kennis van echte chirurgen.

16. “Sons of Anarchy” (Kurt Sutter)
“Sons of Anarchy” heb ik vrij laat ontdekt, omdat ik zelf niet meteen wild ben van biker-films, maar deze serie is toch wel aangrijpend. De uitvalsbasis van deze reeks is de (on-bestaande) stad Charming in Californië waar we de levensstijl van een motorbende volgen. Naast het reilen en zeilen van de club, zien we ook de invloed die ze uitoefenen op de stad. De makers vinden een bijna perfecte balans tussen grimmigheid en sensatiezucht. Ze nemen ons mee in een wereld gekenmerkt door geweld, omkoop praktijken, afpersingen en raciale verdeeldheid, maar houden steeds de klemtoon op de dubbelzinnige moraal en de persoonlijke en familiale bagage die gevormd wordt door het leven op de grens de criminaliteit.

15. “Mad Men” (Matthew Weiner)
Mad Men is een serie waar de karakters op het voorplan komen, waar de actie-scènes zo goed als onbestaand zijn, waar de inhoud duidelijk mikt duidelijk mikt op een volwassen publiek van +26’ers, en waar de dynamische camera en de frivole visuele effectjes moet plaats ruimen voor een trage, sfeerscheppende en stijlvolle retro-beeldvoering. Het plot van de serie is vrij eenvoudig. Mad Men is de benaming van de reclamemannen van Madison Avenue in New York eind jaren ’50, en de serie vertelt over hun levens, hun gezinsituatie, hun werk-ervaringen, hun frustraties en hun ambities. Het zal jullie ook niet verwonderen dat het van de makers van The Sopranos is. En de crème van de serie zit hem in de complexe details en de glansrijke vertolking van Jon Hamm. De serie zit ondertussen al aan zijn 4de seizoen.

14. “The Americans” (Joseph Weisberg)
In The Americans volgen we de KGB-agenten Mischa en Nadezhda werden in de Sovjet-Unie opgeleid om zich daarna op het einde van de jaren zestig in de Verenigde Staten te gaan nestelen onder de namen Philip (Matthew Rhys) en Elizabeth Jennings (Keri Russell). Overdag werken ze als reisagenten en ’s nachts werken ze verdoken als spionnen. Hier hebben we een serie waar niet zozeer het acteerwerk op de voorgrond treedt, dan wel de kwaliteit van het script. En voor authenticiteit konden ze rekenen op Weisberg, gezien hij jarenlang heeft gewerkt voor de CIA. Het enige nadeel is dat hij elk scenario dat hij schrijft voor een spionagethriller ter goedkeuring moet worden voorgelegd aan de inlichtingendienst, -zodat ze er kunnen op toezien dat er geen staatsgeheimen worden gelekt.

13. “Deadwood” (David Milch)
Een goede serie begint met interessante karakters en dat ontbreekt niet in Deadwood. De serie mengt de grauwe realiteit van de pioniersjaren van het Wilde Westen met een pessimistische hedendaagse visie op geweld en corruptie, en is daardoor uitzonderlijk in zijn soort. Bedenker David Milch – de man achter tv-successen als NYPD Blue en Murder One, put met gulle hand uit het rijke verleden van het echt bestaande Deadwood, in Zuid-Dakota, een stadje die toen beheerd werd door de goudkoorts. Het lijkt moeilijk te geloven, maar zowat alles wat er gebeurt in de serie is gebaseerd op ware feiten (weliswaar geromantiseerd). De betrokkenheid van de kijker wordt bovendien nog versterkt door een casting die spijkers met koppen slaat. Timothy Olyphant is als Seth Bullock het morele centrum van de reeks en kan dan ook op het meeste sympathie rekenen. Al even goed is Ian McShane als bareigenaar Al Swearengen. Hij zegt je recht voor de raap hoe hij over dingen denkt, is niet te beroerd zelf de handen vuil te maken en vloekt dat het een lieve lust is. Hij lijkt wel een voorouder van Tony Soprano, maar dan duizend maal tactlozer, geldhongeriger en koelbloediger. Maar het succes van de serie ligt voornamelijk in de kwaliteit van het script. De mengeling van realiteit en fictie werkt feilloos, en het taalgebruik is daarenboven van de hoogste orde. Het klinkt net archaïsch genoeg om voor 19de-eeuws door te gaan, met tal van western-jargon, maar modern genoeg om het tv-publiek van vandaag niet te vervreemden. Let wel, net zoals in The Wire en The Sopranos wordt geen blad voor de mond genomen en wordt er bij elke zin gescheld of gevloekt.

12. “The Newsroom” (Aaron Sorkin)
The Newsroom was al een hype geworden nog voor de eerste aflevering op antenne was, en dat had uiteraard alles te maken met de reputatie van Aaron Sorkin, de man die het scenario schreef van The Social Network (2010). De serie heeft een interessante blik achter de schermen van een nieuwsorganisatie, met een hoofdpersonage vol contradicties. Maar niet alleen het hoofdpersonage, ook de andere karakters zijn om van te smullen. Het is zeker één van de meest intelligente HBO series van de laatste jaren.

11. “The X-Files” (Chris Carter)
Begonnen als een low-budget serie groeide dit concept uit tot een ware cult-serie. The X-Files loopt al negen seizoenen en draait rond de FBI agenten Fox Mulder (David Duchovny) en Dana Scully (Gillian Anderson). Mulder gelooft in het paranormale, terwijl zijn partner Scully de verschijnselen wetenschappelijk benadert. Samen moeten zij de meest bizarre zaken oplossen die door de FBI worden aangeduid als onoplosbaar, een X-file. Aangrijpend, humoristisch en vaak angstaanjagend. Hoef ik jullie nog te vertellen dat ik uitkijk naar de filmsequel…?

10. “Homeland” (Howard Gordon)
“Homeland” is in ieder geval duidelijk dat deze serie, in vergelijking met de andere post 9/11 drama’s, iets meer uitstraling heeft. En dat is dan weer te wijten aan het sterke acteerwerk van Claire Danes, die hier een bevlogen vertolking neerzet. Ook een pluim voor het puzzel-plot, duidelijk geladen met voldoende spanning en intrige. De pilot heeft me niet meteen kunnen overtuigen (maar dat gebeurt wel vaker bij de eerste aflevering van een nieuwe serie) maar episode 2 en 3 des te meer. Ik ben bijgevolg meteen een fan geworden.

9. “Boardwalk Empire” (Terence Winter & Martin Scorsese)
Het is opnieuw een product van scenarist Terence Winter die eerder ook werkzaam was op de succesvolle serie The Sopranos. Het is Martin Scorsese die Boardwalk Empire toch dat extraatje heeft weten te geven dat ons terug in de tijd brengt van die maffia klassiekers zoals The Godfather en The Untouchables, met de flair van Goodfellas. Scorsese heeft duidelijk de stijl van de serie bepaalt, alsook de casting ervan, en heeft geen steken laten vallen. Niemand zou ooit op het idee zijn gekomen om bijvoorbeeld Steve Buscemi te casten als de nieuwe Tony Soprano, maar dit blijkt uiteindelijk een uitstekende keuze te zijn. Het personage van Nucky is zowel misdadig als hartverwarmend, humoristisch als koelbloedig, en Buscemi weet al die gradaties perfect te doseren. Dit moet één van de meest fascinerende tv-personages zijn uit de laatste 10 jaar.

8. “The Sopranos” (David Chase & Matthew Weiner)
Het heeft een tijdje geduurd om de zes seizoenen van The Sopranos te verslinden, maar na het eerste seizoen was ik meteen verkocht voor de vernieuwende aanpak van het aloude Italiaanse maffia cliché (hoewel er ook heel wat stereotypen bewaard bleven – en maar goed ook). De vrij ingetogen aanpak en de afwijkende en originele vertelstructuur waren de doeltreffende ingrediënten van dit succes-verhaal. Naar het einde toe begonnen de droomsequenties van Tony en de psychiater-sessies iets teveel op het gemoed te werken, maar je kan er niet omheen dat de makers hier een uitmuntende serie hebben neergezet. En zoals bij de meeste series zijn de vertolkingen dan ook van cruciaal belang, en in The Sopranos liep heel wat acteertalent rond (al dan niet afkomstig uit Goodfellas), zoals het hoofdpersonage Anthony Soprano (James Gandolfini), Carmela (Edie Falco), Christopher Moltisanti (Michael Imperioli), Paulie (Tony Sirico),.. Het zesde seizoen vind ik zelf een beetje eindigen in mineur. De gespannen maar kalme sfeer had hier toch iets minder ingetogen kunnen zijn, zeker wanneer belangrijke personages het leven lieten. Net zoals elk seizoen eindigt de serie met een onconventioneel open einde, maar in tegenstelling tot de andere seizoenen is het finale einde van The Sopranos een beetje van een teleurstelling, maar hoe dan ook blijft deze serie één van de beste drama reeksen ooit gemaakt.

7. “Breaking Bad” (Vince Gilligan)
Breaking Bad is een verrassend knappe serie. Walter White (Bryan Cranston) is een leraar chemie. Zijn privéleven zorgt voor heel wat problemen. Naast familieperikelen zijn er ook nog gezondheidsproblemen voor Walter. De dokter heeft namelijk vastgesteld dat hij terminaal ziek is. Walter heeft longkanker en lijkt niet lang meer te leven. Om er voor te zorgen dat zijn gezin na zijn dood niet in een financiële put belandt, besluit Walter over te schakelen naar een leven als misdadiger. Met de hulp van Jesse (Aaron Paul), één van zijn studenten, maakt en verkoopt hij methamfetamines. Sterk acteerwerk en een goed verhaal met knappe dialogen. De serie zit momenteel al aan zijn derde seizoen. (Merk op dat in het logo van de serie de twee eerste letters van elk woord uit de titel omkaderd zijn. Zij verwijzen naar chemische elementen uit de tabel van Mendeljev. “Br” staat voor broom en “Ba” verwijst naar barium.)

6. “24” (Robert Cochran & Joel Surnow)
Het geprezen 24 is een ijzersterke plot-driven thriller-serie met een originele opzet: elk van de totaal 24 afleveringen toont in real-time precies een uur van de dag. Het is fascinerend hoe hoog de adrenaline kan oplopen met een aantal telefoongesprekken tussen CTU en de heftige Jack Bauer, vertolkt door de charismatische acteur Kiefer Sutherland. En net zoals goede wijn wordt de serie met de jaren beter. Bangelijke plotwendingen, acteurs op niveau, harde actie en vooral ook heel verslavend.

5. “True Blood” (Alan Ball)
De beste vampierenreeks, na tal van losse tv-flodders en oneindig veel vampierenfilms, is True Blood, gemaakt door het tv-genie Alan Ball (“Six Feet Under”, American Beauty). De reeks is gebaseerd op de boekenreeks The Southern Vampire Mysteries van Charlaine Harris. In de serie wordt de wereld in de nabije toekomst getoond. Vampieren zijn ‘uit de kist’ gekomen dankzij de ontwikkeling van synthetisch bloed door een Japans bedrijf. Mensen zijn voor vampieren nu niet langer nodig als voedselbron en de wereld probeert een balans te vinden in het samenleven van mensen en vampieren. De serie draait om de levens van de telepathische serveerster Sookie Stackhouse (Anna Paquin) en de vampier Bill Compton (Stephen Moyer) in het fictieve stadje Bon Temps, Louisiana. Stevig acteerwerk, bijzonder knappe sfeer en een hoge dosis cynisme, humor, seks, horror en suspens. Een uitstekende serie bestemd voor jong (+16) en oud. Een serie om “Buffy the Vampire Slayer” (1997) en “Angel” (1999) voor goed en altijd te vergeten.

4. “The Wire” (David Simon)
Na de terroristische aanslag van 11 september zijn de ordediensten met man en macht bezig in de war on terrorism context. Hierdoor gebeurt het, dat er te weinig mankracht is om de alledaagse criminaliteit zoals drugsdealers en moordenaars te onderzoeken. En in deze sfeer ontrolt een schokkend drama met “echte karakters”; politieagenten, junkies, drugdealers, corrupte politici, officieren, journalisten en noem maar op. In tegenstelling tot de vele andere politie-series, laat men in The Wire de twee lanten van de medaille zien. Er is ook niet meteen zoiets als ’the good guys’ en de ‘bad guys’. Zowel bij de flikken zit er uitschot en bij de ex-drugdealers zitten ook grote weldoeners. Het resultaat heeft een bijna bijna documentair karakter en geeft een bijna authentiek beeld weer van het leven op de straten van Baltimore. De vergelijking met The Shield is natuurlijk snel gemaakt maar het wezenlijke verschil tussen deze twee series is dat The Wire minder op sensatie is belust en eerder mikt op karakter-ontwikkelingen en situationele conflicten. Let wel, in The Wire steekt ook wel geweld, naakt en moordpartijen, maar tekens binnen een specifieke context. Het acteerwerk staat hier dus centraal en de mix van acteurs en echte mensen (echte journalisten, politiemannen) zorgt voor een groter gevoel van realisme. Het personage dat het meest in de kijker komt is Jimmy McNulty, gespeeld door de Engelse Dominic West.

3. “Game of Thrones” (David Benioff & D.B. Weiss)
Zonder het succes van Lord of the Rings had deze serie er waarschijnlijk nooit gekomen, en dat zou spijtig geweest zijn. Game of Thrones is één van de beste middeleeuwse fantasy series ooit gemaakt, en dat is hoofdzakelijk te wijten aan het uitstekende script, gebaseerd op de boeken van George R.R. Martin. Meteen al na de uitzending van de eerste aflevering van het eerste seizoen werd besloten dat er een tweede zou komen, gebaseerd op het tweede boek in de serie. Het verhaal gaat over de strijd voor de troon tussen verschillende heerschappen en verteld zich als een soort Sopranos/Rome, met heel veel intrige, drama, seks, geweld en complotten. Anderzijds is de kracht van de serie ook het acteursgeweld, met knappe vertolkingen van Sean Bean, Peter Dinklage en Lena Headey.

2. “True Detective” (Nic Pizzolatto)
True Detective is een pareltje van een anthology serie, die net zoals American Horror Story zijn volledige cast zal vervangen voor een nieuw seizoen. Hopelijk kunnen ze hun succes evenaren, want de sterke vertolkingen van Woody Harrelson en Matthew McConaughey waren hier echt wel doorslaggevend. Maar dit wil in geen geval zeggen dat de serie op andere vlakken geen kwaliteiten toont. Alles klopt in True Detective, zowel de rijke dialogen, de prachtige zuiderse fotografie als de intrigerende plotwendingen en bizarre neven-personages. De regisseur weet ook perfect de wereld van het Zuiden van Amerika weer te geven, maar blijft niet steken in die typische hillbilly noir stijl, maar graaft in de psyche van zijn karakters en hun gevecht met elkaar en met zichzelf. En de muziek van T Bone Burnett maakt het plaatje compleet.

1. “Six Feet Under” (Alan Ball)
Opmerkelijk aan Six Feet Under is dat het lijkt alsof de serie tegen zoveel mogelijk heilige huisjes probeert aan te trappen. Zo wordt er zonder verpinken omgegaan met zaken als ‘homofilie’, ‘drugsgebruik’, ‘seks’ en uiteraard ‘de dood’. Dit alles heeft echter een duidelijke functie binnen de narratie. Het is dus niet “shockeren enkel om te shockeren”. Daarnaast is de setting, een uitvaartbedrijf, een fascinerende leefomgeving. Het maakt dat Six Feet Under boven de meeste andere TV-series uitsteekt, zoals bijvoorbeeld The Sopranos, die zeker zijn sterren verdient maar minder innoverend als Six Feet Under. Alle castleden, waarvan de meeste hebben genoten van een uitgebreide theater-opleiding, passen perfect in hun respectievelijke rol. En uiteraard is de kwaliteit van de scripts, en dit is zijn grootste troef, buitengewoon. Alle verhaallijnen zijn intelligent en goed uitgeschreven, en zitten vol diepzinnige, gevoelige en scherpe dialogen met een stevige dosis (zwarte & cynische) humor. Six Feet Under is voor mij nog altijd de ultieme serie.

***Related Posts***
06/12/2011: Top 10 Beste Sitcom

17/01/2008: Dexter met Michael C. Hall
29/09/2007: X-Files sequel in productie
09/06/2006: Het 2de seizoen van Desperate Housewives ontgoochelt