Un long Dimanche de Fiançailles, Populaire films en Subsidie

Mogen populaire speelfilms genieten van een subsidie. Het is een discussie die hier tegenwoordig ook wordt gevoerd. Maar de vergelijkingen met Frankrijk gelden niet altijd voor ons; gezien de Fransen op filmgebied toch iets verder staan. En zoals ik reeds zei in een vorige post zouden we eerst “meer” films moeten maken alvorens we de sector gaan bekritiseren. Het getuigt van enorme wilskracht en doorzettingsvermogen om het Belgische audiovisuele patrimonium in stand te houden. We missen producenten die hun nek willen uitsteken en een privésector die ook eens film op hun marketingsagendaatje wil zetten, in plaats van hun wieler-en voetbalploeg. Ook de privézenders investeren zelden of bijna nooit in film. Een ware schande. De openbare zender zit misschien krap bij kas, maar misschien moeten ze dan maar eens beginnen met meer Belgische korte en lange speelfilms uit te zenden. Moest de VRT trouwens niet meer cultuur programmeren? Daarmee zou niet enkel dit probleem van de baan zijn, maar zou, met de geleverde zichtbaarheid, ook de privésector inzien dat investeren in film op promotioneel vlak interessant kan zijn.

Met onze kleine budgetten kan je niet echt spreken van een commerciële filmmarkt. De duurste Belgische film ooit was Damiaan en deze had maar een budget van 7.5 miljoen euro (Ter info De Zaak Alzheimer had 2.5 miljoen euro). Dus de discussie is eenvoudig, neem de subsidie van dergelijke films weg en we zullen het alleen moeten stellen met Confituur films en dito Ellektra toestanden. Un long Dimanche de Fiançailles is uiteraard een heel ander verhaal. Franse films staan technisch iets verder en zijn iets aantrekkelijker voor grote studio’s zoals Warner, die voor deze film maar liefst 50 miljoen dollar op tafel had gelegd. Daar kan een Erik Van Looy enkel maar van dromen (maar zijn dag komt wel). Het probleem hier is dan regisseur Jean-Pierre Jeunet ook nog eens 4.2 miljoen euro subsidie had gevraagd aan ‘La Centre National De La Cinematographie’, de Franse tegenganger van het Vlaams Audiovisueel Fonds (VAF) in Vlaanderen. En met een dergelijk bedrag kan je, ook in Frankrijk, 2 Zaak-Alzheimer-films maken en dat vond de sector niet meteen correct. Wat begrijpelijk is. Dit weekend ga ik de film gaan bekijken, en jullie kunnen dus binnenkort een bespreking verwachten. Ik zal zien of die 4.2 miljoen euro echt wel nodig was.