Na het overweldigende succes van seizoen 1 van “House of the Dragon” (2024) stond seizoen 2 voor de uitdaging om de dramatische diepgang en politieke intriges voort te zetten, terwijl het verhaal richting de onvermijdelijke oorlog escaleert. Hoewel het seizoen indrukwekkende momenten kent en met enkele vernieuwende ideeën speelt, voelt het bij vlagen als een lange aanloop naar een climax die maar niet komt. Of zou dat te maken hebben dat seizoen 3 én seizoen 4 reeds aangekondigd werden en ze nu een beetje op de rem zijn gaan staan.
© Warner Home Video
Korte inhoud: In het tweede seizoen van House of the Dragon escaleert de strijd om de IJzeren Troon verder, terwijl de “Dans van de Draken” – de burgeroorlog binnen de Targaryen-familie – steeds gewelddadiger en complexer wordt. Rhaenyra Targaryen (Emma D’Arcy), de rechtmatige erfgename, probeert haar claim op de troon te versterken te midden van persoonlijke verliezen en politieke intriges. Ze vormt onverwachte allianties, waaronder met haar voormalige vijand en stiefmoeder Alicent Hightower (Olivia Cooke), die worstelt met de gevolgen van haar eerdere keuzes en de acties van haar zoon, koning Aegon II (Tom Glynn-Carney). Daemon Targaryen (Matt Smith), Rhaenyra’s echtgenoot en oom, raakt verwikkeld in mystieke visioenen en militaire strategieën, terwijl hij zijn eigen ambities balanceert met zijn loyaliteit. Ondertussen zet de oorlog de rest van Westeros in rep en roer, met veldslagen, drakengevechten en verraad die de verschillende fracties verder uit elkaar drijven.
De kracht van “House of the Dragon” ligt opnieuw in de focus op persoonlijke relaties binnen een politiek geladen setting. De verzoening tussen Rhaenyra, Daemon en Alicent biedt een complexe dynamiek die het seizoensverhaal verrijkt. Daemon’s geleidelijke realisatie dat brute kracht niet genoeg is om de Targaryen-dynastie te redden, en Alicent’s groeiende bewustzijn van de kwetsbaarheid van haar kinderen, voegen een menselijke laag toe aan de machtspolitiek. Deze nieuwe allianties, al zijn ze broos, schetsen een wereld waarin pragmatisme het wint van oude vetes.
Toch komt deze focus op karakterontwikkeling niet zonder nadelen. Rhaenyra, neergezet als de enige moreel rechtvaardige troonpretendent, wordt gevangen in een keurslijf van sympathie. Haar weloverwogen keuzes en eindeloze pleidooien voor vrede en rechtvaardigheid zijn bewonderenswaardig, maar maken haar een statische protagonist in een wereld die vraagt om meedogenloosheid. Het gebrek aan actie in haar verhaallijn, zoals haar afzijdigheid tijdens een cruciale vechtscène, ondermijnt de spanning en haar leiderschapspotentieel. Daemon, aan de andere kant, kampt met een traag nevenplot. Zijn dromen en visioenen bieden weinig nieuwe inzichten in zijn karakter, en zijn afwezigheid in de centrale actie laat een leegte achter die niet effectief wordt opgevuld. Het ontbreken van zijn chaotische energie, een sleutelfactor in seizoen 1, doet de pacing geen goed.
© Warner Home Video
Waar seizoen 1 excelleerde in het geleidelijk ontrafelen van politieke intriges, voelt seizoen 2 bij momenten geordend en voorspelbaar. Het verhaal draait grotendeels om opbouw en politieke manoeuvres, wat bijdraagt aan de wereldopbouw, maar vaak ten koste gaat van de emotionele impact. De spanningen tussen de facties blijven prikkelen, maar missen de anarchistische charme die “Game of Thrones” destijds zo onweerstaanbaar maakte. De introductie van nieuwe personages zoals de heksachtige Alys Rivers (Gayle Rankin) en de charismatische Simon Strong (Simon Russell Beale) brengt een broodnodige frisse energie. Helaas blijven deze figuren grotendeels oppervlakkig uitgewerkt, alsof ze slechts zijn toegevoegd om het verhaal vooruit te helpen zonder echte diepgang te bieden.
Visueel blijft “House of the Dragon” een hoogstandje. De drakenscènes, hoewel technisch indrukwekkend, missen de creativiteit en emotionele resonantie die we eerder zagen. De gevechten en massale confrontaties voelen groot, maar zelden echt groots. Het is alsof de makers de technische middelen hebben om te imponeren, maar niet altijd de juiste emotionele snaar weten te raken.
Seizoen 2 van “House of the Dragon” van showrunner Ryan J. Condal biedt genoeg om kijkers betrokken te houden: sterke acteerprestaties, intrigerende thema’s en de belofte van een allesbeslissende oorlog. Toch lijdt het seizoen onder een gebrek aan momentum en overmatige setup voor een pay-off die we nog moeten krijgen. Waar de serie schittert in persoonlijke drama’s en politieke subtiliteiten, voelt het grotere verhaal te vaak als een herhaling van zetten. Voor een show die draait om de chaos van opvolging en macht, ontbreekt ironisch genoeg soms de anarchie die “Game of Thrones” zo memorabel maakte. Seizoen 2 bouwt een solide fundament voor wat nog moet komen, maar doet dat ten koste van directe voldoening. Hopelijk levert seizoen 3 de beloofde ontlading. Het nieuwe seizoen is vanaf 20 november verkrijgbaar op DVD, Blu-ray en Steelbook 4K UHD en in boxet met Seizoen 1 en 2.
Ik heb het gevoel dat HBO nog steeds op de golf van succes van Game of Thrones surft, ook al hebben ze de bal in de laatste drie seizoenen of zo laten vallen. Nu was het eerste seizoen van House of the Dragon toch wel “episch”. Zelfs de openingsscène was kippenvelopwekkend, met de draak die brulde en over King’s Landing vloog. Maar seizoen 2 is echter een soapserie geworden en ze hebben bezuinigd op het tonen van cg-draken. Het is net als elke aflevering, je tolereert het om te kijken omdat je denkt dat het een voorspel is tot iets episch. Maar raad eens? Er gebeurt niets episch! Alleen saai geleuter of banaliteiten, saaie personages en een krankzinnig twijfelachtige keuze van acteurs, iets wat je toch niet kon zeggen van GoT.
Daemon brengt zijn dagen door in Harrenhal. Caraxes verscheen een of twee keer, en zelfs toen maar voor een paar seconden. De enige epische scène was die waarin Vhagar Meleys vermoordde, en zelfs daarover klaagden sommige mensen omdat ze een denkbeeldig wezen in een denkbeeldige wereld die meer dan 100 jaar oud is, niet leuk vinden. Draken zijn essentieel voor het verhaal, en het lijkt erop dat HBO geen geld heeft of niet bereid is om er meer van te laten zien.
Bij Game of Thrones, zat ik op het puntje van mijn stoel en keek ik naar scènes die voor altijd in mijn geheugen gegrift staan. Dit tweede seizoen van House of the Dragon bekijk ik terwijl ik op mijn telefoon zit.