“Shōgun” (2024) **** mini-series recensie

Stap binnen in het intrigerende landschap van feodaal Japan en bereid je voor op een meeslepend avontuur van epische proporties. Ik heb het over de gloednieuwe mini-serie “Shōgun” (2024), een weelderige adaptatie van de klassieke samoeraienroman. Het betovert en beloont je met een intellectuele symfonie die al je aandacht opeist vanaf het eerste moment, zij het met een flinke dosis gruwel. Showrunnerr Rachel Kondo en Justin Marks voeren ons mee op deze reis door het 17e-eeuwse Japan, waar intriges en dreiging van een naderende burgeroorlog het toneel bepalen.

Korte inhoud: Shōgun volgt de botsing van twee ambitieuze mannen uit verschillende werelden en een mysterieuze vrouwelijke samoerai; John Blackthorne (Cosmo Jarvis), een risicovolle Engelse zeeman die schipbreuk lijdt in Japan, een land waarvan de onbekende cultuur hem uiteindelijk opnieuw zal definiëren; Yoshii Toranaga (Hiroyuki Sanada), een slimme, de machtige Daimyo, die op gespannen voet staat met zijn eigen gevaarlijke, politieke rivalen, en Toda Mariko (Anna Sawai), een vrouw met onschatbare vaardigheden maar oneervolle familiebanden, die haar waarde en trouw moet bewijzen.

Shōgun is een fictieve versie van echte gebeurtenissen en geschiedenis. Het karakter van Blackthorne is losjes gebaseerd op de historische Engelse navigator William Adams, die in Japan uitgroeide tot een samoerai onder de sterkste krachtige Daimyo en later de oprichter en eerste shogun van het Tokugawa-shogunaat van Japan, Tokugawa Ieyasu, wiens leven en regering duurden van 1543 tot 1616 en op wie Shoguns personage Yoshii Toranaga is gebaseerd.

Als je je ooit hebt afgevraagd hoe uitgehongerde zeelieden met scheurbuik eruit zouden zien na maanden op zee, dan hoef je bij Shōgun niet lang te wachten op een antwoord. Deze mini-serie is niet voor doetjes; vanaf het begin worden we ondergedompeld in een wereld van gruwelijkheden te midden van politieke spanningen en machtsstrijd in het oude Japan van 1600. Deze adaptatie van James Clavells monumentale werk uit 1975 toont ambitie en respect voor zijn bronmateriaal, en het is werkelijk opmerkelijk hoe het omvangrijke verhaal van meer dan 1000 pagina’s in slechts 10 afleveringen is gegoten. Het resultaat is niets minder dan adembenemend. Shōgun is een betoverende dans op het televisiescherm.

Wat ik niet wist is dat Shōgun al jaren in de maak was. Aangekondigd in 2018, is het wachten nu beloond met weelderig, veeleisend drama dat aandacht en toewijding vergt. Dit is geen serie die je op de achtergrond kunt laten spelen terwijl je de strijk aan het doen bent; nee, hier moet je voor gaan zitten en jezelf verliezen in de intrige. Shōgun ontrafelt als een meesterwerk uit de epische cinema van de jaren negentig, doordrenkt met het soort grootsheid dat we zelden op televisie zien. Deze Amerikaanse serie lijkt een fortuin te hebben gekost om te maken, maar elke cent is het waard. De keuze om de serie grotendeels in het Japans te laten – naast het Engels – versterkt de authenticiteit en diepgang van het verhaal, waardoor het een rijke en bevredigende kijkervaring wordt. Een beetje zoals The Last Samurai (2003).

In een wereld waarin de grenzen vervagen tussen religie, handel en politiek, snijdt Shōgun grote thema’s aan met een scherpzinnigheid die je zelden ziet. Dit is televisie die weet hoe het zijn publiek moet betoveren, met een meeslepend tempo en een zelfverzekerdheid die je op het puntje van je stoel houdt. De serie werd gisteren 27 februari 2024 uitgezonden op Hulu en Disney+.