The Equalizer 3 (2023) **½ recensie

Een acteur die zelden ontgoochelt aan de box-office is zonder twijfel Denzel Washington. Terwijl Blue Beetle (2023) in zijn derde week gewoon van het speelveld wordt gespeeld en één van de grootste DC flops ooit is geworden met een schamele 100 miljoen wereldwijd, zien we dat The Equalizer 3 (2023) zijn bioscoop-run begint met een 42 miljoen dollar openingsweekend in de States tijdens het Labor Day weekend, de tweede grootste opening in dat weekend ooit.

Korte inhoud: Sinds hij zijn leven als regeringsmoordenaar heeft opgegeven, heeft Robert McCall (Denzel Washington) moeite om de gruwelijke dingen die hij in het verleden heeft gedaan te verzoenen en vindt hij een vreemde troost in het dienen van gerechtigheid namens de onderdrukten. Hij voelt zich verrassend thuis in Zuid-Italië en ontdekt dat zijn nieuwe vrienden onder controle staan ​​van lokale misdaadbazen. Terwijl de gebeurtenissen dodelijk worden, weet McCall wat hij moet doen: de beschermer van zijn vrienden worden door de strijd aan te gaan met de maffia.

Dit is in grote lijnen een Taken franchise en hiervoor is een grote markt, ook al vind ik de film zelf niet bepaald de beste film uit de franchise. Antoine Fuqua‘s The Equalizer 3 is niet per se het laatste hoofdstuk in deze filmreeks, ondanks dat de makers ons dat zo proberen voor te schotelen. Het markeert echter wel de vijfde samenwerking tussen de regisseur en Denzel Washington. Op het eerste gezicht lijkt hun partnerschap misschien verwarrend. Natuurlijk leverde hun eerste gezamenlijke project, Training Day, Washington zijn enige Oscaroverwinning op voor Beste Acteur. Maar na die triomf zijn hun daaropvolgende films steeds intenser en ruiger geworden. Wat drijft Washington precies om in deze films te verschijnen? Het is voor mij niet helemaal duidelijk. Geld? Dat zal wel een rol spelen. Antoine Fuqua heeft indruk gemaakt met zijn Training Day, maar dat is ondertussen al 22 jaar geleden en veel hoogvliegers heeft de man niet meer gemaakt. Komt daar nog bij dat de man eigenlijk een waardeloos acteurs-regisseur is, maar er goed mee weg kwam door vooral in te zetten op acteurs die op eigen benen een vertolking kunnen neerzetten. Wanneer jullie de vertolking van Dakota Fanning in deze film zullen zien, gaan jullie snel begrijpen wat ik bedoel. En dit los van het feit dat haar rol eigenlijk geen steek houdt in het verhaal.

Het grootste verschil met Taken is dat Liam Neeson misschien net iets menselijker lijkt dan het personage van Denzel, die bij momenten toch wel iets van een sadistische freak is en bijgevolg weet je als toeschouwer niet of je echt achter die kerel kan staan. In de eerste The Equalizer (2014) was hij eens een rustige man die met pensioen was – nu zien we hem opnieuw als een man doordrenkt van bloed en moed. Zelfs Denzel Washington kan die transformatie niet volledig tot leven brengen, vooral niet wanneer het scenario’s zo zwak zijn. Inderdaad, de scenario’s van John Wick zijn niet veel beter, maar deze films hebben de vendetta film nieuw leven ingeblazen en de choreografie teruggebracht in het actie-genre alsook een visueel stijlvol feest uitgewerkt. Equalizer probeert wel iets uit te werken met de secondenteller op het uurwerk, maar in essentie is het een gimmick van geen belang. In bepaalde scènes zit hij er zelfs compleet naast met zijn seconden en dan schud hij gewoon even het hoofd. Het is van geen belang.

Ik wou dat ik kon zeggen dat de actie beter was in deze derde film, maar het geheel mist verbeeldingskracht en geloofwaardigheid; laat staan een goede choreografie. Het is misschien geen slechte prent maar de film lijkt eerder te vertrouwen op bloederige en gruwelijke scènes dan op het creëren van iets echt gedenkwaardig. Ook de muziekscore van Marcelo Zarvos is onopvallend behangpapier. De enige redding van de film is hoeveel plezier Denzel Washington lijkt te hebben. Hij neemt enkele verrassende beslissingen die in eerste instantie willekeurig lijken, omdat ze zo onverwachts zijn. Is zijn McCall nog steeds de rouwende weduwnaar, of zit er iets psychopathisch in zijn beweegredenen?

Hoe dan ook, het is een franchise die geld in het laatje brengt en in huidige post-Covid tijden is zoiets geen evidentie. Vanaf 30 augustus 2023 draait de film bij ons in de bioscoop.