White Men Can’t Jump (2023) * recensie

Dit was pijnlijk om te zien, maar ook wel voorspelbaar. De White Men Can’t Jump (2023) halve remake heeft geen enkele bestaansreden en tot op vandaag begrijp ik niet wat de uiteindelijke bedoeling was. De originele B-komedie White Men Can’t Jump (1992) van Ron Shelton had op z’n minst nog een geweldige cast met Wesley Snipes, Woody Harrelson en Rosie Perez, hier heb je niets.

© 20th Century Studios via Disney BeLux Press Office

Korte inhoud: Jeremy (Jack Harlow) is een voormalige basketbalster wiens blessures zijn carrière tot stilstand hebben brachten. Kamal (Sinqua Walls) was ooit een veelbelovende basketbalspeler die zijn eigen toekomst in de sport deed ontsporen. De twee tegenpolen, die mijlenver uit elkaar lijken te liggen, proberen eerst elkaar op te lichten. Daarna komen ze erachter dat ze meer gemeen hebben dan ze voor mogelijk hielden. Ze besluiten de handen ineen te slaan om meer geld te verdienen.

Zoals we hier al ad nauseam hebben geschreven is er een groot verschil tussen regisseur die afkomstig zijn uit de reclame-sector en regisseur die afkomstig zijn uit de videoclip (of zelfs visuele effecten) wereld. Daar waar reclame-regisseur moeten rekening houden met intenties, acteurswerk, atmosfeer en honderden vereisten van klant en agentschap en alsnog een visueel sterk en/of vernieuwend 30-45-60 seconden filmpje moet maken, moeten videoclip-regisseurs zich vooral bezig houden met het ‘visuele aspect’ van de clip in samenspraak met de muziekgroep en soms het record label. De budgetten van reclame liggen ook een pak hoger en dus ook de lat. Uiteraard zijn er uitzonderingen maar dit is in de meeste gevallen de regel. En zo’n parcours vormt ook de filmmaker, en dat is niet anders met videoclip-maker en regisseur van deze film Charles Kidd II, nu bekend als Calmatic. In een poging de “coole scènes” (althans wat hij “cool” vond) opnieuw uit te vinden, vergat hij de essentie van wat de originele film zo goed maakte, met name de karakter-dynamiek tussen Harrelson en Snipes.

De regisseur gaf zelf in een interview op Okayplayer toe dat het om het ‘nieuwe film’ zou gaan: “Ik wilde wat dieper graven en nadenken over de andere elementen waar we allemaal verliefd op werden en die niet zo voor de hand liggend zijn. Voor mij waren het de texturen, Los Angeles als stad en de zonsondergang, en al dat soort elementen – de kleuren, de mode, de manier waarop basketbal in die tijd werd gespeeld.” In grote lijnen zegt hij precies wat ik mijn vorige paragraaf omschreef en dus kregen we een vrijwel humorloze film die een half remake was maar dan uiteindelijk ook niet. Weet je wat een betere film had geweest? Een compleet nieuw verhaal met een andere titel! Daarin kon hij ook zijn zonsondergang in steken. Nu surft hij wat op de naambekendheid van de vorige film zonder enige wezenlijke toegevoegde waarde.

De film begint met een flashback waarin het personage van Kamal wordt geïntroduceerd als een ESPN belofte om nadien 10 jaar later te verzeilen in een gym met de eerste ontmoeting tussen Jeremy en Kamal. Het begint werkt niet. Sinqua Walls speelt de rol teveel als een introverte good guy en bijgevolg, wanneer hij verslagen wordt door Jeremy die over-the-top-dorky wordt neergezet door Jack Harlow, levert geen enkele komische frictie. Het feit dat hij een ex-belofte was is ook wat bizar dat niemand hem vervolgens herkent. Meer nog, Kamal wordt in de opeenvolgende scènes gezien als een gevallen held die “zich nu moet verlagen” tot het brengen van pakjes in een koerierdienst – waarbij de klanten hem wél herkennen. De kerel heeft NUL appeal en als acteur weet hij trouwens niet goed hoe hij het personage moet neerzetten. En aan de andere kant zien we Jeremy die dan weer een relatie heeft met Tatiana, gespeeld door de Afro-Amerikaanse actrice Laura Harrier, en op geen enkel ogenblik voel je wat de vrouw ziet in hem. Het verhaal wordt nog meer bizar wanneer Jeremy klaarblijkelijk een knieblessure heeft waarmee hij gewoon niet kan spelen, ook al lijkt zijn blessure iets wat komt en gaat.

Het is niet alleen geen goede komedie maar ook geen sterk sport-drama. Het scenario door Kenya Barris (Black-ish) en Doug Hall (ook Black-ish) is niet grappig en zelfs lui. Elke beat van het verhaal is voorspelbaar, wat absoluut oké is voor een sportkomedie zolang de film een goede komedie is en een geslaagd sportsdrama. Barris en Hall vergeten dat hier; de basketbalscènes zijn vervelend en de humor bestaat vrijwel niet. Ik denk dat ik geen enkele keer heb moeten glimlachen, laat staan lachen. Het is SAAI!

Sequels en remakes is wat studio’s willen maken als ze geld willen verdienen zonder al teveel risico’s te lopen. We hebben trouwens binnenkort The Little Mermaid (2023) “remake” in de bioscoop, een andere film zonder wezenlijke bestaansreden, los van de randdiscussies over de vertolking van een zwarte actrice in een personages die oorspronkelijk een blanke redhead was en of ‘blackwashing’ nu ook een ding is. In ieder geval denk ik niet dat White Men Can’t Jump winst zal maken. Op 19 mei 2023 is de film uitgekomen in een aantal bioscopen en was eveneens te zien op Hulu.