Jeanne du Barry (2023) *** recensie

Het Cannes Film Festival heeft gisteren bij zijn opening de nieuwe film van Maïwenn, Jeanne du Barry (2023), op de voorgrond gezet en uiteraard waren alle ogen gericht op de hoofdacteur in de film, de nog steeds omstreden acteur Johnny Depp. Depp werd eerst schuldig bevonden in een rechtbank in het Verenigd Koninkrijk, maar vervolgens onschuldig gevonden in een rechtbank in de States. Meer nog, hij werd een schadevergoeding toegekend en Amber Heard werd ontmaskerd als manipulatief wezen dat niet zo onschuldig leek alsof ze zichzelf wel aan het publiek wou verkopen. Toch is dit minder een Johnny Depp film dan een Maïwenn film.

© Paradiso Films

Korte inhoud: Jeanne du Barry (Maïwenn) groeit in de achttiende eeuw op in armoede als een buitenechtelijke dochter van een kleermaakster. Mede door haar honger naar cultuur en met behulp van haar intelligentie weet ze hogerop de sociale ladder te klimmen. Ze wordt uiteindelijk een van de minnaressen van Lodewijk XV (Johnny Depp) die dankzij haar zijn levenslust hervindt. Het is een relatie vol liefde en tegen alle gevoel van fatsoen in trekt Jeanne bij hem in. Haar aanwezigheid in Versailles veroorzaakt grote ophef bij het Hof.

Maïwenn is al even controversieel als Johnny Depp, en dat deze twee elkaar gevonden hebben is eigenlijk niet zo wereldschokkend. De actrice/regisseur had als 15-jarige een relatie met de 29 jarige regisseur/producer Luc Besson. Op haar 16de werd ze zwanger van hem en die twee stapten snel in het huwelijksbootje, om vier jaar later in 1997 uiteindelijk te scheiden. Maar Maïwenn zag in deze relatie geen probleem – net zomin de vrouw die als 14-jarige een seksuele relatie had met Roman Polanski. Meer nog, wanneer journalist Edwy Plenel in het magazine Mediapart fel tekeer ging tegen Besson en zijn beschuldigingen van verkrachting door verschillende vrouwen, nam Maïwenn het voor haar ex-man op en deed een spuwend gebaar in het gezicht van de journalist terwijl ze aan zijn haar trok in een restaurant waar ze hem aantrof.

Maïwenn Heeft wel nooit geen afscheid genomen van de filmwereld en haar films zijn ‘ok’ maar ik kan niet zeggen dat het (1) een grote actrice is of (2) een opmerkelijke cineaste of nog (3) een talentvol schrijfster. Maar ze is iemand die geregeld in de Franse magazines staat en een unieke fysiek heeft. En Jeanne du Barry ligt eigenlijk in het verlengde wat ze doorgaans maakt. Het is meer een ode aan Maïwenn dan dat het een sterke film is. Ze is 47 en speelt in de film een rol van een personage dat in realiteit 24 was, maar soit, ze heeft al 10 jaar op deze film gewerkt en met de rechtszaak rond Depp is alles serieus vertraagd. De vrouw heeft charisma, ook al slaagt ze ze niet in om zowel als actrice of als regisseur de relatie tastbaar te maken. En dat is wel problematisch voor een film die vooral rond deze relatie draait.

En ja, er was wel voldoende materiaal voor een echte schandaalfilm rond Lodewijk XV. De man stond bekend voor zijn talloze buitenechtelijke affaires. Hij was een bekende rokkenjager, en zijn persoonlijke leven en seksuele escapades waren tijdens zijn bewind onderwerp van veel discussie en roddels. Enkele van zijn opmerkelijke minnaressen waren naast Madame du Barry, ook de 23 jarige Madame de Pompadour en de 21-jarige Madame de Mailly. Maar het bleef een heel tam relaas, met vooral veel mooie shots van Versailles en scènes waarin Maïwenn kon glunderen. De enige controverse – naast het gerechtelijke verleden van Depp – is dat Maïwenn een Amerikaanse acteur heeft gecast voor een 100% Franse rol. Depp begrijpt de Franse taal maar heeft nooit echt vlot Frans kunnen spreken (in tegenstelling tot zijn dochter Lily-Rose Depp). Maar ze hebben hem toch wel door zijn weinige dialooglijnen kunnen trekken in deze prent, ook al voel je dat de taalbarrière het acteerwerk soms wat hinderde. Toch blijft Depp een geweldig acteur ondanks alles en uiteraard past hij wel in dergelijke kostuumfilms. En van acteerwerk gesproken, we zien er ook de komiek Pierre Richard opduiken in misschien wel zijn meest prestigieuze rol. Pierre Richard is een beetje de Franse versie van Gaston Bergmans of Jacques Vermeire, het zijn typetjes die vooral goed zijn in wat ze doen maar hun acteervermogen blijft enigszins beperkt.

Er zijn ook wel een paar bijzonder knappe scenes, zoals de scene waarin Jeanne de aankleedceremonie van de koning observeert vanachter een eenrichtingsspiegel, een prachtige metafoor van hoe wij kijken tegenover dit koningshuis. Enerzijds willen we de pracht en praal zien, maar ook de ranzigheid eromheen wat alles net iets minder goddelijk en meer menselijk maakt. Maïwenn groeit wel als filmmaker en ook al zijn er op narratief vlak veel problemen zie ik wel progressie. Zal ze in de prijzen vallen in Cannes? Ik vermoed van wel, maar daar zal het ook bij blijven. Deze toch wel sierlijke opera is geen Oscar-waardige film. Jeanne du Barry draait sinds 16 mei 2023 bij ons in de bioscoop.