Men (2022) *** Blu-Ray recensie

Met zijn eerste twee films Ex Machina (2015) en Annihilation (2018) heeft de Britse regisseur en scenarist (28 Days Later en The Beach) Alex Garland zijn visitekaartje al afgegeven. In zijn laatste film Men (2022) gaat Garland, in tegenstelling tot zijn vorige films, niet de sciencefiction-toer op, maar duikt hij meer in het genre van de psychologische thriller met horrorkantjes. Maar wie hoopt daarvoor een iets toegankelijkere film voor in de plaats te krijgen, is eraan voor de moeite: ook Men laat je met heel wat vragen zitten. Garland verwacht van zijn kijkers dat ze meedenken en kritisch naar zijn beelden kijken. Het levert alleszins een intrigerende prent op met sterke vertolkingen van Jessie Buckley en Rory Kinnear.

© ERemain In Light

Korte inhoud: De jonge weduwe Harper Marlowe (Jessie Buckley) hoopt na de dood van haar man James (Paapa Essiedu) rust te vinden op het Britse platteland. Ze huurt voor twee weken een riante villa in Cotson waar ze op haar eentje probeert het trauma van haar huwelijk en de dood van James te verwerken. Harper voelt zich schuldig over de dood van James, van wie ze wou scheiden, maar die na Harpers bekentenis uit het raam viel – of sprong?

Harper heeft tijdens haar reis enkel contact met goede vriendin Riley (Gayle Rankin) via Facetime en met verhuurder en eigenaar Geoffrey (Rory Kinnear), een wat zonderlinge en sociaal onhandige man. Tijdens een van haar wandelingen komt Harper een naakte man tegen die haar lijkt te volgen. Plots staat de man in de tuin en belt Harper in paniek naar de lokale politie. De man wordt meegenomen maar de politie lijkt niet echt zwaar aan de zaak te tillen. Harper voelt zich echter niet meer veilig en wanneer ze ook de andere inwoners van Cotson begint te ontmoeten, lijkt er wel iets heel vreemd aan de hand in het dorpje.

Men is zo’n film waarover je vooraf best niet al te veel weet om er zo onbevangen mogelijk naar te kijken. Naarmate de film vordert ontdek je enkele bijzonderheden die achteraf zeker aan bod zullen komen bij een nabespreking. Of die nog wel een tijdje na het bekijken van de film door je hoofd spoken. Net als de vorige films van Garland roept Men ook heel veel vragen op, maar krijg je niet op alles een antwoord. Als kijker weet je niet wat echt is of wat in het hoofd van Harper gebeurt.

Subtiel is Garland niet echt in zijn boodschap. In Men zijn alle mannelijke personages tegen de vrouwelijke personages belichaamd door Harper. Mannen hebben kwade bedoelingen en als feministisch manifest kan dit tellen. Maar doordat je niet weet wat er nu precies echt gebeurt in de film en wat niet, weet je ook niet hoe ver Garland dit doortrekt in zijn ‘strijd’ tussen man en vrouw. Subtiel is Garland ook niet als hij Harper als een moderne Eva bij aankomst in de villa een verse appel van de boom plukt en opeet. Men is één grote allegorie, maar in se is dit eigenlijk een film over traumaverwerking en rouw.

De film wordt gedragen door een uitstekende vertolking van Jessie Buckley, een Ierse actrice die haar carrière startte in de musicalwereld maar de laatste jaren te zien was in uitstekende ‘kleinere’ films (zie Beast, The Courier, Misbehaviour of The Lost Daughter). Buckley heeft een expressief gezicht wat helpt bij de vertolking van Harper die vaak alleen is en enkel met haar gezicht communiceert naar de kijker. Je ziet het schuldgevoel rond de dood van haar man en de innerlijke worsteling van Harper en gaandeweg leer je begrijpen waarom Harper zo schrikt als er plots een vreemde man in de tuin staat.

Ook Rory Kinnear is misschien niet het meest bekende gezicht, maar in Men toont de Britse acteur een staaltje van zijn kunnen. Je krijgt van bij de eerste aanblik een ongemakkelijk gevoel bij Geoffrey, maar je kan er ook niet juist de vinger op leggen waarom. Subtiel trekt Kinnear de film meer en meer naar zich toe en dat levert enkele heerlijke scènes op, zoals die op het bankje naast de kerk. Garland is duidelijk een regisseur die zijn acteurs de ruimte laat om hun personage te ontdekken en zelf in te vullen.

Nog te vermelden is de knappe muziek van Ben Salisbury en Geoff Barrow die ook Garlands vorige films van muziek voorzagen. Barrow is een van de leden van het briljante Portishead, een groep die in de jaren ’90 zorgde voor de opkomst van het triphopgenre. Barrows stijl past uitstekend bij de opzet van de film en de dunne lijn tussen echt en fantasie.

In de perstekst vinden we een quote uit de Chicago Tribune die Men heel goed omschrijft: “It sticks with you. And it deserves to be experienced rather than explained.” Dit is misschien niet Garlands beste film, Ex Machina en Annihilation bleven toch nog iets sterker aan je ribben plakken, maar dat Garland een ontzettend boeiende filmmaker is, mag wel duidelijk zijn.

Men is sinds eind vorig jaar te koop op DVD & Blu-ray.