Laat ik maar meteen zeggen dat Dances with Wolves (1990) geen slechte film is, ik zou zelfs durven zeggen dat het een geslaagde western is die voor een keertje ook het standpunt van de de indianen belicht. Maar de Oscar hype die rond deze film hing is zo van de pot gerukt dat je het nauwelijks serieus kan nemen. De film lijkt ons iets te willen vertellen over de culturele, raciale en morele strijd die plaatsvond aan de Amerikaanse grens in de 19de eeuw, maar stelt zich tevreden met mooie landschappen, wat getroetel met dieren en indiaanse vrouwen en politiek-correct-kampvuur-geleuter met een oppervlakkig hoofdpersonage die nauwelijks enig gewicht brengt in dit verhaal.
Korte inhoud: Lt. John Dunbar (Kevin Costner) wordt als held onthaald nadat hij per ongeluk de troepen van de Unie naar een overwinning leidt in de Amerikaanse burgeroorlog. Hij vraagt om een positie in het westen, maar hij vindt een verlaten plek. Al snel komt hij er achter dat hij daar niet alleen is: hij ontmoet een wolf en een indiaanse Sioux-stam. Hij raakt bevriend met de indianen, en ontmoet een blanke vrouw genaamd Stands With A Fist (Mary McDonnell), die opgegroeid is bij de indianen.
Op het acteerwerk valt eigenlijk weinig op aan te merken. Costner – die ook de regie van de film op zich nam – moet je niet vragen voor een vertolking van The Joker, maar datgene wat hij doet, is ook met voldoende overtuiging en charisma gebracht. Hij is van diezelfde generatie als de Richard Gere’s en de Tom Cruise’s. Het zijn knappe mannen die kunnen overtuigen als geen ander in een wel bepaalde afgelijnde rol (een actieheld, een bodyguard, een gigollo, een flik, …). Voor mij mist het script van Michael Blake een beetje pit, zowel op vlak van verhaal, als karakteropbouw en dialogen. Ik heb het zowat gehad met verhalen waar we de onschuldige mannen aan de ene kant hebben en de kwaadaardige aan de andere kant. Zoiets kan werken in een Star Wars film of in een actieprent, maar in een drama verwacht je toch net iets meer nuance dan een rivaliteit tussen twee rassen net omwille van het feit dat ze er anders uitzien zondermeer.
Het karakter van Lt. John Dunbar is niet zo interessant. Ik kom later op de positieve punten, maar hij is gewoon een saai figuur en het grootste gedeelte van de film hoor je hem gewoon in zijn dagboek schrijven met niet zo memorabele quotes. Ook het feit dat deze prent zo verdomd lang moet duren (met een extended cut van 236 minuten) maakt het allemaal alleen maar erger. Dit verhaal kon op 120 minuten verteld worden en had mijn inziens zelfs een veel betere film opgeleverd. Het is een vrij eenvoudig verhaal met de meeste personages die niet zoveel intriges hebben, het had op zijn minst iets korter kunnen zijn. De film heeft ook – vreemd genoeg – geen bal met de burgeroorlog te maken, ondanks de paar set-ups.
© Remain In Light
Het beste van de film is de fotografie van de Australische DoP Dean Semler, waarvoor hij een Oscar won, en de prachtige muziekscore van John Barry, waarvoor hij ook een Oscar won. Dances With Wolves kreeg 12 nominaties en verzilverde er maar liefst 7. Toegegeven, los van Goodfellas (1990) was er niet veel competitie in 1991, zeker als je al weet dat een afschuwelijk slechte film als The Godfather III (1990) al genomineerd werd.
Wat ik ook goed vond aan de film was het vrouwelijk personage en eigenlijk had de film rond Stands With A Fist moeten draaien. Haar verhaal is eigenlijk een pak interessanter dan dat van Dunbar. Zij had een tragisch achtergrondverhaal en maakt ook de grootste dramatische curve. Haar personage maakt de film alsnog interessant. Maar voor een film met 7 Oscars verwacht je toch meer vlees aan het been.
Op 8 september 2021 is Dances With Wolves uitgekomen op DVD en Blu-ray, weliswaar bioscoop-versie en niet die onnozele extended versie 236 minuten.
Review Dances With Wolves (1990)
Recensie door Dave op 21 september 2021
