Toen ik de trailer zag van de nieuwe The Grudge (2020) van Nicolas Pesce film had ik een goed gevoel. Maar wat een teleurstelling was het. De geesten in de film hebben het zowat gehad na de zoveelste reboot/remake en spelen op automatische piloot. We krijgen het ene cliché na het andere voorgeschoteld en op het einde van de rit heb je zoiets van: “That’s it?”
Korte inhoud: Nadat een jonge moeder haar familie in haar eigen huis heeft vermoord ontdekken een alleenstaande moeder en de jonge rechercheur Muldoon (Andrea Riseborough) dat het huis in de voorsteden wordt vervloekt door een wraakzuchtige geest. Degenen die het huis betreden moeten het bekopen met een gewelddadige dood. Nu zal ze zichzelf en haar zoon moeten zien te beschermen tegen de demonische geesten uit het vervloekte huis.
Bekijk het origineel van Takeshi Shimizu, de rest is nauwelijks het bekijken waard. De nieuwe film van Pesce, speelt zich af in dezelfde continuïteit als de vorige Amerikaanse remakes. Dit keer volgen we een Amerikaanse vrouw uit Tokio naar haar huis in Pennsylvania, waar de kwade geest opnieuw greep krijgt van de woning. Structureel is dat niet anders dan bij de meeste andere films in de serie. De toon is wel een beetje zoek in deze nieuwe editie. Daar waar de vorige karakters die “grudged” waren – een term die Pesce net iets teveel wil gebruiken – toch gewone mensen waren, krijgen we hier eigenlijk personages wiens leven al uitzichtloos saai is en de spoken in hun leven is eigenlijk iets wat er nog bovenop komt.
Van de verschillende verhaallijnen halen John Cho en Betty Gilpin er het beste uit. Hun relatie is geloofwaardig en dramatisch, zelfs voordat de geesten verschijnen en alles om zeep gooien, en ze zijn tevens zo’n ongelooflijk goede acteurs dat ze het meeste halen uit alle gekunstelde bovennatuurlijke clichés. Aan de andere kant, fans van de originele Ju-On-films herkennen misschien het grootste deel van hun verhaallijn uit de originele tv-films, en als dat zo is, zullen ze waarschijnlijk ook ervaren hoe meer apocalyptisch verontrustend het de eerste keer was in vergelijking met deze nieuwe edities.
De jump-scares zijn uniform plichtmatig en tezelfdertijd inefficiënt. Het gevoel van angst dat we duidelijk moeten voelen, werd te zwaar overschaduwd om uiteindelijk niets te betekenen. Alleen de super griezelige score van de film, van The Newton Brothers (Doctor Sleep), was misschien het enige wat ik echt goed vond. Vooral bij de aftiteling vond ik het geweldig.
Recensie door Alexander op 4 februari 2019
De film krijgt nog een slechtere score dat Cats, zowel van publiek als pers en dit voor de eerste film van 2020, het jaar is goed ingezet 😮