Er zijn heel wat Vietnam films gemaakt in de jaren 80-90, en deze Good Morning, Vietnam (1987) is zo één van die films die is blijven hangen en nog niet zo heel veel van zijn aantrekkingskracht verloren door de jaren heen. Het is tevens één van de betere Robin Williams films, die hier ons niet alleen laat proeven van zijn komisch talent waarbij hij als een machinegeweer oneliners kan lanceren, maar tevens zijn dramatisch vermogen om bepaalde scènes die emotionaliteit te geven die het nodig had. Hij kreeg een Oscar-nominatie voor zijn acteerwerk, maar verloor het beeldje aan Michael Douglas voor Wall Street (1987).
Korte inhoud: Een nieuwe DJ (Robin Williams) wordt naar Vietnam overgeplaatst om wat humor toe te voegen aan de militaire radio aldaar. Hij wordt razend populair onder de soldaten, maar wordt toch uit de lucht gehaald. Terwijl hij van antenne is, probeert hij te proeven van het Vietnamese leven en ontmoet hij er een meisje. Ondertussen wordt hij ook geconfronteerd door de gruwel dat zich afspeelt en wil hij misschien nog iets meer tegenin het protocol gaan in wat hij al dan niet mag zeggen op de radio.
Op het eerste gezicht zou je Robin Williams zien en denken dat het een komedie is, maar het is veel meer dan dat. Het is op de eerste plaats een anti-oorlogsfilm, niet met scènes van lijken en explosies, maar subtiel weergegeven via een man die met humor het systeem probeert te ontrafelen en met zijn hart op de juiste plaats iets aan de gruwel wil veranderen. En wanneer je naar de films van Robin Williams kijkt, zou je beginnen denken dat de man eigenlijk constant zichzelf aan het spelen was (Patch Adams, Good Will Hunting, Mrs. Doubtfire, The Fisher King, Awakenings, Dead Poets Society), een grappige en verstandige kerel met een hart van goud.
Het acteerwerk is van een goed niveau met tevens één van de eerste rollen van Forest Whitaker, en uitstekende vertolkingen van Bruno Kirby, JT Walsh en Robert Wuhl.
Ik hou echt van het einde van de film, wat niet echt een happy end is. Het houdt perfect de balans tussen komedie en de dramatiek van de Vietnam-oorlog. Er vloeit niets van goeds uit die oorlog, en er gaat niets bijzonders gebeuren met het personage van Williams. Een uitstekend slot van een geweldige Vietnam-film. Ik zou het er moeilijk mee gehad hebben mochten ze er een romance aan geknoopt hebben met een happy ending.
© 1987 – Touchstone Pictures
De film doet weinig om de gruwel van de Vietnam-oorlog in kaart te brengen, in het eerste gedeelte en zelfs voor een groot deel in de tweede helft van de film. Er is genoeg dramatische spanning en geweld om te voorkomen dat het een verhaal wordt over de vreselijkheid van deze oorlog. Voor een Vietnam film blijft het geweld zelfs heel beperkt en focust regisseur Barry Levinson (Rain Man, Wag the Dog) vooral op het verbale geweld. Een andere zaak die me is opgevallen is dat de Vietnamezen er beter in voorkomen dan in heel wat andere oorlogsfilms. Het zijn gelukkige mensen die het beste van hun dag willen maken. En desondanks de film in Thailand werd opgenomen voelen de straattaferelen heel authentiek aan.
Vorige maand is zelfs de echte Adrian Cronauer, waarop de film is gebaseerd, overleden. Ik zou deze review aan hem kunnen opdragen, maar in wezen heeft scenarist Mitch Markowitz het hoofdpersonage volledig herschreven en zou niets nog in overeenstemming zijn met de echte Cronauer, die geen rebelse left-wing radio-maker was, maar eerder een republikein die braafjes zijn militaire dienst heeft uitgezeten. De explosie in de bar zou het enige zijn wat overeenstemt met wat echt is gebeurd.
Beoordeling: 4 / 5
Recensie door Dave op 11 augustus 2018