Black Bag (2025) ***½ recensie

Met Black Bag (2025) bewijst Steven Soderbergh opnieuw dat hij een meester is in het balanceren van stijl en inhoud, een talent dat hem al jaren onderscheidt in de wereld van de misdaad- en spionagecinema. In deze film, die zijn derde samenwerking met scenarist David Koepp markeert (na Kimi en Presence), dompelt hij ons onder in een intrigerende spionagethriller die even intelligent als zwoel is. Met Michael Fassbender en Cate Blanchett als een glamoureus, doch getormenteerd spionnenkoppel, serveert Black Bag een strakke, oprecht spannende film die zich onderscheidt door scherpe dialogen en een stijlvolle, subtiele visuele flair.

© Universal Pictures International

Korte inhoud:: George Woodhouse (Fassbender) en Kathryn St. Jean (Blanchett) zijn niet alleen een gelukkig getrouwd stel, maar ook collega’s bij de Britse geheime dienst. Wanneer een cruciale technologie – de zogenaamde Severus-codering, een cyberwapen met catastrofale gevolgen – dreigt te worden gelekt, komt George voor een afschuwelijke realiteit te staan: de verrader bevindt zich hoogstwaarschijnlijk in zijn directe omgeving. Op een lijst van vijf verdachten prijkt ook de naam van zijn eigen vrouw. De vraag is niet alleen wie de mol is, maar vooral hoe je trouw en liefde handhaaft wanneer absolute eerlijkheid levens kan kosten.

Vanaf het begin zet Soderbergh de toon met een meesterlijke openingsscène, waarin we George volgen door een Londens nachtlandschap in een enkele, vloeiende opname. De regisseur, die bekendstaat om zijn unieke camera- en montagewerk, filmt Black Bag met een klinische precisie die doet denken aan de Ocean’s Eleven films, maar met de psychologische complexiteit van een serie als “The Agency” ook al met Fassbender in de rol van een geheim agent. De film speelt slim met genres: het is een spionagethriller, een moody relatieonderzoek en een satirische kijk op het bureaucratische bestaan van de moderne geheim agent. De kern van de film blijft echter het huwelijk tussen George en Kathryn. Ze voeren gesprekken die tegelijkertijd alledaags en dodelijk serieus zijn. Een simpele opmerking als “darling, je mag onze gasten niet drogeren” krijgt een extra laag wanneer blijkt dat George inderdaad de chana masala heeft verrijkt met een waarheidserum. Dit leidt tot een dinerfeest waar onderhuidse spanningen escaleren in een geniaal georkestreerde scène vol dubbelzinnige bekentenissen en manipulatieve spelletjes.

Een film valt of staat met zijn acteurs en hier leunt het zwaar op de chemie tussen Fassbender en Blanchett, en terecht. Fassbender’s George is methodisch, analytisch en in de traditie van zijn personage in The Killer (2023), gevaarlijk doelgericht. Maar achter de kille precisie schuilt een man die wanhopig vasthoudt aan zijn huwelijk, zelfs als alles erop wijst dat Kathryn niet te vertrouwen is. Blanchett speelt haar rol met de perfecte mix van gratie en ambiguïteit. Is Kathryn onschuldig? Is ze een meester-manipulator? Of is de waarheid veel ingewikkelder?

De bijrollen zijn even indrukwekkend. Pierce Brosnan schittert in een kleine, maar gedenkwaardige rol als de charismatische, maar onpeilbare chef van de dienst. Regé-Jean Page (die door sommigen wordt getipt als toekomstige James Bond), Marisa Abela, Naomie Harris en Tom Burke vormen het ensemble van verdachten, elk met hun eigen geheimen en agenda’s. Dit alles leidt tot een beklemmende, Hitchcockiaanse sfeer waarin niemand te vertrouwen lijkt.

Soderbergh hanteert een verbluffend kleurgebruik en cinematografie om zijn verhaal kracht bij te zetten, en ja voor deze film was Soderbergh niet alleen regisseur en monteur maar ook nog eens Diretor of Photography. De film baadt in een mix van kil blauw en warm goud, wat de spanning tussen professionele verplichtingen en persoonlijke verlangens visueel onderstreept. De verlichting in de dinertaferelelen – met zijn intense, bijna radioactieve gloed – draagt bij aan de sfeer van dreiging en dubbelzinnigheid. Ook thematisch graaft Black Bag dieper dan de gemiddelde spionagethriller. De titel verwijst naar geclassificeerde informatie die agenten niet mogen delen, een metafoor voor de geheimen binnen een huwelijk. Hoeveel moet je weten over je partner om vertrouwen te behouden? En is volledige openheid wel wenselijk of zelfs mogelijk? De film onderzoekt dit met een scherp oog voor de manier waarop mensen elkaar liefhebben en tegelijk beschermen, soms tegen de waarheid zelf.

Met een strakke speelduur van 93 minuten verspilt Black Bag geen seconde. De film voelt aan als een delicaat geconstrueerde Zwitserse klok, waarin elk tandwiel perfect op zijn plaats valt. Dit is Soderbergh op zijn best: luchtig en speels wanneer het kan, maar messcherp wanneer het moet. De film is misschien geen grandioos episch spektakel, maar net daarom zo effectief. Waar sommige hedendaagse spionagethrillers verzanden in bombastische actie en overbodige wendingen, blijft Black Bag gefocust op de essentie: vertrouwen, liefde en het spel van perceptie en bedrog. Met deze film levert Steven Soderbergh één van zijn meest elegante werken af; een perfecte combinatie van suspense, humor en verleidelijke spanning. Voor liefhebbers van stijlvolle spionagethrillers met een scherp psychologisch randje is Black Bag verplichte kost. De film draait vanaf vandaag 12 maart 2025 in de bioscoop.