‘From the producers of Insidious and The Purge‘ staat er te lezen op het doosje van Incarnate (2016). Ok, Insidious en The Purge waren bij de meest originele horrorfilms van de laatste jaren, maar sinds wanneer is het de naam van de producent die het product moet verkopen? Hadden de marketingjongens echt niks anders om Incarnate aan de man te brengen? Echt niet dus, want Incarnate blijkt een behoorlijk flauwe poging om een nieuwe draai te geven aan het gegeven van bezeten kinderen.
Korte inhoud: In New York leeft Cameron (David Mazouz) samen met zijn Nederlandse moeder Lindsey (Carice van Houten) die gescheiden is van zijn aan alcoholverslaafde vader Dan (Matt Nable). Op een nacht hoort Cameron in de keuken een raar geluid. Wanneer hij gaat kijken wordt hij aangevallen door een dakloze inbreker. Cameron doodt de man maar niet nadat een vreemde entiteit zich in hem nestelt.
Lindsey schakelt een duivelsuitdrijver van het Vaticaan in, Camilla (Catalina Sandino Moreno), maar ook zij kan de jongen niet bevrijden. Ten einde raad roept Camilla de hulp in van Dr. Ember (Aaron Eckhart), die bekendstaat om zijn omstreden werkwijze. Ember heeft de gave om in de geest van bezeten mensen te kruipen en hen terug te brengen. Deze procedure is echter niet zonder risico’s voor zowel het slachtoffer als Ember zelf en dus laat Ember zich bijstaan door zijn twee assistenten Oliver (Keir O’Donnell) en Riley (Emily Jackson).
Tijdens eens van de ‘bezoeken’ in het hoofd van Cameron ontdekt Ember dat de jongen bezeten wordt door de demon Maggie die eerder verantwoordelijk was voor de dood van Embers vrouw en kind. Het wordt dus persoonlijk voor Ember, maar tegelijkertijd wordt Maggie ook de zwaarste tegenstander die hij ooit getroffen heeft en zij wil zich niet zonder slag of stoot overgeven.
Jep, weer eens bezeten kinderen. Van veel originaliteit kan je de makers van Incarnate niet beschuldigen. De film lijkt een redelijk flauw afkooksel van The Exorcist meets Inception. Het scenario van Ronnie Christensen biedt weinig nieuws en verrassends en dit ligt volledig in lijn met zijn vorige films, zoals Passengers, Locked In of Dark Tide. Het blijft allemaal netjes binnen de lijntjes van de gangbare conventies in het genre en getuigt van weinig originaliteit en inspiratie.
Ook de regie van Brad Peyton blijft vrij braaf en weinig opvallend, en ook dat vormt geen grote stijlbreuk met zijn vorige film San Andreas. Peyton heeft niet altijd een goed oog voor storytelling waardoor het verhaal soms niet logisch lijkt. Zo blijft de politie vreemd genoeg helemaal op de achtergrond hoewel er nochtans doden vallen.
© 2016 Dutch Filmworks
En als zelfs de acteurs hun automatische piloot aanzetten bij zo’n inspiratieloos gebeuren, dan wordt het helemaal moeilijk om deze film boven de middelmaat te tillen. Aaron Eckhart en Carice Van Houten zijn nochtans acteurs die wel iets in hun mars hebben, maar veel moeite lijken ze niet te doen en het meest opvallende is Van Houtens Nederlandse accent. In een van de bijrollen zien we Catalina Sandino Moreno die in een ver verleden uitblonk in Maria Full of Grace, maar nu via een hoop televisieseries verzeild lijkt geraakt in b-films.
Een absolute ramp is deze Incarnate echter ook niet, maar als je weet dat de opnames reeds in 2013 plaatsvonden en deze film waarschijnlijk tot treurens toe gehermonteerd werd, biedt hij veel te weinig. Inmiddels ligt de Blu-ray in de winkelrekken. Daarop geen extra’s, maar dat is in dit geval misschien niet eens zo’n slechte zaak.
Dit was echt een slechte B-film, ondanks de aanwezigheid van onze nationale trots Carice.