Jurassic World (2015) **½ Blu-ray review

Volgende week is het zover en komt de meest succesvolle film van 2015, Jurassic World (2015), uit op DVD, Blu-ray en Blu-ray 3D. Het heeft zowat 15 jaar geduurd alvorens een nieuwe episode met de dino’s van InGen werd uitgebracht, en het leek er wel op dat de franchise niets van zijn mojo had verloren.

Korte inhoud: We bevinden ons tweeëntwintig jaar na de gebeurtenissen van Jurassic Park, Isla Nublar beschikt nu over een volledig functionerende dinosaurus themapark, Jurassic World, zoals oorspronkelijk voorzien door John Hammond. Het nieuwe park is eigendom van de Masrani (Irrfan Khan) en nadat het bezoekersaantal in dalende lijn ging kwam hij met het idee een nieuwe attractie te creëren om er opnieuw de vonk in te steken. De nieuwe attractie was een genetisch gemanipuleerde dinosaurus die werd gecreëerd door Dr. Henry Wu (BD Wong) op basis van allerhande DNA-materiaal van dino’s en reptielen. Een beslissing die niet zonder gevaren blijkt te zijn. Owen (Chris Pratt), een lid van de Jurassic World personeel ter plaatse, voert gedragsonderzoek op de Velociraptors en werkt voor Hoskins, gespeeld door Vincent D’Onofrio, die de veiligheid van de InGen operatie moet garanderen. De dagdagelijkse leiding van het park werd verzorgd door Claire (Bryce Dallas Howard) die op de dag dat de kooi van de nieuwe dino, de hybride Indominus Rex, moest gekeurd worden, zich moest ontfermen over de kinderen (Ty Simpkins en Nick Robinson) van haar zus (Judy Greer).

Ik keek hier eigenlijk wel naar uit, maar misschien had ik net iets te hoge verwachtingen. In Jurassic World word je 2 uur lang voor debiel versleten met een idioot plot, tenenkrullende dialogen, acteerwerk dat het niveau van de SyFy Channel niet overstijgt en een regisseur die alles veel te luchtig heeft verpakt dat je nauwelijks één angstmoment zal ondervinden. Maar anderzijds is het voor geen seconde echt vervelend en kijkt de film al even snel weg als een episode van Dexter. Verstand op nul, popcorn binnen handbereik en laat de ‘running and screaming’ maar beginnen

Visueel ziet het er wel indrukwekkend uit, en dat mocht wel met een productiebudget van 180 miljoen dollar. Het meest in het oog springende waren de scènes met het imposante onderwatermonster (waarvan dezelfde animatie in 2 verschillende situaties werd herhaald – zie onderstaande afbeeldingen). Deze uit de kluiten gewassen Mosasaurs kan je echter niet beschouwen als een dinosaurus, maar paleontologische nauwkeurigheid was het minste van mijn problemen (inclusief het feit dat dino’s naar alle waarschijnlijkheid eerder veren hadden dan schubben). Spijtig genoeg mist regisseur Colin Trevorrow de flair van een Steven Spielberg en weet hij niet hoe hij de spanning op een efficiënt manier moet opbouwen. Zijn eerste ruime shot van het Park is ook allesbehalve indrukwekkend. We zien een travelling shot richting de centrale piramide van het park, maar het shot is leeg; geen wolken, geen vogels, geen sfeer. Zo’n belangrijk mastershot had Spielberg toch met iets meer dramatiek in beeld gezet. Ook de muziek van Michael Giacchino kon de zaak niet redden.

Steven Spielberg speelde al met het idee voor een nieuwe invalshoek voor de franchise tijdens de productie van Jurassic Park III (2001). Eén van deze ideeën was om een apart eiland te hebben waar hybride dino’s werden ingezet voor reddingsoperaties en in 2004 kwam scenarist John Sayles met het idee van een programma met “getrainde raptors”. Maar het script kwam nooit echt van de grond, en met de dood van Michael Crichton leek het project ook ten dode opgeschreven. In de zomer van 2011 reanimeerde Spielberg het project met scenarist Mark Protosevich (The Cell, Thor). Dit script werd echter ook opgerold in één reusachtige joint, waarvan de rook werd geblazen in het gezicht van de scenarist.

Uiteindelijk werden Rick Jaffa en Amanda Silver aangesteld om het project te schrijven en dat was de aanzet van de aanstelling van “Hollywood nieuwkomer” regisseur Colin Trevorrow (Safety Not Guaranteed). Trevorrow was niet geheel tevreden met het script en begon aan een rewrite met Derek Connolly (Safety Not Guaranteed). Het resultaat werd dit pulpy verhaaltje dat we hier voorgeschoteld kregen en waarbij ik me afvraag welk greintje inspiratie deze twee kerels aan het script van Sayles hebben toegevoegd: de glazen-bollen voertuigen? De dino met een gps-implant? De dino-holograms? Maar liefst 15 jaar heeft dit dino-ei nodig gehad om uit te broeden, en het resultaat is om van te huilen. Er zit naar het einde toe een brokje nostalgie in met een iets te vanzelfsprekende hommage met de helm met nachtkijker en de JP voertuigen, … ik had spontaan heimwee naar de eerste film – ook al trachtte ik hardnekkig deze 1993 versie uit mijn hoofd te zetten. Maar je kon er niet omheen om vast te stellen dat alle creatie uit deze prent werd gekopieerd uit de eerste film (de kids die worden aangevallen in hun voertuig, de nerdy techneuten in de controle-ruimte, de T-Rex finale, de hybride dino, …). Het lijkt zelfs bij momenten op een remake/reboot, gemaakt met meer middelen maar in handen van een minder talentvolle regisseur en scenarist.

© Universal Pictures Home Entertainment

Wie had kunnen denken dat de eerste (foute) clip die Universal de wereld instuurde, eigenlijk een goede samenvatting was van wat deze spektakelfilm te bieden had? In de clip zien hadden we zoiets in de aard van Chris Pratt die op een onhandige manier Bryce zat wil voeren met tequila om haar zo te overtuigen in een three way met één van zijn getrainde raptors in zijn bungalow (of zoiets). De personages zijn al zo dom als een achterdeur, de dialogen zijn een Hollywood scenarist onwaardig, er is geen chemistry te bespeuren tussen de hoofdacteurs (en dat verbetert niet naar het einde toe) en het acteerwerk ruikt naar Razzies. De clip werd zelfs door Joss Whedon bestempeld als seksisme uit de jaren stillekes. En dat gebeurt niet vaak dat een regisseur het werk van een andere regisseur publiekelijk aanvalt. Hoe bedorven moeten al die vorige scenario’s – stuk voor stuk naar de prullenmand verwezen door Spielberg – dan wel niet geweest zijn?

De film heet Jurassic WORLD dus laten we er voor zorgen dat alle landsdelen voldoende vertegenwoordigd zijn. Naast de Amerikanen krijgen we een onbenullig rolletje van een Engelse oppas gespeeld door de Ierse Katie McGrath, de eigenaar van het park (Irrfan Khan) moet een beetje het Midden-Oosten vertegenwoordigen en de wetenschap is nog steeds in handen van de Aziaten (BD Wong). Europa en Afrika worden dan weer vertegenwoordigd door de verkeerd gecaste en verdomd slecht spelende Franse acteur Omar Sy. Het werd meteen duidelijk dat het geld niet alleen moest komen van de Mercedes product placement. Met een dergelijke casting zou je verwachten dat ze wel een aantal leuke karakters konden uitwerken; maar niets, noppes, nada. Als kijker ben je nauwelijks geïnteresseerd in hen en maakt het je niet uit wie door dino’s verslonden wordt. Toch wel een gigantisch contrast met de eerste film waar we echt werden meegevoerd met de vertolkingen van Sam Neill, Laura Dern, Jeff Goldblum, Richard Attenborough tot zelfs de twee kids Ariana Richards en Joseph Mazzello. We werden zelfs opgezadeld met twee irritante kinderen (een iets oudere teenager die succes heeft bij de meisjes en een kloon van Tim Murphy uit de eerste film) die nauwelijks van belang zijn in het verhaal. Die twee snotneuzen werden achtergelaten bij de ‘worst babysitter ever’ en zijn voor de rest verspilling van tijd en ruimte in deze al veel te lange spektakelfilm. De enige dramatische verandering die de hoofdpersonages hier doormaken zijn trouwens make-up & wardrobe changes. Meer nog, de Indominus Rex is het enige wezen die meer karakter-uitwerking krijgt dan de voltallige cast.

© Universal Pictures Home Entertainment

Mijn grootste probleem is dat het verhaal nauwelijks spannend was. Op geen enkel moment zit je te huiveren van wat er komen zal. En ondanks de luchtige/ family friendly toon, is er ook quasi geen humor te bespeuren, met uitzondering van twee momenten waar je even je lachspieren kan inzetten. Aan onbedoelde humor is echter geen gebrek, met belachelijke scènes waarin men het een goed idee vindt om een Tyrannosaurus Rex en “getrainde raptors” los te laten als redmiddel tegen de Indominus Rex hybride. En kan iemand mij uitleggen waarom die raptors bijna de kop afbijten van Pratt in de kooi, maar dan in een andere scene doodleuk naast zijn motorfiets lopen. Trouwens, op het einde van de film (spoilers ! … pff , nobody cares) wanneer de Indominus Rex opgepeuzeld wordt op een miraculeuze manier door een zeemonster, heb je een scene waarin de raptors en T-Rex het blijkbaar op een akkoordje gooien in een ‘enough is enough’ reflex. WTF? Indominus Rex is dood en alle problemen zijn van de baan?!? Hebben die mensen de eerste Jurassic Park films gezien??

Maar ook de personages zijn torenhoge clichés, met als kers op de taart de stijve businessvrouw Claire, die de gehele film ‘rondloopt’ op straatstenen, modder en gras, in hoge hakken. Ze loopt zelfs weg van een T-Rex trwijl we uit de eerste film weten dat zoiets nauwelijks mogelijk is met een voertuig. Maar op dit ogenblik hebben we alle rationaliteit al LANG opgegeven. Hoe komen ze met zoiets weg, want ja, Bryce is niet al te groot en hakken maakt haar wel iets meer sexy? Wel, regel 22 van de scriptwriting for dummies: als je wil wegkomen met een flagrante dwaasheid die de toeschouwer meteen zal opmerken, laat dit dan door één van je personages zeggen, in dit geval Owen. Je zou denken dat deze Jurassic World werd gemaakt voor pubers, maar 12 jarigen hebben tegenwoordig het gehele oeuvre van J.K. Rowling en J.R.R. Tolkien gelezen, en verwachten toch ook een iets meer intelligent plot en een diepere karakterisering van de personages die het niveau van een Andy Dwyer overstijgt.

Was dit de eerste film van een nieuwe franchise, dan had ik deze rollercoaster-mikmak nog met de mantel der dino-liefde bedekt. Maar gezien de royale middelen die voorhanden waren (het gigantische filmbudget, de knappe set-design van Ed Verreaux, de sfeervolle fotografie van John Schwartzman, de interessante plot-elementen en het advies van één van de meest talentvolle regisseurs uit de States), kan ik mijn teleurstelling nauwelijks wegsteken. Ik hield van de eerste Jurassic Park films en keek echt wel uit naar deze prent, maar dit was gewoon ondermaats. Toch is deze Jurassic World, net zoals die crappy Michael Bay cgi-volgestouwde-verstand-op-nul Transformers: Age of Extinction (2014), een MEGA succes geworden en mag je er vanuit gaan dat er nog vele vervolgfilms zitten aan te komen.

Op 8 oktober 2015 komt de film uit op DVD, Blu-ray en in een superset editie met een Blu-ray 3D schijf. Ik heb geen audio-commentaar van de regisseur gevonden, maar wel een hele resem extraatjes over de karakters, de dino’s, de conceptie van de film, deleted scenes en nog veel meer. Het was niet meteen my cup of thee maar ik ben er zeker van dat deze Blu-ray ook records zal breken op de Blu-ray markt.